“Ganito mo ba talaga balak sayangin ang huling araw mo dito sa Denmark?”
Dalawa kaming nakatayo ni Trina sa harap ng salamin dito sa loob ng hotel. Nasa akin ang mga mata niya pero alam kong hindi niya ako naririning at pabalik-balik lang ang tingin sa akin mula ulo hanggang paa.
Napairap nalang ako dahil sa inis.
Alam kong nangako ako sa sarili kong magsusuot ako ng mahabang damit ngayong araw. Pero tingnan mo naman ang suot ko ngayon. Isang napakaikli at pulang-pulang romper.
Sa sobrang flowy ng laylayan ay papasok nanaman ang malamig na hangin sa loob ko nito. Siguradong ang kapalit ng lantad kong cleavage ay ubo at sipon. Mabuti na lang rin at nakalugay ngayon ang buhok ko.
“Ayan perfect!” biglang nagsalita si Trina nang matapos siyang titigan ako.“Perfect pangtawag ng sakit.”
Hindi niya ako pinansin at malawak lang ang mga ngising nakatingin sa akin. “You look hot
Ramdam ko na ang pag-ikot ng mga mata ko dahilan ng pagkahilo dahil sa lalaking ito na halos isang oras na yatang pabalik-balik sa harapan ko. Tila hindi siya mapakali. “You have to stay with me.” “A-ano?” Hindi ako makapaniwala sa narinig kong lumabas sa bibig niya. Huminto siya sa paglalakad at inilihis ang katawan niya para harapin ako. “I will pay you, of course.” “Heto na naman tayo…” Buntong hininga kong sabi. “Listen, blonde. I can't lose two weddings at once because people will suspect me and our wedding, okay? Just stay here for a couple of nights.” Ang galing talaga ng lalaking 'to magmakaawa kapag may kailangan, lahat ng bagay ginagawa niya gamit ang pera. “Alam mo Liam, may mga kasama ako sa hotel at hindi ko sila pwedeng basta na lang iwan doon.” Hindi ako sigurado kung babalik pa ng New Jersey si Trina dahil sa sinabi niya sa akin kanina. Hindi ko lang alam kay Eliz. “Then bri
Tumigil saglit sa paglalakad ang butler na kasama namin at tila hinihintay si Maddison.Napahinto din kami dahil hindi namin alam ang daan papunta sa kwartong tutuluyan namin.Nang sa wakas ay nakalapit na siya sa kinatatayuan namin ay binigyan niya ng halik. ang butler sa pisngi nito.Dahil sa ginawa niya ay nakumpirma kong anak nga siya ng butler na 'to.Hindi naman kataka-taka dahil may pagkakahawug ang dala nilang awra at presensya.“Are you with Liam?” Iba ang tono ng pananalita niya kumpara sa noong kinausap niya kami. Mas mahinahon ang boses nito.“Yes dad, pero mamaya pa siya makakabalik kasi may kailangan pa siyang tapusin sa office.”“I see... umakyat ka muna sa kwarto mo. Kailangan ko muna silang ihatid sa tutuluyan nilang silid. Mamaya tayo mag-usap.”Doon lang yata niya napansin na may iba pa palang nariririto bukod sa kanilang dalawa. Isa-isa niya kaming pinasadahan ng tingin mu
“What are you trying to do and why do you have to run?”Pilit kong hindi hinaharap si Liam dahil sa kahihiyan. Yumuko ako at inilayo ang mukha ko para hindi magtama ang mga mata namin.Nakita ko sa gilid ng aking mga mata ang paglipat ng tingin niya sa cake na hindi ko sinasadyang nalaglag at ngayon ay nasa sahig na.Umakyat ang dugo ko sa ulo, and swear, nai-imagine ko ang pamumutla ng mga labi ko kahit hindi ko naman nakikita.“I-I'm sorry…” mariin kong kinagat ang ibaba ng labi ko dahil sa kirot na naramdaman ko sa paa, kasabay ng kahihiyan.Umangat ang kamay niya patungo sa aking mukha, at nang marahan itong dumampi sa balat ko ay nakaramdam ako ng kaunting kiliti na nagmumula sa mga daliri niya. Pilit niyang pinagtatama ang aming mga mata, na patuloy ko pa ring iniiwasan.Mabuti na lang at bahagyang natatakpan ng buhok ko ang aking mukha habang ang mga mata ko ay nakapako sa sahig, pinipilit pa rin na hind
“Maddison? You're still staying in this house with your dad? We haven't seen each other in a long time ever since I left, how are you?”Narinig ko ang boses ng ina ni Liam pero wala akong kapal ng mukha para lumingon sa direksyon nila, kung saan makikita ko si Maddison.Ibinaling ko na lang ang mga tingin ko kay Liam, and this time, nakuha ko na ang atensyon niya.“I'm sorry… Ibaba mo na lang ako…” mahinang bulong ko sa kanya.Nakatitig lang siya sa mga mata ko at tikom ang bibig. Habang pinagmamasdan ko ang mga mata niya, alam kong may kakaiba. Nakita ko na nuon ang ganitong mga titig niya, at alam kong masama ang loob niya. Tila nagiging kakaiba ang kulay ng mga mata niya sa tuwing hindi siya nasisiyahan sa sitwasyon.At para sakin, nakakatakot ang mga ito.Naiwan ang tingin ko sa ere nang ilihis ni Liam kay Maddison ang mga titig niya. Pinanuod ko ang pagbabago ng ekspresyon sa mukha niya. Nagsa
“S-Si Rafael… Nakabuntis siya ng ibang babae.” Napansin ko ang panghihina ng mga tuhod niya at napaupo sa kama.Dumapo ang kamay ko sa bibig dahil sa narinig ko. Nakakalungkot na hindi ko man lang ito nalaman agad.“Sorry…” Sana tinanong ko siya noong una palang. Masyado akong abala sa pag-iisip kung gaano kahirap ang buhay ko, nang mga oras na kailangan ni Tring ng kaibigan na dadamay at makikinig sa kanya.“Bakit ka humihingi ng tawad? Hindi naman ikaw ang nakabuntis hahaha.” Alam kong tinatawanan lang niya ang sakit ng mga nangyari.“So, ibig mong sabihin nagkaroon pa ng lakas ng loob ang panget mong boyfriend na humanap ng ibang babae?”Pinandilatan ni Trina si Eliz dahil sa sinabi nito.Kahit masakit ang paa ko ay pinilit kong maglakad at makalapit kay Trina.Nang makalapit ako sa kanya ay agad ko siyang niyakap at itinaas ang kamay ko sa ibaba ng likod niya para ipaalam
“You guys help yourselves and eat.” Pag-aya sa amin ng mama ni Liam.Tila ba napako ang mga paa namin sa sobrang kahihiyan kaya kahit ang humakbang ay mahirap.“Come on, Crystal. Don't be shy.” utas ni Sybil na bakas ang pagpipigil ng tawa. “Actually, kami nga ang dapat na mahiya dahil underdressed kami.”Mas lalo lang akong tinamaan ng hiya sa dahil sa sinabi ni Sybil, na halata namang sinadya niya dahil nakikita kong nagpipigil parin siya ng tawa.Sana ay nilabas niya nalang ang mga tawa niya, dahil mas nakakahiya kapag pinipigilan niya.Ngayon lang dumapo sa amin ang mga tingin ni Liam. Gumalaw ang mga mata niya mula sa tuktok ng ulo ko, pababa sa aking mga paa. Para akong na-scan ng mga mata niya, pero bumagal ang mga tingin nito sa dibdib. at hita ko kong lumalabas sa gilid na slit.Sina Trina, Eliz at ako ay nagsimulang nang maupo sa tatlong upuan na nakalaan para sa amin.“You look so b
Nang matapos kumain ang lahat, nag-alok akong maghugas ng pinggan. Pero agad akong nagsisi nang sabihin sa akin ng tatay ni Liam na sanay akong maging waitress, na kahit sa bahay nila ay gusto ko pang maghugas ng pinggan.Hindi ata siya aware na hindi naman tagahugas ng plato ang mga waitress. G“Madam, pwede na po ba kaming umakyat?” magalang kong tanong na ina ni Liam.Gusto ko nang umakyat dahil ramdam ko na ang bigat ng paghinga nina Trina at Eliz. Gaya ko ay nasaktan rin sila sa mga narinig kanina.Alam kong hindi kami mayaman tulad nila, kaya ganun na lang ang pakikitungo sa amin ng ama ni Liam.“Crystal honey, you'll sleep in Liam’s room, whether you like it or not. Kailangan niyong masanay na matulog nang magkasama.” Mahinhin na sabi ng nanay ni Liam.“Madam, mas magiging maayos ho sa akin kung kasama ko ang kapatid at kaibigan ko.”Agad na umiling ang ina n
“She hasn't told me anything yet.”“Hindi nakakahinga si Crystal sa madidilim na lugar. Kahit ipilit pa niya ay hindi siya makakatagal!”“Why?”Malalakas na boses ang gumising sa akin mula sa pagkakatulog.“T-Trina...?”Hindi ako masyadong makapagsalita at makakita, pero sigurado akong siya ang pinangagalingan ng boses na 'yon.“Crystal? Crystal, okay ka lang?!” Narinig ko ang mabibilis niyang yabag, at nang makalapit siya ay tuluyan ko nang nakita ang kabuuhan ng mukha niya.Iginala ko ang mga mata ko sa loob ng silid. Hindi pamilyar ang lugar na ito sa akin.Nang may maramdaman akong kirot sa kamao ko ay agad ko itong tiningnan at nakita ko ang isang maliit na karayom na nakatusok sa kamao ko. Nakita ko ring nakatusok rito ang dextrose needle.“Nasa hospital ba ako?” nanghihina kong tanong kay Trina.Nararamdaman ko pa rin ang panghihi
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya