Chapter 2

Savina's Pov

"Kumusta na ang pakiramdam mo, Savina?" tanong sa akin ng kaibigan kong si Julie. Nang mahimatay ako matapos kong makita ang ginawang pagpatay sa mga magulang ko ng Alpha ng Golden Wolf clan ay natagpuan ako ni Julie na wala pa ring malay at nakahiga sa damuhan. Nasa kagubatan kasi ito kasama ang kanyang ama at nangunguha raw ng panggatong nang makita nila ako. Kaagad nila aking dinala sa bahay nila at magmula nang araw na iyon ay dito na ako tumira sa kanila.

"Kahit paano ay okay na ang pakiramdam ko, Julie. Salamat sa concern mo," nahihiyang sagot ko sa kanya. Ayokong maging pabigat sa kanya at sa mga magulang niya kaya kahit gusto kong magmukmok at umiyak sa isang tabi ay pilit kong inayos ang aking sarili. Kailangan kong magpakatatag. Walang mangyayari sa akin kung patuloy akong magluluksa at ang magpapakahina-hina. Hindi ko magagawang makapaghiganti kung isa akong mahinang babae.

"Ang mabuti pa ay sumama ka sa akin sa gubat para manguha ng mga tuyong sanga na panggatong para naman malibang ka," suhestiyon ni Julie. Mabilis akong tumango sa kanya. Nakatira ako sa bahay nila kaya kailangan kong tumulong sa mga gawaing bahay. Nakakahiya kung wala akong gagawin habang ang buong pamilya ni Julie ay busy sa pagtatrabaho.

"Tutulungan kitang manguha ng mga panggatong," sabi ko sa kanya. Ngumiti si Julie at tumango sa akin. Magkasama kaming nagpunta sa gubat para mamulot ng mga tuyong sanga ng kahoy na naglaglagan sa lupa.

"Ano na ang balak mo ngayon, Savina?" tanong sa akin ni Julie habang naglalakad kami sa gubat. "Balak mo ba na ipaghiganti ang nangyari sa mga pamilya mo?"

"Oo, Julie. Magpapalakas ako at mag-aaral ng mabuti sa paggamit ng aming kapangyarihan nang sa gayon kapag kaya ko nang laban ang Golden Wolf Clan ay maigaganti ko na sa kanila ang sinapit ng aking pamilya at clan members," sagot ko habang nakakuyom ang isa kong kamao. Hindi na ako makapaghintay na makapaghiganti sa mga masasamng taong-lobo na nagwasak sa aking pamilya.

"Paano mo naman magagawa iyon kung nag-iisa ka lamang?" nag-aalalang tanong ni Julie.

"Huwag mo na akong alalahain, Julie. Kapag malakas na ang kapangyarihan ko ay makakaya ko silang talunin kahit mag-isa lamang ako," puno ng kumpiyansa sa sarili na tugon ko sa kanya.

Akmang magsasalita pa sana si Julie ngunit bigla siyang natigilan nang humangin ng malakas. Napatingala siya sa kalangitan at nakita ang mga ibon na nagliliparan na tila may kinakatakutan.

"Mukhang may malakas na bagyong parating, Savina. Kahit ang mga ibon ay natatakot sa bagyo," komento ni Julie habang nakatingala sa kalangitan.

"Ang mabuti pa ay umuwi na lamang tayo, Julie. Baka maabutan pa tayo ng malakas na ulan," sabi ko sa kanya. Ang totoo ay hindi malakas na bagyo ang parating kundi grupo ng mga mababangis na taong-lobo. Ngunit hindi ko na lamang ipinaalam sa kanya dahil ayokong matakot siya. Mas makabubuting bumalik na kami sa bahay nila para maiwasan namin ang makasalubong ang mga taong-lobo. Ayokong malagay sa panganib ang buhay niya nang dahil sa akin.

"Sa tingin ko ay tama ka, Savina. Mas magandang bumalik na lang tayo sa bahay. Ayokong maabutan ng ulan dito sa loob ng gubat dahil nakakatakot," sang-ayon ni Julie. Naglakad na lamang kami pabalik sa bahay nila. Marami pa namang araw kaya sa susunod na lamang kami mangunguha ng mga panggatong na kahoy.

Habang naglalakad kami pabalik sa bahay ng kaibigan ko ay bigla na lamang may malakas na hangin ang dumaan sa tabi namin na parang ipo-ipo. Sa sobrang lakas ay pareho kaming natumba ni Julie sa damuhan. Pareho kaming napapikit ng mga mata dahil pumapasok sa loob ng mga mata namin ang dumi na dala ng malakas na hangin na dumaan. Pagmulat ko ng mga mata ay nabigla ako nang makita ko sa harapan namin ang tatlong lalaki na nakatayo at nakatingin sa amin. Nagulat din si Julie sa nakita ngunit mabilis itong nakabawi ng pagkabigla. Inis na tumayo ito at nagpagpag ng mga dumi na kumapit sa suot nito pagkatapos ay matapang na hinarap ang tatlo.

"Hoy! Ano ba kayo bulag? Hindi niyo ba nakita na may mga tao sa tinatakbuhan ninyo?" galit na sita ng kaibigan ko sa tatlong lalaki.

"Hayaan mo na sila, Julie. Umalis na lamang tayo," sabi ko sa kaibigan ko. Hinawakan ko ang kanyang braso at pilit na hinihila paalis sa harapan ng tatlong lalaki.

"Bakit natin sila hahayaan, Savina? Nasaktan tayo dahil sa kanila. Parang sila ang may-ari ng gubat na ito kung makatakbo ng mabilis," inis na sagot sa akin ni Julie.

"Little Miss, magdahan-dahan ka ng iyong pananalita. Hindi mo kilala kung sino ang kaharap mo," kausap naman ng isa sa tatlong lalaki sa kaibigan ko. Halatado sa boses niya ang pagkainis kay Julie.

"Wala akong pakialam kung sino kayong tatlo as long as hindi kayo ang may-ari ng gubat na ito," matapang na sagot naman ni Julie habang  nanlalaki ang mga mata niya sa kausap na lalaki. Akmang papatulan ng lalaki ang sinabi ng kaibigan ko ngunit mabilis itong napigilan ng kasama nitong lalaki na seryoso ang mukha.

"Huwag mo nang patulan ang babaeng iyan, Faris. May mahalaga tayong sadya kaya tayo naparito," saway nito sa kasama.

"Pero Desmon—"

"Narinig mo ang sinabi ni Desmon, Faris. Gusto mo bang maparusahan dahil sa pagsuway sa kanyang ipinag-uutos?" sabi naman ng pangatlong lalaki na seryoso rin ang mukha.

Desmon, sambit ko sa pangalan ng lalaki. Hindi ko napigilan ang aking sarili na titigan siya. Matangkad at maganda ang pangangatawan niya. Halatado na batak ang katawan niya sa exercise. Makinis ang balat niya na bahagyang namumula dahil sa pagbibilad sa araw. Matangos ang ilong at mapupula ang mga labi niyang nakatikom. Ang panghuli kong napansin ay ang kanyang mga mata na kulay golden brown. Pamilyar sa akin ang mga mata niya ngunit hindi ko maalala kung saan ko nakita ang mga matang kagaya niya. Hindi maikakailang guwapo siya sa kabila ng pagiging seryoso ng kanyang mukha. Saglit na nagtama ang aming paningin bago mabilis siyang tumalikod sa amin at naglakad palayo. Agad namang sumunod sa kanya ang dalawang lalaki na kasama niya. Hindi ko maintindihan kung bakit kakaiba ang pakiramdam ko sa kanya. Parang hindi siya isang ordinaryong tao. Ang seryoso niyang anyo ay tila ba nagtatago ng kung anong hiwaga.

KASALUKUYAN akong nasa loob ng silid ni Julie na pansamantalang naging silid ko magmula nang sa bahay na nila ako tumira. Nakaupo ako ng pa-indian sit at nagko-concentrate dahil sinusubukan kong kontrolin ang dalawang baso ng tubig na nasa aking harapan. Naisip kong unahing aralin ang pag-kontrol ng mga bagay gamit lamang ang aking kamay.

May maliit na baston ang mga witch na katulad namin na ginagamit sa pagma-magic ngunit kung malakas ang aking konsentrasyon ay hindi ko na kailangang gamitin pa iyon. Saka wala rin naman akong baston dahil kasama na iyong natupok ng bahay namin. Kasalukuyang inaangat ko ang tubig mula sa baso gamit ang aking dalawang daliri nang makarinig ako ng tila komosyon sa labas. Agad kong inihinto ang aking ginagawa at nagmamadaling lumabas ng silid para alamin kung ano ang nangyayari.

"Ano ang nangyayari, Julie? Bakit tila nagpapanic ang mga tao?" tanong ko sa aking kaibigan nang makita kong nagtatakbuhan ang mga tao na tila ba takot na takot.

"Sinasalakay ng mga taong-lobo ang barangay natin, Savina. Pinapatay nila ang bawat taong makita nila!" hinatakot na wika ni Julie. "Mukhang ikaw yata ang sadya nila rito, Savina. Ang mabuti pa ay tumakas ka na bago ka pa nila mahuli."

Umiling ako sa kanya. Hindi ko sila iiwan. Walang puso ang mga taong-lobo at nag-aalala ako na baka kung ano ang gawin nila sa pamilya ni Julie. Ayokong mangyari sa pamilya niya ang ginawa ng mga taong-lobo sa aking pamilya. Ngunit hindi pa man ako nakakapagsalita para kontrahin ang sinabi ni Julie ay bigla na lamang dumating sa harapan namin ang lalaking nakasalubong namin sa loob ng gubat noong isang araw.

Desmon! sambit ko sa aking isip. Ibang-iba ang hitsura niya ngayon kaysa noong unang beses ko siyang nakita. Mas matapang ang mukha niya ngayon kaysa noong una kaming magkita na kalmado lamang siya. Tama ang aking hinala na hindi siya isang normal na tao. At kaya pala pamilyar sa akin ang kanyang mga mata dahil isa pala siyang taong-lobo. Isa siya sa mga kinamumuhian kong nilalang.

"Kung ayaw mong masaktan ang kaibigan mo ay sumama ka na lamang ng maayos sa akin, Savina," malamig ang boses na kausap niya sa akin.

"Walang puso! Papatayin—" Hindi ko natapos ang aking sasabihin dahil bigla na lamang niya akong hinila palapit sa kanya gamit ang kanyang latigo. Pagkatapos ay pinalo ng kamay niya ang likuran ng aking leeg kaya bigla na lamang nagdilim ang aking paningin at tuluyang lumungayngay ang aking ulo.