Will update again tomorrow! Sino pa po anh sumusubaybay? Maraming salamat sa inyong lahat! 💞
=Piere’s Point Of View= Habang papalapit ako sa abandonadong bodega, ramdam ko ang pagsisikip ng dibdib ko. Nanginig ang mga kamay ko sa manibela, at sa loob ng sasakyan, tahimik akong nanalangin na sana, ligtas sila. Pagdating ko sa abandonadong bodega, kitang-kita ko agad ang madilim na kapaligiran. Napapalibutan ito ng mga matataas na damo, halos iniiwasan ng sinumang maglalakad. Sa labas pa lang, ramdam ko na ang malamig na hanging nagbabadya ng panganib. Ang mga ilaw ng sasakyan ko ay nagbigay-liwanag sa harapan, at sa malayo’y nasilayan ko ang mga anino ng ilang kalalakihan—mga armado, malalaking katawan, at nakabantay. Hinugot ko ang malalim na paghinga, pilit pinapakalma ang sarili, pero ang kaba ko’y lalo lang bumibigat. Ang bawat tibok ng puso ko ay parang bomba na sasabog anumang sandali. Hindi ako puwedeng magkamali. Nandito si Lumi at Eren. Kailangan kong iligtas sila. Hinintay kong makalapit ang mga tauhan ko, may ilang sandali pa kaming nagplano, ngunit ang i
=Piere’s Point Of View= Nanginig ang kamay ko habang pilit kong hinaharangan ang mag-ina ko sa likod ko. Ang sakit sa braso ko ay hindi maalis, ngunit ang kaba at galit ang mas matindi. Hindi ko puwedeng ipakita kay Lumi at Eren na natatakot ako, kahit pa ang katotohanan ay para akong pinupunit sa takot para sa kanila. “Kung gusto mo ng buhay, kunin mo na ang akin,” mariing sagot ko, pilit na tinitingnan ang kalaban sa kabila ng lumalabong paningin ko dahil sa sakit. “Huwag mong idadamay ang mag-ina ko.” Naglakad siya palapit, ang bawat hakbang niya ay nagpapahirap sa paghinga ko, tila mas lalo pang dinidiin ang bigat ng sitwasyon. Naramdaman ko ang bahagyang panginginig ni Lumi habang mahigpit niyang hinawakan ang damit ko mula sa likod, at si Eren naman ay tahimik ngunit ramdam ko ang takot niya sa mga yakap niyang mahigpit sa akin. “Buhay mo, ha?” muling ngumisi ang lalaki, huminto siya sa tapat ko at ibinaba ang baril sa gilid ng katawan niya, parang sinusubukan akong t
=Piere’s Point Of View= Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Sumigaw ako, ang buong galit at takot ko’y lumabas sa tinig ko, “Huwag mo silang galawin! Ako ang kailangan mo, ako ang dahilan ng galit mo, kaya ako ang tapusin mo!” Ngunit ngumiti siya nang mas malupit, tumawa nang mahina, parang ini-enjoy ang bawat pagkawasak ng bawat lakas na mayroon ako. “Naiintindihan mo ba ang nararamdaman ko ngayon, Piere? Ang walang magawa habang unti-unti mong nakikita ang mga mahal mo na mawawala. Pero, maganda naman ang offer ko, hindi ba? Piliin mo lang kung sino sa kanila ang mas mahalaga sa iyo.” Ang bawat salitang iyon ay parang lason na dumadaloy sa dugo ko. Para akong wala nang pag-asa, pero kailangan kong magpatuloy. Kailangan kong iligtas sila, kahit pa ang bawat galaw ko ay tila lalo lamang akong tinutulak sa bingit. Tumayo ako nang matuwid, sinikap kong panatilihing matatag ang boses ko, “Kapag may nangyari sa kanila… itataya ko ang lahat para lang habulin ka hanggang sa d
Bago pa siya muling makalapit, narinig ko ang ingay ng mga sirena sa labas—mga pulis. May pag-asa! Dumating na ang backup na tinawag ko. Ang ngisi sa mukha ng lalaki ay napawi, at nakita kong napalitan ito ng pag-aalala. Habang nagmamadali siyang tumakas, hindi ko na inaksaya ang pagkakataon. Mabilis kong sinalubong sina Lumi at Eren, mahigpit na niyakap ang mag-ina ko na para bang hindi ko na sila kayang pakawalan. Tila ang buong mundo’y nagbabalik sa pagkilos habang niyayakap ko sila, ang takot ay napalitan ng pag-asa at relief na sa wakas ay ligtas na sila. Ngunit sa kaloob-looban ko, alam kong hindi pa tapos ang laban na ito. Mahigpit kong niyakap sina Lumi at Eren, para bang sa yakap ko lang sila magiging ligtas. Ramdam ko ang panginginig ni Lumi, habang si Eren naman ay tahimik na sumiksik sa akin, para bang hindi niya kayang bitawan ang damit ko. “Okay na, ligtas na tayo,” bulong ko, sinisikap kong gawing kalmado ang boses ko kahit pa ang katawan ko ay pagod at bugbog s
=Lumi Anastasia’s Point Of View= Bawat minuto matapos ang araw na iyon ay napapansin kong balisa at malalim ang iniisip ni Piere. Halos hindi siya umalis sa tabi namin at mas hinigpitan niya ang mga bantay. Buhat-buhat niya si Lysèe ngayon at hinehele ang malapit na mag-isang taon na anak namin, ilang buwan na lang ay isang taon na si Lysèe. “Mommy! Daddy! My teacher told me that I’m good at math and I could be an engineer, architect, CPA lawyer, and a businessman… What would I choose mommy?” Nalingon namin si Eren na dala ang certificate niya for being best in math. “Oh, that’s on you baby. Anything you pick will be okay,” nakangiting suporta ni Piere sa aming anak na ikinangiti ko. “Mommy, can I be like daddy but also a CPA lawyer?” “Oh… Ask your daddy baby, mas genius ang daddy mo kesa kay mommy,” nakangiting suhestyon ko sa bata dahilan para yumakap si Eren sa binti ni Piere. “Daddy?” “Yes anak, of course… That would be best,” tugon ni Piere kaya mas napangi
=Lumi Anastasia’s Point Of View= Ang araw ng engagement party namin ni Piere ay dumating na. Ngayong gabi, hindi alintana ang mga nangyari sa nakaraan—ang takot at pangamba—tanging kasiyahan at pagmamahalan ang namamayani sa paligid. Ang buong lugar ay puno ng mga bulaklak na paborito ko, mga rosas at peonies na nagbigay ng eleganteng kinang sa buong venue. Ang liwanag ng mga ilaw ay parang mga bituin na nagbibigay ng romantikong atmospera, isang perpektong setting para sa bagong simula namin ni Piere. Nakatayo ako sa gilid, pinagmamasdan ang mga bisitang masayang nag-uusap at nagtatawanan, kasama ang mga kaibigan, pamilya, at ang pinakamahalaga sa lahat—ang anak namin na si Eren at si Lysèe, na masayang masaya sa kanyang maliit na suit at maliit na dress. Tuwang-tuwa siyang nakikihalubilo sa mga bisita, at kapag nasulyapan niya ako, nginingitian niya ako ng malawak at kumikislap ang mga mata. Ang saya niya ay nagpapaligaya rin sa akin, para bang ang ngiti niya ang nagpapaalala sa
=Lumi Anastasia’s Point Of View= Ang araw ng kasal namin ay dumating, at ang buong simbahan ay puno ng liwanag at bango ng mga bulaklak. Parang isang panaginip ang lahat, pero ngayon, bawat hakbang na ginawa ko patungo sa altar ay ramdam ko ang realidad ng pagmamahalan namin ni Piere—mas matatag, mas totoo, at mas buo. Nakasuot ako ng puting gown na hinabi ng bawat detalye para sa akin. Ang bawat bead at lace ay parang sumasayaw sa bawat hakbang ko, habang ang mahaba kong belo ay nakalatag sa sahig, kasama ang mga petal ng bulaklak na tila bumubuo ng landas patungo kay Piere. Ang puso ko ay puno ng saya at kilig. Sa harap ko, naroroon siya, ang lalaking minamahal ko, nakasuot ng itim na tuxedo at mukhang hindi maitatanggi ang kaguwapuhan at dignidad na taglay niya. Nang magsimula ang musika, tumingala siya sa akin. Ang mga mata niya ay puno ng damdamin—parang wala siyang ibang nakikita kundi ako. Sa bawat hakbang ko papalapit, naramdaman ko ang damdamin niya, ang pagmamahal niya,
=Lumi Anastasia’s Point Of View= Matipid akong ngumiti at lumapit sa kanila. “Mommy,” tawag ko dito. Ngumiti si mommy sa akin at niyakap ako. “Congratulations anak, best wishes to your marriage. Sana mas maging matatag kayo,” bati ni mommy. “Thank you mommy.” Nang humiwalay sa yakap ay natigilan ako nang mapansin na nakatingin sa akin ang daddy ni Piere. Matipid akong ngumiti sa kanya, ang awkward niya tignan. Napahawak siya sa likod ng ulo niya at may dinukot sa suot niyang tuxedo. Natigilan ako nang makita ang dalawang passbook at ang isang envelope. “Ano po ito?” nagtataka kong sabi at kinuha iyon dahil pinahawak niya sa kamay ko. “O-Open it…” pabulong na sabi nito at umiwas tingin. Nang buksan ko ay halos mabitiwan ko ang unang passbook ng makita ang malaking halaga ng pera na nakapangalan kay Eren. “A-Ano po ito? P-Para saan?” “Of course, para sa apo ko. P-Para saan pa ba?” naiilang na tugon nito. “H-Hindi naman po—” “Apo ko sila kaya bibigyan ko s
=Avelina’s Point Of View= A week later… Dahil sa mga hints ni Eren at mas ninenerbyos ako sa tuwing nasa paligid siya. Para bang may gagawin o sasabihin na naman siyang bago at hindi ko inaasahan. Pagkauwi ko ng bahay ay madilim na sa labas, pagkapasok ko ng penthouse ay natanaw ko kaagad si Eren na nakaupo sa sala kaharap ang laptop niya. “I’m home,” bati ko. Napalingon siya at tumango, abala sa pagtipa ng kanyang laptop. “Did you eat?” tanong niya habang hindi nakatingin sa akin. “Mm, with my friends…” “That’s good. Because I already did with my parents,” kwento niya. “Shower lang ako,” paalam ko. Tango lamang ang ibinigay niyang sagot kaya naman pumasok na ako sa kwarto at nilinisan ang sarili ko. Matapos mag-shower ay lumabas akong basa pa ang buhok. Sinulyapan ko siya na abala sa pagtitipa pa rin sa kanyang laptop. Nang mapansin niya ako ay mabilis akong umiwas tingin lalo na nang lumingon ang berdeng mata niya na batid kong nakuha niya sa ama niya. “Avi,” I he
=Avelina’s Point Of View= “Naging literal na sandal ah,” natatawang sabi ko sa kanya. “Ah…” mahinang tugon niya at tumawa ngunit napalunok ako nang abutin niya ang kamay ko at hawakan iyon sa ibabaw ng kanyang hita. ‘Luhhhh?!’ “This is how I lean on someone, that’s why I’m not used to it,” he whispered lowly before chuckling. Napangiti ako at hindi ko maitanggi na ang kiliti sa puso ko ay mas lumala. Hindi ko alam kung bakit, pero parang tumigil ang mundo nang hawakan niya ang kamay ko. Para bang gusto kong magtanong, pero natatakot akong malaman ang sagot. Tinitigan ko siya, pero abala siya sa pagtitig sa aming magkahawak na mga kamay, parang wala siyang balak bitawan ito. “Eren…” mahina kong tawag, pero parang wala siyang naririnig. Tumayo siya bigla, hawak pa rin ang kamay ko, at hinila ako papunta sa balcony. Napatigil ako nang maramdaman ang malamig na hangin sa labas. Tila nagising ako mula sa tulirong pakiramdam kanina. “Ano na naman ’to?” tanong ko, pilit na ina
=Avelina’s Point Of View= I stayed by his side hanggang sa maging stable si Lysèe. “M-Maupo ka muna while your parents are on their way,” mahinahon na sabi ko kay Eren at hinawalan siya sa braso at iniupo sa tabi ko. Tulala niya akong sinunod. Hindi inaalis ang tingin kay Lysèe. Para siyang na-trauma. Namumutla rin ang mukha niya at punong puno ng dugo ang damit at katawan niya. Bumuntong hininga ako. Galing kasi sa ibang bansa ang parents niya dahil sa business trip. Nang mailipat si Lysèe sa pribadong kwarto ay nagising na si Lysèe. “J-Just w-why did you do that huh?” Mariing tanong ni Eren at tila maluha-luha ang mga mata. “K-Kuya,” mahinang tawag ni Lysèe at doon ay sunod-sunod na siyang umiyak. “I’m asking you! What’s happening huh?” gitil ni Eren at halatang pinipigilan ang galit. “I-I’m so tired, I’m so t-tired…” umiiyak na bulong ni Lysèe at nakakahawa ang iyak niya dahilan para umiwas tingin ako. Lalo na nang yakapin siya ni Eren at patahanin. It was so emotion
=Avelina’s Point Of View= I really had fun with him. Parang kumpletong kumpleto ang araw ko sa mga simpleng tawa at ngiti niya. Sa pagod kakakuha ng litrato ay parehas kaming bumagsak sa kama. Hinarap niya ang laptop at ako naman ay nag-edit ng pictures. Nakadapa ako sa kama habang siya ay nakasandal ang likod sa headboard at prenteng tumitipa sa kanyang latest na laptop. “How’s business?” kalmadong tanong ko while playing with the filters. “Good. Doing great and smooth,” tugon niya. “Pinag-isipan mo na ba yung alok ko na trabaho?” “Mm, kahit ano. Ayos lang. Basta kumikita. Dad won’t let me in on his company. Wala siyang tiwala sa isang gastador na tulad ko,” mahinang sabi ko at tumawa. Napansin ko ang pagsulyap ni Eren sa akin kaya tinignan ko rin siya. “Oh baka wala ka na ring tiwala sa akin?” natatawang biro ko pa at sinagi ang hita niyang nasa gilid ko lang. “Hindi naman. But I can train you in handling company, since we’re husband and wife. Para naman may katulong
=Avelina’s Point Of View= “Let’s go shopping,” sabi bigla ni Erem. Mapabangon ako sa kama at mabilis na pumasok sa closet at kinuha ang damit na nadala ko sa maleta tsaka mabilis na lumabas. “Tara?” anyaya ko agad. “Bilis ah?” he chuckled. “Syempre! Ikaw na nag-insist no’n eh,” ngising sagot ko at inunahan ang daan. Sa pagsunod niya ay nagawa niyang sabayan ang excited na yabag ng paa ko. Habang papunta kami sa magagandang bilihan rito ay nagkusa na siyang kumuha ng basket at sinundan ako. “Uy bagay sa’yo ‘to! Kunin natin!” angil ko at inilagay ‘yon sa hawak niyang basket. Halos ang daming bagay sa kanya na masusuot dito at hindi ko mapigilan ang sariling pormahan siya. Para kasi siyang model, halos lahat bagay at maganda tignan lalo na sa physique niya. Habang tumitingin ay natigilan ako nang hawakan niya ang kamay ko at iharap ako sa kanya. “Stop picking something for me, Avi. Choose something for yourself too,” seryosong sabi niya magkalapat ang mapupulang labi dah
=Avelina’s Point Of View= [Sa Resort] Pagdating namin sa isang mamahaling resort na may pribadong villa, napalunok ako sa laki ng lugar. Ang buong paligid ay parang postcard na binuhay. May infinity pool, mga punong nakapalibot sa villa, at ang dagat na hindi kalayuan. “E-Eren… this is too much,” mahina kong sabi habang nakatingin sa paligid. “Hmm. This is just the standard,” sagot niya, tila walang epekto sa kanya ang engrandeng lugar na ito. Pumasok kami sa loob ng villa, at lalo lang akong natulala. Ang loob ay moderno at elegante, mula sa mga chandelier hanggang sa napakalambot na sofa. Ang kama sa kwarto ay napakalaki, at tila ba ang bawat detalye ay iniisip para sa karangyaan. Habang abala si Eren sa pagseset ng mga gamit niya, ako naman ay napaupo sa gilid ng kama. Hindi ko alam kung matutuwa o maiilang. “Avelina, tara. Let’s eat dinner,” tawag niya mula sa terrace na may perfect view ng dagat. Sa Dinner Tahimik ang paligid habang kumakain kami ng masarap na st
=Avelina’s Point Of View= Makalipas ang isang linggo. Tahimik naman ang naging buhay namin ni Eren, prenteng trabaho ang inatupag niya at ako naman ay naghahanap ng maaring pasukan sa trabaho. Hanggang sa tumayo siya bigla sa harapan ko. “How about you work for me?” taas kilay na sabi niya kaya naman napalunok ako. “Ano naman magiging trabaho ko sa company mo?” kalmadong tanong ko. “Well, it depends on you. What can you do?” kwestyon niya. Napaisip ako ng malalim dahil nangangamoy seryoso siya. “Uhm…” napaisip ako. “Anything. What can you offer? Basta mataas salary?” pabulong na request ko. “Then be my secretary,” angil niya. “The salary depends on your performance. Can you hold a big amount of money?” “Uy! Bet ko ‘yan! Tutal mukha akong pera,” pag-amin ko. Tumaas ang kilay niya at mahinang natawa. “Honest mo naman masyado,” he joked which made my brows furrowed. Hindi man lang niya itanggi! “Honest mo rin e ‘no? ‘Di mo man lang itanggi,” singhal ko at hinampas siya
=Avelina’s Point Of View=Pagkatapos ng mahabang dinner, speeches, at endless photo sessions, nahanap ko ang sarili kong umiinom ng champagne sa isang sulok. Ang dami kong naiisip.“Hindi ka ba masaya, anak?” tanong ni mommy, na lumapit sa tabi ko.Tumingin ako sa kanya, kita ang saya sa mukha niya. Para sa kanya, para kay Papa, siguro ito ang pinakamagandang araw ng kanilang buhay. Pero paano ako sasaya kung pakiramdam ko, lahat ng ito ay isang deal lang?“Masaya po ako, Ma,” kasinungalingan ko, pilit na ngumingiti.Tinapik niya ang kamay ko. “Alam kong hindi naging madali ito, anak. Pero ito ang tamang desisyon. Si Eren… mabait siya. Alam kong aalagaan ka niya.”Tumingin ako sa malayo, sa direksyon ni Eren. Nakatayo siya kasama ang ilang bisita, nag-uusap, pero halatang bored na siya. Mabait ba talaga siya?=Eren’s Point of View=Habang nakikinig ako sa walang katapusang papuri ng mga bisita, nararamdaman ko ang bigat ng bagong role na ito. Para bang lahat ng tao dito ay inaasahang
=Avelina’s Point of View= “Miss Serrano,” bulong ni Eren, na ikinalingon ko sa kanya. Malamig ang kanyang boses, pero may kakaibang tapik iyon na parang nagdadala ng kahit kaunting kalma. “Don’t overthink. This is just a show.” Tumingin ako sa kanya, at doon ko naalala kung bakit ako nandito. Para sa pamilya ko. Para sa negosyo. At kahit gaano ko kinaiinisan si Eren, mas mabuti na siya kaysa mapunta ako kay Mr. Ariano. Nakarating kami sa bahagi ng seremonya kung saan kailangan nang magsabi ng “I do.” “Avelina Serrano, do you take Perenzio Laurent Monecidad to be your lawfully wedded husband?” tanong ng pari. Tumigil ang lahat. Para bang lahat ng mata sa simbahan ay nasa akin. Tumingin ako kay mom na nakaupo sa harap, at doon ko nakita ang tahimik niyang dasal. Para sa kanya, para sa negosyo, at para sa lahat ng itinaya niya, hindi ako puwedeng umatras. “I… I do,” mahinang sabi ko. Ang bahaging iyon ay tila sapat na para bumalik ang sigla sa paligid. Ang pari ay lumipa