Chapter 059 Merlyn’s POV Napangiwi ako habang dahan-dahang bumangon sa kama. Pakiramdam ko’y dinaanan ako ng bagyo. Ang sakit ng buong katawan ko, lalo na sa ibabang bahagi, kaya napahawak ako sa bewang ko habang naglalakad papunta sa banyo. “Cris, hindi ka man lang naawa sa akin,” bulong ko sa sarili habang hinahagod ang balakang ko. Pagtingin ko sa salamin, nakita ko ang sarili kong punong-puno ng kiss marks—sa leeg, sa balikat, pati na rin sa collarbone. Para akong naging canvas ng isang lalaking hindi marunong maghinay-hinay. Napaungol ako sa inis pero hindi ko rin napigilang mapangiti. Kahit masakit ang katawan ko, hindi ko maitatangging masaya ako. Napalingon ako nang bumukas ang pinto at pumasok si Cris, nakangiti at may dala pang tray ng pagkain. “Good morning, sweetheart,” aniya, habang inilalapag ang tray sa tabi ng kama. Napansin niya ang paraan ng paglalakad ko kaya agad siyang lumapit at inalalayan ako. “Masakit pa ba?” tanong niya, puno ng pag-aalala. Sina
Chapter 060Cris POVNapailing ako habang pinagmamasdan si Merlyn na namumula pa rin sa sinabi ni Mommy. Ang cute niyang makita na ganito—nahihiya pero hindi makapagsalita.Lumapit ako sa kama at naupo sa tabi niya. “Sweetheart, bakit parang gusto mong lumubog sa kama?” biro ko habang iniaabot sa kanya ang gamot at tubig.Sinamaan niya ako ng tingin bago marahang kinuha ang baso. “Ikaw kasi! Kung hindi mo lang ako pinagod ng ganito, hindi ako mapapansin ni Mommy!”Hindi ko napigilan ang ngiti ko. “Alam mo, dapat nga nagpapasalamat ka sa akin. Ngayon, may dagdag na supporter tayo sa ‘plano’ natin.”Napangiwi siya at uminom ng gamot. “Anong plano?”Hinaplos ko ang pisngi niya at hinawi ang ilang hibla ng buhok na bumagsak sa mukha niya. “Ang magkaroon ng baby.”Halos mabulunan siya sa narinig at mabilis na tiningnan ako. “Cris! Hindi ko pa sinasabing ready ako diyan!”Tumawa ako at hinila siya papalapit para yakapin. “Alam ko, sweetheart. Pero ‘di ba sabi mo kanina, wala nang bawian?” b
Chapter 061Kinabukasan.Maaga akong nagising kinabukasan at agad na tumingin kay Merlyn. Mahimbing pa rin siyang natutulog, ang kanyang mukha ay payapa at parang isang anghel na nasa tabi ko. Hindi ko napigilan ang sarili kong haplusin ang kanyang pisngi at bigyan siya ng isang banayad na halik sa noo.“Sweetheart, oras na para gumising,” bulong ko habang hinahaplos ang buhok niya.Dahan-dahan siyang dumilat at nag-unat. “Hmm… anong oras na?”“Maaga pa naman, pero gusto kitang ihanda sa biyahe natin papuntang Cebu,” sagot ko habang hinihila siya palapit para yakapin.Napamulagat siya at biglang napabangon. “Teka, ngayon na ‘yun?! Akala ko bukas pa!”Napatawa ako sa reaksyon niya. “Ngayon, sweetheart. Kaya bilisan mo na at mag-empake.”Agad siyang tumayo, medyo hirap pa sa paggalaw dahil sa sakit ng katawan. Napansin ko ang kanyang pagngiwi kaya mabilis ko siyang inalalayan.“Okay ka lang ba?” tanong ko, puno ng pag-aalala.Napangiwi siya pero ngumiti. “Medyo masakit pa, pero kaya ko
Chapter 062Merlyn POVPagkapasok ko sa villa, halos hindi ako makapaniwala sa ganda ng lugar. Mula sa malalaking bintanang tanaw ang dagat hanggang sa maaliwalas na ambience ng kwarto namin, para akong nasa isang panaginip.Lumapit ako sa glass door at hinawakan ang malamig na surface nito habang pinagmamasdan ang malawak na dalampasigan sa labas. “Grabe, Cris… hindi ko inakalang dadalhin mo ako sa ganitong lugar.”Niyakap niya ako mula sa likod, ramdam ko ang init ng katawan niya habang pabulong siyang nagsalita sa tenga ko. “Gusto ko lang gawing espesyal ang trip natin, sweetheart. Alam kong pagod ka sa trabaho at sa lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo… Gusto kong magpahinga ka at mag-enjoy.”Napangiti ako at humilig sa dibdib niya. “Salamat, Cris. Ang sweet mo talaga.”Pinaharap niya ako at hinaplos ang pisngi ko. “At hindi pa ‘yan ang pinaka-best part. Mamayang gabi, may surpresa pa ako para sa’yo.”Napaangat ang kilay ko. “Hala, ano na naman ‘yang surprise mo?”Ngumisi
Chapter 063Kinabukasan.Pagkagising ko pa lang, masaya nang abala si Cris sa pag-aayos ng itinerary namin. Mukha siyang isang batang excited na pupunta sa field trip.“Sweetheart, bilisan mo magbihis!” sigaw niya mula sa veranda ng hotel room namin. “May pupuntahan tayong special place dito sa Cebu!”Napairap ako habang nag-aayos ng buhok. “Cris, hindi pa nga ako nag-aalmusal. Baka naman isama mo na naman ako sa kung saan-saan tapos wala tayong dalang pagkain!”Sumilip siya sa loob ng kwarto at ngumiti. “Huwag kang mag-alala, may baon akong chicharon!”Napahinto ako. “Chicharon? ‘Yon lang?!”Natawa siya. “Siyempre hindi lang ‘yon! May plano ako, Merlyn. Basta sumama ka lang, ako ang bahala sa’yo.”Dahil wala naman akong choice at alam kong hindi titigil si Cris hangga’t hindi niya natutupad ang gusto niya, sumakay na ako sa van na inarkila niya. Habang nasa biyahe, panay ang kwento niya tungkol sa pupuntahan namin.“Sweetheart, dadalhin kita sa isang napakagandang lugar—magical, roma
Chapter 064Akala ko noon, ako na ang pinakamaswerteng babae sa mundo. Yung tipong, may gwapong Cris na laging nagpapasaya sa akin at nagpaparamdam ng pagmamahal sa bawat pagkakataon. Pero akala ko lang pala ang lahat.Lumipas ang mga taon, at tila unti-unti siyang nagbago. Para bang ang dating mahinahon at mapagmahal na Cris ay natangay ng hangin, kasama ang mga pangako niyang tila itinapon na lang. Kahit may isang taong gulang na kaming anak na babae, hindi na niya ito madalas kargahin o kahit tingnan man lang.Tuwing gabi, nagigising ako sa malalakas na tunog ng pagbukas ng pinto. Lasing na naman siya. Amoy alak at sigarilyo, halatang galing sa inuman. Ni hindi na niya ako binabati. Kung dati, may yakap at halik akong sasalubong sa kanya, ngayon ay tanging malamig na katahimikan na lang.Isang gabi, habang nasa sala ako at pinapatulog si Baby Mia, narinig ko ang pagkatok ng pinto. Eksaktong alas-dose na naman.Pagkabukas ko, bumungad ang itsura ni Cris — gusot ang polo, nanginginig
Chapter 065Cris POVAndito ako ngayon sa isang high-class na bar kasama sina Thomson at Rommel. Mga kaibigan ko mula pa noong college. Sila ang mga tipo ng tao na laging may opinyon sa lahat ng bagay — lalo na pagdating sa mga mali kong desisyon.Ibinuhos ko sa kanila ang lahat. Sinabi ko na gusto nang makipaghiwalay sa akin si Merlyn. Walang paligoy-ligoy. Diretso sa masakit na katotohanan."Gago ka kasi, Tol," singhal ni Thomson, agad na sinundan ng isang lagok ng alak. "Kung hindi ka ba namang kasing tanga at iniputan mo siya sa ulo, eh di sana maayos pa ang pagsasama n’yo! Kahit anong gawin mo, nakasala ka na sa kanya!"Napairap ako, pero alam kong totoo ang sinasabi niya. Hindi ko rin naman matatanggi."Tumigil ka nga, Thomson," singit ni Rommel, sabay abot ng shot glass sa akin. "Hindi lang si Cris ang may kasalanan. Minsan kasi, mga babae din naman may mga echosera moments ‘yan. Siguro selos lang si Merlyn. O baka naman may hormonal imbalance?""Hoy, Rommel!" Inirapan siya ni
Chapter 066"No, hindi ako papayag sa gusto mo, Cris!" mariing sagot ni Andrea sa kabilang linya. Ramdam ko ang galit at desperasyon sa boses niya."Andrea, please," mahina kong tugon, pilit na iniintindi ang emosyon niya. "Alam kong mali ang lahat ng ‘to. Kailangan ko nang ayusin ang buhay ko.""Anong ayusin, Cris? Ako? Tayo?!" Napasinghap siya, at kahit hindi ko siya nakikita, alam kong umiiyak na siya. "Ginamit mo lang ba ako? Para saan? Para punan ang mga pagkukulang ni Merlyn?!"Napapikit ako, hinayaan kong dumaloy ang sakit na dulot ng mga salitang binitiwan niya. Hindi ko man gustuhin, alam kong tama siya. Mali ang lahat ng ginawa ko."Andrea, hindi ganun," mahinahon kong sagot. "Pero may anak kami ni Merlyn. Hindi ko pwedeng sirain ang pamilya ko ng tuluyan.""At ako? Wala akong halaga, ganun ba?!" humahagulgol na siya ngayon. "Sinakripisyo ko lahat para sa’yo, Cris. Minahal kita nang buong puso!"Alam kong wala na akong tamang maisasagot. Kahit ano pang sabihin ko, pareho na
Chapter 078Merlyn POVMaaliwalas ang umaga. Maaga kaming nagising ni Mila para magtinda ng suman sa palengke, pero ngayong tapos na ang gawain, nakaupo na kami sa balkonahe ng maliit naming bahay, may tasa ng mainit na tsokolate sa kamay.Tahimik lang si Mila habang sinusuyop ang mainit na inumin. Napatingin ako sa kanya—parang may iniisip.“Anak Mila,” mahina kong tawag.Napalingon siya sa akin, ngumiti. “Opo, Nanay?”Hinawakan ko ang kanyang kamay. “Sa susunod na pasukan, mag-aaral ka na sa private school.”Napakunot ang noo niya. “Ha? Bakit po, Nay? Eh, okay naman po ako sa public school. Mabait naman po si Teacher Agnes. At may mga kaibigan na rin po ako dun.”Hinaplos ko ang buhok niya. “Alam ko, anak. At hindi kita pipilitin kung ayaw mo talaga. Pero gusto ko lang sanang mabigyan ka ng mas maraming oportunidad. Mas maganda ang pasilidad doon, at may scholarship program na inalok sa'yo. Ibig sabihin, halos wala tayong babayaran.”Nanlaki ang mga mata niya. “May scholarship po ak
Chapter 077Kinagabihan, habang natutulog si Mila sa maliit naming papag na may kulambo, tahimik akong nakaupo sa tabi ng lamparang nakapatong sa lamesita. May hawak akong lumang diary—ang tanging alaala ng lumipas na buhay na pilit kong kinalimutan.Sa bawat pahina ay mga salitang isinulat ko noon—panahong hindi ko pa alam ang kahulugan ng katahimikan. Mga gabing umiiyak ako sa takot, sa sakit, at sa kawalang-kasiguraduhan kung makakabangon pa ba ako. Ngunit ngayon, habang binabasa ko ito, dama ko ang layo ko na sa dating ako. Parang ibang tao na ang nagsulat ng mga iyon.Kumatok ang alaala ni Cris. Hindi ko alam kung dahil ba sa diary o sa katahimikan ng gabi, pero bigla ko siyang naalala. Ang mga mata niyang mapangusap, ang tinig niyang minsang naging musika sa tenga ko—bago ito naging dahilan ng bawat luha.Napahawak ako sa dibdib ko. May kirot pa rin. Hindi na kasing tindi ng dati, pero andoon pa rin. Siguro dahil hindi ganun kadaling kalimutan ang taong minsang minahal mo ng buo
Chapter 076Merlyn POVAnim na taon na ang lumipas mula noong tuluyan akong lumayo sa puder ni Cris. Ni balita tungkol sa kanya ay wala akong natanggap. Parang nawala na lang siya sa mundo ko. Tahimik ang naging buhay namin—ako at ang anak kong si Mila—dito sa isang liblib na probinsya. Malayo sa gulo, malayo sa ingay ng siyudad, at higit sa lahat... malayo sa alaala niya.Ngayon, limang taong gulang na si Mila. Siya ang nagsilbing liwanag ko sa lahat ng madilim na pinagdaanan ko. Sa bawat ngiti niya, nakakalimutan kong minsang nasaktan ako. Sa bawat yakap niya, para bang buo na ulit ako.Simple lang ang pamumuhay namin dito. Nagtitinda ako ng kakanin sa palengke tuwing umaga habang si Mila naman ay nagsisimula nang pumasok sa daycare center malapit sa amin. Kapag hapon, sabay kaming nagdidilig ng mga halaman sa likod-bahay, o kaya’y nagbibilad ng mga tuyo at gulay para ibenta kinabukasan. Minsan, tinutulungan ko rin ang kapitbahay sa pagtatahi kapalit ng ilang kilong bigas o gulay.W
Chapter 075Naramdaman ko ang mga mata ko na tila nagiging mabigat, pero pinilit kong maging matatag."Hindi ko pa alam... Siguro, ang unang hakbang ay tanggapin ang nangyari at magpatuloy sa buhay. Hindi ko pa alam kung paano, pero sigurado akong gagawin ko ang lahat ng makakaya ko."Patuloy lang ang mga tanong nila—sunod-sunod, walang humpay—at pakiramdam ko'y unti-unti akong nauubusan ng sagot. Ngunit sa kabila ng lahat, ang mga salita ni Mommy ang nagsilbing gabay ko, parang liwanag sa gitna ng dilim."Mr. Montereal," muling tanong ng isang reporter,"Narinig namin na balak mong pumunta sa ibang bansa. Paano na ang negosyo ng pamilya mo rito kapag lumipad ka patungong USA? Ano ang susunod na hakbang mo sa pagpapalago ng kumpanya?"Nag-isip ako sandali, pilit na inuuna ang mga bagay na makakatulong sa akin na magpatuloy."Oo, balak kong magtungo sa ibang bansa para makapag-move on at mas mag-focus sa negosyo. Sa Amerika, magtutulungan kami ng pamilya ko. Iiwan ko muna ang negosyo k
Chapter 074Napatigil ako sa narinig na suhestiyon ni Mommy. "Stage?" Tanong ko, tanging gulat at kalituhan ang nararamdaman ko. Ano ang ibig niyang sabihin? Paano makakatulong ang stage sa akin ngayon, na ang lahat ng nararamdaman ko ay sakit at pagkatalo?"Oo," sagot ni Mommy, ang boses ay may kalmado at matinding determinasyon. "Doon mo kayang makita ang iyong sarili muli. Hindi mo kailangang mag-isa sa lahat ng ito. Hindi mo kailangang magtago pa."Walang nagbago sa aking pakiramdam, ngunit sa mga salitang iyon ni Mommy, parang may isang munting posibilidad na nagbigay-liwanag sa aking isipan. Isang maliit na bahagi ng aking puso ang nag-sabi na baka may dahilan pa, baka may pagkakataon pang makabangon."Pero... paano?" tanong ko, ang tono ko ay puno pa rin ng pag-aalinlangan. "Hindi ko kayang magharap ng mga tao, lalo na kung sila ay may alam tungkol sa lahat ng nangyari.""Simula sa ngayon," sagot ni Mommy, "Hindi mo kailangang patagilid na tumakbo. Hindi ka na mag-isa. Hindi mo
Chapter 073Lumipas ang anim na buwan, hindi ako umuwi sa mansyon kung saan ang alaala ng aking asawa andoon. Laging tumatawag si Mommy pero lagi ko itong pinatayan ng phone.Walang ibang ginawa ko sa loob ng mga buwan kundi mag mukmok sa mansyon binili ko para sana sa kay Merlyn at sa anak namin.Tanging kasama ko lamang ay alak wala ng iba. Ni paglinis sa aking katawan ay hindi ko ginawa. Humahaba na ang balbas at buhok ko.Ang mga buwan na iyon ay para bang isang mahabang dilim na walang katapusan. Hindi ko na kayang tingnan ang sarili ko sa salamin, hindi ko na kayang makita ang mukha ko na puno ng sakit at pagkatalo. Sa mansyon na binili ko para sana kay Merlyn at sa anak namin, tila ang mga dingding mismo ay nagsasalita ng mga alaala—mga alaala ng kaligayahan na unti-unting nawala.Hindi ko na pinansin ang tawag ni Mommy, wala na akong lakas para makipag-usap. Sa bawat tunog ng telepono, iniwasan ko ito, binaba ang bawat tawag. Siguro, takot na rin akong marinig ang mga salitang
Chapter 072Pagkatapos ng libing, hindi ko magawang umuwi sa mansion na punong-puno ng alaala nina Merlyn at ng anak namin. Sa halip, dumiretso ako sa bagong bili kong bahay—malayo sa lahat, malayo sa sakit.Tahimik akong bumaba ng sasakyan. Ang malawak na bakuran at ang malamig na simoy ng hangin ay dapat sana'y nagpapagaan ng pakiramdam ko, pero walang kahit anong lugar ang makakabawas sa bigat na dinadala ko.Pagpasok ko sa loob, sumalubong sa akin ang katahimikan. Walang ibang tunog kundi ang mahihinang yapak ng mga paa ko sa marmol na sahig. Isinandal ko ang likod ko sa pinto at dahan-dahang bumagsak sa sahig. Doon, sa gitna ng kadiliman, tuluyan kong binitiwan ang lahat ng emosyon na matagal ko nang pinipigil."Hindi ko na alam paano mabuhay nang wala kayo..." bulong ko, habang paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang ngiti ni Merlyn, ang maliliit na kamay ng anak namin na minsang mahigpit na humawak sa daliri ko.Wala na sila. At kahit ilang beses kong ulitin sa isip ko ang kato
Chapter 071 Napahinto ako sa tapat ng isang maliit na parke. May mga batang naglalaro, masayang nagtatawanan. Isang eksena na hindi ko na kailanman mararanasan kasama ang anak ko. Napaupo ako sa isang bench, pinagmamasdan ang kawalan. Tumulo na naman ang mga luha ko. "Kung pwede lang bumalik sa nakaraan..." bulong ko sa hangin. "Kung pwede lang burahin ang lahat ng kasalanan ko..." Pero huli na ang lahat. Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang biglang tumunog ang cellphone ko. Kinuha ko ito mula sa bulsa at tiningnan ang screen. Isang unknown number. Nag-alinlangan akong sagutin, pero sa huli ay pinindot ko ang green button. "Hello?" mahina kong bati. Isang sandaling katahimikan ang sumunod bago narinig ko ang isang pamilyar na tinig. "Cris..." Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ako maaaring magkamali. "M-Merlyn?" Pero agad din akong natauhan nang mapagtantong si Mommy pala ang tumawag. "Cris, anak..." mahina at garalgal ang boses ni Mommy. Ramdam ko ang lungkot sa bawat sali
Chapter 070"Ang tanga-tanga ko. Ahhhh.....!" ulit kong sabi habang sinusuntok ko ang sahig ng aming mansion hanggang dumugo ang aking kamay."Cris, anak! Tama na!" Sigaw ni Mommy habang pilit na pinipigilan ang kamay ko. Pero wala akong naririnig. Hindi ko na alintana ang sakit sa mga kamao ko. Mas matindi ang sakit na nararamdaman ko sa puso ko."Bakit ko sila pinabayaan?!" Paulit-ulit kong isigaw. "Bakit ko sinaktan si Merlyn? Bakit ako naging duwag?!"Nanginginig ang katawan ko habang nakaluhod pa rin sa malamig na sahig. Ramdam ko ang pagdaloy ng dugo mula sa mga sugat ko, pero wala pa rin 'yon sa nararamdaman kong kirot sa loob."Cris, anak..." Hinawakan ni Mommy ang mukha ko, pilit akong pinapakalma. Pero kahit ang yakap niya ay hindi mapawi ang bigat na bumalot sa pagkatao ko. "Hindi mo na mababago ang nangyari.""Pero kasalanan ko 'to, Mommy!" Napapikit ako nang mariin. "Kung hindi ko lang pinabayaan si Merlyn... Kung hindi ko siya pinagpalit... Kung ako lang sana ang pinili