Mahal kong mga mambabasa, Lubos ang aking pasasalamat sa inyong patuloy na pagsuporta sa aking mga akda. Bilang isang manunulat, malaking tulong ang inyong mga likes, comments, at gems upang maibahagi ko pa ang aking mga kwento sa inyo. Sana po ay mapagbigyan ninyo ako ng inyong suporta. Maraming salamat po!
Tumingin si Apple kay Mia at nakangiti. "Tama ka, Mia. Lahat ng hirap at sakripisyo, may katumbas na tagumpay. Hindi ko na maisip kung anong magiging susunod na hakbang, pero natutunan ko sa araw na ito na magtiwala sa atin."Habang papalayo sila sa venue, naglalakad sila sa gilid ng daan at nakatitig sa kalangitan. Ang araw ay malapit nang lumubog, ngunit sa kanilang mga puso, ang pag-asa ay patuloy na sumisikat.Habang pauwi, hindi maiwasan ni Mia na magtanong kay Apple. "Grabe 'yun, Apple. Pero ang saya ng pakiramdam. Alam kong malayo pa mararating natin."Ngumiti si Apple, puno ng pag-asa at lakas. "Oo, Mia. Ito na ang simula ng mas malaking tagumpay."Habang binabaybay nila ang daan, tila bawat kalsada ay nagsisilbing simbolo ng kanilang paglalakbay. Ang bawat hakbang ay nagpapaalala sa kanila ng lahat ng sakripisyo at hirap na kanilang pinagdaanan upang makarating sa puntong iyon.Ang bawat eksena sa kasal—mula sa paghahanda ng gown, sa tuwa ni Cassandra, hanggang sa mga papuri
"Ah, yung viral na video, you know, the one that’s all over social media," sabi ni William, medyo nangungusap na may mga malalim na pakahulugan. "It’s about the wedding. You’re looking good. I mean, it’s impressive. I never thought I’d see you again like this... so successful."Bumuntong-hininga si Apple at naramdaman ang mga dating emosyon na pilit niyang iniiwasan. Si William, ang huling lalaki na nakasama niya bago pa magbago ang lahat—bago siya magdesisyon na tapusin ang relasyon nila at mag-focus sa kanyang career at mga pangarap. Si William na minsan ay naging bahagi ng kanyang buhay, ngunit hindi naging sapat upang pigilan ang mga sugat na dulot ng nakaraan niya kay Lance."Hindi mo na kailangang magsabi pa ng ganun, William," sagot ni Apple, pilit na kalmado, bagamat nararamdaman niyang unti-unti siyang nahihirapan. "I’m really busy right now. May mga trabaho kaming tinatapos. But thank you for the compliment.""Alam ko, I know. Pero gusto ko lang sanang magkausap tayo," sabi
Pagkalapag ng eroplano, agad na tumayo si Lance mula sa kanyang first-class seat. Hindi niya maiwasang magmadali, kahit na alam niyang walang naghihintay na mahalagang appointment sa kanyang pagdating. Kasama niya si Monica, na abala sa pag-aayos ng kanyang mamahaling coat habang palaging nakadikit ang braso sa kanya."Finally, we’re here," wika ni Monica habang nakangiti. "I can’t wait to meet Daddy and talk about the expansion plans.""Yeah, sure," malamig na sagot ni Lance. Bagamat ang kanyang katawan ay nasa airport, ang isip niya ay tila nasa ibang lugar pa rin, bumabalik sa imahe ni Apple at ang kalituhan na dulot ng muling pagkikita nila.Habang naglalakad sila palabas ng arrival gate, sinubukan ni Monica na magpakawala ng masayang aura, hawak ang braso ni Lance. "You know, Lance, I’m so glad we’re doing this trip together. I really think we make the perfect team."Ngunit hindi nagtagal ay napansin niya ang kawalang-interes ni Lance. "Are you even listening to me?" tanong ni Mon
Pagkarating nila sa kanilang hotel room, agad na binuksan ni Monica ang mga ilaw at tinanggal ang kanyang coat, ibinato iyon sa gilid ng kama. Napansin ni Lance ang saya sa mukha ng nobya, tila walang anumang iniisip na problema, ngunit siya—hindi niya magawang pakalmahin ang sariling damdamin."This suite is gorgeous!" sabi ni Monica, iniikot ang paningin sa paligid. "Daddy really knows how to pick the best for us."Ngunit si Lance ay tahimik lamang na inilapag ang kanyang bag sa gilid at umupo sa sofa. Pinagmasdan niya ang city lights mula sa bintana, tila nawawala sa sariling mundo."Hey," lumapit si Monica sa kanya, hinahaplos ang kanyang balikat. "You’ve been distant all day. If there’s something bothering you, you can tell me."Napabuntong-hininga si Lance at bahagyang tumingin sa kanya. "I’m fine, Monica. It’s just... work and some personal stuff. Nothing to worry about."Hindi kumbinsido si Monica, ngunit hindi na siya nagpumilit. "Alright," sagot niya. "But you better freshen
"Lance," ungol niya habang siya'y kumagat.Inalis niya ang kanyang bibig mula sa kanyang dibdib, gumawa ng tunog na parang pop, at itinaas ang kanyang kilay sa kanya. Inilipat niya ang kanyang mga kamay, dahan-dahang hinahaplos ang kanyang mga balakang habang nilalaro ang mga garter ng kanyang medyas."Oo, prinsesa?"Siya'y kumikilos sa ilalim ng kanyang titig, "Pakiusap, hawakan mo ako," pakiusap ko.Ngumisi siya at dahan-dahang hinila ang kanyang mga medyas. "Inisip ko na sinabi ko na sa'yo na ako ang may kontrol dito." Hinila niya ang kanyang mga medyas mula sa kanyang mga binti, at tiningnan ang kanyang katawan na parang isang taong gutom na gutom.At bigla, niyakap niya ang kanyang mga hita at pinabuka ang mga ito, yumuko at pinapaputok ang kanyang mga binti ng malalambot na halik. Ang kabaligtaran ng kung ano ang darating. Dahan-dahan siyang umakyat patungo sa kanyang gitnang bahagi, pinapagana ang kanyang mga daliri sa paligid ng mga tahi ng kanyang panty.itinaas niya ang kanya
Inangat ni Lance ang isa sa kanyang mga kamay sa kanyang dibdib, minamasahe ito habang patuloy na hinahalikan siya. Umungol siya sa kanyang bibig, na nagpasimuno ng isang ngiti sa kanyang labi. Hinugot niya ang sarili mula sa kanyang bibig, nakangiti sa kung gaano kapuno ang kanyang mga labi."Walang condom ngayong gabi," bulong niya, yumuyuko at bahagyang s********p ang aking leeg. "Kailangan kong maramdaman ka. Kailangan kong maramdaman na humahawak ka sa aking walang kondom na titi."tumango siya nang mahina, umuungol habang nag-iwan siya ng mga hickey mula sa kanyang leeg hanggang sa kanyang collarbone. Nasa birth control siya, kaya ang mga condom ay ginamit lang bilang karagdagang hadlang. Mayroon siyang sapat na tiwala sa kanya upang malaman na hindi siya gagawa ng anumang bagay na ayaw niya.Hinila niya pababa ang kanyang panty, pagkatapos ay umayos siya sa posisyon na nakatutok sa kanyang pasukan. Tumingala siya upang makita na siya ay handa na, saka siya pumasok. Naghagilap s
Binalot niya ang isang braso sa kanya, hinila siya upang ang kanyang likod ay nakadikit sa kanyang dibdib bago niya nilagyan ng kumot ang kanilang mga hubad na katawan. Pinisil ang kanyang pisngi at bumulong siya. "Gusto kita, Monica. Totoo yan. At huwag mong isipin na dito nagtatapos ang gabi." At inabot ni Lance muli ang kanyang wine habang sila ay n*******d ngumiti at inabot ang baso. Habang tinatanggap ang alak, napansin niya ang maluha-luhang mga mata ni Monica, malalim na pagkakaintindi ng kanilang relasyon, at ang hindi mabanggit na tanong sa kanyang isipan.Walang silbi ang magpabalik-balik sa nakaraan. Dito na ako at kasama ko siya ngayon, kaya't kailangan ko na lang magpokus."To us," wika ni Lance, habang ang mga mata ni Monica ay nakatingin sa kanya. Nang magtama ang kanilang mga baso, lumakas ang tunog ng glass clink na parang paalala na ang kanilang relasyon ay narito at kasalukuyan. Habang umiinom ng alak si Lance, pilit niyang itinataboy ang alaalang bumabagabag sa ka
Habang nakaupo si Lance sa gilid ng kama, pinagmasdan niya ang salamin sa harapan. Ang repleksyon niya ay tila hindi na siya—isang taong puno ng pag-aalinlangan, bigat ng damdamin, at kawalang-katiyakan. Parang lahat ng kanyang tagumpay at kayamanan ay walang halaga, sapagkat hindi nito maibalik ang nawawala sa kanya.Ang boses ni Apple ay parang isang mahinang bulong na sumisiksik sa kanyang isipan. Ang mga huling salita nito, ang sakit sa mga mata nito, at ang liwanag ng alaala ng kanilang nakaraan ay hindi niya matakasan.Nakatitig siya sa kanyang telepono na nakapatong sa mesa. Sa kabila ng lahat, nais niyang kunin iyon at tawagan si Apple. Mula sa kailaliman ng kanyang puso, gusto niyang malaman kung kamusta na ito, kung paano na ang buhay nito. Ngunit sa parehong sandali, naroon ang takot—takot na harapin ang katotohanang maaaring hindi na siya bahagi ng mundo nito.Tumayo siya, lumapit sa bintana, at muling tumingin sa mga ilaw ng lungsod. Para bang sinasabing, "Kaya mo pa rin.
Lumapit si Rene, hawak pa rin ang teddy bear ni Lucien. “Anak… lumaban siya. Lumalaban siya, alam ko. Monica is a fighter.”“Pero paano kung hindi na siya magising, Tita? Paano kung... kung hindi ko na masabi sa kanya lahat ng hindi ko nasabi? Hindi ko pa siya napapangakuan ng kasal, hindi ko pa siya nadadala sa paborito niyang lugar sa Bohol, hindi ko pa siya nalalakad ng mahaba sa ulan—lahat ng gusto niyang gawin, hindi pa namin nagagawa.”pag-alalang saad ni Lance“May oras pa. Hindi mo ba naririnig sarili mong boses? Mahal mo siya, anak. At alam kong nararamdaman niya ‘yon. Hindi siya bibitaw. Hindi kayo bibitaw.”naiiyak na sabi ni Rene.Biglang bumukas ang pinto. Lumabas ang isang nurse, may bahid ng tensyon sa mukha."Family of Mrs. Monica Martin?"Tumayo agad si Lance. Nanlalaki ang mga mata niya at nanginginig ang kamay habang lumapit sa nurse."Ako! Ako po! Ano pong nangyayari? Buhay pa siya?"Tumango ang nurse, pero halata sa kanyang mukha ang lungkot at pag-aalala."Buhay pa
Tumango si Rene, sabay tayo. Lumapit siya sa crib at dahan-dahang kinuha si Lucien. Una niyang pagkakataon itong buhatin ang kanyang unang apo."Kamukha mo, Monica," bulong niya, habang hinahaplos ang pisngi ng sanggol. "Pero ‘yung mata… mana sa tatay. Matapang."Sa gilid ng silid, pumasok ang isang nurse na may dalang camera."Sir Lance, Sir Rene, gusto niyo po ba ng first family photo habang mahimbing pa si baby?"Nagkatinginan ang dalawa, sabay ngiti.At doon, sa simpleng kuha ng litrato, naiselyo ang panibagong simula—isang pamilya, puno ng pangakong hindi na muli magkakahiwalay.ROOM 407 – RECOVERY ROOMTahimik ang paligid. Marahang umuugong ang aircon, at ang tunog ng monitor ay tila kampanang dahan-dahang tumutugtog. Si Lance ay nakaupo sa tabi ni Monica, hawak ang kamay nito habang pinagmamasdan si Lucien na mahimbing pa rin sa crib. Katabi nila si Rene, na may ngiting abot-langit habang kinukunan ng larawan ang kanyang apo.Bigla—isang kakaibang tunog ang nagmula sa monitor.
Ligtas na nailipat si Monica sa recovery room. Si Lance naman ay hindi pa rin mapakali—abala sa pag-aasikaso ng birth certificate, sa pagkuha ng gamit, at paminsan-minsan ay sinisilip ang nursery kung nasaan ang kanilang baby boy.Pagbalik niya sa kwarto, nakita niyang gising na si Monica. Nakatingin ito sa kisame, tila malalim ang iniisip.“Moni?”“Lance, napag-isipan ko na ang pangalan niya,” agad na sambit ni Monica.“Talaga? Ano?”“Gusto kong pangalanan siya ng “Lucien.” Ibig sabihin ‘light’… kasi kahit ang dami kong kinatatakutan, pagdating niya, parang may liwanag na. Parang nawala ang dilim.”Napangiti si Lance. “Lucien… Lucien Martin. Maganda. Matapang. Puno ng liwanag.”Tumango si Monica. “Kasi kahit dumaan ako sa pinakamadilim na yugto ng buhay ko, binigyan mo ‘ko ng liwanag. Kaya ikaw ang gusto kong huling makasama sa lahat ng dilim ng buhay ko.”Napatingin si Lance kay Monica, tila ba bawat salitang lumalabas sa kanyang labi ay siniselyuhan sa puso niya.“Moni…” mahina ngu
At sa gabing iyon, hindi lang panaginip ang pag-ibig. Totoo ito.Sa mga bituin sa ibabaw ng Paris, sa mga ilaw ng lungsod, at sa katahimikan ng pagyakap—nabuo ang pangako.Isang pangakong kahit may kapirasong sakit, may puwang pa rin para sa paghilom.Samantala, sa kabilang panig ng mundo, sa Pilipinas, si Lance ay tahimik na nakaupo sa gilid ng kama ni Monica. Hawak-hawak niya ang kamay nito habang natutulog, pagod sa regular na check-up at paghahanda para sa nalalapit na panganganak. May kapayapaan sa mukha ni Monica, habang si Lance naman ay may halong kaba at tuwa sa dibdib.Tila isang eksena ito mula sa ibang buhay—malayo sa dating gulo, sakit, at panghihinayang. Ang lalaki na minsang takot sa pananagutan, ngayon ay buong pusong nakatutok sa bagong yugto ng kanyang buhay.“Hindi ko man nabigyan ng maayos na simula si Apple at Amara… pero sisiguraduhin kong sa pagkakataong ito, magiging buo ang lahat,” bulong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang mukha ni Monica.Ilang buwan ang
Nathan, na ramdam na ramdam ang pag-aalala ni Apple, ay nag-abot ng kamay upang magpatuloy sa kanilang usapan. Pinisil niya iyon nang marahan—parang sinasabing, “hindi kita bibitawan.”“Apple, hindi mo kailangang kalimutan ang lahat,” aniya, marahan pero buo ang boses. “Basta’t tandaan mo, nandito ako. Kasama kita. Huwag mong bitawan ang pangarap mo. Huwag mong bitawan si Amara at ako.”Bumuntong-hininga si Apple. Pinilit niyang ngumiti, pero alam ni Nathan, may bigat pa rin sa puso ng babae.Hindi nagtagal, sumabad si Mia mula sa likuran habang karga si Amara. “Oo nga, Apple,” sabay ngiti, “ngayon tinutupad na natin ang mga pangarap natin. Nakapag-expand tayo dito sa Paris, sa tulong ng nobyo mong si Nathan. Dati, nangangarap lang tayo ng maliit na café. Ngayon may ‘Boulangerie de Amara’ na tayo. May brunch café pa tayong padating sa Montmartre. Look how far you’ve come.”Natawa si Apple, hindi dahil sa tuwa kundi sa tila hindi pa rin siya makapaniwala sa lahat ng nangyari.“Grabe, n
Habang si Monica at Lance ay nagsisimula ng bagong paglalakbay, ang kwento ni Apple ay patuloy na umuusad sa isang bagong kabanata. Sa kabila ng lahat ng naging pagsubok at sakit, siya at si Nathan ay nagpatuloy sa pagbuo ng kanilang buhay sa Paris, kasama ang kanilang anak na si Amara. Ang bawat araw sa bagong lungsod ay puno ng hamon, ngunit tila wala nang hadlang sa kanilang pagmamahalan.Sa isang tahimik na apartment sa Paris, ang araw ni Apple ay nagsimula tulad ng karaniwan—ang malambot na sikat ng araw na tumatama sa bintana, ang malamig na hangin na pumapasok sa mga siwang ng kurtina, at ang tunog ng mga kalderetang tumutunog mula sa kusina, kung saan si Nathan ay abala sa paghahanda ng almusal.“Apple, okay na ba ‘to?” tanong ni Nathan habang binabalanse ang isang mangkok ng itlog sa kanyang kamay at sinusubukang i-flip ang pancake.“Siguro nga,” sagot ni Apple, na kasalukuyang nakaupo sa sofa, naglalakad-lakad at tinatanggal ang mga laruan ni Amara mula sa sahig. Tinutulunga
“Pipilitin kong maniwala,” mahina niyang wika, sabay daplis ng palad sa sariling dibdib. “At sana… tulungan mo ‘kong buuing muli ‘yung babaeng minahal mo noon. Kasi ako, willing akong mahalin kang muli… pero sa paraang bago, sa paraang totoo. At sana tuluyan mo nang kalimutan si Apple. Andito na kami ng anak mo. Huwag mo sana akong bibiguin, Lance.”Tumigil si Lance sa gilid ng daan. Pinatay niya ang makina ng sasakyan, sabay harap kay Monica. Tinitigan niya ito ng mariin—hindi bilang babae lang ng kanyang anak, kundi bilang babaeng minsang minahal niya at ngayo'y muling nagpapaubaya, muli siyang tinatanggap sa kabila ng lahat.“Hindi kita bibiguin,” mahinang sagot ni Lance, halos pabulong. “Hindi na. Dahil kung babiguin pa kita ngayon, hindi ko na rin kayang mabuhay nang may ganung klase ng kasalanan. Ayoko na. Tapos na ako sa sakit. Gusto ko nang maging mabuting ama. At mabuting asawa… sa’yo.”Hindi na muling nagsalita si Monica. Bagkus, pumikit siya sandali, pinipigilan ang pag-ago
At habang binabaybay ng sasakyan ang tahimik na lansangan pauwi ng bahay, kapwa tahimik sina Lance at Monica. Wala mang salitang namutawi sa kanilang mga labi, sapat na ang presensya ng isa’t isa para magkaunawaan. Sa pagitan ng musika mula sa radyo at ingay ng kalsada, tumitibok ang tahimik na pag-asa—isa na namang simula, isa na namang pagkakataong ayusin ang mga nawasak na bahagi ng kanilang mga puso.Napalingon si Lance kay Monica na noo’y nakasandal sa bintana, banayad ang pagkakahawak sa kanyang tiyan habang nilalaro ang singsing sa kanyang daliri.“Monica,” mahinang tawag ni Lance.Lumingon si Monica, mabagal, may tamis at pangamba sa mga mata.“Hmm?” tugon niya, mahinang boses, tila pinipigilang masaktan muli.“Salamat,” bulong ni Lance. “Hindi mo alam kung gaano ako nagpapasalamat na kasama kita ngayon. Na kahit ang dami kong pagkukulang, nandito ka pa rin.”Napangiti si Monica, bagaman may bakas pa rin ng luhang naiwan sa gilid ng kanyang mata. “Hindi madaling magpatawad, La
Habang hawak ni Lance ang kamay ni Monica, naramdaman niya ang tensyon na bumangon sa pagitan nilang dalawa. Alam niyang maraming bagay ang kailangang linawin, at isa na rito ang patuloy na koneksyon niya kay Apple at ang anak nilang si Amara. Hindi niya alam kung paano niya dapat ipahayag ito, ngunit kailangan niyang gawin ito para maging tapat at upang maiwasan ang pagkakaroon ng hindi pagkakaintindihan."Bigyan mo ako ng chance na makapagmove on kay Apple," nagpatuloy si Lance, ang boses ay may kabuntot na kalungkutan ngunit puno ng determinasyon. "Sana huwag mo na itong pagselosan. Ina parin ng anak ko si Apple at anak namin si Amara. Sana matanggap mo si Amara at ituring mo ng anak. Lagi mong tandaan na ang koneksyon namin ay si Amara, at co-parenting kami."Si Monica ay nanatiling tahimik sa mga sinabi ni Lance. Ngunit ang mga mata ni Monica ay naglalaman ng mga magkahalong damdamin—pag-aalala, takot, at higit sa lahat, pagmamahal. Hindi madali para sa kanya na tanggapin ang mga