Sorry natagalan! ❤️
=Piere’s Point Of View= A few months later… Tahimik akong nagbabasa ng libro habang natutulog si Lumi sa tabi ko, she was just resting beautifully. Then suddenly I felt our bed very wet, inangat ko ang makapal na comforter na nagtatakip sa kanya. Nanlaki ang mata ko at napabangon ng maayos nang makita kong sa kanya galing iyon. It has a mix of blood and some liquid. “Babe, babe..” Pag-gising ko sa kanya at binitiwan ang libro ko. “Lumi!” Dahan-Dahan siyang nagmulat at agad akong naalarma nang tila wala siyang alam. Nanlaki ang mata ko at natataranta akong bumangon mula sa kama. Ipinakikita ng mga basang bakas sa ilalim ni Lumi ang pumutok niyang panubigan, at may halong dugo iyon. Hinawakan ko ang kanyang kamay, pinipigilang manginig ang boses ko habang ginising siya nang marahan. “Babe, babe… Lumi, gising ka. Manganganak ka na,” bulong ko, binitiwan ang librong hawak at sinimulang punasan ang kanyang pawisang noo. Dahan-dahan siyang nagmulat, at ang mga mata niya’y
=Lumi Anastasia’s Point Of View= Makalipas ang isang linggo ay nakangiti si Perenzio habang nakatitig sa bunso niyang kapatid. Mangha na mangha ang kanyang mga mata. “Mommy… She’s so beautiful…” sobrang hinang bulong ni Eren na ikinangiti ko. “She’s Lumière Èlysèe mommy? Even her name is pretty,” karagdagang bulong ni Eren at hinawakan ang kamay ng kanyang kapatid. [Proununciation: Loo-mee-AIR Ay-lee-ZAY.] “What would be her nickname mommy?” inosenteng tanong ng panganay ko, sinulyapan ko naman si Piere na nakangiting nagsusuot ng kanyang belt. “Lysèe,” nakangiting bulong ko upang hindi magising ang baby namin. “It’s a pretty nickname too, mommy.. I promise to protect her with all my might,” malambing na sabi ni Perenzio dahilan para halikan ko siya sa kanyang noo. Lumapit naman si Piere at inakbayan ako. “I’m sure our babies would make a lot of heart cry,” pabulong na sabi ni Piere kaya naman nakakunot ang noo ko siyang tinignan. Nag-aantay ng sagot. “Bakit naman?”
=Lumi Anastasia’s Point Of View= “Don’t worry about it, I’m on it. Stay here with Lysèe, I’m just gonna go to my specialist,” pagpapakalma ni Piere sa akin at pilit na ngumiti. Napalunok ako at nag-aalalang tumango, hinawakan ko ang stroller ni Lysèe at huminga ng malalim. Lumapit si Piere sa akin at hinalikan ako sa noo. “Stay here, don’t leave the restaurant…” kalmadong sabi sa akin ni Piere. “I love you babe.” Matapos no’n ay umalis na siya kaya naman huminga ako ng malalim at nanatili sa restaurant. Lumipas ang trenta minuto ng pag-iisip ko ay muling tumawag sa akin yung numero kanina kaya sinagot ko. “H-Hello?” “Mommy! Mommy!” Nanlaki ang mata ko noong marinig ang boses ni Eren na mas nagpakalabog ng aking puso. “E-Eren!” “Either you meet me here or you’ll never see your son again,” sabi ng boses sa kabilang linya dahilan para maluha ako. “I-I’ll meet you! I’ll meet you! Nasaan ka?” natatakot na sabi ko. Itinulak ko papalabas ang stroller ni Lysèe.
=Piere’s Point Of View= “Ano?! Anong sinabi mo?!” malakas na sigaw ko nang marinig ang balita ng yaya ni Eren na hawak-hawak ang stroller ni Lysèe at tila ayaw itong ipaubaya sa kahit na kanino, kahit sa akin. “S-Si Eren po sir, n-nawawala… H-Hinanap po yata siya ni Ma’am Lumi sir!” panay hagulgol nitong sabi dahilan para masapo ko ang ulo. ‘Tangina! Naayos ko nga ang problema mas malaki pala ang balak nila!’ Inuwi muna namin ang yaya ni Eren pati na si Lysèe hanggang sa nagmamadali si Tita Eliza na bumaba at humahangos. “P-Piere! D-Dinakip si Lumi at Eren! M-May tumawag sa akin! H-Hindi ransom ang kailangan! Hindi pera! Oh my God! Please!” Nanghihina ang mga tuhod kong napatitig sa kanya. “S-Sinabi p-po ba kung nasaan ang mag-ina ko?” sinubukan kong tatagan ang boses ngunit nanginig ito ng husto. Napakuyom ang mga kamao ko, at para akong natutuliro habang tinutunaw ng bawat salita ni Tita Eliza ang huling piraso ng tapang na natitira sa akin. Si Lumi at si Eren… n
=Piere’s Point Of View= Habang papalapit ako sa abandonadong bodega, ramdam ko ang pagsisikip ng dibdib ko. Nanginig ang mga kamay ko sa manibela, at sa loob ng sasakyan, tahimik akong nanalangin na sana, ligtas sila. Pagdating ko sa abandonadong bodega, kitang-kita ko agad ang madilim na kapaligiran. Napapalibutan ito ng mga matataas na damo, halos iniiwasan ng sinumang maglalakad. Sa labas pa lang, ramdam ko na ang malamig na hanging nagbabadya ng panganib. Ang mga ilaw ng sasakyan ko ay nagbigay-liwanag sa harapan, at sa malayo’y nasilayan ko ang mga anino ng ilang kalalakihan—mga armado, malalaking katawan, at nakabantay. Hinugot ko ang malalim na paghinga, pilit pinapakalma ang sarili, pero ang kaba ko’y lalo lang bumibigat. Ang bawat tibok ng puso ko ay parang bomba na sasabog anumang sandali. Hindi ako puwedeng magkamali. Nandito si Lumi at Eren. Kailangan kong iligtas sila. Hinintay kong makalapit ang mga tauhan ko, may ilang sandali pa kaming nagplano, ngunit ang i
=Piere’s Point Of View= Nanginig ang kamay ko habang pilit kong hinaharangan ang mag-ina ko sa likod ko. Ang sakit sa braso ko ay hindi maalis, ngunit ang kaba at galit ang mas matindi. Hindi ko puwedeng ipakita kay Lumi at Eren na natatakot ako, kahit pa ang katotohanan ay para akong pinupunit sa takot para sa kanila. “Kung gusto mo ng buhay, kunin mo na ang akin,” mariing sagot ko, pilit na tinitingnan ang kalaban sa kabila ng lumalabong paningin ko dahil sa sakit. “Huwag mong idadamay ang mag-ina ko.” Naglakad siya palapit, ang bawat hakbang niya ay nagpapahirap sa paghinga ko, tila mas lalo pang dinidiin ang bigat ng sitwasyon. Naramdaman ko ang bahagyang panginginig ni Lumi habang mahigpit niyang hinawakan ang damit ko mula sa likod, at si Eren naman ay tahimik ngunit ramdam ko ang takot niya sa mga yakap niyang mahigpit sa akin. “Buhay mo, ha?” muling ngumisi ang lalaki, huminto siya sa tapat ko at ibinaba ang baril sa gilid ng katawan niya, parang sinusubukan akong t
=Piere’s Point Of View= Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Sumigaw ako, ang buong galit at takot ko’y lumabas sa tinig ko, “Huwag mo silang galawin! Ako ang kailangan mo, ako ang dahilan ng galit mo, kaya ako ang tapusin mo!” Ngunit ngumiti siya nang mas malupit, tumawa nang mahina, parang ini-enjoy ang bawat pagkawasak ng bawat lakas na mayroon ako. “Naiintindihan mo ba ang nararamdaman ko ngayon, Piere? Ang walang magawa habang unti-unti mong nakikita ang mga mahal mo na mawawala. Pero, maganda naman ang offer ko, hindi ba? Piliin mo lang kung sino sa kanila ang mas mahalaga sa iyo.” Ang bawat salitang iyon ay parang lason na dumadaloy sa dugo ko. Para akong wala nang pag-asa, pero kailangan kong magpatuloy. Kailangan kong iligtas sila, kahit pa ang bawat galaw ko ay tila lalo lamang akong tinutulak sa bingit. Tumayo ako nang matuwid, sinikap kong panatilihing matatag ang boses ko, “Kapag may nangyari sa kanila… itataya ko ang lahat para lang habulin ka hanggang sa d
Bago pa siya muling makalapit, narinig ko ang ingay ng mga sirena sa labas—mga pulis. May pag-asa! Dumating na ang backup na tinawag ko. Ang ngisi sa mukha ng lalaki ay napawi, at nakita kong napalitan ito ng pag-aalala. Habang nagmamadali siyang tumakas, hindi ko na inaksaya ang pagkakataon. Mabilis kong sinalubong sina Lumi at Eren, mahigpit na niyakap ang mag-ina ko na para bang hindi ko na sila kayang pakawalan. Tila ang buong mundo’y nagbabalik sa pagkilos habang niyayakap ko sila, ang takot ay napalitan ng pag-asa at relief na sa wakas ay ligtas na sila. Ngunit sa kaloob-looban ko, alam kong hindi pa tapos ang laban na ito. Mahigpit kong niyakap sina Lumi at Eren, para bang sa yakap ko lang sila magiging ligtas. Ramdam ko ang panginginig ni Lumi, habang si Eren naman ay tahimik na sumiksik sa akin, para bang hindi niya kayang bitawan ang damit ko. “Okay na, ligtas na tayo,” bulong ko, sinisikap kong gawing kalmado ang boses ko kahit pa ang katawan ko ay pagod at bugbog s
=Avelina’s Point Of View= A week later… Dahil sa mga hints ni Eren at mas ninenerbyos ako sa tuwing nasa paligid siya. Para bang may gagawin o sasabihin na naman siyang bago at hindi ko inaasahan. Pagkauwi ko ng bahay ay madilim na sa labas, pagkapasok ko ng penthouse ay natanaw ko kaagad si Eren na nakaupo sa sala kaharap ang laptop niya. “I’m home,” bati ko. Napalingon siya at tumango, abala sa pagtipa ng kanyang laptop. “Did you eat?” tanong niya habang hindi nakatingin sa akin. “Mm, with my friends…” “That’s good. Because I already did with my parents,” kwento niya. “Shower lang ako,” paalam ko. Tango lamang ang ibinigay niyang sagot kaya naman pumasok na ako sa kwarto at nilinisan ang sarili ko. Matapos mag-shower ay lumabas akong basa pa ang buhok. Sinulyapan ko siya na abala sa pagtitipa pa rin sa kanyang laptop. Nang mapansin niya ako ay mabilis akong umiwas tingin lalo na nang lumingon ang berdeng mata niya na batid kong nakuha niya sa ama niya. “Avi,” I he
=Avelina’s Point Of View= “Naging literal na sandal ah,” natatawang sabi ko sa kanya. “Ah…” mahinang tugon niya at tumawa ngunit napalunok ako nang abutin niya ang kamay ko at hawakan iyon sa ibabaw ng kanyang hita. ‘Luhhhh?!’ “This is how I lean on someone, that’s why I’m not used to it,” he whispered lowly before chuckling. Napangiti ako at hindi ko maitanggi na ang kiliti sa puso ko ay mas lumala. Hindi ko alam kung bakit, pero parang tumigil ang mundo nang hawakan niya ang kamay ko. Para bang gusto kong magtanong, pero natatakot akong malaman ang sagot. Tinitigan ko siya, pero abala siya sa pagtitig sa aming magkahawak na mga kamay, parang wala siyang balak bitawan ito. “Eren…” mahina kong tawag, pero parang wala siyang naririnig. Tumayo siya bigla, hawak pa rin ang kamay ko, at hinila ako papunta sa balcony. Napatigil ako nang maramdaman ang malamig na hangin sa labas. Tila nagising ako mula sa tulirong pakiramdam kanina. “Ano na naman ’to?” tanong ko, pilit na ina
=Avelina’s Point Of View= I stayed by his side hanggang sa maging stable si Lysèe. “M-Maupo ka muna while your parents are on their way,” mahinahon na sabi ko kay Eren at hinawalan siya sa braso at iniupo sa tabi ko. Tulala niya akong sinunod. Hindi inaalis ang tingin kay Lysèe. Para siyang na-trauma. Namumutla rin ang mukha niya at punong puno ng dugo ang damit at katawan niya. Bumuntong hininga ako. Galing kasi sa ibang bansa ang parents niya dahil sa business trip. Nang mailipat si Lysèe sa pribadong kwarto ay nagising na si Lysèe. “J-Just w-why did you do that huh?” Mariing tanong ni Eren at tila maluha-luha ang mga mata. “K-Kuya,” mahinang tawag ni Lysèe at doon ay sunod-sunod na siyang umiyak. “I’m asking you! What’s happening huh?” gitil ni Eren at halatang pinipigilan ang galit. “I-I’m so tired, I’m so t-tired…” umiiyak na bulong ni Lysèe at nakakahawa ang iyak niya dahilan para umiwas tingin ako. Lalo na nang yakapin siya ni Eren at patahanin. It was so emotion
=Avelina’s Point Of View= I really had fun with him. Parang kumpletong kumpleto ang araw ko sa mga simpleng tawa at ngiti niya. Sa pagod kakakuha ng litrato ay parehas kaming bumagsak sa kama. Hinarap niya ang laptop at ako naman ay nag-edit ng pictures. Nakadapa ako sa kama habang siya ay nakasandal ang likod sa headboard at prenteng tumitipa sa kanyang latest na laptop. “How’s business?” kalmadong tanong ko while playing with the filters. “Good. Doing great and smooth,” tugon niya. “Pinag-isipan mo na ba yung alok ko na trabaho?” “Mm, kahit ano. Ayos lang. Basta kumikita. Dad won’t let me in on his company. Wala siyang tiwala sa isang gastador na tulad ko,” mahinang sabi ko at tumawa. Napansin ko ang pagsulyap ni Eren sa akin kaya tinignan ko rin siya. “Oh baka wala ka na ring tiwala sa akin?” natatawang biro ko pa at sinagi ang hita niyang nasa gilid ko lang. “Hindi naman. But I can train you in handling company, since we’re husband and wife. Para naman may katulong
=Avelina’s Point Of View= “Let’s go shopping,” sabi bigla ni Erem. Mapabangon ako sa kama at mabilis na pumasok sa closet at kinuha ang damit na nadala ko sa maleta tsaka mabilis na lumabas. “Tara?” anyaya ko agad. “Bilis ah?” he chuckled. “Syempre! Ikaw na nag-insist no’n eh,” ngising sagot ko at inunahan ang daan. Sa pagsunod niya ay nagawa niyang sabayan ang excited na yabag ng paa ko. Habang papunta kami sa magagandang bilihan rito ay nagkusa na siyang kumuha ng basket at sinundan ako. “Uy bagay sa’yo ‘to! Kunin natin!” angil ko at inilagay ‘yon sa hawak niyang basket. Halos ang daming bagay sa kanya na masusuot dito at hindi ko mapigilan ang sariling pormahan siya. Para kasi siyang model, halos lahat bagay at maganda tignan lalo na sa physique niya. Habang tumitingin ay natigilan ako nang hawakan niya ang kamay ko at iharap ako sa kanya. “Stop picking something for me, Avi. Choose something for yourself too,” seryosong sabi niya magkalapat ang mapupulang labi dah
=Avelina’s Point Of View= [Sa Resort] Pagdating namin sa isang mamahaling resort na may pribadong villa, napalunok ako sa laki ng lugar. Ang buong paligid ay parang postcard na binuhay. May infinity pool, mga punong nakapalibot sa villa, at ang dagat na hindi kalayuan. “E-Eren… this is too much,” mahina kong sabi habang nakatingin sa paligid. “Hmm. This is just the standard,” sagot niya, tila walang epekto sa kanya ang engrandeng lugar na ito. Pumasok kami sa loob ng villa, at lalo lang akong natulala. Ang loob ay moderno at elegante, mula sa mga chandelier hanggang sa napakalambot na sofa. Ang kama sa kwarto ay napakalaki, at tila ba ang bawat detalye ay iniisip para sa karangyaan. Habang abala si Eren sa pagseset ng mga gamit niya, ako naman ay napaupo sa gilid ng kama. Hindi ko alam kung matutuwa o maiilang. “Avelina, tara. Let’s eat dinner,” tawag niya mula sa terrace na may perfect view ng dagat. Sa Dinner Tahimik ang paligid habang kumakain kami ng masarap na st
=Avelina’s Point Of View= Makalipas ang isang linggo. Tahimik naman ang naging buhay namin ni Eren, prenteng trabaho ang inatupag niya at ako naman ay naghahanap ng maaring pasukan sa trabaho. Hanggang sa tumayo siya bigla sa harapan ko. “How about you work for me?” taas kilay na sabi niya kaya naman napalunok ako. “Ano naman magiging trabaho ko sa company mo?” kalmadong tanong ko. “Well, it depends on you. What can you do?” kwestyon niya. Napaisip ako ng malalim dahil nangangamoy seryoso siya. “Uhm…” napaisip ako. “Anything. What can you offer? Basta mataas salary?” pabulong na request ko. “Then be my secretary,” angil niya. “The salary depends on your performance. Can you hold a big amount of money?” “Uy! Bet ko ‘yan! Tutal mukha akong pera,” pag-amin ko. Tumaas ang kilay niya at mahinang natawa. “Honest mo naman masyado,” he joked which made my brows furrowed. Hindi man lang niya itanggi! “Honest mo rin e ‘no? ‘Di mo man lang itanggi,” singhal ko at hinampas siya
=Avelina’s Point Of View=Pagkatapos ng mahabang dinner, speeches, at endless photo sessions, nahanap ko ang sarili kong umiinom ng champagne sa isang sulok. Ang dami kong naiisip.“Hindi ka ba masaya, anak?” tanong ni mommy, na lumapit sa tabi ko.Tumingin ako sa kanya, kita ang saya sa mukha niya. Para sa kanya, para kay Papa, siguro ito ang pinakamagandang araw ng kanilang buhay. Pero paano ako sasaya kung pakiramdam ko, lahat ng ito ay isang deal lang?“Masaya po ako, Ma,” kasinungalingan ko, pilit na ngumingiti.Tinapik niya ang kamay ko. “Alam kong hindi naging madali ito, anak. Pero ito ang tamang desisyon. Si Eren… mabait siya. Alam kong aalagaan ka niya.”Tumingin ako sa malayo, sa direksyon ni Eren. Nakatayo siya kasama ang ilang bisita, nag-uusap, pero halatang bored na siya. Mabait ba talaga siya?=Eren’s Point of View=Habang nakikinig ako sa walang katapusang papuri ng mga bisita, nararamdaman ko ang bigat ng bagong role na ito. Para bang lahat ng tao dito ay inaasahang
=Avelina’s Point of View= “Miss Serrano,” bulong ni Eren, na ikinalingon ko sa kanya. Malamig ang kanyang boses, pero may kakaibang tapik iyon na parang nagdadala ng kahit kaunting kalma. “Don’t overthink. This is just a show.” Tumingin ako sa kanya, at doon ko naalala kung bakit ako nandito. Para sa pamilya ko. Para sa negosyo. At kahit gaano ko kinaiinisan si Eren, mas mabuti na siya kaysa mapunta ako kay Mr. Ariano. Nakarating kami sa bahagi ng seremonya kung saan kailangan nang magsabi ng “I do.” “Avelina Serrano, do you take Perenzio Laurent Monecidad to be your lawfully wedded husband?” tanong ng pari. Tumigil ang lahat. Para bang lahat ng mata sa simbahan ay nasa akin. Tumingin ako kay mom na nakaupo sa harap, at doon ko nakita ang tahimik niyang dasal. Para sa kanya, para sa negosyo, at para sa lahat ng itinaya niya, hindi ako puwedeng umatras. “I… I do,” mahinang sabi ko. Ang bahaging iyon ay tila sapat na para bumalik ang sigla sa paligid. Ang pari ay lumipa