Kabanata 5

Fiancé

"Ayoko nga, sino ka ba ha?!" tinaasan ko na siya ng boses.

Kung umakto akala mo naman kung sino sa akin, kanina mabait ngayon bumabalik na sa pagiging masama.

"Do I need to repeat myself? I'm your fiancé Claire and I have the rights to know who's your fucking friends and who you need to meet. Don't provoke me or else, you don't know what I can do." he said coldly.

Nakipaglaban ako ng titigan sakaniya kahit nakikita kong na-iirita na siya sa akin ay nagawa ko pa din na matawa.

"You have your girlfriend Evan! and don't fucking my friend because you didn't know her!" pagtatanggol ko.

"I broke up with her." he said and look away.

We became silent for a minute, bakit? Bakit siya nakipaghiwalay? Nalaman ba ng Dad niya?

"Don't mention her again, Claire. I want us to start again, no fighting and shouting."

He walks towards and keep staring at me,

"I want to know more about the girl who I will spend my whole life with."

"Claire bakit hindi mo ko pinuntahan kagabi sa office ko? I'm waiting for you last night." Senyora said while we are eating breakfast.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sakaniya kanya nanatili akong tahimik dahil lumilipad nanaman ang utak ko sa sinabi ni Evander sakin kagabi.

"I want to know more about the girl who I will spend my whole life with"

Hindi ako masyado nakatulog kagabi sa kaka-isip sa sinabi niya, pagkatapos niyang banggitin ang mga salitang 'yon ay inalisan ko na agad siya at nagkulong na sa kwarto.

I know he's playing with me, maybe he's bored and-

"Clarisse? I'm asking you." banggit ni senyora kaya napatingin ako sakaniya.

"We talked, I'm sorry." singit ni Evander kaya napabaling sakaniya si Senyora.

He's staring at me while eating, he didn't bother to stare back at Senyora.

"Oh, I didn't know hijo. Hindi naman kasi nagsasalita itong si Clarisse sa akin." She laughed awkwardly. 

"I... I'm sorry, totoo po sinabi ni Evander." saad ko.

We became silent 'til we're all done. I plan to go to the farm again, babalikan ko lang 'yong si Adan at Mang Robert. Habang naglalakad ako palabas ay may biglang sumulpot sa gilid ko.

"Where are you going now Claire?" I look at the man who's leaning on the wall and who's wearing a plain black t-shirt, pants and boots, in a simple outfit he still looks like a God to me. At the age of 22-year-old boy it's not so bad for him.

"Are you going to answer me or just keep staring at me?"

Hinuli niya ang tingin ko sabay nginitian niya ako, I felt my knees tremble. I am just sixteen years old but I am feeling this type of kilig? whatever Ana calls it! He just fucking smile at me for the first time!

"S-sa farm, gusto kong bumisita kay Mang Robert," sabi ko sakaniya ng magkaroon ako ng lakas na magsalita.

"Hindi ka pa talaga nadadala sa nangyari sa'yo kahapon ah?" he smirked.

Hindi nalang ako nagsalita ng maalala ko rin ang katangahan ko kahapon.

"Fine, I'll go with you." sabi niya sa akin sabay hila sa braso ko.

Sinubukan kong pumiglas sakaniya ngunit mas hinigpitan niya ang paghawak sa braso ko.

Nakarating kami sa kung nasaan si Mang Robert na hawak niya parin ako, sinusubukan ko pa rin pumiglas pero ayaw niya akong bitawan.

"Magandang araw po Mang Robert!" bati ni Evander sakaniya at binati ko nadin si Mang Robert.

"Magandang araw sainyo, bakit kayo napa'rito? gusto niyo ba mangabayo? Ikaw Claire okay ka na ba?" tanong sa akin ni Mang Robert.

"Ayos na ayos po ako Mang Robert!" sabi ko at nag-thumbs up sign sakaniya.

Napatingin naman siya sa kamay ni Evan na nakahawak sa braso ko, nang mapansin iyon ni Evander ay pinakawalan na niya ang namumulang braso ko.

"Mang Robert gusto ko po sana ulit mangabayo, promise... I won't repeat it again." I pleaded.

Hindi na ako nadala kahapon, pero paano ako matututo kung hindi ko ulit susubukan 'di ba? basta alam ko sa sarili ko bahala na ako sa buhay ko.

"Aba sige hija-"

"Ako na po magtuturo sa kaniya," singit ni Evander.

Napatingin naman kaming dalawa ni Mang Robert na labis ang gulat sa kanya.

"O-osige ha, diyan lang kayo at ilalabas ko si Adan." sabi ni Mang Robert na pailing- iling na umalis.

"You are not serious about that Evan," sabi ko sakaniya.

"So, what if I am? Besides Mang Robert has a lot of things to do so don't bother him." He said and chuckled.

Na-realize ko nga na tama siya, may trabaho pa si Mang Robert pero iniisip ko lang ang sarili ko.

"And you have your childhood years to learn it, but you didn't, right?" he said while looking at me.

Napatigagal ako sa sinabi niya, dahil sa trabaho at pag-aaral ko ay hindi ako nagkaroon ng oras para pag-aralan mangabayo, bukod sa ayaw ni mama dahil baka nga ay mahulog ako wala rin magtuturo dahil ang mga nagtuturo lang na mangabayo ay para sa mga taong makakapagbayad sakanila.

"I don't have time for it," I said half truly.

"Why? Do-"

"Ito na si Adan, Claire!"

I silently thanks Mang Robert sa pagpasok niya sa usapan namin dahil mahuhuli nanaman ako ni Evander sa mga tanong niya. Kahit labis ang takot ko na baka maulit yung kahapon ay nagawa ko pa rin makasakay na alalay ulit ni Mang Robert, mas takot pa ako sa mga tanong ni Evander kaysa mahulog dito.

"Ako na po bahala sa kaniya Mang Robert," aniya.

"O'siya sige babalik na ako sa trabaho, pakibalik nalang dito si Adan pagkatapos niyo," nginitian ko naman siya at tinanguan naman ni Mang Robert si Evan.

"Sit up straight, Claire." sabi ni Evander sa akin at sumakay sa kabayong sinasakyan ko.

"B-bakit ka andito-"

"You want to learn, right?" sabi niya na nagpatahimik sa akin.

Para akong nanigas sa kinauupuan ko dahil sa sobrang lapit naming dalawa, kinuha niya ang lubid sa kamay ko. Habang naglalakad ang kabayo ay nagsasalita siya tungkol sa mga kailangan kong alalahanin kapag ako nalang mag-isa ngunit hindi ko maunawaan lahat ng sinasabi niya dahil napapansin ko masyado ang paglapit ng katawan namin dalawa, napalingon ako sakaniya but it is a bad move dahil nagkalapit ang aming mga mukha.

"Stop staring at me Claire." he said.

"Ang kapal mo naman napalingon lang ako," I said and look away.

Natahimik kaming dalawa, nang makalipas ng ilang sandali ay tumigil kami.

"It's your turn," bigkas niya.

"Wha-what?" bigla kong sabi sakaniya.

"You're not listening to me Claire." sabi niya sa akin.

"S-sorry,"

Inalala ko lahat ng itinuro sa akin ni Mang Robert dahil nga wala naman akong naintindihan kay Evan, kung para sakaniya wala lang ang paglapit ng aming katawan sa isa't-isa sa akin ay mayroon! Sinubukan ko naman na palakarin ang kabayo at nagawa ko ng paunti-unti, sa sobrang tuwa ko ay napaangat ako ngunit gumalaw den ang kabayo na kinatakot ko.

"Y-yehe-"

"Stay put Claire!" mariin akong hinawakan sa bewang ni Evan kaya napapitlag ako.

"Stop it Claire! Ganito... listen to me..." nagpatuloy nanaman ang litanya niya sa akin.

This time, nakinig ako sa mga bawat salita niya at hindi na inalintana ang mga kamay niyang nasa bewang ko dahil baka nga mahulog kami at kasalanan ko pang magkasugat yung makinis niyang balat.

Nang magawa ko lahat ng inutos niya ay nakikita ko kung paano ko na nagagawa ng maayos ito. Nagawa ko pa ngang ipatakbo ito, pareho kaming natutuwa sa nangyayari at nakarating pa nga kami sa tabing dagat.

We are both riding a horse with a big smile on our faces, took a glance on the sea and see how endless it is.

 Sa mga nakalipas na araw, Evander never failed to amaze me how he's a gentleman and good man even if I always irritate him by my stupidity. Naging magaan ang loob naming dalawa sa isa't-isa, I really felt so happy when I am with him. Araw araw ko pa rin binibisita ang mama ko sa bilibid ngunit sandali lang dahil hatid-sundo ako ni Evander sa park dahil mahirap na raw at maulit na naman ang nangyari nung nakaraan.

Napatingin ako sa calendar sa aking cellphone dahil hindi ko na napansin kung anong araw na, nang makita kong martes na pala ay napabalikwas ako ng bangon sa kama ko.

I didn't receive any calls from Clarisse, hindi ba nung sabado dapat ay makakauwi na ang ama ni Clarisse? Balak ko na sana siyang tawagan ngunit naunahan na niya ako.

"Clarisse! B-balak pa sana kita tawagan hindi ba dapat nung sabado ay uuwi na si Senyor?" bungad ko sakaniya.

"Claire, get ready." muling kinabahan na naman ako sa tono ng boses niya.

"Dad and I are going home, pero uunahan ko na siya. Magpasalamat ka nalang na hindi siya umuwi diyan ng sabado, I am busy these days but it's done. Pack your things there, Claire. Malapit na ako." rinig kong saad niya.

Hindi pa nagsisink in lahat ng sinabi niya sa akin kaya hindi ako nakakilos agad nang bigla siyang sumigaw sa kabilang telepono.

"CLAIRE! SUMAGOT KA!"

"O-opo! ito na." kahit nanginginig ay kinuha ko ang mga gamit ko at sinilid sa bag ko ang mga gamit, ngunit paano naman ako makakatakas sa magkapatid na iyon?

Hindi ko na inalintana ang mga tanong sa isip ko at dire-diretsong lumabas ng silid at bumaba na para umalis.

"Claire? Where are you going?" napatigil ako sa boses na narinig ko, si Chris.

Sa sobrang kaba ko ay tumakbo nalang ako palabas ng mansion ngunit hinabol niya parin ako. I saw a car that is going towards me kaya napagilid ako. Nang makarating ito sa karoroonan ko nakita ko si Clarisse na lumabas sa kotse.

"Claire! Your Mom is waiting for you, she will now be free and-"

"wait, what's going on? Sino ka?" singit ni Chris sa amin na nagpakaba sa akin.

Hindi ko alam kung anong dapat kong sabihin sakaniya, but I felt my knees are getting weak and I start trembling because I'm afraid of his reactions when he finds out.

"Hi! I'm Clarisse De Marquez, the true one," she said.

"Are you crazy? She's Clarisse!" tinuro ako ni Chris sakaniya.

"I'm going to explain to all of you, I'm sorry I know it's a big mess-"

"Truly is, Claire sabihin mo hindi totoo yung sinabi niya. She's fake," giit sakin ni Chris.

Tumungo ako at humigit ng lakas para magsalita.

"I'm the fake one, Chris. I-i'm sorry," I break down right at the moment.

Bumuhos ang luha na pinipigilan ko kanina pa. Chris is a good guy, and I'm starting to regret that I been close to him because I can't see him hurting because of me.

"So niloko mo kaming lahat, Claire? Claire, I know you, you are not like the others that fools everyone. Claire," sabi sa akin ni Chris at hinawakan ako sa balikat.

Pumiglas ako sa hawak niya at tumingin sa kaniya kahit puno na ng luha ang mukha ko.

"Totoo lahat Chris! I...I fool your family, lahat ng mga kasama natin dito sa bahay alam na nagpapanggap lang ako as Claire, because..."

"Because of what Claire! Y-you are the one of I truly trust except from my family... because I expect that you will not let us hurt because of you" sabi niya na halatang may kirot sa bawat salita niya.

"and you break it." sabi niya na mas lalong nagpaluha sa akin dahil ang bawat salita niya ay tumatagos sa akin.

If Evander is here, I know he will get mad at me too.

"Stop the drama, you both! Claire... here's your money, you can leave now." sabi ni Clarisse at nagbigay sa akin ng isang bag na may pera.

"Because of money, Claire?" tanong sa akin ni Chris.

Napatigil ako sa tanong niya at tila kinakabahan kung sasagutin ko ba ng oo o hindi.

"Answer my question Claire!"

"I said stop the drama!"

"SHUT UP!" sigaw ni Chris kay Clarisse na nagpatahimik sakaniya.

Napatango nalang ako sa sobrang kaba. Sa bahagi ko ay ayokong tanggapin ang pera ngunit paano nalang kami aalis kung wala kaming pera ni mama.

"S-sorry, sorry talaga tsaka pakisabi narin kayla Evan. Salamat," sabi ko at nginitian si Chris.

I hope you will be happy Chris.

Tumakbo na agad ako palabas ng gate at nagtawag ng tricycle, nang makasakay ako nakita ko si Evander na nakikipag-usap kay Chris at Clarisse. Nakita ko na nagkamayan silang dalawa ni Clarisse at si Chris naman ay lumabas para sundan ako.

"Kuya sa police station po," sabi ko kaagad ng malapit na samin si Chris.

Nang umandar ay siyang tigil ni Chris sa gitna ng daanan.

I didn't look back at him but then we heard a noise came from the back. I look back and I saw how Chris bump in the car.

"Ma'am nakita niyo ba 'yon? Gusto niyo bang bumalik?" sabi nung driver sa akin.

Naiyak nalang ako sa aking nakikita, hindi ako pwedeng bumalik para sa mama ko. Nakita kong agad itong dinaluhan ni Evander kaya napa-ayos ako ng upo, napansin kong huminto pala kami dahil gusto pa atang maki-chismis ng driver.

"Kuya diretso na po tayo," sabi ko sakaniya.

"Saglit lang, miss. Hindi mo ba kilala iyon? mukhang ikaw yung hinahabol niya kanina ah." sabi niya.

Napa-iling nalang ako sa sinabi niya, napaka-chismoso.

"Kuya mahaba pong kwento, paandarin niyo na po bilisan niyo na," giit ko.

Napakamot nalang siya sa kanyang buhok at pina-andar na nga ang tricycle.

Nang makarating ako sa police station nakita ko ang ina ko na naka-upo sa mga bench duon.

"Mama," tawag ko sakaniya.

Napalingon naman siya sa akin at niyakap ako agad.

"Tyche Claire, salamat sa Diyos at ligtas ka," sabi niya sa akin.

"Opo Mama, bibili na rin po ako agad ng ticket para maka-alis na tayo agad dito sa Cebu," sabi ko sakaniya.

"Nako gumana ba ang plano niyo ng De Marquez? Pasalamatan mo din ang nagpalabas sa akin dito na nagngangalang Evander," sabi niya sa akin habang naglalakad paalis duon.

"Ano? A-akala ko ang De Marquez ang nagpalaya sainyo?" tanong ko sakanya ng makasakay kami ng tricycle pauwi sa amin.

"Ayon din ang akala ko! Pero sabi ng pulis sa akin kanina Evander daw ang pangalan ng nagpalaya sa akin kaya bago sana tayo umalis dito sa Cebu, gusto ko muna na personal siyang pasalamatan," aniya.

Naguguluhan na ako sa nangyayari, so in the first place Evander knows it? Why he didn't confront me? Why Evan did this?

"Anak, sure ka ba na hindi na tayo dadaan sa palengke para magpaalam kayla Ana?" tanong sa'kin ng nanay ko matapos makasakay sa tricylce dala dala na ang mga gamit namin.

"Opo Mama, nakapagsabi naman na po ako ng mga plano ko sakanila at panigurado po akong inaasahan nila ang pag-alis natin." Ani ko.

Hindi ko na hinintay na makalipas pa ng ilang araw dito, ipinabenta ko na rin ang bahay namin dito sa isang estranghero na gustong kuhain ang bahay.

"It's been a long time since we ride that, Claire" wika niya sa akin na kinatanguan ko.

"Opo Mama at nae-excite na ako na sumakay ulit diyan," wika ko.

Pumila na kami at ibinigay sa nagbabantay ang mga tickets namin tsaka sumakay sa barko na maghahatid sa amin pa-Maynila. Napag-isipan ko na rin na sa Maynila na lang kami manirahan dahil alam ko na sobra ang galit ni Evander sa amin at hindi na yon magsasayang pa ng oras hanapin kami kahit sa Maynila pa ang kanilang tirahan.

I heavily sighed and look at the sea, maybe it looks calm but it's deep.

I hope they are now okay and happy.

I remember that day when I walk away from the De Marquez Mansion and the.... accident, my tears fell and I shrugged it off to my mind. That will be the last and we will start a new life there in Manila.