The Prodigal

SAHARA's

          Marahas ang naging pagsara ko sa diary ni Aztec. Nakakainis! Kakagaling ko lang sa coffee shop kung saan nakakuha ako ng trabaho nang mapagdisisyunan kong ipagpatuloy ang pagbabasa sa diary ni Aztec pero nabwesit lang ako. From the looks of it ay may lovelife na pala siya!

          Grabe lang!

          I can perfectly understand that I am jealous! I am envious of the girl in the terrace na sinasabi ni Aztec. Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako.

          Sa galit, lumapit ako kay Aztec at pinagbabayo siya sa dibdib. Napapaigik siya minsan pero binalewala ko iyon at patuloy siyang sinasaktan hanggang sa dumugo ang kanyang labi. Doon ako natauhan at nanginginig ang mga kamay na ginamot iyon.

          I was still crying when the police siren echoed in the midnight air telling the same story of buy bust operations for drug markets in and out our little slum. Sanay na ako. Subalit mula noong nasa poder ko na si Aztec ay naging mas madalas nga ang pagsalakay ng mga awtoridad sa iba’t-ibang sulok ng Outcast.

         Kahit medyo galit pa ako sa kanya ay nagawa o parin siyang tabihan at yakapin. Natatakot ako na baka pag nagising na siya ay iiwan niya rin ako dahil may babalikan pa pala siya. Akin na nga siya diba! Akin na. I positioned myself so close to him and wrapped my arms on his chest.

          I am so damn worried that Aztec might be with someone in his real world at hindi naman ako kasali doon.

          Paano na ako?

February 13, 2013

Diary,

            Anathalia is visually impared. Malabo ang mga mata niya at literal iyon! Magkikita kami ni Anathalia pero ang alam niya ay ako si Red. Ewan pero hindi ko masabi-sabi sa kanya ang totoo. I don’t know but I just wanted her close to me.

          She’s a very sweet girl, and I wanted to take care of her hindi bilang Red kundi bilang ako na hindi ko naman magawa. Ayoko. Ayoko talaga. Hindi pa ako handing pakawalan siya. Nabanggit niya sa akin nung minsang lumabas kami na nakahanda na sana siyang operahan subalit nagback-out yung donor niya.

         'Yon yata yung sinasabi ni Red dati na kailangan niya ng mata. Literal pala yun. Akala ko kasi ay kung anong mata ang hinahanap niya. I understand it now, para kay Anathalia ang ginagawa niya!

            I need to give her the eyes that she needs and I’m gonna give it sooner. Mamaya din, I’ll contact Mang Julio for some information. Baka may kakilala siya o kakilala ng kilala niya—wala akong pakialam! Aaminin ko, kinakabahan ako dahil nakapangako na ako sa kuya ko. But Anathalia needs it badly. Bahala na, bahala na talaga!

------Aztec

            Mukhang mahal niya talaga si Anathalia. Halata naman sa tatlong beses niyang pagsulat sa pangalan nito. Very sweet girl nga diba! Naiinis ako pero wala naman akong magawa. I scanned the notebook at napansing kalahati lang pala noon ang may sulat. Tinakpan ko pa talaga gamit ang aking mga palad ang huling page na may sulat.

          Ayaw kong ma spoil ang lahat dahil gusto kong malaman ang bawat detalye ng buhay niya kaya kahit paunti-unti lang ay ninanamnam ko ang bawat letra.

            Tatlong araw pa ang lumipas bago ako muling nagkalakas ng loob na ipagpatuloy ang pagbabasa. Kakalinis ko lang kay Aztec at nararamdaman ko na ang pamamanhid ng aking mga kamay. Pagod ako, nakakapagod talaga but I have to endure all of it for Aztec. Hindi naman ako nagsisisi pero ang hirap talaga. Napakahirap.

            Bago muling tumunog ang serena ng pulis ay may kumatok sa pinto. I made sure that whoever is outside will not see Aztec. I looked at the peep hole and saw men in tuxedo. Marami sila. Kinabahan ako. What if they found out that I am hiding am Aztec in my place? Paano kung sila din yung nagtapon sa kanya doon sa maduming eskinita? Anong gagawin ko?

            “This is Wallace Feehily from the Northern District, we just wanted to ask few questions Mr. Woodrow.” anang boses sa labas. Dun lang ako nakahinga ng maluwag. Yung kapitbahay ko pala na lasenggo ang hinahanap nila.

            “He lives two doors away sir.”

            “Oh I see, I am so sorry ma’am. We’re heading!”

            It felt like forever bago mawala ang tunog ng mga sapatos nila. Ligtas parin kami ni Aztec at ipinagpasalamat ko iyon ng todo. I looked back at the black notebook beside Aztec, to a few steps and grab the pen.

          Shall I start with the date? Ah “2017,” papalapit na ang pasko. Minute by minute, nakaisang paragraph narin ako and I am still writing. Maaga ako kinabukasan but I just can’t stop writing. Natatakot kasi ako na baka sa isang kurap lang ay magising ako’t panaginip lang pala ang lahat.