Chapter 36KinabukasanNagising ako na parang may kulang sa akin kaya napahawak ako sa aking tiyan at doon ko napagtantong na wala ng umbok sa aking tiyan.Kaya labis akong nasaktan sa aking nararamdaman. Napakapit ako nang mahigpit sa kumot, pilit na nilalabanan ang matinding sakit na bumalot sa akin. Nanginginig ang aking mga kamay habang dahan-dahang bumangon."Wala na siyaâŠ" mahina kong bulong, habang ang luha ko ay kusa nang bumagsak.Wala na ang anak ko.Parang may kung anong pumiga sa puso ko. Ang pangarap kong mayakap siya, marinig ang kanyang iyak, at makita ang kanyang ngitiâlahat iyon ay nawala na lang bigla.Napansin kong may kumilos sa tabi ko. Lumingon ako at nakita ko si Christopherânakaupo sa gilid ng kama, hawak ang aking kamay, ngunit halatang hindi makatingin nang diretso sa akin. Kita ko ang pamumugto ng kanyang mga mata."KaraâŠ" bulong niya, puno ng pagsisisi at sakit ang tinig niya.Hindi ko alam kung kaya ko siyang harapin ngayon. Hindi ko alam kung may tamang
Chapter 37Umiling siya, lumapit at hinawakan ang kamay ko, pero agad kong binawi iyon."Hindi mo alam ang sinasabi mo," mahina niyang bulong, puno ng desperasyon. "Kara, pwede ba tayong mag-usap nang maayos? Ayokong matapos tayo ng ganitoâ""Pero gusto ko." Pinutol ko ang sasabihin niya. "Gusto ko nang matapos 'to. Wala na ang anak natin, Chris. Wala nang dahilan para ipaglaban pa ang isang relasyong matagal nang wasak."Nakita ko kung paano siya napalunok, kung paano niya pinigilan ang sariling magpakita ng emosyon. Pero bakas sa mga mata niya ang sakitâsakit na pilit niyang itinatago."Kung iyan ang gusto mo..." mahina niyang sagot. "Pero hindi pa ako sumusuko, Kara. Hindi pa tapos ang lahat.""Pero, paano si Jacob kapang malaman niyang tuluyan tayong naghiwalay."Napalunok ako sa sinabi niya. Si Jacob. Ang aming anak. Paano ko ipapaliwanag sa kanya na hindi na kami buo?"Hindi ko alam..." mahina kong sagot, iniwas ang tingin kay Christopher. "Pero mas mabuti nang maaga pa lang, ma
Chapter 38 Christopher POV Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. "I want a divorce." Parang isang suntok sa sikmura ang sinabi ni Kara. Matagal akong natulala, pilit iniintindi kung paano nauwi sa ganito ang lahat. At ngayon, gusto niyang ipagkatiwala sa akin si Jacob. Damn it. Hindi ko kailanman inisip na aabot kami sa puntong ito. Oo, nagkasala ako noon, pero sa loob ng maraming buwan, sinubukan kong itama ang lahat. Mahal ko siya. Mahal ko ang pamilya namin. Pero bakit parang hindi na iyon sapat? Lumapit ako sa kanya, pilit hinahawakan ang kamay niya, pero agad niya iyong inilayo. "Kara, hindi ko hahayaan na basta mo na lang akong iwan," madiin kong sabi. "Maaari mong ipagkait ang pagmamahal mo sa akin, pero hindi ko hahayaan na sirain mo ang pamilya natin." Lumingon siya sa akin, at sa unang pagkakataon mula nang magising siya, nakita ko ang malinaw na determinasyon sa kanyang mga mata. "Huli na ang lahat, Chris," malamig niyang sagot. "Gusto ko nang magsimula ulit, mal
Chapter 39 "Palayain mo muna siya, habang nililinis mo ang pangalan ng pamilya nya at ibalik ang negosyong pinabagsak mo. D'yan mo simulan upang unti-unting bumalik ang kanyang tiwala sayo!" dagdag niyang sabi. Napalunok ako sa sinabi ni Richard. Palayain siya? Paano ko magagawa iyon kung siya na lang ang natitirang dahilan kung bakit patuloy akong lumalaban? Pero alam kong tama siya. "Kung mahal mo siya, hayaan mo siyang maging malaya," seryoso niyang dagdag. "Huwag mo siyang pilitin, Chris. Dapat niyang makita na kaya mong itama ang pagkakamali mo nang hindi mo siya kinokontrol." Napahawak ako sa sintido ko, pilit iniisip kung paano ko sisimulan ang lahat ng ito. Pero may isang bagay akong siguradoâgagawin ko ang lahat para maibalik si Kara sa akin. "Saan ako magsisimula?" tanong ko, tila walang direksyon. "Hanapin mo ang totoo," sagot ni Richard. "Kung may kinalaman nga sa pagkamatay ng ama mo ang paghihiganti sa kanyang pamilya, ilabas mo ang katotohanan. Itatama mo ang okas
Chapter 40 "Pero, uncle. Makinig ka naman minsan sa akin. Bilang isang babae, lalo't may malaking kasalanan ang isang lalaki sa amin kapag malaman naming sinusundan kami ay mas lalong lalayo at magalit kami. Pabayaan mo muna si Kara, Uncle. Hayaan mo munang buuhin ang kanyang sarili na winasak mo. Ayusin mo muna ang mga dapat mong ayusin bago mo siya suyuin mula.' Napabuntong-hininga ako sa sinabi ni Mara. Alam kong may punto siya. Alam kong tama siya. Pero paano ko hahayaang lumayo si Kara kung bawat segundo ng pagkawala niya ay parang unti-unting pinupunit ang puso ko? âMara⊠hindi ko alam kung kaya kong gawin âyon,â mahina kong sagot. Hinawakan niya ang braso ko at seryosong tumingin sa akin. âKaya mo, Uncle. Kung talagang mahal mo si Kara, matuto kang maghintay. Huwag kang kumilos nang padalos-dalos. Hayaan mo siyang buuin ang sarili niya habang inaayos mo ang gulo na ginawa mo noon.â Napalunok ako. Napayuko. Alam kong kailangan kong ayusin ang mga pagkakamali koâhindi lang p
Chapter 41 Napasandal ako sa aking upuan, mahigpit na hinawakan ang mga papel. Gaano ako katanga para hayaang ang galit ko ang magdikta sa akin noon? Dahil sa galit at paghahanap ng hustisya, nasaktan ko ang mga taong walang kasalananâlalo na si Kara. Hindi ko na mababawi ang mga masasakit na salitang binitawan ko noon. Pero kaya kong itama ang mga maling desisyon ko. At sisimulan ko ito sa paghahanap ng hustisyaâhindi lang para sa aking mga magulang, kundi para rin sa pamilya ni Kara.Agad kong pinindot ang intercom na konektado kay Mara, ang aking pamangkin at secretary.âMara, pumasok ka sa opisina ko. May ipapagawa ako saâyo,â seryoso kong sabi.Ilang minuto lang ay bumukas na ang pinto at pumasok siya, may bitbit pang mga folder. âYes, Uncle? Ano yun?â tanong niya habang inilapag ang mga dala niya sa mesa.Tiningnan ko siya ng diretso. âGusto kong ipahanap lahat ng impormasyon tungkol kay Vincent Salazar. Anumang transaksyon niya sa kumpanya ni Dad bago ang aksidente, sino
Chapter 42 Napalunok ako. Hindi pa ito ang tamang panahon para suyuin siya, pero hindi ibig sabihin na susuko na ako. "Fine," sagot ko. "Ipasa mo sa legal team ko ang mga papeles, at pag-uusapan natin ang terms ng deal." Tumango siya, saka tumalikod na walang anumang pag-aalinlangan. Habang pinapanood ko siyang lumabas ng opisina, napapikit ako at napabuntong-hininga. Hindi ko siya basta-basta pakakawalan. Kahit sabihin niyang tapos na ang lahat sa amin, gagawin ko ang lahat para maibalik siya sa buhay ko. At magsisimula iyon sa pagbawi ko hindi lang sa kumpanyaâkundi pati sa tiwala niya. "Patawad, Kara. Dahil sa pangalawang pagkakataon ay nasaktan kita!" bulong ko sa sarili habang nakatingin sa kanyang nilabasan. Naiwan akong nakatayo sa harap ng desk ni Mara, pinagmamasdan ang pintong isinara ni Kara. Ramdam ko ang bigat sa dibdib koâhindi lang dahil sa mga salitang binitiwan niya, kundi dahil sa katotohanang muli ko siyang nasaktan. Sa pangalawang pagkakataon, hindi
Chapter 43Mara POVHabang nakaupo sa opisina ni Uncle Christopher, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Hindi biro ang responsibilidad na iniwan niya sa akin, pero hindi ko rin siya masisisi. Alam kong marami siyang inaasikasoâlalo na ang tungkol sa totoong nangyari sa kanyang mga magulang.Muli kong binalikan ang kanyang bilin bago umalis. âKung dumaan muli si Kara, kunin mo lang ang files. Pagkatapos, umuwi ka na din.âNapailing ako. Alam kong sinusubukan niyang bigyan si Kara ng espasyo, pero halata rin na gusto niyang magkaroon ng kahit anong balita tungkol sa kanya.Bigla akong napalingon nang bumukas ang pinto. Pumasok ang isa sa mga empleyado, dala ang ilang papeles. âMiss Montero, may iniwang documents si Attorney Zai para kay Mr. Montero.âKinuha ko ang mga iyon at tumango. âSalamat. Ako na ang magbibigay sa kanya.âPagkatapos ay bumalik ako sa trabaho. Pero sa likod ng isip ko, hindi ko maiwasang mag-alala para kay Uncle. Kaya mo pa ba talaga, Uncle?Habang abala ako sa
Chapter 159 Nang sinabi ni Revenant na ang lalaking nagligtas kay Kara ay si Phantom, para bang may tumusok sa ulo ko. Parang kidlat na humati sa ulap ng alaala. âImpossibleâŠâ bulong ko sa sarili. âBoss⊠Phantom used to be one of us. Siya ang pinaka-silent, pinaka-efficient, at pinaka-loyal noon⊠o âyun ang akala natin," sabi ni Revenant na matigas ang tono. âGian," sagot ko habang binulong sa mapanlinlang na katahimikan. Ang tunay niyang pangalan. Isa siya sa mga unang miyembro ng Unit X, ang elite black-ops group na itinayo ko bago ako tuluyang pumasok sa ilalim ng Montero Empire. Tahimik. May sariling panuntunan. Walang emosyon. Pero masyadong matalino. At minsang nawala sa misyon sa Prague. Wala nang balita. Noong panahong âyun, akala naming pinatay siya ng mga kalaban. Pero ang totoo, siya pala ang tumalikod. âBuhay ka pala, Gian. At mas pinili mong itago si Kara kaysa sabihin sa akin? Anong pakay mo? Utang na loob? Pagbawi? O... gusto mo siyang angkinin sa paraan na hin
Chapter 158 Napalunok siya. Hindi siya makagalaw. Ang buong boardroom ay tila nahulog sa ilalim ng lupaâwalang hangin, walang galaw, puro titig lamang sa akin. âChris... pwede natin pag-usapan âto. Hindi ako kalabanâginamit lang nila ako. Pamilya tayoââ sabi ni Ramon pero agad ko itong pinutol. âGinamit ka? At sino'ng pinatay ang pamilya ko? Sino'ng nagsangla sa pangalan ng kompanya kapalit ng mga illegal na transaksyon? Huwag mo akong lokohin. Alam kong may bahid ng dugo ang bawat sentimong kinita mo," malamig kung sabi doto at puno ng galit. Tinapik ko ang baril sa mesa. Tumunog itoâmatinis, nakabibingi sa gitna ng katahimikan. âAkala mo ba hindi kita nakilala noon pa lang? Akala mo hindi ko alam ang koneksyon mo kay Kenya? Mas matagal kong inipon ang ebidensya kaysa sa oras na ginugol mong traydorin ako," matalim ko itong tinitigan. Tumingin ako sa shareholders na kasabwat ni Ramon. âMga kasamahan ninyo, pinatay ko na. Mga lihim ninyo, hawak ko na. Kung may isa pang magt
Chapter 157Tumitig ako sa paligidâmga dingding ng kuta ni Kenya na minsang naging simbolo ng kanyang kapangyarihan. Ngayon, ito ang magiging libingan ng lahat ng kanyang kasalanan.Narinig ko ang mahinang static sa earpiece ko."Boss, lahat ng exits naka-lock na. Mga tauhan ni Kenya, cornered. Awaiting green light," sabi sa kabilang linya ng tauhan ko. "Green light. Ipadama sa kanila kung paano dumurog ang demonyo," isang ngiti nang demonyo ang kumawala sa aking labi. Agad kong narinig ang sunod-sunod na putok ng barilâratatatatat!âkasunod ang mga sigaw ng pagmamakaawa, pagtakas, at panginginig. Walang awa. Walang kahabag-habag. Isa-isang nalagas ang mga kalaban, tinamaan sa ulo, sa dibdibâsigurado, wala nang tatayo.Humakbang ako palapit sa patay na katawan ni Kenya, duguan, wasak ang ulo pero kita pa rin ang dating ngisi sa kanyang labi."Sa huli, ikaw pa rin ang natalo. Katulad ng palad ng mga traydor," bulong ko sa sarili. Kumuha ako ng maliit na device sa bulsa koâblast trigg
Chapter 156 Chris POV Patay ang lahat ng ilaw. Tanging pula at kumikislap na emergency lights ang gumagabay sa bawat hakbang ko. Dugo ang naging guhit ng daan. Mga katawan ng mga tauhan ni Kenya ang nilampasan koâwalang awa, walang habag. Hindi sila ang pakay ko. Pero humarang sila, kaya tinanggal ko. Hindi na ito negosyo. Hindi na ito personal. Isa na itong paghuhukom. Nilagay ko sa cold mode ang comms. Wala munang distractions. Ako lang. Ako lang ang tatapos kay Kenya. "Sa dami ng kasalanang ginawa mo, Kenya, wala kang lugar kahit sa impyerno," bulong ko na may panganib. Umalingawngaw ang boses niya mula sa loob ng panic room. "Kung lalaki kang tunay, pumasok ka rito! Harapin mo ako!" galit na sigaw ni Kenya mula sa speaker na bakas sa boses nito ang pagtarannta. Ngumisi ako. âYan ang gusto koâang marinig siyang natataranta. Ang boses ng isang taong sanay mag-utos pero ngayon ay unti-unting nawawalan ng kontrol. "Pumapatay ka ng mga inosente. Ginulo mo ang buhay
Chapter 155 Kenya POV Sa loob ng isang marangyang underground safehouse na nakabaon sa ilalim ng isla, nakaupo ako sa isang leather chair. Tahimik. Isang baso ng mamahaling alak sa kamay ko. Pinagmamasdan ko ang malaking monitor sa harapan ko, kung saan kita ang bawat sulok ng islaâmotion sensors, thermal cameras, encrypted com-lines. Ako si Kenya. Hindi ako basta-basta kriminal. Ako ang mastermind. Ang hindi makikita, ang hindi mahuhuli. Ang nagtago sa loob ng gobyerno, lumusot sa mga batas, at pinaniwala ang mundo na patay na ako. âChris Montero...â bulong ko habang pinapaikot-ikot ang alak sa baso. âTinatanggal mo ako isa-isa sa mga asset ko. Pero hindi mo alam, ako ang nagturo saâyo ng galit.â Tumayo ako, lumapit sa isang metal vault, at binuksan ito gamit ang fingerprint at voice code. Hissss. Lumabas ang maliliit na vialsâneurotoxins, experimental serums, at DNA samples. âYour wife was just the beginning. Your pain fuels the game.â Lumapit ang isa sa m
Chapter 154 Dahan-dahan akong lumingon. At doon ko nakitaâang isang mukha na akala ko'y kakampi, kapatid, pamilya. Si Lander. Ang adopted son ni Grandpa. Ang taong itinuring kong kapatid kahit hindi kami magkadugo. Nakaayos siya. Maayos ang suot, pero sa likod ng malamig niyang titig, alam kong matagal niya na itong pinlano. âIkawâŠ?â halos hindi makalabas ang boses ko. Ngumisi siya habang papalapit. âAng hirap pala ng pakiramdam na palaging ikaw ang pinoprotektahan, Chris. Lahat ng attention, lahat ng tiwalaâbinigay saâyo ni Grandpa. Pero ako? Ako ang laging nasa anino mo.â Tinutok ko sa kanya ang baril. âAnong kinalaman mo kay Mr. K?â âSimple lang. Ako ang totoong utak. Siya lang ang pasimuno. Lahat ng galaw niya, ako ang nagbigay ng basbas.â Tumawa siya ng malamig. âSi Kara? Hindi dapat siya ang target. Pero nung nalaman kong minahal mo siya nang higit pa sa sarili mo, alam kong siya ang kahinaan mo.â Pak! Hindi ko napigilan. Isang malakas na suntok ang tumama s
Chapter 153 728G-KARA. Pinangalanan niya ang passcode ayon sa pangalan ng asawa ko. Dahan-dahan akong napahawak sa baril sa aking tagiliran. Tumalikod ako, huminga ng malalim, saka tumingin kay Revenant. "Ihanda ang sasakyan. Pabayaan mo na 'tong si Ramon dito... hanggang makalimutan niya ang sarili niyang pangalan." âChris... wag, awa na... may pamilya akoâ!â Lumingon ako, ang mga mata ko'y wala ng kahit anong emosyon. âMay pamilya rin akong kinitil ninyo. Ngayon... patas na tayo.âWalang ni isang patak ng awa sa puso ko.BLAG!BLAG!BLAG!Tatlong putok. Diretso sa dibdib. Hindi ko siya tinigilan hanggang hindi na siya gumagalaw. Ang puting pader sa likod niya, ngayon ay puno na ng dugo. Tumalsik ang katawan ni Ramon sa likod ng upuan, napalugmok, walang buhay.Tahimik ang buong silid. Tanging echo ng mga putok at mabigat kong paghinga ang naririnig.Lumapit si Revenant, seryoso ang tingin.âSigurado ka bang hindi natin kailangan 'to buhay?â tanong niya, pero alam niyang huli
Chapter 152Nakahawak si Revenant sa balikat ni Veronica habang nanginginig siyang nagsimulang magsalita. Ang mukha niya'y duguan, ang mga mata'y punong-puno ng takotâpero ngayon, wala akong pakialam. Wala akong puwang sa awa. Hindi sa babaeng ito. Hindi matapos ang nangyari kay Kara."Si Mr. Kenya ang lider, pero hindi lang siya ang may sala," bungad niya, habang kumakapit sa hininga niya."Meron paâmga kasabwat niya sa loob ng gobyerno, mga negosyanteng naghugas-kamay, at... isang tao sa loob ng circle mo, Chris.""Sino?!" singhal ko, habang dumadagundong ang dibdib ko sa galit.Lumapit ako sa kanya, halos ilapit ang mukha ko sa kaniya. "Sabihin mo kung sino, Veronica. Bago ako mawalan ng kontrol!""Ramon... si Ramon Del Fierro ang isa sa mga utak ng lahat ng ito!" halos wala nang boses si Veronica sa kakaiyak at kakasigaw. "Matagal na silang konektado ni Mr. Kâmatagal na nilang gustong pabagsakin ka, Chris!"Napatigil ako. Ang pangalan ni Ramon ay parang lasong biglang sumabog sa u
Chapter 151Tumayo ako, nilapitan siya. Hinawakan ko ang kanyang panga at pinilit siyang tumingin sa akin.âDapat ba akong maawa ngayon? Dahil umiiyak ka? Dahil nagsusumamo ka?ââChris⊠patawad⊠pleaseâŠâ bulong niya, halos hindi ko na marinig.âPatawad?â Binitiwan ko siya at tumalikod. Kinuha ko ang itim na gloves sa bulsa ko.âHindi mo alam ang ibig sabihin ng salitang iyon. Pero ipapakita ko saâyoâkung paanong humingi ng awa ang tunay na makasalanan.âNarinig ko ang pagsigaw niya.âChris, huwag! May anak ako!âTumigil ako. Dahan-dahan akong lumingon, malamig ang tingin ko.âDapat inisip mo 'yan bago mo hinatak ang pisi ng bomba sa katawan ng INA ng mga ANAK KO.âAt ngayonâŠWala nang makapipigil sa akin.Si Veronica ang simula. At bawat kalaban nilaâŠKasunod na.Nakapikit ako habang naririnig ko ang paulit-ulit na pagmamakaawa ni Veronica. Ang bawat âpleaseâ niya ay musika sa tenga koâisang sirang plaka na gusto ko nang basagin.âChris⊠kahit anong galit mo⊠hindi ito ang paraan. May