Mark Angelo's Point of ViewNaaalala ko noong mga araw na magkasama pa kami ni Mesaiyah, this streets are filled of our memories. Happiness, sadness and pain. Mahirap para sa akin na ngayong araw for the very first time. I ignore her at sinabihan siya ng mga stupidong salita.Napakasakit para sa isang tulad ko na naging kaibigan siya sa napakahabang panahon na sabihan siya ng ganung mga salita pero kailangan eh. Kahit labag sa kalooban ko ang mga salitang 'yun. Sinabi ko pa rin dahil kailangan. Pinigilan ko ang aking luha na tumulo. Ayokong makita niya akong nagpapanggap lang. Ayokong makita niya akong..mahina ako at hindi ko siya ipinaglaban.Flashback"MAHAL KITA. MAHAL KITA. MAHAL KITA. MAHAL KITA HIGIT PA SA ATING PAGKAKAIBIGAN." kita ko ang paggalaw ng kanyang labi. Alam kong hindi man niya ipagsagawang mahal niya ako. Nararamdaman ko naman ang pagmamahal niya, hindi naman ako manhid para hindi maramdaman 'yun. Mahal ko din siya. Oo, gusto ko siyang makasama habang buhay pero sa
Mesaiyah's Point of ViewI forced myself to sleep because of a heavy cold rain outside but I can't. I tried to close my eyes again but I can't. I'm feeling paralyzed after seeing Angelo at sabihin sakin ang masasakit na salita na 'yun. For him, it's just a simple word but for me para akong pinagbabato ng ng kutsilyo ng mga tao kahit na walang ginagawa sakin. I was in his room staring at the ceiling when suddenly, stranger open the door and he's like basang-sisiw.Basang-basa siya na akala mo shower ang ulan para doon maligo. Hindi ko siya pinansin kundi nagtalukbong nalang ako ng kumot at ngayon, sa puting kumot nalang ako nakatitig. Pinapakiramdaman ko siya.Maya-maya, naramdaman kong may tumabi sakin at nakishare ng aking kumot at pagtingin ko..si stranger pala."Bakit ka nasa tabi ko?" may pagtatakang tanong ko."M-malamig kasi kaya hayaan mong dito muna ako." mapuputla ang kanyang labi kaya mukhang nilalamig nga siya."Gawin bang shower ang ulan. Sinong hindi lalamigin nun.""W-wa
oh hoh yeah oh yeahif the heart is always searching can you ever find a homei've been looking for that someonei'll never make it on my ownDreams can't take the place of loving youthere's gotta be a million reasons why it's trueWhen you look me in the eyesAnd tell me that you love meEverything's alrightWhen you're right here by my sideWhen you look me in the eyesI catch a glimpse of heavenI find my paradiseWhen you look me in the eyesHow long will I be waitingTo be with you againGonna tell you that I love you In the best way that I canI can't take a day without you hereYou're the light that makes my darkness disappearHabang siya'y kumakanta nakatitig lang siya saking mga mata. There's something in his eyes, hindi ko maipaliwanag pero meron siyang sinasabi. Meron siyang gustong sabihin sakin pero hindi ko malaman kung ano 'yun.His brown eyes that stares at me deeply. I don't want to fall for him. I don't want but..but I can't. I can't help myself not to fall. His col
Mesaiyah's Point of ViewI glance up on his faded black bed and directly go inside the bathroom while stretching my two arms na nangawit sa pagtulog. It was middle of seven o'clock and I open his big black curtain and the sunlight strike to his face na siya namang ikinunot ng kanyang mukha."Fck! Natutulog pa ang tao. Isara mo nga 'yan!" he complains."Aga-aga. Ganyan na agad nasa bibig mo tutal linggo naman ngayon,magsimba tayo para mabawasan naman ang kasamaan mo." napaupo siya sa couch na parang gulat na gulat sa sinabi ko."Niyayaya mo akong magdate?" my wide-eye gaze when he said that."Wah! Anong magdate? Magdate mo mukha mo, magsisimba lang tayo.""Okay. As you said, mine." sabi niya sabay tumayo at nagdiretso na sa bathroom.Mine. I feel like my cheeks are burning when he said that.Kung alam lang niya siguro ang sitwasyon ko sa kanya. Siguro, grabeng inaasar na ako niyan. Humarap na ako sa malaking salamin ng bintana habang napapakunot at napapapikit ang aking mata dahil sa m
Anhiro Point of ViewNatapos na kaming magsimba, hawak namin ang magkabilang kamay ni batang maliit dahil baka mawala daw siya sabi ng napaka caring niyang ina dahil nga maram daw tao dito at nang makalabas na kami sa simbahan. Pnagtitinginan at pinag-uusapan kami ng mga tao."Maganda 'yung babae, gwapo ang lalaki. Bakit hindi nila kamukha ang bata?""Perfect family sila.""Bakit mukhang mga teenager palang sila? Ang aga naman nilang gumawa.""Magulang na agad sila?""Grabe na talaga ang panahon ngayon, kebabata pa. May anak na agad.""Naku! Tama ka diyan mare. Alam mo ba 'yung pamangkin ko, 14 years old palang may asawa na.""Perfect Match." What kind of people are them? Galing lang sila ng simbahan. Ang mga bibig nila mga walang patutunguhan pero kahit na may negative na reactions sila samin. Hindi ko mapigilang mapangiti sa tuwing nakikita ko ang batang hawak namin.Galit ako sa kanya kanina dahil akala ko sisirain niya ang date namin pero ang bata pala na'to ang kokompleto saming
Mesaiyah's Point of ViewAng ganda ng pakikitungo ko sa kanya tapos sinisigawan niya lang ako. Nakakainis. Tapos sa northpole kami pupunta! Argh! Eh malayo 'yun eh. Kaya ba naming puntahan ang lugar na yun as in ngayon na! Argh!"Jayson, ang mommy mo. Nagagalit sakin. Pagalitan mo siya." Sabi niya. Ako pa ngayon? Eh siya nga!"A-ah? Ha?" hindi ko siya tinitigilan ng masasamang tingin at grabe pang magsumbong sa bata. Karirin ba naman ang pagiging ama! F na F as in FEEL na FEEL."Mommy? Inaaway mo si daddy?""Inaaway? Ako ang inaaway niyang saksakan na yabang na 'yan. Tingnan mo oh! Tinitingnan ako ng masama.""Ikaw naman pala daddy ang nagpapangaway eh.""Hindi ako. Ang mommy mo ang nagpapangaway." sagot niya. Aish! Hindi talaga ito magpapatalo."SAAN BA TALAGA TAYO PUPUNTA?" napasigaw na tuloy ako ng wala sa oras dahil sa inis. Kanina pa ako naiinis sa kanya. Ewan! Basta! Naiinis ako sa kanya. Hindi mo ba alam kung nagmamagandang loob siya sakin o sadyang inaasar niya lang ako. Nakak
Mesaiyah's Point of ViewI'm walking fast through the hallway of school, everyone are busy for the incoming recognition and commencement day next week.I took a heavy deep sigh. Mahirap iwanan ang school kung saan marami kang memories na nabuo. Naupo muna ako sa isang bench na nagkalat dito sa school at nangalumbaba.Napatingin ako sa lalaki na nagdaan, si stranger pala. Hindi man lang ako pinansin. Pakialam ko nga ba kung hindi niya ako pansinin? Napatingin ako sa circular tree. Si stranger na naman? Tiningnan ko lahat ng tao na nakapaligid sakin. Ipinikit ko ang aking mata at ginulo-gulo ang sarili.WAAAH! Hindi 'to pwede! Bakit lahat ng taong nakikita ko ay puro mukha niya! WAAAH! I can see his face anywhere! Nababaliw na ata ako! Hallucinating is dangerous but thinking him like crazy is more dangerous."Oy. Anyare sayo? Bakit ganyan mukha mo?" buti nalang dumating si Maysel para iligtas ako sa daydreaming na'to."Baliw na ba ako?""Hah?!""Nakikita ko ang mukha niya sa lahat ng tao
Prince Anhiro Point of ViewLumabas ako ng kwarto para hanapin si seyah na ngayon ay wala pa at nagulat nalang ako ng makita ko siya na hinang-hina at mukhang babagsak na."Seyah! Hey! Anong nangyayari sa'yo?" tanong ko habang pababa ng hagdan."Anhiro." WHAT? She's calling my name! She's calling my name! She calls my name for the very first time! YEEEES! Nagtatakbo ako papalapit sa kanya at bago pa man siya mawalan ng malay ay nasambot ko na siya. Gusto kong magtatalon sa tuwa pero hindi pa ito ang tamang oras para magsaya. Binuhat ko na siya at dinala sa kwarto. Bakit ba ito nagpaulan? Basang-basa siya tapos ang init pa ng katawan. Hinipo ko ang kanyang noo at leeg."Mataas ang lagnat niya! Inaapoy siya sa init!"Sht! Saan ba ako pupunta? Hindi ko alam kung saan ako pupunta! Saan ba ako pupunta? Dmn! You're stupid Anhiro! Stupid! Concentrate. Una mong gagawin ay tawagin si manang.Tama. Kanina ko pa 'yan iniisip di ko lang talaga alam ang gagawin dahil natataranta ako! Fck! Anong kla
Thank you sa lahat ng nagbasa at magbabasa palang. Here is your guide to my book para di kayo malito.She Married the Stranger Book 1The Last Day of Summer Book 2Saving my Last Goodbye Book 3Destiny's Choice Book 4Thank you, thank you, thank you. Wag niyo po kakalimutang mag comment at makipag interact sa akin. Sana nagustuhan niyo ang makulit at nakakainis na story ni Mesaiyah at Anhiro.This is just the beginning. I have more to offer to you and I need you to be with me 'til the end of my journey. and also I have an account in wattpad "yoursjulieann" din ang pen name. You could follow me there if you have wattpad because that's where I started building my writing journey and now, I'm sharing it with other platform because I hope someday, I won't regret pursuing this passion.Youtube Channel: yoursjulieannInstagram: yoursjulieannFacebook: Julie Ann LingaI love you. ❤
Mesaiyah's Point Of ViewIminulat ko ang aking mga mata. Gumuhit sa aking labi ang ngiti. Kanina parang naging manhid ako dahil hindi ako makapaniwala sa nangyari pero nararamdaman ko na ngayon ang kamay niyang nakayakap sa tiyan ko. Humarap ako sa kanya at pinagmasdan ang natutulog niyang mukha. Hindi ako makapaniwala sa nangyari. Parang kahapon lang.Nakikita ko ang eiffel tower. Ang bintana ay natatabunan ng hamog na dulot ng malamig na paligid. Hinigpitan niya ang pagkakayakap sakin. Naku! Gising ang lalaki na ito."Nagugutom na ako. Gumising kana." Sabi ko. Minulat niya ang kanyang mata. Ngumiti siya sakin."I love you. Forever and always." He said."I love you. Forever and always." I repeat and he kissed my forehead.Pagkatapos naming kumain. Napagdesisyunan naming libutin ang buong Paris. Isinuot niya sa akin ang makapal na leather jacket na kinuha niya sa cabinet. Sa tuwing pinagmamasdan ko siya, bumabalik lahat ng ala-ala ko. Nung araw na una kaming nagkakilala at nagkita. Nu
Maysel Point of ViewNakaupo ako ngayon sa damuhan sa ilalim ng mangga. May nakasapak sa tenga ko na earphone. Nakikinig ng kanta at napamulat ang pikit ko na mata nang may tumabi sakin. Si Razec yun, sino pa ba? Humarap ako sa kanya at kumanta."So, it's gonna be forever? Or it's gonna go down in flames. You can tell me when it's over...nah..nah..nah..nah..cause we're young and we're reckless. We'll take this way too far. It'll leave you breathless or with a nasty scar. Got a long list of ex-lovers. They'll tell you I'm insane. But I've got a blank space baby. And I'll write your name." Kanta ko at inuntog ko ang noo ko sa noo niya pero pinisi niya lang ang ilong ko."Ano naman 'yang kinakanta mo?" Tanong niya."Blank space ni Taylor Swift. Nakaka LSS kasi." Sagot ko at ibinigay sa kanya ang isang pares ng earphone. Parehas na kaming nakikinig ng blank space. Umusog ako ng konti sa tabi niya at isinandal ko ang ulo ko sa balikat niya. Parehas naman kaming nakatingin sa ulap.Nasa loo
Kerk Point of ViewAndami ng nangyari. Sobrang dami na ng nangyari. Kamusta naman tayo? Eto, napag-iiwanan.Si Prince at Mesaiyah kasal na. Si Anthea at Denstah kasal na din at ang Promises are meant to be broken ni Maysel at Razec ay napatunayan nga nila. Tayo? Meron pa bang tayo? O nag-iisa nalang talaga ako.Hawak ko ang kamay ni Terra na araw-araw kong ginagawa. Hinalikan ko ang palad niya at pinainit ito sa aking pisngi. Sa tuwing tinititigan ko ang kanyang mukha, naiimagine ko ang anak namin. Sayang lang talaga dahil nawala, lecheng buhay eh eh. Bakit kasi nawala pa?Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa upuan na katabi ng kama ni terra. Kinuha ko ang aking jacket at isinuot ang bonette at bago ako lumabas ng room ay hinalikan ko muna siya sa noo."Aalis lang ako sandali Terra. Iiwan na muna kita dito. Lalabas lang ako saglit at gusto ko pagbalik ko, mulat na ang mapupungay at chinita mong mata. Mahal na mahal kita Terra." Sabi ko at tuluyan ng lumabas ng kwarto. Habang naglalakad pa
"Prince si mesaiyah." wika ni Kerk mula sa kabilang linya."Ano?""Kagagaling niya lang dito sa hospital.""A-ano? Totoo ba yang sinasabi mo?""Oo Prince." Sagot ni Kerk. Napabuntong hininga ng malalim si Anhiro. Sinabi na nga ba babalik siya. Wika niya sa kanyang sarili sabay ngumiti."Babalik ako sa Pilipinas." Sagot ni Anhiro at ibinaba na ang cellphone pero lalabas na sana siya sa kanilang bahay nang hampasin siya ng kanyang lolo sa magkabilang tuhod. Bumagsak siya sa sahig dahil sa sakit."Wag na wag ka ng aalis hangga't wala akong sinasabi." Galit na sabi ng kanyang lolo. Tinawag ng matanda ang iba pa niyang tauhan."Gawin niyo ang sinabi ko.""Hai!" Sagot ng mga tauhan. Binuhat nila si Anhiro at dinala sa isang kwarto na tambakan ng mga gamit. Nakalumpasay ito sa sahig at iniinda ang sakit ng kanyang tuhod habang masamang nakatingin sa mga tauhan na nasa harap niya.Walang magawa ang mga tauhan, kung hindi nila susundin ang utos ng boss nila ay sila ang mamamatay. Yumuko muna a
2 years later ***There is no permanent thing in this world, the only permanent thing we can have from being alive to death is LOVE. When we die, we leave our memories and promises on earth but the love will always remain in our heart.Everything has changed after the lost of Mesaiyah's memories. But she can put them back together, she can put her memories into the right place because her love for Anhiro is still alive in her heart and mind.Magtatapos kaya ang storya niya sa and they lived happily ever after katulad ng sa fairytale? O katulad lang ng sa movie ang magiging end nito? Walang happily ever after, walang forever pero merong true love.True love ang sagot sa mga taong hindi naniniwala sa forever and happily ever after dahil ang true love, magkalayo man kayo, marami mang tutol sa pagmamahalan niyo, marami mang ayaw sa inyo, pagtatagpuin at magtatapos ang storya na kasama mo ang iyong true love. Makakatuluyan kaya ng prinsesa ang true love niya para masabing and they lived ha
"I'm here to save you." He said. Lumapit siya kay Mesaiyah at umupo sa tabi ng kaibigan na umiiyak. Isinandal niya ang kanyang ulo sa kama habang ang kamay ay nakapatong sa kanyang tuhod."Let me be the one to ease your pain. Kahit ngayon lang bilang kaibigan mo, bilang bestfriend mo." Sabi niya at niyakap niya ng mahigpit si Mesaiyah, nakasandal ang ulo ng babae sa dibdib ng lalaking kaibigan habang nababasa ng kanyang luha ang damit nito. Patuloy ang pagluha niya, mahigpit siyang nakahawak sa braso ni Angelo habang mahinang tinatapik-tapik nito ang likod ni Mesaiyah. Nang mahimasmasan na siya sa pag-iyak , nagpasalamat ito sa kaibigan."Thank you." Sabi niya."Responsibilidad ko bilang kaibigan mo na icomfort ka. Wag ka ng magpasalamat. Ngayon nalang ulit ako babawi sayo. Ang dami kong pagkukulang sa'yo bilang kaibigan." Ngumiti lang ng pilit sa kanya si Mesaiyah. Pinunasan ni Angelo ng magkabila niyang kamay ang luha ng kanyang kaibigan.**Huminga muna siya ng malalim habang nakap
Nakajacket siya, nakabonnet na kulay itim, may bag sa likod at makikita mo pa rin sa kanyang dibdib ang kwintas na hindi buo ang heart. Hinihintay na ni Anthea, Denstah at Razec si Anhiro sa labas ng bahay pero hindi pa rin ito lumalabas ng kwarto. Nasa harap siya ng bintana, tinititigan ang mga puno at ang mga ibon na lumilipad. Napasinghap siya ng malalim, tinikom ang kamao at sinuntok ang pader, may tumulong dugo sa kanyang kamay. Hindi niya maalis sa isip ang mga ala-ala ni Mesaiyah. Kung paano nagconfess sa kanya si Mesaiyah ng tunay niyang nararamdaman, kung paano niya yakapin ng mahigpit si Mesaiyah, kung paano sila naglalakad sa ilalim ng buwan, kung paano niya halikan ito para pakalmahin, kung paano sila naghaharutan sa isa't-isa.Ayaw niyang umalis pero kung ang pag-alis niya ang tanging paraan para maprotektahan si Mesaiyah ay gagawin niya kahit masakit. Lumabas na siya sa kwarto, nakatungo at nasa magkabilang bulsa ang kamay kahit na may dugo ito."Okay ka lang?" Tanong ni
Nililibot niya ang mansyon ng kanyang ina, nakawheel chair siya at ang nagtutulak ay ang katulong. Namumukhaan niya ang babaeng nagtutulak sa kanya, siya ang school nurse ng eskwelahan na pinapasukan niya nung highschool siya. Nagtataka nga siya kung bakit naging katulong ang nurse dito pero mas pinili niyang wag nalang magtanong dito."Pakitigil po." Tumigil sa pagtutulak ang katulong. Suminghap siya ng hangin habang nakapikit ang mga mata. Mataas ang tirik ng araw at parang gusto niyang magpuntang park ngayon."Pwede ba tayong pumunta sa park?" Tanong niya sa katulong."Hindi po pwede. Bilin ni madam wag kang dalhin sa malayo." Napasimangot si Mesaiyah sa sagot ng katulong."Malayo ba ang park dito? Ilang oras ba bago makapunta dun?""Bawal po talaga kayong lumabas ng bahay. Maraming naghahanap sa'yo sa labas, nanganganib ang buhay mo." Paliwanag ng katulong."Sige na po. Please. Sandali lang naman tayo dun eh. Gusto ko lang panoorin ang mga batang naglalaro. Ako na po ang bahala ka