Prologue

A man is scurrying silently towards the main door, not trying to cause any commotion. He changes positions like he was taught to be one with the air. No doubt, he was taught vigorously to fight for his life and was made to survive. 

Who is he behind the black masks and outfits? What kind of person is he? In both good and evil, where does he belong? He's more mysterious; no exact role suits him adequately.  

Nang makalabas siya ay agad siyang sumakay sa passenger seat ng kanyang sasakyan. Awtomatikong umaandar ito pagka-set niya ng destination. 

High technology is cool. 

He was about to open the window to breathe some fresh air pero bigla na lang nag-pop out sa harap niya ang mukha ng kanyang ina. Mabuti na lang talaga at naka-off ang camera niya kundi lagot siya kapag nakita ang itsura niya ngayon ng ina.

From head to toe, he's wearing all-black clothes. Only his black eyes can be seen. He was attempting to hide his identity. 

"Good evening, Mom. It is already late. Why did you call?" diretsang tanong niya. 

Hinubad niya ang telang nakatakip sa buo niyang mukha. Makatapos niyang masiguradong wala na siyang bakas ng pagiging weirdo sa paningin ng kanyang ina ay i-on na niya ang camera.

Bumungad sa harap ng babae ang mukha ng kanyang unico hijo. Napapangiti siya sapagkat nakikita ng dalawa niyang mata ang napaka-gwapong anak na kamukhang-mukha ngasawa. 

"Hello, baby boy," panimulang bati ng ina. 

Nakita ng ina ng lalaki kung paano na naman siya napasimangot dahil tinawag siya nito ng baby boy na ayaw na ayaw naman niya dahil hindi na ito isang bata na umiiyak sa kawalan ng kalaro at pagkain na matamis katulad ng kendi. 

Isa pa ang cringe naman ng baby boy. 

"Mom, I'm no longer a child. I am a grown-up man now," pagmamaktol niya.

"Naku, Anak, baka nakakalimutan mo na twenty-four ka pa lang. Saka ka na magreklamo kapag may ipapakilala ka na sa amin na kasintahan mo," kantiyaw ng ina. 

Ang ina niya lang ata ang nag-iisip na ang twenty-four ay bata pa. Kung gaano kasi siya i-spoil nito ay ganun naman kadesido ang lolo niya na maging independent na siya sa buhay niya. 

Kumunot ang noo ng kanyang ina, tila ay may nakaligtaan. 

"Oo nga pala, nasaan ka ngayon? Kanina pa ako tumatawag sa telepono sa bahay pero wala namang sumasagot. Ano na naman ba ang pinagkakaabalahan mo, Anak?" sunod-sunod nitong tanong ng kanyang ikanalunok.  

Napakamot siya sa batok nang marinig ang mga tanong nito. Hindi niya rin mapigilang napabuntonghininga sa kanyang isipan bago siya nagsimulang mag-imbento ng kung ano-anong dahilan. 

Sa isip din ay humihingi siya ng tawad sa ina sa paglilihim.

May mga bagay na may limitasyon. May mga impormasyon na kailangan na walang makatuklas kundi ang nakakataas lamang sa kaniya.

Sa edad na labing-walo ay nakasali na siya sa isang organisasyon. Marami naman talaga siyang pagpipilian na trabaho ang ginusto niya. Ginusto niyang makatulong. At gusto niyang sundan ang yakap ng kanyang lolo sa sarili niyang paraan. 

Dati naiinip lang siya at gusto niya lang magkaroon ng thrill ang buhay niya pero nang tumagal ay nakita na lang niyang minamahal ang trabaho niya. Hanggang sa hindi na niya kayang iwan ang kung anong buhay siya mayroon ngayon. 

Hindi normal sa ibang tao subalit sa kanya ay naging normal na ang lahat. Normal na sa kanyang makipaghalikan sa baril at sa mga patalim kaysa sa mga babae. 

Dahil madalas siyang makitang nag-iisa ng mga taong nakapaligid sa kanya ay inakala ng marami na lalaki rin ang gusto niya. Mabilis din naman nawawala ang agam-agam na yun sa tuwing gagalaw siya. 

Kahit kasi simpleng pagtaas niya ng tasa ng kape ay nakakapagpatulala nang kababaihan at maging sa mga binabae.

Maraming nagkakagusto sa kanya. Maraming naghahabol. Sa kanila noon ay kahit usa ay wala siyang tiningnan. Hindi niya pa nararamdaman ang magmahal bilang ginoo sa isang binibini. Kahit kailan, ay hindi niya pa nararanasan umiyak sa pag-ibig. 

Hindi pa siguro ito panahon para pumasok siya sa relasyon. Kahit lahat na kasing edaran niya ay sobrang wild at liberated na, at ang iba ay may mga asawa na at a young age ay hindi siya naiinggit dahil naniniwala rin siyang mangyayari ang dapat mangyari sa tinakdang araw at oras.

Habang walang nakataling sinulid sa daliri niya ay nagsasaya muna siya sa buhay sa pamamagitan ng pakikipagkaibigan kay Lucifer at kay kamatayan. 

Dahil sa oras na tinamaan na siya ni kupido, hindi na niya papakawalan ang pagkakataon.

"Payag ka na ba?" 

Napakurap si Zayn Eros at simpleng napangiti sa kanyang ina. Napabalik siya sa realidad, naglalakbay na pala ang diwa niya sa ibang parte ng kalawakan.

Bumakas ang pag-aalala ng ina sa kanya. Mukha kasing napapadalas na ang paglalim ng kaniyang iniisip. 

In the way his mother looks at him, he is sure it is already blaming itself for his unusual actions, maybe thinking of what would happen if she didn't let him stay in America, but he does not want her to feel that. 

Bumuntonghininga muna si Zayn Eros bago sumagot, "Mom, okay naman po ako dito sa America." 

His mother became sadder after hearing his statement. As he noticed her mother starting to overthink, he got worried that something bad might happen to her. Thinking too much can lead one's feelings to get hurt. 

Tinitigan siya ng ina mula sa screen. Sa tingin nito ay alam ni Zayn Eros na gagawin nito ang lahat para umuwi siya bukas agad. Bakas sa mukha nito ang hindi pagtanggap ng sagot na hindi pagsang-ayon. 

"Bakit ba ayaw mo umuwi? Ano bang meron sa America para hindi mo ito maiwan-iwan, Anak?" 

That question also made him think, and he even repeated it to himself. Unfortunately, he does not have a good reason to stay longer. His time in America was almost done. 

He changed the topic by spilling out his decision, "Sige na po, Mom, uuwi na ako riyan. Bukas na bukas din po. "

Pagkatapos nilang mag-usap tungkol sa pag-uwi niya bukas ay pasimple niyang tiningnan ang side mirror.

May sumusunod sa kanya. 

Napakamalas dahil kung kailan pagod na siya saka naman nagparamdam. 

Napangiwi siya nang mabilang niya kung ilan ito. Sa sobrang daming big bikes ang nakasunod sa kanya ay nalulula na siya. 

Ang ngiwi ay naging ngisi, ang ngisi ay nauwi sa halakhak. Mukhang balak talaga ng mga ito na patayin siya. 

Sino nga ba naman ang ayaw siyang patayin makatapos ng mga ito malaman na spy siya? Wala itong mga kinakatakutan kaya kahit pa malaman nito kung saang pamilya siya nanggaling ay hindi kakawag ang mga buntot nito. Baka nga dahil sa pangalan niya ay mas nagliyab pa ang mga galit nito sa kanya. 

Kailangan niyang tapusin ang problema niya sa mga ito bago siya bumalik sa Pilipinas. Ayaw niyang magdala ng kapahamakan sa pamilya niya, at ayaw niya ring masira ang katahimikan ng buhay niya doon. 

He cannot deny that he also needs a peaceful vacation. He is not going to allow anyone to destroy it. 

"Thank you for your cooperation, damners. I obtained the information I required. That information has the power to bring you down."

Sunod-sunod ang pinakawalan na putok ng mga kalaban sa direksyon niya dahilan para mas pabilisan niya ang pagpapatakbo sa kanyang sasakyan. Matapos niyang ayusin ang baril na hawak niya ay nakipagpalitan din siya ng putok. 

Mukhang mahabang oras ang ibibigay niya rito.

Pagkatapos niyang may mga maitumba dahil sa pagiging dalubhasa niya sa paghawak ng baril ay gaya ng mga inaasahan ay mga dumating na naman na mga kalaban. 

Ang mga sasakyan ay umikot sa paligid niya. Alerto ang mga ito, handang siyang kitilin kahit anong sandali.

"Ganoon na ba ako kagaling para padalhan nila ako ng sobrang daming tauhan? Nag-abala pa sila." Natatawa siyang napa-iling. 

Ang nakaguhit na sarkastikong ngiti sa labi niya ay naglaho nang mabasag ang salamin sa likurang bahagi ng sasakyan niya.

Niliko niya ang sasakyan sa medyo magubat na parte. Nasusundan pa rin siya ng kalaban at panay siyang pinapatamaan ng kung ano-ano.

Habang tumatagal ay mas sumasama ang kutob niya.

Tao pa rin naman siya, natatakot. Natatakot hindi para sa sarili niya kundi sa mararamdaman ng mga taong minamahal niya sa oras na may mangyari sa kanya. 

Napahinto ang kanyang sasakyan nang biglang may sumulpot na kalaban. Ilang saglit lang ay tuluyan na siyang napalibutan ng mga ito.

Wala na siyang takas. 

Ito na ba ang katapusan niya? Hindi siya papayag pero ano nga ba ang magagawa niya sa sitwasyong ito? Tinuruan siya rito pero tao rin siya at hindi niya kayang makipagsabayan kung lahat na ng mga miyembro ang nagtitipon-tipon para patayin siya.

Bago pa mahuli ang lahat ay binura na niya ang mga data na nakalagay sa sasakyan niya.

May biglang tumapon na dagger sa mismong harapan niya, dahilan para mabasag nang tuluyan ang salamin. 

"Is this the end?" natatawang tanong niya sa sarili niya nang maramdaman niyang may tumama na bala malapit sa dibdib niya.

Nanlalabo ang mga mata na tumingin siya sa harapan. Alam niya na anumang oras ay mamawalan na siya ng hininga. 

He coughed blood and was about to close his eyes, but something happened that made his soul awaken. 

He saw an angel. Is that an angel? If so, she is the bravest angel he has seen. She was chastising her enemies one by one. holding a gun in her hands.

He can't explain why the way she moves is more natural than his.

He did not know what spectacle came to pass when he saw the angel's fearless eyes clearly with his own eyes, and that provoked his heart to bang rapidly.

"I don't and never believe in love at first sight, so what the damn?"