Chapter 04

Canceled

Nagising ako sa malakas na katok sa pinto ng kwarto ko kaya napabangon ako. My clock reads six in the morning. Ang aga pa. Mamayang hapon pa ang klase ko.

Pinagbuksan ko ang kung sino man na kumakatok at nakita na si Mommy iyon. 

"Good morning, Mom. Ano po 'yon?" tanong ko habang inaayos ang magulong buhok. Nilakihan ko ang pagbubukas ng pinto para makapasok si Mommy. Napansin ko rin na nakabihis na siya.

"Morning, sweetie..." aniya at hinalikan ako sa pisngi. "May out of town site visit kami ng Dad mo. Ang driver ni Aspen ang magma-maneho para sa amin at kasama na rin 'yong driver mo para may kapalit naman siya. Pwede bang ikaw na muna ang maghatid sa kapatid mo? Tulog na tulog pa si Van, e. Baka ma-late pa si Aspen dahil sa kanya."

"Okay lang, Mom. Ako na ang bahala. Ingat po kayo ni Dad," I said then hugged her. "Ilang days po kayo roon?"

"Three days, hija. Tomorrow, your Kuya can drive Aspen to school. Just talk to him about it."

Tumango ako. Medyo matagal din pala. 

Dumiretso ako sa banyo at naghilamos at toothbrush. Bumaba ako para ihatid sina Mommy sa labas. Naroon na rin si Aspen na halatang bagong gising din. Yumakap kami sa magulang namin at nagpaalam na. Kumaway pa ako nang palabas na ng gate ang sasakyan.

"Prepare yourself. I'll be your driver again today," sabi ko kay Aspen. 

Nagprotesta naman siya na kaya niya naman mag-drive pero hindi lang siya pinapayagan.

"Be 18 first then get a license," sagot ko sa kanya pero 'di na niya ako pinansin at dumiretso na lang siya sa taas para siguro'y maligo na.

Alas otso ang pasok ni Aspen kaya bumalik na rin ako sa kwarto para mag-ayos. Matapos maligo ay nagsuot lang ako ng university shirt at maong shorts. 

Alas siyete nang bumaba ako. Wala pa si Aspen sa dining area kaya naghintay muna ako sa sala para sabay na kaming kumain. Dinaanan ko rin si Kuya sa kwarto niya pero walang sumagot sa katok kaya baka tulog pa rin.

Binuksan ko ang cellphone ko at nakitang may message galing kay Javier.

Austin Javier Uvero: Good morning. You're up early.

It was sent thirty minutes ago. He's been messaging me these past few days pero iilan lang ang nirereplyan ko dahil minsan abala ako. I'm just amazed that he's persistent. 

Agad naman akong nagreply.

Georgina Meredith Sy: Morning. Yeah. Ikaw din.

I didn't expect him to reply because it shows that he's active minutes ago pa. Pero nagulat ako nang biglang typing iyong nakalagay.

Austin Javier Uvero: I have training, that's why. How about you?

Georgina Meredith Sy: Oh... you're an athlete nga pala. I'll drive my brother to school.

I remember him telling me that he plays basketball for the school.

Austin Javier Uvero: I see... You have no classes?

Georgina Meredith Sy: Mamayang hapon pa, e.

Austin Javier Uvero: Lunch later? This is my third time asking. Lol.

Right. The last two I declined kasi kasabay ko si Kuya. This one, I think, might actually push through.

Georgina Meredith Sy: Okay... Pero pwede bang kasama ko sina Inigo?

Medyo naiilang pa kasi ako. I grew up with boys around me but they're my blood kaya iba pa rin makihalubilo sa mga lalaki na hindi ko kapamilya. I remember my first week as a transferee. Palagi lang si Agatha ang kinakausap ko kahit pa kasama naman namin lagi si Inigo. I had to adjust.

Austin Javier Uvero: Sure, no problem.

Hindi na ako nagreply pa dahil nakita ko na si Aspen na pababa ng hagdanan.

We ate quietly. Kaming dalawa lang kasi. Kung nandito si Kuya Van, for sure maingay. Marami kasi siyang kinukwento sa amin lagi. Kahit 'yong mga walang kwentang kwento sinasama pa niya.

Nang matapos na kami ay dumiretso na ako sa labas. Kinuha pa ni Aspen ang bag niya kaya nahuli siya. Sa Chanston University din nag-aaral si Aspen pero malayo ang buildings ng high school sa college.

Pagkarating namin doon ay agad kong itinigil sa harap ng tamang building. Grade 11 na si Aspen at separate building ito sa mga nasa junior high school.

"Si Kuya na pala ang susundo sa akin mamaya kasi may class ka pa ng alas tres."

"Okay. Ingat kayo mamaya," I said then ruffled his hair. Nainis naman siya sa'kin kaya natawa ako. 

"I'm not a kid, Ate," sabi pa niya at bumaba na ng sasakyan.

I called Inigo to ask him to come with me later sa lunch with Javier pero sabi niya busy daw siya kaya hindi pwede. Si Agatha rin hindi raw pwede kasi may lunch meeting sa council. I can't ask my brothers because I think that would be a disaster.

Kung si Aspen, hindi 'yon magsasalita kasi tahimik at medyo suplado. Kung si Kuya Van naman... never mind. I'm sure he'll just make fun of me at baka ibang version naman ng kwento ang makaabot kina Mommy. Pwede ring pigilan niya ako na makipag-lunch. Depende sa topak ni Kuya. Sometimes, he's just so protective and sometimes so annoyingly OA.

Nang mag alas diyes ay nagtanong ako kay Javier kung anong oras ba at saan kami kakain ng lunch. It took him a while to reply and I don't know... why am I feeling this way?

Austin Javier Uvero: Hey, I'm sorry. Something came up so the lunch won't happen today :( Next time, I hope?

Georgina Meredith Sy: Ah... Sige okay lang.

Austin Javier Uvero: You mad?

Georgina Meredith Sy: Hala hindi naman. Ingat na lang sa pupuntahan mo. Bye.

Hindi ko na hinintay pa na mag reply siya. I closed the app.

Bakit naiinis ako? It's not like he's obliged to have lunch with me. Plus, I rejected him twice so this is how he must have felt? But this is different... Kasi pumayag ako. And basically we had a plan.

Oh, God. What is happening to me? Postponed lunch lang 'yon. Besides, he has a valid reason. I just feel like I've been stood up...

In the end, sa bahay na lang ako kumain ng lunch. Mag-isa ako kasi nasa school na si Kuya. Inaya kong sumabay sa akin sina Manang pero tumanggi sila kasi mamaya pa raw sila kakain. I feel so alone and sad all of a sudden. God, why am I sad?

When I arrived in time for our class, agad ring dumating ang professor. So, both Inigo and Agatha didn't have the chance to ask me about the supposed lunch with Javier. 

But... that's what I thought.

Unfortunately, Inigo can't just ignore it kaya nilapit niya 'yong upuan niya sa upuan ko.

"Kumusta?"

"Kumusta alin?" tanong ko pabalik. Hindi inaalis ang tingin sa unahan.

"You looked really sad when you came. What's up?"

"Oo nga. Hindi ka ba nag-enjoy sa lunch ninyo ni Javi?" tanong din ni Agatha sa maliit na boses. Nilapit na rin niya ang upuan niya sa akin.

Napapikit ako sandali. I'm in no mood to strike a conversation between us three kasi baka pagalitan kami ng prof.

"Huy. Ano?" pangungulit pa ni Inigo.

"It didn't happen," I said, hoping they'll just stop.

Bakas naman ang disappointment sa mukha ni Agatha nang lingunin ko siya. Narinig ko rin ang mahinang mura ni Inigo.

I wanted to tell them that it's okay but decided against it. Kasi medyo hindi naman talaga okay sa pakiramdam. Nakakainis naman 'to.