Pumasok si Noah sa kwarto kung saan nagpapahinga si Crystal. Dahan-dahan siyang lumapit sa kanya at naramdaman niyang palapit siya ng palapit ay bumibigat ang mga yabag niya.
Umupo si Noah sa gilid ni Crystal at pinadausdos ang kamay nito sa kanya. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya habang inilipat ang tingin kay Crystal.
"Amara..." bulong niya. “Matagal ko nang gustong tawagan ka ulit ng ganyan. Naghintay ako ng mahabang panahon para sa tamang panahon para sabihin namin sa iyo ang lahat ng katotohanan, ngunit hindi namin mahanap ang tamang oras." sabi niya sa pananahimik na tonong kausap si Crystal kahit alam niyang hindi ito makasagot.
“Akala ko... Kapag nalaman mo, iyon na ang katapusan ng sitwasyon ko. Naisip ko na kailangan mo lang malaman na ikaw si Amara, pagkatapos ay magkakaayos ang lahat." Marahan niyang iniyuko ang kanyang ulo at tumama ang kanyang mga mata sa k
[Crystal]“Aaah…” napaungol ako dahil sa sakit ng ulo at antok nararamdaman ko, nakapikit.Kahit nahihirapan akong igalaw ang aking katawan, pinilit kong dahan-dahang iangat ang aking kamay patungo sa aking ulo nang maramdaman kong parang pumutok ito sa loob.“Normal ang pakiramdam ng pananakit ng ulo at pagkahilo, Mrs. Spencer. Natutuwa ako na sa wakas ay gising ka na.”Parang mas mabilis pa sa liwanag, namulat ang mata ko dahil sa boses na narinig ko. Medyo blurry pa ang paningin ko kaya pumikit ako habang dahan-dahan akong bumangon.“Huwag mong pilitin ang sarili mo, itataas ko ang ulo ng iyong higaan para maiposisyon mo nang maayos ang iyong sarili.”Naramdaman kong unti-unting umangat ang likod ng ulo ko."D-Doctor Park..." mahinang sabi ko nang makita ko siyang nakatayo sa tabi ko.Inilibot ko ang paningin ko
“N-Noah...”I can’t look directly at him because of the weird emotion I’m feeling.I don't know if he even realizes the fact that I found out about Sam, and I'm afraid of how he and his father will react.That Noah's sister, whom they had been looking for a long time, was now with them living under the same roof.“You're finally awake.” The tone of his voice was clear and he seemed grateful.So I looked straight at him to glimpse his face.Maybe he's not aware of the truth behind me yet.I was stunned when the most familiar person to me also entered the door.“Trina..?”My heart seemed to want to tumble.She is the one I need the most at such times that I need someone to lean on.Only Trina understands all my troubles and going through.“Crystal, how are you feeling?” she approached me hastily and gently wrapped her arms around me. “I
"Crystal, pakinggan mo muna kami..."Naguguluhan ako kung ano ang mararamdaman ko. Maging ito ay galit, saya, kalungkutan, o pagtataksil.Ako'y natatakot.“Kung matagal mo nang alam, bakit? Noah, bakit mo itinago sa akin ang lahat? Inamin mo na kay Trina, pero bakit hindi mo sinabi sa akin ang totoo kung ako ang dapat makaalam?! BAKIT!!?" Nararamdaman ko na ang bara sa lalamunan ko sa panlalabo ng mata ko.Sobrang lakas ng tibok ng puso ko na nagdudulot ng matinding sakit. Naramdaman kong parang may pumipiga sa puso ko. Napaawang ang bibig ko habang patuloy na sinuntok ang dibdib ko.Nakita ko sa gilid ng mata ko na lumapit sa akin si Noah at itinaas ang kamay niya sa mukha ko."Tingnan mo ako." narinig kong bumulong siya.Sa sobrang sama ng loob ko hindi ko magawang magtaas baba at sumulyap sa kanya."Crystal, please...
“Babalik ako sa New Jersey at itatanong sa nanay ko ang lahat ng dapat kong malaman,” buong determinasyon kong sabi.Alam kong mahalagang singilin ang pamilya Spencer sa lahat ng ginawa nila sa akin, kay Noah, kay Blade, at sa pamilya.Ngunit, kumpara sa aking mga dilemma, Marahil ay mas mabuting piliin na buuin muna ang aking sarili. Paanong ang isang taong kasing mahina ko ay sumira ng isang ganap na pamilya.Kailangan kong bumalik sa aking ina dahil mas alam niya ang bawat dahilan kung bakit niya ako kinuha. Ayokong isipin na sinira niya ulit ang buhay ko.Gusto kong magalit sa kanya.Pero hindi ko magawa dahil alam kong may dahilan siya.Alam kong sinabi ko noon na hindi ako babalik sa New Jersey nang hindi nagtagumpay dito sa Denmark. Ngunit, sa palagay ko naging matagumpay ako sa paghahanap ng sarili kong kayamanan. Nakahanap ako ng pamilya dito na maaring ma
“Gumising ka inaantok na ulo. Pasado alas tres na ng hapon. Wala ka pang kinakain."Narinig ko ang boses ng isang tao kasabay ng banayad na pag-alog ng aking katawan.Napaungol ako habang pilit na binabawi ang kumot na inaagaw sa akin ngayon.“Crystal… halika, gumising ka...”"Hmm... hindi ko-"Sandali lang, hindi ba boses ni Liam iyon?Diyos ko, Crystal...“Hoy, bumangon ka na. Kailangan mong kumain ng kahit ano." Pilit na inaagaw sa akin ni Liam ang kumot na nakatakip sa mukha ko.Ayokong bitawan dahil nakakahiya.Natulog ba talaga ako sa kwarto ni Liam? Totoo?At ano ang sinabi niya? Pasado alas-tres na ng hapon?Ang ano ba?“Hoy… seryoso. Baka magkasakit ka kapag wala kang makakain." sambit ni Liam sa pananahimik na tono.
"Uuwi ka na ba?" Tanong ni Liam at parang ngayon ko lang narinig ang boses niya ng ganito.“Oo, kailangan kong kausapin ang aking ina tungkol sa buong katotohanan. Bakit niya ako inilayo kay Noah at sa kanyang- ang aming ama…”Nang biglang tumayo si Liam sa kinauupuan niya ay nagsalubong ang kilay ko. “Anong mali? Bakit ka nanggigigil? ”“Bago ka bumalik sa New Jersey. May kailangan akong ipakita sa iyo, at kailangan mong magtiwala sa akin. ” Sabi niya na parang hindi mapakali.“I don’t think I can trust you again Liam.’ I said at the back of my head.“Anong ipapakita mo sa akin? Ganun ba kaimportante? Dahil kailangan naming umalis ni Noah bukas ng umaga para bumalik sa New Jersey." Naguguluhan din ako dahil sa galit ni Liam.Ano bang nangyayari at bigla siyang nagkaganito?
“Hindi ka nagbibiro, sasakay talaga tayo ng speed boat...” Naliligaw ako habang nakatingin sa dagat.“Bakit ako magsisinungaling sa iyo?”Bumaba ang tingin ko nang maramdaman kong dahan-dahang hinawakan ni Liam ang kamay ko. Tumingala ako para makita siya pero nakangiti lang siya at naghihintay ng speed boat na dumating.Bakit ba nagkakaganito si Liam?Bakit parang nagbago ang pakikitungo niya sa akin?Hindi niya ako tinatrato ng ganito dati.Napaawang ang labi ko nang may sasabihin sana ako, ngunit hindi ko na naituloy at hinintay na lang ang pagdating ng bangka.There's something in me that I want him to stay like this...“Tara na.” Inasikaso ako ni Liam pagdating ng speed boat.Pinili ko na lang na hindi magsalita at tahimik na sinunod ang gustong mangyari ni Liam.Tapos sabi niya pupunta kami sa lugar na
Tumawa ako ng mapait.“Nakalimutan mo na ba, Crystal? We're still legally married,” dagdag pa ni Liam na naging dahilan ng pagkibot ng gilid ng labi ko at lumikha ng ngisi.“Kasal sa papel. Kahit ang sarili mong malupit na bibig ay nagpahayag nito. Baka nakakalimutan mo na rin kung bakit tayo ikinasal? Pinakasalan mo ako dahil kailangan mo ng isang tao. At ako—nangako lang na papakasalan kita kapalit ng malaking halaga ng pera, na talagang kailangan ko.” I blurted fiercely, dahil hindi nalalayo ang titig ko sa kanya. “Pagkatapos ko sa trabaho, binigay mo sa akin ang perang ipinangako mo. Tinulungan mo ako sa pananalapi, ngunit lubos mo akong sinira. Hindi ko alam kung dapat ba akong magpasalamat sa iyo."Binigyan ako ng malaking halaga kapalit ng kasal namin ni Liam, at hindi ko ipagkakaila na nakatulong ito sa akin sa pananalapi sa pananatili ko sa Denmar
"Okay, eto na ang bola mo anak." Agad akong tumayo pagkatapos kunin ang bola. Sa kabutihang palad, at sa murang edad, alam ng aking anak na babae ang aking kalagayan. Kaya hindi niya ako binitawan, lalo na kapag naglalakad ako. Alam niyang hindi ganoon kabuti ang accuracy ko dahil sa sakit ko kaya naman ay nakahanda siyang protektahan ako. “Bumalik na tayo.”“Thank you, mommy...” mahinang sabi ng anak ko kaya tumugon ako habang tinatapik ang ulo niya.Maglalakad na sana kami pabalik nang may nakita akong pamilyar na pigura, napabuka ang labi ko sa gulat. Halos manigas ang buong katawan ko na parang estatwa sa lamig ng pisngi ko. “Crystal…” Narinig ko ulit ang mga salitang iyon sa bibig niya, narinig ko na naman ang boses niya. Lumapit siya sa amin at naglakad papalapit sa pwesto namin. Hindi ko alam kung bakit medyo napaatras ako. Nakita ko sa gilid ng mat
“Tara na.” "Sigurado ka bang aalis ka sa Denmark?" “Oo. Parang panaginip lang nang makarating ako dito. I was once so happy at hinding-hindi ko pagsisisihan ang pagpunta ko sa lugar na ito. I will forever treasure the feelings I had here in Denmark. Marami akong natutunan, at ngayon ay handa na akong bumitaw at tanggapin ang pananampalatayang mayroon ako.” _______________________ 6 na taon na ang lumipas... "Mommy, kailan ko po makikita si daddy?" "Darating siya at hahanapin ka pagdating ng tamang panahon, Crystal." “Kanina ko pa tinitingnan itong litratong kuha mo sa South Korea. Mukhang masaya ka sa tatay ko. Pero, wala siya sa amin ngayon. Sana mahanap niya kami agad. Hindi na ako makapaghintay na makita siya.” Isang mapait na ngiti ang gumuhit sa aking mga labi nang marinig
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
"Nagkulong pa ba siya sa kwarto niya?" “Oo, tatay. Simula ng makabalik tayo, hindi na lumalabas si Crystal.” Sabi ni Blade. "Narinig kong humihikbi si Amara." Nagkunwari siyang matigas. Ngunit ang totoo, labis siyang nalungkot sa sinabi ng ibang tao. Kung hahayaan niya lang akong ipakita siya sa publiko, mabuti iyon. Ang aking anak na babae ay hindi isang gold digger. Siya ay isang goddamn Dawson!” sigaw niya, halata ang galit niya sa buong kwarto. “— at paanong ang kanyang asawa ay wala saanman? Wala ba siyang planong bisitahin ang asawa niya?" "Posibleng nasa manor pa siya, ama." Pagbaba ni Crystal ng hagdan na may dalang maleta, napatigil silang dalawa sa kanilang pag-uusap. Tumayo si Blade at nag-alok na tulungan siya sa pagdadala nito. “Amara? Bakit ang dami mong dalang gamit? Saan mo balak pumunta?" Mr. Dawson inquired, ang kanyang mga mata ay nanlaki sa pagtataka
Parang nanlambot ang katawan ni Blade sa awa. Habang pinupunasan ang walang humpay nitong luha. "Tay, balik na tayo," matipid na wika ni Blade kay Mr. Dawson. Hindi kumibo ang ama ni Crystal at agad na pinaandar ang sasakyan. Ang kamay niyang nakahawak sa manibela ay halos mabali ito. Hindi nagsasalita si Mr. Dawson ngunit bakas ang galit nito sa kanyang mga mata. Pagkatapos punasan ni Blade ng mga itlog at kamatis ang natitirang bahagi ng katawan ni Crystal, binalot niyang muli ang isang balabal sa ulo nito at saka hinayaan lang siyang umiyak para maipahayag din niya ang kanyang iniisip. Pagdating nila sa bahay ng mga Dawson ay tila wala ng buhay si Crystal at kitang-kita sa kanyang mga mata ang emosyon. Matipid ang kilos at hakbang niya kaya binuhat na lang siya ni Blade papunta sa kwarto niya dahil n
“Salamat sa pagpunta at pagbibigay sa amin ng oras. Ginanap ang kumperensyang ito dahil sa mga balita kamakailan na nagpasindak sa lahat. Si Spencer ay magkakaroon ng isa pang kahalili ng pamilya. Si Crystal, ang asawa ng aking anak, ay nagdala sa amin ng isang pagpapala na ibibigay namin ang aming oras upang turuan at mahalin. Magandang balita ito para sa amin, at umaasa kaming lahat ay magdiwang kasama ang pamilya ni Spencer. ” masayang utos nito habang nakatingin sa mga camera. Sandaling palakpakan ang bumalot sa silid. "Maaari ka nang magsimulang magtanong." Agad namang nagtaas ng kamay ang isang reporter. "Kailan mo nalaman na buntis si Mrs. Crystal Spencer at ilang buwan na niyang dinadala ang bata?" Nilingon ng ina ni Liam si Crystal dahil umaasa siyang sasagutin nito ang tanong. Pero, nakapikit lang ang mga labi ni Crystal at para siyang natulala sa kawalan. Kaya naman, ibinalik na lang ng nanay ni Liam an
Agad kong inilipat ang tingin ko kay Liam at ngayon ay nakatitig lang siya sa sahig. Nanginginig ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na ayaw kong ipaalam sa publiko ang tungkol sa akin at sa aking anak? Ngunit ano ito? Ano pang conference ang pinag-uusapan nila? “Hindi po ma’am. Ikinalulungkot kong biguin ka, ngunit hindi ako nagpapahintulot ng anumang publisidad para sa ating anak. Ang kumperensyang ito ay hindi dapat idaos dahil hindi ko hahayaan ang aking anak na maging kahalili para sa iyong matagal nang pinag-iingat na kumpanya na kasama-pinagmamalaki. Hindi ko gusto ang kanilang madilim na buhay sa likod ng napakatalino na bagay. At mas ayaw kong maranasan ito ng anak ko. "Dapat sinabi mo sa akin ng mas maaga. Alam na ng publiko. ” Nagkibit-balikat ito sa akin kaya hindi ko napigilan ang sarili kong titigan s
"A-Ano..?" Para akong nabingi sa sinabi ni Blade. “Rally? Anong ibig mong sabihin? ” "Tingnan mo ang lugar na iyon." Sinundan ko kung saan nakatitig ang mga mata ni Blade at may nakita akong mga taong may dalang mga karatula at poster. "Anong nangyayari?" Natatakot akong magtanong. "Bakit nangyayari ito sa mga Spencer?" Malalaman mo rin kapag nakapasok na tayo. Sa ngayon, mas mabuting makinig ka na lang muna sa akin at isuot mo. Hindi na ako umangal at agad na ibinalot sa katawan ko ang cloak na binigay ni Blade at nilagyan ng cap sa ulo ko. Sa gilid ng mata ko, nakita kong lumabas si Blade at hinintay ko siyang lumingon sa upuan ko. Pagbukas niya ng pinto ay halos mabingi ako sa sigawan ng mga tao. Halos hindi ko na maintindihan ang sinisi
Natigilan ako sa sinabi ni Blade. Tama siya. Hindi ako pwedeng puntahan ng personal ni Mrs Spencer lalo na at baka makilala ko pa ng ibang tao ang tunay kong katayuan. Kilala nila ako noon bilang Crystal Harrison at sapat na sa akin ang pangalang iyon. Nasa kanila na kung tatanggapin nila ako o hindi. “Pero, ano ang dahilan kung bakit nila ako tinatawag? Tungkol ba ito sa magiging anak namin ni Liam? ” tanong ko ulit at medyo kinabahan din ako. “Oo, I suggest na magbihis ka ng maayos at ayusin mo ang sarili mo bago kita dalhin doon. Kumain ka muna. ” Napataas ang kilay ko dahil sa inasta ni Blade. Parang mas kinakabahan pa siya kaysa sa akin. Sinundan ko siya ng tingin nang umupo siya at nagsimulang kumain. Hindi naman siguro siya nagmamadali? Napatingin ako kay tatay na ngayon ay nakatitig lang sa akin at parang naaawa siya