Dinala ni Apple ang kanyang sanggol sa isang nursing home sa Maynila, kung saan naka-confine ang kanyang ama. Si Rodrigo Imperial—isang dating matagumpay na negosyante—ay na-stroke dalawang taon na ang nakalipas. Simula noon, unti-unting nawala ang sigla ng kanyang katawan. Pero hindi lang pisikal na sakit ang dumapo sa kanya. Para bang pati ang relasyon nila bilang mag-ama ay tuluyang nalumpo ng mga sugat ng nakaraan.Habang papasok sa loob ng pasilidad, mahigpit na hinawakan ni Apple ang kanyang anak na mahimbing na natutulog sa kanyang mga bisig."Anak, ipapakilala kita sa lolo mo," mahina niyang bulong habang dinadama ang malamig na hangin sa loob. "Sana... sana kahit paano, matanggap niya tayo."Malalim siyang huminga. Mula nang huli silang magkita ng kanyang ama, puro sakit ang iniwan nito sa kanya. Galit, paninisi, at pagtatakwil—iyon lang ang natanggap niya. Mula nang mabuntis siya nang wala pang asawa, hindi na siya tinuring ni Rodrigo bilang anak. Sa mata ng kanyang ama, isa
Mahigpit na hinawakan ni Apple si baby Amara habang tahimik siyang nakatayo sa harap ng kanyang ama. Ramdam niya ang bigat ng emosyon sa kanilang pagitan, isang halong pangungulila at panghihinayang na hindi madaling mabura. Pero sa kabila ng lahat, alam niyang dumating na ang oras ng kanilang pamamaalam."Pa, uuwi na kami," mahina niyang sabi, pilit na itinatago ang panginginig ng kanyang boses.Saglit na katahimikan ang namayani. Si Rodrigo, na buong oras ay nakatitig sa kanyang apo, ay hindi agad nakapagsalita. Halata sa kanyang mata ang matinding pag-aalinlangan, parang may gusto siyang sabihin ngunit hindi niya alam kung paano sisimulan."Kailan kayo babalik?" sa wakas ay tanong nito, mahina ngunit puno ng pag-asa.Napakagat-labi si Apple. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang tanong na iyon. Hindi pa niya sigurado kung kailan siya magkakaroon ng lakas ng loob na bumalik, kung kailan magiging handa ang puso niya para harapin ang sugat ng kanilang nakaraan."Hindi ko alam, Pa,"
Dahan-dahang isinara ni Apple ang pintuan ng kwarto ng kanyang ama sa nursing home. Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan niya habang mahigpit na niyayakap si Amara, na mahimbing pa ring natutulog sa kanyang mga bisig. Sa loob ng maraming taon, ngayon lang muling lumuwag ang kanyang dibdib. May kung anong kapayapaang bumalot sa kanya matapos ang matagal na panahon ng hinanakit at hindi pagkakaunawaan sa kanyang ama.Ngunit kahit na nagkaayos na sila, hindi niya maiwasang makaramdam ng pangungulila. Hindi pa rin madali ang sitwasyon. Alam niyang kahit gusto niyang manatili pa, kailangan niyang umalis. May buhay siyang babalikan sa Maynila.Habang naglalakad palabas ng nursing home, napansin niya si Joy, ang tagapangalaga ng kanyang ama. Nakangiti itong lumapit sa kanya."Nagkausap na kayo nang maayos?" tanong ni Joy, ang boses nito ay puno ng pag-aalala.Tumango si Apple, bahagyang napangiti. "Oo. At nagpapasalamat ako sa’yo, Joy. Kung hindi dahil sa’yo, hindi ko alam kung pa
Nag-uumapaw ang tensyon sa opisina ni Lance matapos umalis si Monica. Alam niyang hindi ito titigil hangga’t hindi niya nakakamit ang gusto niya. Pero sa kabila ng inis at pagod, may isang tanong na patuloy na bumabagabag sa kanya—Paano kung totoo ngang anak niya ang dinadala ni Monica?Napabuntong-hininga siya at sumandal sa kanyang swivel chair. Napapikit siya sandali, pilit na nililinaw ang kanyang isip, pero biglang bumukas ang pinto ng opisina.Biglang nag-vibrate ang kanyang cellphone. Nakita niya ang pangalan ni Apple sa screen. Napabuntong-hininga siya bago sinagot ang tawag."Apple.""Lance, gusto ko lang malaman kung kukunin mo si Amara ngayong weekend."Diretsahan ang boses ni Apple, pero ramdam niya ang bahagyang alinlangan dito.Napatingin si Lance sa kanyang kalendaryo sa mesa. Weekend na pala. At oo nga pala, schedule niyang makasama si Amara."Oo naman," sagot niya. "Bakit mo natanong?""Kasi aalis kami ni Mia," sagot ni Apple. "Magkakaroon kami ng business trip sa Bat
Abalang-abala si Apple sa pagbibihis kay Amara, ang kanyang walong buwang gulang na anak. Mahinahong ipinapasok niya ang maliliit na braso ng sanggol sa isang puting onesie na may cute na teddy bear print. Sa tabi niya, nakalatag ang isang maliit na maleta, puno ng damit, diaper, gatas, at iba pang gamit ni Amara."Ang kulit mo, baby," natatawang sabi ni Apple habang pilit niyang inaayos ang malambot na buhok ng anak. Hindi mapakali si Amara, patuloy na iginagalaw ang maliliit nitong kamay na para bang excited ito sa pupuntahan.Sa kabilang silid naman, si Mia ay abala sa pagsasaayos ng kanilang mga gamit para sa business trip nila sa Cebu. Isa itong malaking wedding event, kaya’t todo ang kanilang paghahanda."Apple, sigurado ka bang okay ka lang na iwan si Amara kay Lance ngayong weekend?" tanong ni Mia habang inaayos ang kanyang hand-carry luggage.Tumigil saglit si Apple at nilingon si Mia. Alam niyang may bahid ng pag-aalala ang kaibigan niya."Napagkasunduan na namin ito bilang
Samantala, sa condo ni Lance…"Ay nako, Amara, hindi ko alam kung paano kita papatahanin," malungkot na sabi ni Lance habang buhat-buhat ang umiiyak na sanggol.Kanina pa hindi mapakalma ni Lance si Amara. Sinubukan na niyang kantahan ito, laruin, at kahit ilagay sa duyan, pero wala pa ring epekto."Amara, please, awa mo na kay Daddy," mahina niyang bulong habang hinahaplos ang likod ng anak.Biglang tumunog ang cellphone niya—tumatawag si Monica. Napangiwi siya at piniling huwag sagutin. Wala siyang panahon para sa drama nito ngayon.Muli niyang sinubukang pakalmahin si Amara, pero lalo lang itong lumakas ang iyak."Damn it," bulong niya sa sarili bago mabilis na kinuha ang phone at tinawagan si Apple.Hinalikan ni Lance ang noo ni Amara at marahang niyugyog habang kinakantahan ito ng "Hush Little Baby." Mahinang tinig lang ang ginamit niya, banayad at puno ng pagmamahal, habang dahan-dahang umiindak sa maliliit na hakbang."Hush, little baby, don’t say a word,Daddy’s gonna buy you
"Hindi kita papayagang gamitin ang bata para lang mapanatili mo ako sa buhay mo," matigas na sagot ni Lance. "Tapos na tayo, Monica. At kung talagang buntis ka nga, ipapagawa ko ng DNA test ‘yan pagkapanganak mo."Nagbago ang ekspresyon ni Monica. Mula sa malambing na tono, ang mukha niya’y napuno ng galit at hinanakit."So, hindi mo talaga ako mahal, ano? Apple pa rin, gano’n ba? Siya pa rin ang mahal mo?"Hindi sumagot si Lance. Pero sapat na ang katahimikan niya para mapagtanto ni Monica ang sagot.Napangisi si Monica, pero hindi ito ngiti ng saya—ngiti ito ng isang taong sugatan at desperado."Magbabayad ka, Lance," bulong niya. "Sisiguraduhin kong hindi magiging madali ang buhay mo."At bago pa siya makapagsalita ulit, narinig nilang pareho ang mahina at biglang pag-iyak ni Amara mula sa loob ng kwarto.Saglit na natigilan si Lance. Tumingin siya kay Monica bago siya mabilis na tumalikod at tinungo ang kwarto ng anak. Akala ni Lance ay umalis ito, pero yun pala ay nasundan siya n
Hinawakan ni Lance ang pulso ni Monica at marahang inilayo ito kay Amara. "Monica, kung talagang buntis ka, dapat iniisip mo na ang magiging anak natin. Huwag mong gamitin ang bata para lang saktan ako o si Apple. Hindi ko hahayaang maging laruan ang buhay ng anak natin."Huminga nang malalim si Monica, pilit pinapakalma ang sarili. "Fine, Lance. Hindi ko na ipipilit ang sarili ko sa'yo. Pero siguruhin mong totoo ang sinasabi mo. Dahil kapag nalaman kong niloloko mo lang ako, maniwala ka... hindi mo magugustuhan ang gagawin ko."Hindi na hinintay ni Monica ang sagot ni Lance. Tumalikod siya at pumunta sa sala, iniwang nakakuyom ang kamao ng lalaki habang yakap pa rin si Amara.Lance sighed, looking down at his daughter. "Wala kang dapat ipag-alala, baby. Hinding-hindi kita pababayaan."Pero sa kabila ng kanyang pangako, isang bagay ang hindi niya matanggal sa isip niya—ano ang gagawin ni Monica sa susunod? At paano niya mapoprotektahan ang kanyang pamilya laban dito?Napasinghap si La
Nasa loob ng condo unit si Lance, tahimik at malalim ang iniisip. Hawak niya ang remote pero matagal nang naka-pause ang video sa TV. Ang eksenang nakatigil doon ay 'yung behind-the-scenes interview ng wedding couture shoot—si Apple, nakangiti habang inaabot ni Nathan ang kanyang coat. Maingat. May halong lambing. At sa mismong eksenang 'yon, parang sinaksak ng ilang ulit ang puso ni Lance.Napakagat siya sa labi. “Si Nathan talaga…”Hindi niya maitatanggi. Nagseselos siya.At higit pa sa selos, may takot siyang nararamdaman. Takot na tuluyan na siyang nawalan ng lugar sa buhay ni Apple. Takot na baka hindi na siya ang mahal nito. At sa kabila ng lahat, may kaunting pag-asa pa rin siyang pinanghahawakan—na baka, kahit papaano, may bahagi pa rin ng puso ni Apple na sa kanya.“Lance!”Naputol ang kanyang pag-iisip. Tumigil siya sa paghinga nang marinig ang galit na tinig ni Monica mula sa pintuan ng kanilang kwarto.“Lance, prenatal natin ngayon!” sigaw nito. “Malalaman na natin ‘yung g
Sa headlines ng mga online platforms, social media, at pati na rin sa mga TV entertainment segments, laman ng usap-usapan ang matagumpay na wedding collaboration shoot kung saan isa si Apple sa mga lead creatives.“Rising Star Photographer Apple Imperial stuns with heartfelt bridal shoot.”“The wedding shoot that captured not just beauty—but emotion.”Kasabay ng balitang ‘yon, pinapalabas ang behind-the-scenes video ng shoot. Naka-focus doon si Apple—kalmado, focused, at napapaligiran ng team na halatang humahanga sa kanya. Ngunit ang lalong tumatak sa viewers ay ang isang eksena:Habang iniinterview si Apple ng isang fashion vlogger, biglang lumapit si Nathan at marahang iniabot ang coat niya kay Apple. Hinaplos nito ang balikat ng babae bago marahang umatras. Simple lang, pero puno ng lambing at respeto.At napanood ‘yon ni Lance.Tahimik siya sa loob ng condo unit niya, hawak ang remote habang nakatitig sa TV screen. Nakapambahay lang siya, hawak ang mug ng kape pero halatang malam
"Sure ka bang gusto mong sumama sa shoot na 'to?" tanong ni Apple habang inaayos ang camera strap sa leeg niya. "Baka ma-bore ka lang, Nathan."Ngumiti si Nathan habang pinagmamasdan ang kaabalahan sa paligid."Bakit naman ako ma-bo-bore? Makikita ko kung paano ka magtrabaho. First-hand experience ng Apple-in-action.""Warning lang ha," sagot ni Apple habang nililingon ang team. "Hindi ito glamorous. Maraming adjustments, maraming hirit, maraming reklamong last-minute.""Kaya kong harapin ang kahit anong stress. Basta kasama kita.""Uy, Apple!" sigaw ni Mia mula sa gilid ng setup. "Nandito na 'yung couple. Ready na sila. Puwede na nating simulan."Tumango si Apple at humarap kay Nathan."Diyan ka muna ha? Just stay in the corner and don't distract me."Sumaludo si Nathan na parang bata."Yes, ma’am."Habang nagsimula na ang photoshoot, nilapitan ni Mia si Nathan."Hi Nathan. So, kamusta naman pagiging guest of honor sa shoot?""Masaya. Interesting din. First time ko makita si Apple sa
"Apple."Napalingon si Apple sa likuran niya, at nakita niya si Nathan, seryoso ang tingin, habang hawak ang stuffed bunny na iniwan ni Amara sa mesa. Saka siya dahan-dahang lumapit.“May kailangan ba tayong pag-usapan?” tanong niya.Hindi agad sumagot si Nathan. Tumitig lang ito sa kanya, tila ba sinusukat ang bawat emosyon sa kanyang mukha."Apple, gusto kong malaman mo na... hindi ako lalapit sayo kung hindi ako sigurado. Hindi ako nandito para lang guluhin ang buhay mo. Alam kong ayaw mo ng komplikado, pero... ako na siguro ‘yung pinaka-komplikado sa lahat ng puwedeng pumasok sa mundo mo ngayon.”Napakagat si Apple sa labi. Hindi siya agad nakapagsalita.“Hindi ko alam kung handa pa ako, Nathan,” bulong niya. “Kakatapos lang ng isang yugto sa buhay ko na halos ikawasak ko. May anak ako. May mga responsibilidad ako na hindi puwedeng isantabi. At ikaw…”“Ako?”“Ikaw ‘yung tipo ng lalaki na alam kong p’wede kong mahalin, pero hindi ko alam kung dapat.”Tumango si Nathan, bagama’t hal
Umaga pa lang pero tila puno na ng kabigatan ang dibdib ni Apple. Nasa isang tahimik na café siya sa Paris, malapit sa Eiffel Tower. Sa kabila ng malamig na hangin, pinapawisan ang kanyang mga palad. Katapat niya ngayon si Mia, ang matalik niyang kaibigan, habang tahimik silang nagkakape.Tumitig si Mia sa kanya, seryoso ang mukha.“Apple… seryoso ka ba talaga sa ginagawa mo ngayon?”Napakunot ang noo ni Apple. “Anong ibig mong sabihin?”“Si Nathan. Alam mo kung gaano siya ka-seryoso sa ‘yo. Pero ikaw? Parang hindi ko pa rin makita kung ano talaga ang nararamdaman mo para sa kanya.”Napayuko si Apple, tinitigan ang tasa ng kape na tila gusto niyang magtago sa ilalim nito.“Naguguluhan lang ako, Mia. Ang daming nangyayari. Si Amara, ang trabaho, si Lance...”Napailing si Mia, saka bahagyang tumawa ng mapait. “Pero Apple, hindi mo na si Lance ang kasama mo ngayon. Si Nathan na. At kita ko kung paano ka niya tinitingnan. Puno ng pagmamahal. Halos sambahin ka.”Napasinghap si Apple at hum
Kinabukasan.Nasa harap na ng hotel lobby si Apple at Nathan, hawak ang kamay ni Amara. Ang simpleng gesture ay may bigat ng mga salitang hindi pa nila kayang sagutin, pero sa bawat hakbang na tinatahak nila sa Paris, unti-unti ay parang mas maluwag ang pakiramdam ni Apple."So this is it," sabi ni Nathan, habang pinagmamasdan ang mala-makina ng hotel lobby at ang mga eleganteng design na naka-display. "Your big break."Lumingon si Apple kay Nathan at ngumiti. Hindi niya alam kung paano magsimula, ngunit sa mga sandaling ito, ramdam niyang lahat ng hirap at pagsubok ay para lamang sa pagkakataong ito."It feels like a dream," sabi ni Apple. "I never imagined I’d be here... With you, with Amara."Habang sila’y naglalakad papunta sa kanilang designated event space, si Amara ay nakatingin sa paligid, nangungusap ng malalaking mata, parang nararamdaman ang bago niyang mundo. "Taa-taaa," muling sambit ni Amara, habang itinataas ang mga kamay, ipinapakita ang kanyang kagalakan sa simpleng b
Apple bit her lower lip. May bahagi sa kanyang gustong umiwas. Ayaw niya ng false hope. Ayaw niya ng panibagong sakit. Pero ramdam ng puso niya ang sinseridad ni Nathan. At sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, may liwanag siyang naramdaman. Hindi pilit. Hindi nakakatakot.“Hindi madali ‘to,” mahina niyang sabi. “May anak ako. May responsibilidad. At kahit anong ganda ng tanawin dito sa Europe, ang totoo, gulo pa rin ang puso ko.”Nathan smiled gently. “Then let me help you carry some of that weight. I won’t rush you, Apple. Hindi kita pipilitin. Pero gusto kong malaman mo na hindi ka na nag-iisa.”Later that evening, Apple stood on the balcony of her hotel suite, overlooking the moonlit waters of Lake Como. Sa tabi niya ay isang baso ng red wine, at sa mesa ang isang bukas na laptop—nakatanggap siya ng email mula sa isang sikat na bridal magazine sa Milan. They wanted to do a feature on her work.“From Makati to Milan,” sabi niya sa sarili, natatawa. “Grabe talaga ang bu
Ilang araw matapos ang alok ni Nathan, nagdesisyon si Apple na tanggapin ito. Sinimulan na nila ang pagpupulong kasama ang iba’t ibang international creatives. Isang malaking wedding expo ang gagawin sa Vienna bilang soft launch ng Callisto Europe, at si Apple ang mamamahala sa Luxury Garden Wedding Booth—isa sa pinaka-importanteng segments ng event.“Apple, this is your vision,” ani Nathan habang pinapakita ang floor plan. “Use your story. I want people to feel something.”Nagtrabaho si Apple araw at gabi. Pinili niya ang mga bulaklak na may kahulugan—roses for passion, baby’s breath for innocence, lavender for healing. Gumamit siya ng mga vintage lace, crystal chandeliers, at handwritten vows sa wedding arch. Lahat ng elemento, may kuwento.Nang dumating ang araw ng event, napuno ng mga bisita ang hall. Lahat ay namangha sa booth ni Apple. May mga brides-to-be na napaluha, mga photographers na sunud-sunod ang kuha, at mga event organizers na gustong makipag-partner.“Nathan,” ani ng
Maaga pa lang ay gising na si Apple. Ang liwanag ng umagang iyon sa Paris ay tila kakaiba—parang may hatid na kaba at pananabik. Isang linggo na mula nang makatanggap siya ng email mula kay Nathan Callisto, ang dating manliligaw niya noon sa Singapore. Hindi niya inasahan na muling babalik ang lalaking minsang nagpangiti sa kanya, pero hindi niya pinili. Noon, may Lance pa siya. Pero ngayon… iba na ang lahat."Nandito na ako sa Charles de Gaulle Airport. See you soon."Ito ang huling text ni Nathan kagabi—maikli, diretso, pero may bigat.Napatitig si Apple sa salamin habang inaayos ang buhok. Simpleng coat lang ang suot niya, kulay beige, at itim na boots. Wala siyang suot na makeup maliban sa light blush sa pisngi. Gusto niyang maging simple—tulad ng pagkatao niya."Hinga lang, Apple. Professional lang 'to," bulong niya sa sarili, bagama’t ramdam niyang bumibilis ang tibok ng puso niya.Nakarating si Apple sa arrival area na may halong excitement at kaba. Maraming tao—may mga naghihi