"Sinabi ko sa kanya noon, Mia," sagot ni Apple habang pinipilit na hindi humagulgol. "Sinabi ko sa kanya na buntis ako, pero hindi siya naniniwala at walang reply sa sulat ,text or tawag. Gino-ghost niya ako Mia. Simula noon tumigil na ako sa pangungulit sakanya." Napakapit siya sa tiyan niya, tila iniingatan ang munting buhay na nasa loob niya. "Hindi niya alam kung gaano kasakit marinig 'yun. Na para bang wala akong halaga, na para bang isa lang akong babae na madaling palitan.""Hayop siya," galit na sabi ni Mia. "Apple, hindi siya karapat-dapat sa'yo, lalo na sa magiging anak ninyo. Pero paano mo hinarap 'yun? Paano mo nagawang panatilihing kalmado ang sarili mo kanina sa airport?""Alam mo, Mia," sagot ni Apple, pilit na nagpapakatatag. "Noong una, gusto kong magalit. Gusto kong isigaw sa kanya ang lahat ng sakit at galit na nararamdaman ko. Pero na-realize ko, hindi na worth it. Hindi na siya worth it. Ang mahalaga ngayon ay ang magiging anak ko. Siya ang magiging dahilan ng lah
Maaga pa lamang, abala na si Apple at Mia sa paghahanda para sa isang araw na matagal nilang inasam—ang araw ng kasal ni Cassandra Santos. Habang naglalakad sila patungo sa wedding venue, naisip ni Apple kung paano muling binago ng kanilang negosyo ang buhay nila. Isang taon lamang ang nakalipas mula nang magsimula sila sa kanilang small wedding planning business, at ngayon, nariyan sila, handang maghatid ng isa sa pinakamahalagang araw ng buhay ng isang kliyente."Excited ka na ba?" tanong ni Mia habang abala sa pag-aayos ng gown sa loob ng kanilang van."Syempre," sagot ni Apple, habang binabaybay ang makulay na lansangan ng Maynila. "Pero may kaba pa rin, Mia. Kasi, pag nagkamali tayo, baka magtapos ang negosyo natin."Napatingin si Mia sa kaibigan, napansin ang kabang sumasakop sa mukha nito. "Huwag kang mag-alala. Hindi tayo magkamali. Pinaghirapan natin ito."Ang mga salitang iyon ay tila nagbigay lakas kay Apple. Nang makarating sila sa venue, mabilis silang pumunta sa dressing
Tumingin si Apple kay Mia at nakangiti. "Tama ka, Mia. Lahat ng hirap at sakripisyo, may katumbas na tagumpay. Hindi ko na maisip kung anong magiging susunod na hakbang, pero natutunan ko sa araw na ito na magtiwala sa atin."Habang papalayo sila sa venue, naglalakad sila sa gilid ng daan at nakatitig sa kalangitan. Ang araw ay malapit nang lumubog, ngunit sa kanilang mga puso, ang pag-asa ay patuloy na sumisikat.Habang pauwi, hindi maiwasan ni Mia na magtanong kay Apple. "Grabe 'yun, Apple. Pero ang saya ng pakiramdam. Alam kong malayo pa mararating natin."Ngumiti si Apple, puno ng pag-asa at lakas. "Oo, Mia. Ito na ang simula ng mas malaking tagumpay."Habang binabaybay nila ang daan, tila bawat kalsada ay nagsisilbing simbolo ng kanilang paglalakbay. Ang bawat hakbang ay nagpapaalala sa kanila ng lahat ng sakripisyo at hirap na kanilang pinagdaanan upang makarating sa puntong iyon.Ang bawat eksena sa kasal—mula sa paghahanda ng gown, sa tuwa ni Cassandra, hanggang sa mga papuri
"Ah, yung viral na video, you know, the one that’s all over social media," sabi ni William, medyo nangungusap na may mga malalim na pakahulugan. "It’s about the wedding. You’re looking good. I mean, it’s impressive. I never thought I’d see you again like this... so successful."Bumuntong-hininga si Apple at naramdaman ang mga dating emosyon na pilit niyang iniiwasan. Si William, ang huling lalaki na nakasama niya bago pa magbago ang lahat—bago siya magdesisyon na tapusin ang relasyon nila at mag-focus sa kanyang career at mga pangarap. Si William na minsan ay naging bahagi ng kanyang buhay, ngunit hindi naging sapat upang pigilan ang mga sugat na dulot ng nakaraan niya kay Lance."Hindi mo na kailangang magsabi pa ng ganun, William," sagot ni Apple, pilit na kalmado, bagamat nararamdaman niyang unti-unti siyang nahihirapan. "I’m really busy right now. May mga trabaho kaming tinatapos. But thank you for the compliment.""Alam ko, I know. Pero gusto ko lang sanang magkausap tayo," sabi
Pagkalapag ng eroplano, agad na tumayo si Lance mula sa kanyang first-class seat. Hindi niya maiwasang magmadali, kahit na alam niyang walang naghihintay na mahalagang appointment sa kanyang pagdating. Kasama niya si Monica, na abala sa pag-aayos ng kanyang mamahaling coat habang palaging nakadikit ang braso sa kanya."Finally, we’re here," wika ni Monica habang nakangiti. "I can’t wait to meet Daddy and talk about the expansion plans.""Yeah, sure," malamig na sagot ni Lance. Bagamat ang kanyang katawan ay nasa airport, ang isip niya ay tila nasa ibang lugar pa rin, bumabalik sa imahe ni Apple at ang kalituhan na dulot ng muling pagkikita nila.Habang naglalakad sila palabas ng arrival gate, sinubukan ni Monica na magpakawala ng masayang aura, hawak ang braso ni Lance. "You know, Lance, I’m so glad we’re doing this trip together. I really think we make the perfect team."Ngunit hindi nagtagal ay napansin niya ang kawalang-interes ni Lance. "Are you even listening to me?" tanong ni Mon
Pagkarating nila sa kanilang hotel room, agad na binuksan ni Monica ang mga ilaw at tinanggal ang kanyang coat, ibinato iyon sa gilid ng kama. Napansin ni Lance ang saya sa mukha ng nobya, tila walang anumang iniisip na problema, ngunit siya—hindi niya magawang pakalmahin ang sariling damdamin."This suite is gorgeous!" sabi ni Monica, iniikot ang paningin sa paligid. "Daddy really knows how to pick the best for us."Ngunit si Lance ay tahimik lamang na inilapag ang kanyang bag sa gilid at umupo sa sofa. Pinagmasdan niya ang city lights mula sa bintana, tila nawawala sa sariling mundo."Hey," lumapit si Monica sa kanya, hinahaplos ang kanyang balikat. "You’ve been distant all day. If there’s something bothering you, you can tell me."Napabuntong-hininga si Lance at bahagyang tumingin sa kanya. "I’m fine, Monica. It’s just... work and some personal stuff. Nothing to worry about."Hindi kumbinsido si Monica, ngunit hindi na siya nagpumilit. "Alright," sagot niya. "But you better freshen
"Lance," ungol niya habang siya'y kumagat.Inalis niya ang kanyang bibig mula sa kanyang dibdib, gumawa ng tunog na parang pop, at itinaas ang kanyang kilay sa kanya. Inilipat niya ang kanyang mga kamay, dahan-dahang hinahaplos ang kanyang mga balakang habang nilalaro ang mga garter ng kanyang medyas."Oo, prinsesa?"Siya'y kumikilos sa ilalim ng kanyang titig, "Pakiusap, hawakan mo ako," pakiusap ko.Ngumisi siya at dahan-dahang hinila ang kanyang mga medyas. "Inisip ko na sinabi ko na sa'yo na ako ang may kontrol dito." Hinila niya ang kanyang mga medyas mula sa kanyang mga binti, at tiningnan ang kanyang katawan na parang isang taong gutom na gutom.At bigla, niyakap niya ang kanyang mga hita at pinabuka ang mga ito, yumuko at pinapaputok ang kanyang mga binti ng malalambot na halik. Ang kabaligtaran ng kung ano ang darating. Dahan-dahan siyang umakyat patungo sa kanyang gitnang bahagi, pinapagana ang kanyang mga daliri sa paligid ng mga tahi ng kanyang panty.itinaas niya ang kanya
Inangat ni Lance ang isa sa kanyang mga kamay sa kanyang dibdib, minamasahe ito habang patuloy na hinahalikan siya. Umungol siya sa kanyang bibig, na nagpasimuno ng isang ngiti sa kanyang labi. Hinugot niya ang sarili mula sa kanyang bibig, nakangiti sa kung gaano kapuno ang kanyang mga labi."Walang condom ngayong gabi," bulong niya, yumuyuko at bahagyang s********p ang aking leeg. "Kailangan kong maramdaman ka. Kailangan kong maramdaman na humahawak ka sa aking walang kondom na titi."tumango siya nang mahina, umuungol habang nag-iwan siya ng mga hickey mula sa kanyang leeg hanggang sa kanyang collarbone. Nasa birth control siya, kaya ang mga condom ay ginamit lang bilang karagdagang hadlang. Mayroon siyang sapat na tiwala sa kanya upang malaman na hindi siya gagawa ng anumang bagay na ayaw niya.Hinila niya pababa ang kanyang panty, pagkatapos ay umayos siya sa posisyon na nakatutok sa kanyang pasukan. Tumingala siya upang makita na siya ay handa na, saka siya pumasok. Naghagilap s
Ang araw ay nagsisimulang sumikat sa ospital, ang sinag nito ay tumagos sa makintab na bintana ng kwarto ni Apple. Bawat sinag na dumapo sa kanyang mukha ay tila nagsasabing, "Ito na ang simula ng bagong buhay." Si Apple, na abala pa sa mga huling minutong paghahanda, ay huminga ng malalim. Walang humpay ang mga luha at takot na tumangis sa kanyang mga mata mula sa mga nagdaang araw. Ngunit ngayon, nararamdaman niyang mas malakas siya kaysa dati. Magiging ina na siya—at ang lahat ng iyon ay para kay Amara.Habang tinutulungan siya ni Mia na ayusin ang mga gamit, pumasok ang nurse. "Miss Apple, ready na po kayong makauwi. Kailangan niyo po bang pumirma para sa clearance?" tanong nito, sabay abot ng discharge papers.Mabilis na tinanggap ni Apple ang mga papel, at habang pinagmamasdan ang mga ito, naramdaman niyang tila may bigat na dumapo sa kanyang dibdib. Hindi pa siya ganap na nakaka-recover mula sa lahat ng nangyari, ngunit kailangan niyang magpatuloy. Hindi siya pwedeng magpatalo.
Ang tensyon sa pagitan nina Lance at Mirasol ay umabot na sa sukdulan. Sa Condo unit ni Mirasol, ang gabi ay puno ng iyak at sigawan. Hawak ni Mirasol ang telepono, paulit-ulit na binabasa ang mga mensahe ni Lance na nais nang wakasan ang kanilang relasyon."Hindi! Hindi kita hahayaang iwan ako!" umiiyak na sigaw ni Mirasol, ang mukha’y namumula sa galit at takot. "Ginawa ko ang lahat para sa'yo, Lance. Mahal na mahal kita, at hindi mo pwedeng itapon ang lahat ng ito!"Si Lance, na tahimik lang sa kabilang linya, pilit na kinakalma ang kanyang sarili. "Mirasol, alam kong mahirap ito para sa'yo, pero hindi kita kayang lokohin pa. Hindi kita mahal gaya ng iniisip mo. Mas makakabuti kung maghiwalay na tayo ngayon kaysa pahabain pa ang sakit.""Hindi mo ba naiintindihan? Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko!" Mirasol, nanginginig ang boses, ay biglang tumayo at kinuha ang isang bote ng alak sa mesa. "Kung iiwan mo ako, Lance, mas mabuti pang wala na ako sa mundong ito!"Nabigla si Lance
Samantala, sa kanyang silid, si Apple ay mahigpit na yakap si Amara habang pinapasuso ito. Puno ng pag-aalala ang kanyang mukha. Kanina pa siya hindi mapakali mula nang marinig niya mula sa nurse na bumisita si Lance sa nursery."Ano na namang balak niya?" tanong niya sa sarili, ang mga mata’y puno ng galit at kaba. Alam niyang si Lance ay hindi basta-basta susuko, lalo na kung si Amara ang pinag-uusapan."Apple," mahinang tawag ni Mia, ang kanyang business partner at matalik na kaibigan, habang pumasok ito sa silid dala ang ilang prutas. Ang tinig nito ay puno ng implikasyon. "Nakita ko si Lance kanina. Mukhang seryoso siya sa plano niyang bumawi sa inyo.""Bumawi?" maanghang na sagot ni Apple. "Anong kabayaran ang magagawa niya sa sakit na idinulot niya? Hindi pera ang makakapuno sa mga butas na iniwan niya. Hindi niya ako madadala sa drama niya."Umupo si Mia sa gilid ng kama, tumingin kay Amara na nakasandal na ngayon sa dibdib ng ina. "Alam kong galit ka pa rin, Apple. At may kar
Habang isinasara ni Apple ang pinto, ramdam niya ang bigat ng desisyon niyang iyon. Malalim ang kanyang buntong-hininga, pilit na pinapakalma ang sarili. Alam niyang ginawa niya iyon para sa ikabubuti ng anak niya, para sa ikatatahimik ng buhay nilang mag-ina. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi niya maitatanggi ang kurot sa kanyang puso.Nang dumampi ang malamig na bakal ng seradura sa kanyang mga daliri, tila dumaan sa kanyang isipan ang isang tanong na pilit niyang iniiwasan: "Paano kung mali ang ginawa mo?"Lumapit siya sa kuna ni Amara at maingat na pinagmamasdan ang inosenteng mukha ng kanyang anak. Sa tuwing tinitingnan niya ito, napupuno siya ng lakas at dahilan para ipaglaban ang katahimikan nilang mag-ina. Pero kasabay noon, bumabalik din ang alaala ng mga panahong kasama niya si Lance.Ang tawanan. Ang masasayang sandali. Ang mga pangarap na sabay nilang binuo.Napailing siya, pinilit alisin ang mga alaalang iyon. "Hindi na mahalaga ang nakaraan," bulong niya sa sarili habang
Tahimik ang paligid, ngunit sa kanyang puso, parang may bagyong rumaragasa. Pinagmasdan niya ang maamo at inosenteng mukha ng kanyang anak, ang kanyang tanging yaman at lakas. Ngunit sa kabila ng kanyang tapang, hindi niya maiwasang maramdaman ang kirot ng kawalan."Amara," mahinang bulong niya, hinaplos ang maliit na kamay ng sanggol. "Pangako, kahit ano’ng mangyari, hindi kita pababayaan. Ako ang magiging nanay at tatay mo. Kakayanin natin, kahit tayo lang dalawa." Ngunit habang sinasabi niya ito, ramdam niyang hindi buo ang kanyang loob.Napapikit siya, pilit na nilalabanan ang pighati. Ang mukha ni Lance ay patuloy na sumisiksik sa kanyang isipan—ang determinasyon nito, ang mga salitang puno ng pagmamahal na sinabi nito kanina. Alam niyang matigas siya sa kanyang desisyon, ngunit bakit ganito kahirap? Bakit tila may bahagi ng puso niyang gustong bumigay?"Hindi!" mariing sabi niya sa sarili, pilit na itinataboy ang mga alaala. "Hindi na kita babalikan, Lance. Hindi mo na ako mulin
"Apple," mahinang bulong ni Lance, ngunit puno ng desperasyon. "Alam kong galit ka sa akin, at may karapatan ka. Pero hindi kita iiwan, kahit anong mangyari."Napangiti si Apple, ngunit hindi ito ngiti ng kasiyahan. Ito’y ngiti ng isang taong nagdesisyong ilaban ang sarili sa kabila ng sakit. "Lance, hindi na kita kailangan. Hindi kita kailangan ng anak ko. Kaya pakiusap, huwag mo nang gawing mas mahirap pa ang lahat.""Pero paano mo nasabi 'yan?" tanong ni Lance, ang boses ay may bahagyang pag-alog. "Hindi ba't anak ko rin siya? Apple, karapatan ko rin siya—""Hindi mo anak si Amara," putol ni Apple, ang boses ay matatag, kahit pa ang dibdib nito'y tila dinudurog. "Sinabi ko na sa’yo. Kaya tumigil ka na. Tama na, Lance."Napalunok si Lance, hindi makapaniwala sa mga naririnig. "Hindi totoo 'yan, Apple," sagot niya, ang mga mata'y nagbabaga. "Ramdam ko... ramdam ko na anak ko si Amara. At kung kailangan kong patunayan 'yan, gagawin ko."Napailing si Apple, pilit na pinapanatili ang ti
Tumango si Lance, at tahimik na naglakad palabas ng silid. Sa huling paglingon, nakita niya si Apple na nakasandal kay Mia, ang mga luha'y tahimik na umaagos.Sa labas, patuloy pa rin ang ulan, tila luha ng langit na sumasabay sa mga pusong nagdurugo sa loob ng bahay ni Apple Imperial."Mia..." bulong ni Apple, ang boses ay nanghihina. "Hindi ko na kaya...""Shhhh..." alo ni Mia, habang hinahaplos ang likod ng kaibigan. "Tapos na. Wala na siya."Ngunit bago pa man tuluyang makalabas si Lance sa gate, isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa buong bahay."Ahhh!" ungol ni Apple, napahawak sa kanyang tiyan. "Mia... masakit!"Napalingon si Lance sa sigaw, at nakita niyang bumagsak si Apple sa sahig, hawak-hawak ang kanyang tiyan. Walang pag-aalinlangan, tumakbo siya pabalik."Apple!" sigaw niya, sabay sa sigaw ni Mia."Oh my God, Apple!" natatarantang sabi ni Mia. "Lance, tulungan mo ako! Kailangan nating dalhin siya sa ospital!"Sa kabila ng lahat ng nangyari, walang pag-aalinlangang
Pagbaba ni Apple sa sala, sinalubong siya ni Mia na halatang balisa. "Apple, may problema tayo. Ayaw pumirma ng kontrata ng mga Santos dahil gusto nilang baguhin ang venue sa huling minuto. Pero fully booked na ang bagong venue na gusto nila!"Napahawak si Apple sa kanyang noo. "Mia, hindi ko na alam kung paano pa natin ito aayusin. Ang dami nang problema nitong mga nakaraang linggo.""Huwag kang mag-alala. Kaya natin 'to," sabi ni Mia, pilit na pinapalakas ang loob ng kaibigan. "Pero kailangan mo nang magdesisyon ngayon."Bago pa man makasagot si Apple, biglang bumukas ang pinto. Tumambad sa kanila si Lance, basang-basa sa ulan, ngunit ang kanyang presensya ay tila nagdala ng bigat sa buong silid."Apple," sabi ni Lance, ang boses ay mababa ngunit puno ng emosyon. "Kailangan nating mag-usap."Nagulat si Apple, ngunit agad niyang pinilit na magpakita ng tapang. "Wala na tayong dapat pag-usapan, Lance. Umalis ka na.""Hindi ako aalis hangga't hindi mo sinasabi sa akin ang totoo," sagot
"Huwag kang mag-alala, Apple. Ako na ang bahala sa Imperial Wedding," malumanay na sabi ni Mia habang hinahaplos ang buhok ng kaibigan. Nakahiga si Apple sa malambot niyang kama, ang kanyang walong buwang tiyan ay malinaw na nakaumbok sa ilalim ng manipis na damit-pambahay."Hindi ko alam kung kakayanin ko pa, Mia," hikbi ni Apple, ang mga mata'y namumugto sa kakaiyak. "Ang false alarm kahapon... sobrang natakot ako.""Kaya nga ako nandito eh. Best friend mo ako, di ba? Pangangalagaan kita."Napabuntong-hininga si Apple, ang mga kamay ay nakapatong sa kanyang tiyan. "Paano ang mga kliyente natin? May tatlong kasal sa susunod na buwan...""Ako na ang bahala. Napag-usapan na natin 'to. Magpahinga ka na lang."Sa labas ng bahay ni Apple , isang itim na kotse ang nakaparada. Sa loob nito, nakaupo si Lance Martin, ang mga mata'y nakatutok sa malaking gate. Ang dating CEO ng Martin Industries ay hindi mapalagay, ang mga daliri'y walang tigil sa pagdadrum sa manibela."Sir, may report po," s