“C-CREED!” Nauutal na sambit ko sa pangalan nito nang makabawi na ako sa labis na pagkagulat. Mas lalong lumapad ang ngiti sa mga labi nito habang nakatitig sa akin, “we met again, Portia,” sabi nito. Ang kabog ng puso ko ay mas lalo pang lumakas. At nang akma ko na sana itong itutulak upang kumawala ako mula sa pagkakayakap ng isang braso nito sa baywang ko, bigla naman nitong nihigpitan ang pagkakayakap sa akin at mariing hinawakan ang isang kamay ko.“N-No! Please let me go,” sabi ko na sunod-sunod pang napailing habang mas lalo kong nararamdaman ang takot sa puso ko.He’s a friend of Crandall kaya alam kong inutusan niya rin itong si Creed na hanapin ako. At ngayon nga ay natagpuan ako nito rito sa ospital. Sunod-sunod akong napalunok habang ang mga mata kong nakatitig dito ay nagsusumamo. “Please let me go, Creed.” Ngumiti itong muli at naramdaman ko naman ang pagluwag ng braso nito sa baywang ko. Hanggang sa unti-unti ako nitong pinakawalan.“Alright,” sabi nito.Marahan ngu
MULA sa pagkakaupo sa single couch na nasa tabi ng bintana at nakatingala ako sa kalangitan na medyo nagdidilim at may pagbabanta ng masamang panahon, narinig ko ang pagbukas ng pinto. Pero hindi agad ako kumilos upang lingunin ang direksyon ng pinto. Later, when I also heard footsteps approaching my seat, I had a suspicion that Crandall had entered. Well, siya lang naman ang pumapasok dito sa silid ko at wala ng iba pa!“Are you not hungry?” dinig kong tanong niya sa akin. Hindi ako sumagot at nanatili lamang ang paningin ko sa labas. Narinig ko naman ang pagpapakawala niya nang malalim na buntong-hininga. “Portia, please sweetheart.”Dahil sa pagtawag niya sa akin ng ganoon, I couldn’t stop myself from feeling so angry at him. I slowly turned to him as my eyebrows met. Matalim na titig ang ipinukol ko sa kaniya habang malamlam naman ang kaniyang mukha at mga mata habang nakatitig sa akin. Laglag din ang mga balikat niya.“Please, Portia!”“Ako ang nagmamakaawa sa ’yo, Crandall. Pa
“ARE you okay, Portia?”Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko sa ere nang marinig ko ang tanong sa akin ni Jass. I was standing in front of the window and looking outside while my mind was in turmoil; while I was angry with myself because of what I found out earlier. I controlled myself and wiped the tears that had been freely flowing down my cheeks. Oh, God! I was wrong about what I did and told Crandall, and I feel so guilty now about what I learned from Jass. Why didn’t I believe him when he told me several times that he had nothing to do with what happened to my best friend? Mas inuna ko pa ang galit at panghuhusga ko sa kaniya. Tapos kung anu-ano pang masasakit na salita ang sinabi ko sa kaniya. Oh, Portia! Ano ba ang nangyayari sa ’yo? Kung hindi pa pala nagbalik ang malay ni Jass ay maipapakulong ko ang taong wala naman talagang kasalanan sa nangyaring krimen na iyon nang gabing ’yon. Sunod-sunod na pagsinghot pa ang ginawa ko at muling nagbuntong-hininga bago ako pu
BITBIT ang flashlight na kinuha ko sa kusina, pumanhik ako sa hagdan at nagtungo sa silid na ginagamit ko. Ewan ko ba, pero mabigat ang pakiramdam ko ngayon. Ang kaligayahang nararamdaman ng puso ko kanina ay biglang naglaho na parang bula nang malaman kong walang tao rito sa mansion. Wala rito si Crandall at tanging ang madilim na mansion lamang niya ang nadatnan ko. I’m asking myself, where is he now? But of course I can’t answer myself either. Nang mabuksan ko ang kuwarto ko, madilim din sa loob dahil nakasarado ang kurtina sa bintana. Laglag ang mga balikat ay naglakad ako palapit sa kama at umupo roon. “Umalis ka na kaya sa mansion mo?” malungkot na tanong ko habang nakatitig sa kadiliman.Oh, kung first time ko lang makapasok dito, I’m sure na kanina pa ako natakot dahil sa sobrang dilim. Pero dahil nasanay na rin ako rito, hindi na ako natakot at nag-alinlangang pumanhik dito sa itaas. I’m sitting on the edge of the bed for a few minutes before making the decision to stand
“PORTIA!”First day of work ko ulit ngayong araw kaya marami akong ginagawa at kailangang tapusin, lalo na ’yong mga naiwan kong trabao no’ng nakaraan. Dahil sa pagiging abala ko, hindi ko na rin namalayan ang paglipas ng oras. At kung wala pang may umisturbo sa akin, hindi pa ako mapapahinto sa ginagawa ko sa tapat ng mesa ko.Mula sa pagkakatuon ng aking paningin at atensyon sa monitor ng laptop ko, nag-angat ako ng mukha at nakita ko si Alex na nakatayo sa tabi ng mesa ko. Seryoso ang mukha nito, pero nang magtama ang mga mata namin, kaagad din itong ngumiti sa akin.“Hi,” sabi nito upang batiin ako.Napatuwid naman ako sa pagkakaupo ko. “Alex,” usal ko sa pangalan nito.“Totoo nga ang balita na nakabalik ka na ulit dito,” wika nito. Nakangiti man ay halata pa rin sa mukha nito na parang nahihiya ito sa akin ngayon.Ngumiti naman ako at banayad na nagpakawala nang buntong-hininga. “Yeah. Kakapasok ko lang kanina,” sabi ko.Tumango naman ito at napakamot sa gilid ng kilay at tipid
SUNOD-SUNOD akong napakurap upang siguraduhin na hindi ako namamalikmata lamang ngayon sa nakikita ko. Oh, God! Is this true? After a few days of missing him... now he’s in front of me?Ang puso kong labis na nalulungkot nitong mga nakaraang araw ay biglang kumabog nang husto nang masigurado kong si Crandall nga ang nasa harapan ko ngayon; siya nga ang nakikita ko ngayon.Bigla kong naramdaman ang pag-iinit sa sulok ng mga mata ko. “C-Crandall?” halos pabulong pa ang boses ko pero pumiyok pa iyon.Tumayo naman siya sa kaniyang puwesto at dahan-dahang humakbang papunta sa unahan ng mesa. Habang ako, hindi ko magawang kumilos sa kinatatayuan ko. Bigla kasing nanghina ang mga tuhod ko at feeling ko... kapag kumilos ako ay bigla akong babagak sa sahig. Mas lalo kong naramdaman ang pag-iinit sa sulok ng mga mata ko at hindi ko na napigilan ang pag-uunahan ng pagpatak ng mga luha ko. Ang puso ko ay kumabog pa nang husto. “Y-You... you’re here,” sambit ko ulit.Kahit nanlalabo ang mga mat
MALAPAD at matamis na ngiti ang sumilay ulit sa mga labi ko nang matapos ang mainit at puno ng pagmamahal na halik na pinagsaluhan namin ni Crandall. Kinagat ko pa ang pang-ilalim kong labi at ipinagpalipat-lipat ko ang paningin ko sa mga at mga labi niya.“Oh, damn. Please don’t do that, baby,” usal niya at mas lalo pa akong hinapit sa baywang ko hanggang sa napaupo na ako sa kandungan niya.My arms were still wrapped around his neck as I gently caressed his hair. “I love you, Crandall ko.”“And I love you so much, my Portia.”I felt that my heart was suddenly tickled by a million butterflies because of what he said. Oh, God! I still can’t believe it. Parang pakiramdam ko ay nananaginip lang ako ngayon. But I hope I’m not. Pero kung panaginip man lang ito, sana hindi na ako magising para hindi na ulit ako masaktan pa kapag nawala ulit sa paningin ko ang lalaking pinakamamahal ko.I let out a light but deep sigh into the air and then caressed his cheek with my right palm. I stared at
PINAGBUKSAN ako ni Crandall ng pinto sa front seat nang makalabas kami ng APC. Simula kanina nang lumabas kami sa office niya na magkahawak kamay, nagtataka at nanlalaki ang mga mata ng mga ka-workmate ko nang makita nila na magka-holding hands kami ni Crandall. Wala pa sana akong balak na ipaalam sa mga katrabaho ko na boyfriend ko ang bago naming boss, but I couldn’t do anything but let what he wanted happen. I am also sure that one of the coming days the entire APC will also know that I am Crandall’s girlfriend.“Thank you, babe,” nakangiting sabi ko nang pagkasakay niya rin sa driver’s seat ay siya mismo ang nagsuot ng seatbelt ko. And because his face was so close to mine, I kissed his cheek. He looked at me with a smile and immediately kissed my lips, pagkatapos ay umayos na rin siya sa kaniyang puwesto. “Are you ready, baby?”Tumango ako. “Of course,” sagot ko at mas lalo pang lumapad ang matamis na ngiti sa mga labi ko. Binuhay na niya ang makina at pinaandar niya ang kaniya