Nang matapos kumain ang lahat, nag-alok akong maghugas ng pinggan. Pero agad akong nagsisi nang sabihin sa akin ng tatay ni Liam na sanay akong maging waitress, na kahit sa bahay nila ay gusto ko pang maghugas ng pinggan.
Hindi ata siya aware na hindi naman tagahugas ng plato ang mga waitress. G
“Madam, pwede na po ba kaming umakyat?” magalang kong tanong na ina ni Liam.
Gusto ko nang umakyat dahil ramdam ko na ang bigat ng paghinga nina Trina at Eliz. Gaya ko ay nasaktan rin sila sa mga narinig kanina.
Alam kong hindi kami mayaman tulad nila, kaya ganun na lang ang pakikitungo sa amin ng ama ni Liam.
“Crystal honey, you'll sleep in Liam’s room, whether you like it or not. Kailangan niyong masanay na matulog nang magkasama.” Mahinhin na sabi ng nanay ni Liam.
“Madam, mas magiging maayos ho sa akin kung kasama ko ang kapatid at kaibigan ko.”
Agad na umiling ang ina n“She hasn't told me anything yet.”“Hindi nakakahinga si Crystal sa madidilim na lugar. Kahit ipilit pa niya ay hindi siya makakatagal!”“Why?”Malalakas na boses ang gumising sa akin mula sa pagkakatulog.“T-Trina...?”Hindi ako masyadong makapagsalita at makakita, pero sigurado akong siya ang pinangagalingan ng boses na 'yon.“Crystal? Crystal, okay ka lang?!” Narinig ko ang mabibilis niyang yabag, at nang makalapit siya ay tuluyan ko nang nakita ang kabuuhan ng mukha niya.Iginala ko ang mga mata ko sa loob ng silid. Hindi pamilyar ang lugar na ito sa akin.Nang may maramdaman akong kirot sa kamao ko ay agad ko itong tiningnan at nakita ko ang isang maliit na karayom na nakatusok sa kamao ko. Nakita ko ring nakatusok rito ang dextrose needle.“Nasa hospital ba ako?” nanghihina kong tanong kay Trina.Nararamdaman ko pa rin ang panghihi
Inilibot ko ang paningin ko sa kabuuan ng kwarto, umawang ang bibig ko ng may nakita akong isang pamilyar na karakter.Pororo.Kahit saan ako tumingin ay nakikita ko ang cute penguin na si Pororo.“OH MY GOD!!! HAHAHAHAHA.” umikot sa buong kwarto ang malakas kong tawa.Nakakatawa dahil si Pororo, siya yung blue and white cartoon character. Maliit na penguin na may helmet aviator at malalaking goggles sa mata na halos sakop ang kalahati ng mukha niya.Mas nakakatawa pa ang kuwarto ni Liam dahil balot ito ng kulay blue na mga dingding na halos matakpan na sa dami ng Pororo stickers. Isang alarm clock na may parehong patterns, isang kumot na may Pororo, ang tsinelas niya, at ang bintana na may blue accent to blend in.Dagdag pa, iyong Pororo plushies niya kama.Kahit saan, nandun si Pororo. Parang ang weird nun kapag may karelasyon ka na tapos nandito kayo sa kwarto habang patay ang ilaw. Hindi mo alam na nakatitig na p
“Ayoko...” I plead under my breath.Tinalikuran ko na lang sila habang mariin na nakapikit ang aking mga mata.Ano ba talaga ang gusto nila?Lalo na si Liam. Ano ba talaga ang gusto niya?Bakit parang kailangan niya palagi na ipakita sa akin kung paano niya tratuhin ang girlfriend niya?“If I told you to watch, you must watch. Otherwise, I'll bind your hands and force you to keep an eye on us.”Bumalik na ang malalamig na tono ng pananalita niya, na tila ba sumasalakay sa aking katawan at inuutusan itong sumunod.“P-Pero bakit...? Pakiusap… Huwag mong g-gawin sa akin 'to…”Naramdaman kong muli ang paninikip ng dibdib. ko kasabay ng pangingilid ng aking mga luha habang paulit-ulit na nagmamakaawa.Sinapo ko ang dibdib. ko para kalmahin ang paghinga, dahil ramdam kong unti-unti nanaman itong bumibigat.Nawalan na ako ng pag-asa na magpapakita sila s
“Crystal!”Napalingon ako sa boses na tumawag sa akin mula sa 'di kalayuan.“Sybil.” Binigyan ko siya ng tipid na ngiti at bahagyang inayos ang buhok ko.Ayokong isipin niya na hindi ako kagusto-gusto.Paano nalang kami magkakatuluyan kung ganoon?Mabilis na tumakbo palapit sa akin si Sybil, at nabigla ako sa sunod niyang ginawa.Hinawakan niya ang braso ko at agad na hinila palayo kay Liam.“T-Teka…”Tinitigan ako si Sybil sa mga mata, pero hindi ko maintindihan kung ano ang ibig sabihin ng ekspresyong iyon.“Ahh!” Isang malakas na putok ng baril ang sumagot sa tanong ko at nagpatalon sa akin kay Sybil dahil sa takot.“Welcome,” sambit ni Sybil sa mahinhing tono na mas nagpakunot ng noo ko.Pinaputok ni Liam ang baril na ngayon ay nakatutok sa ulo ng babae.“What right do you have to step in my place? Do you wish to die?”
[LIAM'S POV]Before the wedding I never expected that the perfect plan I had will turn out like this. I will be the one to make Spencer's Legacy drown from the world of business. I never like my father. I don't have to like him, because he never did even care about me. And to think that I will save him again into the chaos that I know I'm not the only one who started at all, makes me sick of this kind of scenario. I already came up with a new plan, the ploy that I think will succeed and drag the whole Villareals into mud. It's their fault, they deceived and tricked me. I thought that Eureka will help me to have my own power, and to get rid of the Spencer beside my name, but I was wrong. It's a big mistake trusting that girl. She fooled me. I did everything I could to get her heart so that she would help me, but it turns out that she is just using me to help her plans to get back to my father. The classic Villareal thing. Revenge, revenge, rev
[Crystal]“Fix yourself.”Muli kong pinasadahan ng tingin ang suot ko. “Maayos naman ang suot ko ah? Maganda nga eh!” pagmamayabang ko.Ibinalik ko na lang ang tingin ko sa puting pantsuit ko. Niyakap nito ang buo kong katawan kaya nadagdagan ang hubog ng balakang ko. Hindi sa akin ang damit na ito, hinatid lang kanina sa kwarto. Kasama ng napakagarang gintong kwintas at hikaw, na dapat daw ay isuot ko.Hindi ko alam kung talagang maayos ba ang itsura ko dahil wala sina Trina at Eliz sa kwarto. Kahit ang magtanong ako sa mga tao duo sa bahay nila ay hindi rin daw nila alam o nakita.“I'm talking about your behavior. If possible, refrain from speaking when you don't have to.”Hindi ako nakasagot nang bumaba siya ng sasakyan. Gusto ko siyang kausapin tungkol sa nangyari kagabi at kanina... pero natatakot ako sa magiging reaksyon niya. Baka bigla na lang niya akong tutukan ng baril sa ulo.
Unknown number:[Please come down for a minute. I will wait here till my legs are broken as long as you don’t show up.]“Pfft.”Hindi ko mapigilan ang matawa sa message niya.Sige na nga, mas mabuti nga siguro ang bumaba muna at puntahan siya kahit saglit lang.Baka rin matagalan pa silang mag-usap ng Sam na iyon sa opisina, at kung mananatili ako doon, malamang makakaistorbo lang ako.Ayaw din naman ni Liam na magsalita ako ng kahit na ano kapag may ibang tao.Kaya ano pa ang gagawin ko doon? Tutunganga at aantayin siya na parang isang bata na sinama sa opisina?Namalayan ko na lang na nagsimulang maglakad ang mga paa ko patungo sa elevator para makababa sandali. Itinaas kong muli ang phone ko para i-save ang unknown number at pangalanan itong 'mushroom' sa contacts.Teka, ano nga ulit ang pangalan ng lalaking iyon?Tatawagin ko na lang siyang mushroom sa ngayon. After all, para nama
Sigurado ako na ang lalaking 'to sa harapan ko ay si Blade. Namukhaan ko ang mukha niya noong inutusan siya ni Liam na ipag-drive ako pabalik sa hotel.“Kanina ka pa ba diyan?”Tipid siyang tumango. “Palagi akong nandito, at malapit sa inyo.”Nagsalubong ang kilay ko dahil sa sinabi niya.“Ako ang assigned personal guard mo, at palagi akong naroroon saan ka man magpunta. Nakasunod at nagbabantay, Mrs. Spencer.” magalang niyang sagot bago yumuko sa harap ko.“Teka… Ano?”Hindi siya sumagot at nakatayo lang sa harapan ko.“Ibig bang sabihin nang palagi kang nandiyan, naririnig mo rin ang lahat ng sinasabi ko?”Parang ang uncomfortable naman na palagi niya akong sinusubaybayan at binabantayan na para bang wala akong privacy. Babae pa rin ako at lalaki siya!“Kahit na may narinig ako, wala pa rin akong narinig.” Diretso at magalang ang tugon ni Bl
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya