Cold

Medyo matagal pa naman ang Foundation Day kaya nagfocus muna ako sa pag-aaral ko. Hindi na ako masyadong nagpapakita kay Xenon. Hindi na rin ako masyadong nagpaparamdam. Minsan na lang ako magreply sa chat niya.

You busy?

Pangalawang chat niya ngayong araw. Hindi ko siya nireplyan kanina.

I am.

I lied. The truth is, I have nothing to do. Walang mga teacher na dadating dahil may meetinv. Ang hinihingi lang nila ay attendance.

If you are, then why are you just sitting there with your phone?

I froze when I read his message. Paano niya nalaman? Nasa labas ba siya?

Tumingin ako sa bintana para makumpirma. I saw there outside our classroom looking neat with his uniform. He smiled at me. I didn't smiled back. His smile is my signal to stand up and walk tiwards him. His smile becomes wider.

"What are you doing here?" malamig kong tanong. I'm not looking into his eyes.

"Nothing. I just missed you."

Sa sinabi niyang iyon, alam kong mas lalo akong manlalamig sa kaniya.

"You're not busy?" he asked again.

"I'm not," I answered.

"Can we go somewhere?" 

Pinag-iisipan ko pa ang sagot ko nang maglahad siya ng kamay. Bakit may lahad ng kamay na nagaganap? Am I going to give my hand?

Siya na ang nagdesisyon. Kinuha niya ang kamay ko at dahan-dahan akong hinila. I felt some electricity. I don't know why.

Dinala niya ako rito sa likod ng building namin. A study place in an open area. This place was shaded by some trees. Pinagpagan niya ang uupuan ko bago kami naupo.

"Are we cool?" pambungad niyang tanong habang nakaupo kami.

"We are."

Mahabang katahimikan ang bumalot sa aming dalawa. Hindi siya sumagot. The silence made me feel awkward.

"You're not busy?" ako naman ang nagtanong.

"I miss your grumpy face."

Napatingin ako sa kaniya. Hindi ko alam kung bakit nairita ako sa kaniya bigla. Anong gusto niyang palabasin? I'm always that grumpy?

"I miss that grumpy face of yours." He pouted.

Inirapan ko siya. He chuckled when I did that. Mas lalo akong nairita roon!

"Why are we not seeing each other anymore?" Ang dami niya nanang tanong.

"It's not required for us to see each other everyday," well, I just stated the fact. We don't need to see each other everyday because there is no reason.

Ang ekspresyon niya ay nagbago. Ang kaninang mslambing na mukha ay napalitan ng... lamig.

"Do you still need me?" he asked with a cold voice.

"We still. I'm just--"

He cut me off. "I will make it hard for you, then."

I don't know what he meant by that. Papahirapan ba niya ako? Huwag naman sana!

Pag-uwi ko ng bahay ay patakbo akong pumunta sa kwarto. Hindi pa nakakapagbihis ay dumiretso na ako sa study table ko at tinawagan ang numero ni Xenon. I have his number, anyway.

Sinagot niya agad ang tawag. "What is it?" ang lamig na naman ng boses niya.

"Good evening." I said in a polite way.

"I asked you, what is it?" ang sungit naman!

Ang pasensya kong paubos na ay hinabaan ko pa. "Have you eaten?" tanong ko kahit wala naman akong pake.

"Why are you so concern?" He ended the call.

So, is he really going to make it hard for me? Akala ko madali ko na lang siyang makukumbinsi perobakit humirap!

Hindi ako makakampante hangga't hindi ko siya napapabago ng isip na hindi na gawing mahirap ito para sa akin. I dialed his number again.

"What, Sapphire?" he sounds pissed. Pero wala akong pake!

"Bakit mo pinatay?"

"You annoyed me."

I mocked his words in the air while making face. Naiirita na rin ako sa kaniya. Ang arte naman. Wala naman akong nagawa o nasabing mali kanina.

"Anong nagawa ko?" Good thing, I'm a best actress. Nagawa ko pang palambingin ang boses ko.

"Why are you concern, huh?"

Hindi ako makasagot. Hindi ko alam ang isasagot ko. I questioned that on myself but I don't know also the answer. 

Ang pagkatok sa pintuan ko ang nagsalba sa akin sa tanong na iyon. Si mommy iyon dahil siya lang naman ang kasama ko rito. "Sapphire, let's eat," she said from the outside of my room. 

"Coming po," I responded.

Hindi na ako nagpaalam kay Xenon. Binaba ko na ang tawag. Bahala na kung pahirapan niya ako. Ang mahalaga lang naman ay makumbinsi ko siya bago ang Foundation Day.

Tuwing umaga at gabi talaga ay sabay kami kumakain ni mommy. Kaming dalawa na nga lang ang magkasama, bakit pa kami hindi magsasabay? Tuwing tanghali naman ay sa school ako kumakain.

Kinabukasan, may event sa College Department. It's glad because we are allow to go there again. Saka lang naman kami pwede pumunta roon kapag may event. Pang-isang araw na event nga lang ito. It's just a simple Culminating Day.

Today, I am planning to search for Xenon. Hindi na muna ako sumama kay Jade at Amethyst. I need to be with Xenon.

Nag-abang ako sa gate. Ang aga ko ngayon dito sa Shakers para lang abangan siya.

May mga pumapasok nang estudyante sa loob dala ang kanilang pass stub. Tinanguan pa ako ng isang kaklase ko na papasok. Tinitigan ko lang siya.

I'm not really friends nor close with my classmates. Si Jade at Amethyst lang talaga ang kaibigan ko. But because they are my classmates since Grade Eleven, ang iba pa nga ay kaklase ko sa Junior High ko. I somehow felt comfortable with the peers around my environment.

I felt a presence beside me. Tinignan ko siya dahil bakit parang masyado siyang madikit. He may stand up on the ground, one feet apart from me!

I rolled my eyes at him when I see that he's also looking and smiling at me. Kung hindi lang siya gwapo, malamang ay matatakot ako!

He chuckled. "So grumpy."

Then, I remember someone. The one who said that he missed my grumpy face.

Hindi ko pinansin ang lalaki. Balik ako sa pag-abang kay Xenon. Baka mamaya makapasok siya nang hindi ko alam.

Tumindig ang balahibo ko nang may bumulong sq tenga ko! "You're interesting." Sinapak ko siya! Bigla rin akong lumayo!

"Ano bang ginagawa mo?" malakas kong tanong.

Crowd are now watching us. Pero wala akong pake! 

He just smirked while holding his cheek. Tinignan kong mabuti ang muka niya. Kung hindi ako nagkakamali, siya si Zinx Perez. Ang sikat sa pagiging playboy ng Engineering Course!

"Huwag ka nang lalapit ulit sa akin o magpapakita. Hindi mo ako mabibiktima." matigas kong sabi.

Then, I felt a familiar presence walking slowly towards us. Ang kaninang taas-baba kong dibdib dahil sa galit ay unti-unting kumalma.

"What' happening here?" His voice makes me calmer.

"Nothing. Let's go. I'm waiting for you."