[LIAM'S POV]
Before the weddingI never expected that the perfect plan I had will turn out like this. I will be the one to make Spencer's Legacy drown from the world of business.
I never like my father. I don't have to like him, because he never did even care about me. And to think that I will save him again into the chaos that I know I'm not the only one who started at all, makes me sick of this kind of scenario.
I already came up with a new plan, the ploy that I think will succeed and drag the whole Villareals into mud. It's their fault, they deceived and tricked me. I thought that Eureka will help me to have my own power, and to get rid of the Spencer beside my name, but I was wrong. It's a big mistake trusting that girl. She fooled me.
I did everything I could to get her heart so that she would help me, but it turns out that she is just using me to help her plans to get back to my father. The classic Villareal thing. Revenge, revenge, rev
[Crystal]“Fix yourself.”Muli kong pinasadahan ng tingin ang suot ko. “Maayos naman ang suot ko ah? Maganda nga eh!” pagmamayabang ko.Ibinalik ko na lang ang tingin ko sa puting pantsuit ko. Niyakap nito ang buo kong katawan kaya nadagdagan ang hubog ng balakang ko. Hindi sa akin ang damit na ito, hinatid lang kanina sa kwarto. Kasama ng napakagarang gintong kwintas at hikaw, na dapat daw ay isuot ko.Hindi ko alam kung talagang maayos ba ang itsura ko dahil wala sina Trina at Eliz sa kwarto. Kahit ang magtanong ako sa mga tao duo sa bahay nila ay hindi rin daw nila alam o nakita.“I'm talking about your behavior. If possible, refrain from speaking when you don't have to.”Hindi ako nakasagot nang bumaba siya ng sasakyan. Gusto ko siyang kausapin tungkol sa nangyari kagabi at kanina... pero natatakot ako sa magiging reaksyon niya. Baka bigla na lang niya akong tutukan ng baril sa ulo.
Unknown number:[Please come down for a minute. I will wait here till my legs are broken as long as you don’t show up.]“Pfft.”Hindi ko mapigilan ang matawa sa message niya.Sige na nga, mas mabuti nga siguro ang bumaba muna at puntahan siya kahit saglit lang.Baka rin matagalan pa silang mag-usap ng Sam na iyon sa opisina, at kung mananatili ako doon, malamang makakaistorbo lang ako.Ayaw din naman ni Liam na magsalita ako ng kahit na ano kapag may ibang tao.Kaya ano pa ang gagawin ko doon? Tutunganga at aantayin siya na parang isang bata na sinama sa opisina?Namalayan ko na lang na nagsimulang maglakad ang mga paa ko patungo sa elevator para makababa sandali. Itinaas kong muli ang phone ko para i-save ang unknown number at pangalanan itong 'mushroom' sa contacts.Teka, ano nga ulit ang pangalan ng lalaking iyon?Tatawagin ko na lang siyang mushroom sa ngayon. After all, para nama
Sigurado ako na ang lalaking 'to sa harapan ko ay si Blade. Namukhaan ko ang mukha niya noong inutusan siya ni Liam na ipag-drive ako pabalik sa hotel.“Kanina ka pa ba diyan?”Tipid siyang tumango. “Palagi akong nandito, at malapit sa inyo.”Nagsalubong ang kilay ko dahil sa sinabi niya.“Ako ang assigned personal guard mo, at palagi akong naroroon saan ka man magpunta. Nakasunod at nagbabantay, Mrs. Spencer.” magalang niyang sagot bago yumuko sa harap ko.“Teka… Ano?”Hindi siya sumagot at nakatayo lang sa harapan ko.“Ibig bang sabihin nang palagi kang nandiyan, naririnig mo rin ang lahat ng sinasabi ko?”Parang ang uncomfortable naman na palagi niya akong sinusubaybayan at binabantayan na para bang wala akong privacy. Babae pa rin ako at lalaki siya!“Kahit na may narinig ako, wala pa rin akong narinig.” Diretso at magalang ang tugon ni Bl
“As I mentioned earlier, the wristwatch he handed you has GPS built-in where he can track your location.” Paliwanag niya, pero nakatuon lang ang atensyon niya sa daan. “So, I ordered Blade earlier to leave that watch at the restaurant near the building. Now, look at his text messages to you. If you don't see what's wrong, then there's something wrong with you.”Ano naman ang motibo ng lalaking iyon para gawin sa akin ang ganoong bagay? Nakakatakot.“Hindi kaya may iba siyang dahilan kung bakit niya ginawa iyon?” ani ko sabay lingon kay Liam.“I’ve warned you numerous times, but you-”Napatigil siya nang tumunog muli ang phone ko.[Mom, Calling...]Nang makita ko ang pangalan ng aking ina na nag-flash sa screen, agad kong pinatay ang tawag.Marahil ay nagtataka na sila kung bakit hindi pa kami umuuwi pagkatapos ng tatlong araw.Patawarin mo ako mom. Pero hindi ako babalik sa
“Trina! Eliz!” Binitawan ko ang braso ni Liam at nagsimulang tumakbo papunta sa kanila.“Happy birthday, Crystal!”Natutuwa ako na hindi sila pinalayas ni Liam. Niyakap ko silang dalawa ng mahihigpit.Natakot ako.Natatakot akong mag-isa.Kahit noong una ay ayaw ko silang dalhin sa bahay ni Liam, ayoko namang iwan nila ako ngayon.“Crystal, my wife,”Nang marinig ko ang boses ni Liam na tumawag sa akin, lumingon ako sa direksyon niya.Walang katapusan ang mga flash ng camera na tumatama sa kanyang mukha.Ang ganda ng mga ngiti ni Liam. At salamat sa mga liwanag na tumatama sa mga mata niya, mas kumikinang ito.Para bang totoong-totoo na mahal niya ako.Tila walang Maddison na nage-exist sa likod ng hindi totoong buhay na ito.“Happy birthday, love.” gumalaw ang kanyang kamay na parang may ipinapakita sa akin.Nang sundan ko kung saan nakaturo ang
“B-Blade… Ano bang ginagawa mo..?”Pinilit kong magpumiglas at alisin ang pagkakasandal ko sa pader, pero wala itong silbi.Mas idiniin lang ako ni Blade pabalik.“Aray ko, ano ba!”Napasigaw ako dahil sa lakas ng pagkakabalik ng likod ko sa pader. Pakiramdam ko ay para akong nabalian ng buto.Buong lakas ko siyang itinulak gamit ang dalawa kong kamay, kahit na alam kong hindi nito magagalaw ang matipuno niyang katawan.“Ano bang gusto mo?”“Tutulungan kita.”“A-Anong sinasabi mo?” maang maangan ko.“Narinig ko ang buong usapan niyo kanina. Tutulungan kitang magustuhan ni Liam.”Paulit-ulit akong kumurap nang may kunot sa noo dahil sa hindi ko maintindihan ng maayos ang gusto niyang iparating.“Hindi kita maintindihan, ano bang ibig mong sabihin?“Basta, magtiwala ka lang sa akin.”Mas lalong nag s
Walang pakundangang hinila niya ako palabas ng restaurant nang hindi binibitawan ang kamay ko. Mabuti na lang at busy ang mga reporter sa kasiyahan.“Wait...” Hindi ko maalis ang kamay ko sa pagkakahawak niya dahil napaka-agresibo nitong lalaking ito.Hindi ko akalain na mararanasan ko ulit ang HHWW ngayon.Nang makarating kami sa isang arcade, tuluyan niya akong binitawan.“Oh gosh! Ikaw ba si Mr. Right?”“What the heck are you talking about?”Napanganga ako sa gulat kung paano niya ako kinakausap.“Hoy! Bakit nawala na lahat ng respeto mo sa akin?” pagmamaktol ko. “Kanina lang yumuyuko ka pa sa akin!”“I’m sorry, but it’s better to talk to you casually para mas maging madali ang lahat para sa'tin.”Hindi ako nakasagot agad dahil hindi ko lubos na naintindihan ang sinabi niya.“What exactly did you say? Mr. What?&rdquo
Habang kumakain ay paulit ulit kong pinapasadahan ng tingin si Blade, na ngayon ay tutok sa kanyang pagkain. Hindi ko mapigilang mapangiti dahil sa itsura niya.“Blade…”Naagaw ko ang atensyon niya mula sa pagkalunod sa pagkain. Lumingon siya sa akin na puno ang bibig at ngumunguya.“Iniisip ko pa rin kasi yung sinabi mo sa akin kanina. Kung hindi ko ibibigay ang buong atensyon ko kay Liam, paano niya ako magugustuhan? Hindi ba dapat palagi akong nasa tabi niya?”“Simply because Liam doesn’t want anyone to take his property.”Nagsalubong ang kilay ko kasabay ng bahagyang pag angat ng aking labi. “Ibig sabihin, parte na ng mga plano mo ang pag alis natin sa restaurant kanina?”“Somehow yes. Pero, nakita kitang umiiyak sa sasakyan kanina. Kahit hindi mo sabihin sa akin ang dahilan, alam kong kailangan mo ng makakasama lalo na ngayong birthday mo.”Kaya pala k
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya