[THIRD-PERSON POV]
Habang nasa daan ay hindi na napigilan ni Crystal ang antok. Ito rin ay dahil buntis siya. Dahil mas kailangan niya ng tulog ngayon kumpara noong hindi pa siya nagdadala ng sanggol sa kanyang sinapupunan.Nakatingin lang sa bintana si Maddison at parang ang lalim ng iniisip, pati sina Blade at Liam. Kahit isa sa kanila ay walang balak magsalita. Dahil dito, binalot sila ng katahimikan.Sunod-sunod na buntong-hininga ang pinakawalan ng ama ni Crystal na si Mr. Dawson habang pabalik-balik ang tingin sa tatlo.Isang dahilan kung bakit niya balak magbakasyon ay para magkaroon ng oras kay Crystal, lalo na ngayong alam na nito kung sino talaga siya. Ngunit, isa pang dahilan kung bakit niya ito ginagawa ay gusto niyang magkaroon ng kapayapaan sa pagitan nina Blade, Maddison, at Liam.Tinuturing niyang tunay na anak si Blade, sa mga nakaraang taon na inalagaan niya ito. At dahil sa nakikita niyang paghihirap sa likod, alaPagpasok ni Crystal sa kwartong nakalaan sa kanila ni Maddison ay nakita niyang nasa loob pa rin si Blade at parang may pinag-uusapan sila. Hindi narinig ni Crystal ang kanilang pinag-uusapan dahil natahimik sila nang makapasok na rin siya. Bago lumabas si Blade ay sinundan siya ni Crystal ng matalim na tingin. Hindi nilingon ni Blade si Crystal at nakatingin lang ito ng diretso sa kanya hanggang sa makalabas siya ng pinto. Bahagyang binalot ng katahimikan ang loob ng kwarto pagkalabas ni Blade. Parehong may pag-aalinlangan sina Maddison at Crystal sa mga galaw na gagawin nila. Akmang hahakbang si Crystal para tingnan ang maleta; hindi niya alam kung ano ang tanging damit nang biglang sumingit si Maddison. “Uhm—” Natulala, awkward, at kuripot si Crystal sa mga galaw niya habang hinihintay ang sasabihin ni Maddison. "-Kumusta ang pak
[Crystal] "Kung tapos ka na, lumabas na tayo. Pero, uhm, bigyan mo ako ng pabor. Itulak ang aking wheelchair para sa akin, mangyaring. ” sabi ni Maddison sa akin habang sinusuklay ang kanyang kamay sa kanyang maikling buhok. Iba ang babaeng ito, pilay pero maganda at seksi pa rin. Paano niya nagagawang maging napakaganda sa kanyang all-black outfit? Halata ang porselana niyang balat at mas mapula pa talaga ang labi niya sa pang-itaas ko. Hindi siya nagbago kahit kaunti, napakaganda pa rin niya. Saglit akong tumalikod sa kanya para tingnan din ang sarili ko. In fairness, ang ganda ng style na ito. Isang bra na pang-itaas, puting plaid at flowy na palda, simpleng pulang beach slipper, at ang aking kulot na itim na buhok. Sakto lang ang outfit ko sa okasyon kaya sa tingin ko okay lang. Napansin kong namamaga ang mata ko. Hindi ko na napi
“Alam ko kung gaano kahalaga ang pagbabalik ko sayo. Lalo na at nakita ko mismo ng mga mata ko kung gaano mo ako na-miss noong mga panahong nawawala ako. Pero, sana maintindihan niyo rin ang desisyon ko na huwag ipaalam sa publiko. Para din ito sa kaligtasan ng magiging anak natin. Ayokong dumating ang panahon na malito siya sa iba't ibang artikulong makikita niya sa internet, o kung ano ang sasabihin ng mga tao. Sapat na sa akin na malaman niyo ni Noah na buhay pa ako at bumalik ako sa inyo na nawalan ako ng pamilya. So, sana maintindihan mo ako. ” Taos-puso kong ungol habang hindi inaalis ang tingin sa aking ama. “Ayoko na rin i-bring up yung nangyari sa past. Ayokong banggitin ang nanay ko dito, at lalo na ang mga pangyayari sa nakaraan na gusto niyang kalimutan. ”Natigilan sandali si Mr. Dawson bago sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi. Alam kong sin
[Crystal]Ngayon ang araw na balak sabihin ni Liam sa kanyang pamilya ang tungkol sa anak namin.Pagbalik namin mula sa Khun Wanida resort, naging maayos ang lahat at walang problema.Patuloy na tinutulungan ni Dad sina Blade at Maddison. Halos hindi ko sila makausap ni Blade tuwing nasa bahay sila.Pinili kong manatili sa bahay ng aking ama. Ayokong isiksik ang sarili ko sa mansyon ni Spencer. Isa pa, mas komportable ako dito.Sa ngayon ay patuloy ang imbestigasyon sa paghahanap sa kanilang anak na si Blade. Gayunpaman, wala pa rin silang impor
"Imposible iyon." malakas na sabi ni Blade.Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.“—Matagal na akong nasa manor at alam ko ang lahat ng nangyayari sa bahay na iyon. Hindi pwedeng magkaanak lalo na at hanggang ngayon ay maliit pa ang anak namin. Dapat narinig natin. At isa pa, walang bata sa loob ng Spencer manor. ” seryosong sabi nito sa mata ko.Umiwas ako ng tingin dahil parang may bigla akong naalala. Napakunot ang noo ko habang umuusad ang labi ko sa naisip."Walang mga bata sa manor ...?" kinakabahan kong sa
[Third-person POV]“Dapat nating isaalang-alang ang sinabi sa atin ni Amara. May posibilidad sa lahat, Blade. Naiintindihan ko ang iyong damdamin at galit, ngunit alam mo rin na walang ibang paraan. Dapat nating subukan ang lahat kahit na imposible sa ating isipan. Hinding-hindi kami magsisinungaling ni Amara. Ano pa ba ang silbi ng pagsisinungaling? Dapat nating tingnan ito. ” Seryosong sabi ni Mr. Dawson habang pilit niyang hinahanap ang mga mata ni Blade na parang hindi alam ang gagawin."Pero Dad, hindi ko maintindihan." naguguluhang bulong nito. “Kung nandiyan siya at malapit lang siya sa amin, bakit hindi ko siya maramdaman. Bakit hindi ko pa siya nakikita. Ang daming
Pagtalikod niya ay muntik na siyang mawalan ng kaluluwa nang makita ang isang batang lalaki sa kanyang harapan. Parang nanlambot ang mga tuhod niya at hindi niya alam kung ano ang unang gagawin. Nanginginig ang buong katawan niya habang nakatitig sa isang batang lalaki. Dumihan ito at puno ng putik ang katawan, pati na rin ang mukha nito na may bahid din ng dumi. May bitbit siyang balde na may laman pang tubig. Ang isang kamay niya ay may hawak na sumbrero. Hindi nagsalita ang bata at parang nakatitig din kay Blade. Nang malay ay agad na nilapitan ni Blade ang anak at hinawakan ito sa magkabilang balikat. Nang makalapit siya dito ay napatingin siya sa mukha nito. Kumuha siya ng tubig sa balde na dala at bahagyang pinunasan ang mukha ng isang batang lalaki na tila limang taong gulang. Nangingilid ang luha sa mga mata ni Blade habang pinupunasan ang mukha ng anak. Makinis a
[Crystal] Parang wala akong magandang panaginip kagabi. Nanaginip ako ng tubig at naniniwala ako na ito ay isang masamang palatandaan. Agad akong bumangon sa kama pagkatapos magpahinga ng kaunti. Buti na lang at hindi ganoon kalala ang morning sickness ko. Napakagandang bata sa hindi pagpapahirap sa kanyang ina. Plano kong pumunta sa isang doktor ngayon para sa isang check-up at upang malaman ang kasarian ng aking sanggol. I think pwede ko namang yayain si Liam na sumama sa akin. Ito ang dahilan kung bakit ako nasasabik na gumising ako ng napakaaga. Kung ano man ang magiging kasarian ng batang ito, tatanggapin ko ito ng buong puso at susuportahan ang aking anak. Bahagyang tumaas ang kamay ko at hinimas ang tiyan ko. Ipinapangako kong poprotektahan at aalagaan kita, aking anak. Masaya akong lumabas ng
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya