Kabanata 2

Saglit na natigilan si Nicole, pagkatapos ay nalipat ang tingin niya sa ulat na nakalatag sa sahig.

Nakita ko ang panandaliang pagkislap ng gulat sa kanyang mukha at bago ako makapagtaka kung ano ang nangyayari, sinampal ako ni Nicole sa buong mukha. "Si Christopher ay hindi natin biyolohikal na apo? Paano mo nagawa ang ganitong bagay? Naging mabuti si Hanley sayo, 'di ba? Paano mo siya nagawang pagtaksilan?"

Sumali si Kennard, matalas at galit ang kanyang boses, "Dapat kong tawagan ang mga magulang mo at tanungin sila kung paano ka nila pinalaki. Hindi ka ba nahihiya sa sarili mo? Gumagawa ng mga bagay tulad nito ng walang takot sa mangyayari?"

Pinilit kong pigilan ang aking emosyon. "Huli ko na itong sasabihin—si Christopher ay anak ni Hanley at iyong apo. Kung hindi ka naniniwala sa akin, hihintayin natin si Hanley na umuwi at ayusin ito. Worst case, hayaan mo silang mag paternity test ulit ni Christopher!"

Hindi sumagot si Kennard at inirapan lang ako.

Si Nicole, na halatang nabalisa, ay muling humarap sa akin. "Kumikilos ka na sobrang bait mo matapos gumawa ng ganitong nakakahiyang bagay? Kahit bumalik si Hanley, hindi ka niya mapapatawad. At para sa paternity test, ang katotohanan ay nandyan sa harapan mo. Kung si Christopher talaga ang anak ni Hanley, paanong hindi siya kamag anak ni Kennard? Makikipag tulungan ka ba sa ospital para patuloy kaming lokohin?"

Ibinuka ko ang aking bibig upang ipagtanggol ang aking sarili, ngunit pagkatapos ay tumakbo si Christopher palabas ng silid. "Lolo, Lola, Nanay, anong nangyayari? Handa na ba ang hapunan?"

Ng makita siya, si Kennard ay tila nawala ang lahat ng katwiran. "Sino ang tinatawag mong Lolo at Lola? Huwag mo kaming tawaging ganyan! Ni hindi nga namin alam kung sino ang tunay mong ama. Umalis ka na dito!"

Si Christopher, nalilito sa biglaang pagmamalupit, ay tumakbo diretso sa aking mga bisig at nagsimulang umiyak. Hindi niya alam kung bakit biglang nanlamig ang mga lolo't lola na kadalasang sumasamba sa kanya.

Lalo lang naiirita si Kennard sa mga hikbi niya. Hinawakan niya si Christopher at inihagis sa sofa, saka hinawakan sa leeg. "Bakit ka umiiyak? Masyado na ba akong naging mabait sayo? Umalis ka! Hanapin mo ang tunay mong ama! Huwag kang maglakas loob na manatili sa bahay na ito!"

Natigilan si Nicole, na parang nawawala sa pag iisip.

Ng makita kong namumula ang mukha ni Christopher, sumugod ako at hinila ang kamay ni Kennard sa kanya, hinila si Christopher sa likod ko para protektahan siya.

Tumulo ang luha sa aking mga mata. "Hihintayin natin ang pagbabalik ni Hanley bago natin ayusin ito! Malalaman niya kung anak niya ba talaga si Christopher."

Sa wakas ay bumitiw si Kennard, tinitigan ako ng malamig na tingin bago tumalikod at padabog na pumasok sa kanyang silid.

Binuhat ko si Christopher pabalik sa aming kwarto at mabilis na tinext si Hanley Pearce, sinabi sa kanya ang lahat ng nangyari.

Nagulat ako ng maikli ang sagot niya. [Uuwi na ako ngayon.]

Ang malamig na mga salitang iyon ang pumuno sa akin ng isang nagbabantang pakiramdam na hindi ko matitinag.

Sa oras na lumakad si Hanley sa pintuan, halos hatinggabi na.

Maingat kong sinilip si Christopher, sinigurado kong tulog siya bago tahimik na lumabas ng kwarto.

Sa sandaling nakita ko si Hanley, bumuhos ang lahat ng aking nakukulong kabiguan at sakit. "May ideya ka ba kung ano ang ginawa ng ama mo kay Christopher ngayon? Bago pa tayo mag ayos ng mga bagay bagay, halos sakalin na niya si Christopher at sinabing ipagtabuyan na niya tayo. Wala ka bang gagawin? Kung wala ako doon—"

"Tapos ka na? Pwede mo ba akong hayaan magpahinga saglit? Kakauwi ko lang."

Ang pagwawalang bahala sa kanyang mga mata ay nagpalubog sa aking puso.

Ang ulat ng paternity ay nakaupo pa rin sa mesa, hindi nagalaw at si Hanley ay tila hindi interesadong tingnan ito. Parang tinanggap na niya ang resulta.

Maya maya ay lumitaw sina Nicole at Kennard sa pintuan.

"Hanley, sa wakas nakauwi ka na. Kung hindi ka pa nagpakita, nawasak ang pamilyang ito! Itanong mo sa kanya kung kaninong anak ang ipinanganak niya!" Si Nicole ang unang nagsalita.

Nakatayo doon si Kennard na may masamang tingin sa mukha, nanlilisik sa akin ngunit walang sinasabi.

Matapos ang pakiramdam na parang walang hanggan, sa wakas ay nagsalita si Hanley. "Nasaan ang bata?"