[THIRD PERSON POV]
Nasa sasakyan na ngayon sina Maddison at Blade, kanina pa hindi mapakali ang mga kamay nila sa manibela at sunod-sunod na lagok. Hindi man maintindihan ni Maddison kung bakit niya hinayaang dalhin siya ng hindi niya masyadong kilala kung saan, parang sinasabi ng katawan niya na okay lang na sumama sa lalaking katabi niya ngayon. Pati na rin ang kakaibang pakiramdam na naramdaman niya sa kanyang puso, na ni minsan ay hindi niya naramdaman kay Liam. Kahit na magkarelasyon sina Maddison at Liam ay hindi maikakailang hindi nakikita ang chemistry nilang dalawa. Dahil siguro sa simula pa lang ay pinilit lang ng kanyang ama si Maddison na kilalanin, at ma-inlove kay Liam. Kapag magkasama sina Maddison at Liam, tinatrato siya ng kanyang ama nang mabait at may malambing na ngiti. Pero sa tuwing hindi alam ni Maddison ang lokasyon, o kung ako ang ginagawa ni Liam ay sinasaktan siya ng“B-Bakit tayo nandito?” Nanginginig ang buong katawan ni Maddison at tila hindi siya makalabas ng sasakyan. Hindi niya napigilan ang panginginig ng kamay kaya mabilis niya itong itinago para hindi makita ni Blade na hindi siya mapakali. "Tell me, bakit tayo nandito?" she said with gritted teeth habang nakakuyom ang kamao. Nilingon niya si Blaze na may halong kaba at galit sa mga mata niya at napasigaw ito. "Bakit tayo nandito!?" Umalingawngaw ang boses niya sa loob ng sasakyan at diretso lang ang tingin ni Blade sa sasakyan habang bakas sa mga ngisi niya ang sakit na nararamdaman. Nanlilisik at hindi mapakali ang mga mata ni Maddison sa pag-agos ng luha sa kanyang mga mata. "Hindi mo ba namimiss ang lugar namin?" Diretso ang tingin ni Blade kay Maddison na may galit na mga mata. “Lugar kung saan tayo dati magkasama? Ang lugar kung saan tayo nagsimula...? at natapos..? ” Paos ang boses
"Nami-miss ko ang simoy ng hangin dito..." bulong ni Maddison habang tinutulak ni Blade ang kanyang wheelchair sa pampang. "Iniiwasan kong isipin man lang ang lugar na ito dahil sa masasakit na alaala." ngumiti siya ng mapait. Pagdating nila ay tumigil si Blade sa pagtutulak saka siya umupo sa tabi ng gulong nito. “Ako, lagi akong nandito para pakalmahin ang isip ko. Madalas doon sa ibabaw ng mga bato para tanaw ko ang buong lugar. Naalala ko pa yung tambay naming dalawa dun. ” napangiti siya habang inaalala ang kanilang nakaraan. Tila napangiti din si Maddison dito habang nakatingin sa lugar kung saan nakatingin si Blade. “I know... you told me before, ako lang ang babaeng dadalhin mo diyan. Tinupad mo ba ang pangakong iyon? ” Nilingon ni Maddison si Blade na nag-iwas ng tingin at saka nagkunwaring nilalaro ang buhangin. Isang mahinang tawa ang pinakawalan ni Maddison. “Huwag mong sab
Nagdadalawang isip akong tumingin sa kanya dahil baka masaktan siya sa pagtanggi ko. Kinuha ko ang mga kamay ni Liam at ikinulong sa aking mga braso. “Huwag mong isipin na tumanggi ako. Pero hindi maganda ang naging resulta ng pagmamadali ko. Liam, wala akong pinagsisisihan na pinakasalan kita noong gabing iyon. Pero hindi ko rin masasabi na masyado akong naging sobra sayo sa desisyon ko. Sana… sana maintindihan mo ako...” Ginalaw-galaw ni Liam ang kamay niya at nasa ibabaw ko ito ngayon na hinigpitan niya naman ang pagkakahawak dito. "I'm sorry..." Naramdaman ko ang mga daliri niya sa baba ko at marahang inangat iyon para magtama ang mga mata namin. “Sobrang excited lang ako. At wala akong pakialam sa nararamdaman mo. ” “Liam, alam mo... sa tuwing magdedesisyon ka tungkol sa ating dalawa dapat mo ring isaalang-alang ang mga taong sangkot sa kahihinatnan nito. Hindi naman sa gusto naming magpakasal, tatakbo kami agad sa simbahan
[Liam] "Crystal... Baby please talk to me..." Paulit-ulit kong bulong kay Crystal pero hindi pa rin niya ako nililingon o kinakausap man lang. Simula nung nakausap niya yung kaibigan niya kanina, babalik daw kami agad. Sana maka-stay kami sa bansang gusto niya at makasama pa. Kaya walang humpay na ginawa ko ang lahat ng kailangan ko para matapos ang trabaho ko para sa mga susunod na araw wala akong ibang magawa. Handa akong manatili doon ng kahit ilang taon. Hindi ko maintindihan kung bakit ako nagkakaganito. Hindi pa ako naging ganito sa sinumang babae. Kahit akala ko noon mahal ko si Maddison. Parang wala pang kalahati ng nararamdaman ko kay Crystal para kay Maddison. Noong kami pa ni Maddison, hindi ko na nagawang magpalit ng trabaho para lang magkaroon kami ng oras na magkasama. Akala ko noon mahal ko si Maddison. Pero nung naranasan kong magmahal ng totoo
“Anong ibig mong sabihin na kaibigan din ni Noah si Blade? T-Magkakilala sila? Kailan pa? Bakit ngayon ko lang nalaman at bakit ito ang sinasabi mo sa akin ngayon? ” Sunod kong tanong. Hindi ko alam kung ano ang iisipin ko ngayon. Paano naging magkaibigan si Noah at ang personal guard kong si Blade? Ano siya? Ano bang meron at may koneksyon ba siya sa mga Dawson? “K-Tumahimik ka, Liam. N-Noah... at si Blade ay magkaibigan. Kaibigan ko rin siya at ang sinabi sa akin ni Trina kanina na masisira sa magiging desisyon namin... ay si Blade. At ang kanyang anak. ” "Anak?" Nalilito ako. "Wala pang anak si Blade." Ano ba itong mga sinasabi sa akin ni Crystal. Lalo lang gumulo ang isip ko. Hindi ko maproseso lahat ng sinasabi niya. Magkaibigan si Dawson at ang bodyguard ko. At ngayon may anak na siya. Kasama ko si Blade noong mga panahong parang
[THIRD-PERSON POV] Pagdating nila sa ospital, parehong hindi mapalagay sina Noah at Liam. Pabalik-balik si Noah sa harap ng emergency room at paulit-ulit na pinunasan ang mukha. Si Liam naman ay hirap na hirap na huminga at namamaga ang mga mata niya habang hinimatay. Nag-aalala si Liam kay Crystal dahil nawalan ito ng malay at nahulog na lang sa sahig. Ngunit, ang higit na ikinababahala niya ay ang kanyang anak sa loob ng kanyang sinapupunan. Hindi na bago sa kanila ang balitang mahina ang katawan ni Crystal, dahil sa Denmark lang nila nababatid ang sakit na unti-unting bumabalot sa buong katawan niya. Mukhang gulat na gulat sila sa sarili nila dahil dati ay maayos naman ang kalagayan ni Crystal. Hindi rin nakakalimutan ni Liam ang sakit at kahinaan na mayroon si Crystal dahil noong nasa Korea sila, ingat na ingat siya rito. Palagi niyang kasama si Crystal at nakahanda ang mga
“Paano ang girlfriend mo, Maddison? May balak ka bang pagsamahin silang dalawa? Dahil kung oo, sabihin mo. Para masira ko ang mukha mo ngayon. ” ang sabi ni Noah. “Napag-usapan na namin ni Crystal yun. Hindi ko na girlfriend si Maddison. Naghiwalay na kami. ” "Iba ka rin, parang nagpapalit ka ng damit kapag nagpapalit ka ng babae." Sarcastic ulit na tawa ni Noah. “Mas gugustuhin kong manatili sa tabi ko si Maddison at umasa, di ba? Buti pa at sinasabi ko sa kanya ang tunay kong nararamdaman. She has been a good friend of mine, at ayokong itapon na lang kaming dalawa. Loyal sa akin si Maddison, at alam kong mapagkakatiwalaan ko siya. Pagbalik ko sa Denmark, aayusin ko muna ang usapan naming dalawa. ” Natigilan si Noah sa naging tugon ni Liam at parang ang lalim ng iniisip. Tahimik ang buong lugar na walang nagsasalita sa kanilang dalawa na parehong nalulunod sa mga gumugulo sa kanila.
[THIRD PERSON POV] Nagmamadaling pumunta si Noah sa pinakamalapit na ampunan mula sa tirahan ni Crystal nang marinig niya ang payo nito. Nasa bingit na siyang sumuko habang papalabas ng sasakyan. Dahil hindi pa rin niya nakikita si Trina sa ganitong oras. Nang taasan niya ang kanyang boses sa kanyang kasintahan, alam niyang nagkamali siya, ngunit hindi niya isinaalang-alang ang mga kahihinatnan. Sa kabilang banda, alam na alam ni Noah na ang kanyang mga aksyon ay makatwiran. Ang kaligayahan lang ng kapatid na si Crystal ang inaalala niya. Dahil naniniwala siyang utang niya ang lahat mula pa noong bata pa sila. At desidido si Noah na gawin ang lahat para mabawi ang kaligayahang ninakaw ni Crystal. Maaari pa siyang pumili sa pagitan ng kanyang kasintahan at isang kapatid kung dapat siyang maging makasarili. Tila nawalan na ng pag-asa si Noah, at ang kanyang kataw
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya