Chapter 2

Kinaumagahan ay tinanghali ng gising si Sahara dahil sa mga maling bagay na hindi maalis sa kanyang utak. Agad siyang nagtungo sa kusina pagkatapos maligo para magluto ng almusal. Laking pasalamat niya nang wala si Michaela paggising niya. Walang magse-sermon, walang maninigaw.

“Good morning, Sahara.”

Muntik nang mahulog ang hawak niyang kaldero nang marinig ang mababang boses na iyon. Humarap siya rito at nakitang nakatayo sa kanyang harapan si Max. 

“Naghanda na ako ng breakfast kaya huwag ka nang magluto,” nakangiti nitong sabi. 

Naroon sa hapag ang pritong itlog at sausages na hindi niya napansin kanina. Muli niyang ibinalik ang kaldero sa cabinet sa ibaba ng lababo at kumuha ng pinggan at kubyertos. Nang makakuha na ng pagkain ay naupo na siya.

May pasok ka ba ngayon?”

Marahan siyang umiling. Hindi niya alam kung paanong ayos ang kanyang gagawin sa suot na bathrobe. Dahil hindi naman niya inaasahan na madatnan niya roon si Max, na madalas ay kasa-kasama ni Michaela sa pamimili tuwing Sabado ng umaga. 

Kumusta na ang pag-aaral mo?” tanong ni Max. Tumayo ito at kumuha ng tasa para magtimpla ng kape. Agad rin itong naupo sa harap niya pagkatapos. 

“Okay naman, kuya Max.”

Halos isang buwan nang tumutuloy roon si Max. Mabait naman into, madaling makagaan ng loob. And she must admit that she’s got an instant attraction on him the first time she saw him because he has all the physical qualities that she’s been fantasizing in a man. Sa buong isang buwan na iyon ay maayos ang naging pakikitungo nito sa kanya. may mga pagkakataon pa nga na nakakapagkuwentuhan sila at nakakapagbiruan lalo na kapag wala si Michaela. Sahara felt comfortable around him because maybe, he seemed like a big brother to her, or a father even. Pakiramdam niya ay kaya siya nitong protektahan kung kinakailangan. 

Pero ngayong umaga, biglang nag-iba ang tingin niya kay Max at bigla siyang nailang rito. Paano ba namang hindi?

“May nangbu-bully pa ba sa iyo sa campus?”

“Wala na,” sagot niya sabay iling.

May mga naikuwento na kasi siya rito tungkol sa mga babae na parating nangiinis sa kanya – nariyang itago ang mga gamit niya, ang magkalat ng masasamang kuwento tungkol sa kanya. At dahil sa mas angat ang itsura niya kaysa sa karamihan, hindi maiiwasan na parati siyang mapansin at mapag-initan.

“Basta kapag may mga nang-argabyado sa iyo, lalo na kapag lalaki, sasabihin mo sa akin, ha? Re-resbakan natin.”

Iyon naman ang parating sinasabi nito sa tuwing may nababanggit siyang ganoon  at sa totoo lang, umaasa siyang talagang tutulungan siya ni Max sa oras na mangyari iyon.

Ipinagpatuloy ni Sahara ang pagkain ng almusal habang nakaupo sa harap niya si Max na umiinom ng kape. Kahit nakatungo siya ay alam niyang nakatitig ang mga mata nito sa kanya. Lihim niyang ipinalangin na sana ay walang mabanggit na kahit na ano si Max tungkol sa nangyari kagabi, dahil hindi niya alam ang maari niyang idahilan kung bakit siya sumisilip sa kuwarto ng mga ito.

“Kuya, lalabas lang ako pagkatapos ko dito,” paalam niya habang naghuhugas ng pinagkainan.

“Saan ka pupunta, akala ko wala kang klase ngayon?”

“Sa computer shop sana, kuya. Kailangan ko lang tapusin ‘yung research paper namin.”

Tumayo na rin si Max at lumapit sa kanya. “May laptop naman ako, ‘yun na lang ang gamitin mo para hindi ka na gumastos pa.”

“Pero kuya-“

“Mahihiya ka na naman ba?” Nakangiti itong humalukipkip at tiningnan siyang mabuti. “Walang problema sa akin. Anytime na kailangan mong gumawa ng assignment at school papers, nasa kuwarto lang ‘yung laptop ko. Bihira ko rin namang gamitin ‘yon.”

“Sige Kuya, thank you.”

“No problem. Don’t worry, sa susunod na uwi ko, ibibili kita ng sarili mong laptop para hindi mo na kailangang pumunta sa computer shop.”

Ganoon kabait sa kanya si Max, na parang kapatid na talaga ang turing nito sa kanya. At laking pasalamat niya sa Diyos nang sa wakas ay tumalikod na into at pumasok na sa kuwarto. At ang akala niyang hindi na mauungkat ang nangyari noong isang gabi, nagkakamali siya dahil pagkaraan lamang ng ilang araw ay binuksan ni Max ang paksa na gusto na sana niyang kalimutan.

Sa dining table napili ni Sahara na gawin ang assignment dahil sira ang electric fan sa loob ng kanyang kuwarto. It was early in the morning and from where she’s sitting, she could see Max doing his daily morning workout. Tuloy, hirap siyang mag-concentrate. Mula sa laptop screen ay paminsan-minsan niyang tinatanaw si Max sa sala. Hubad-baro ito habang paulit-ulit na nagpu-push up at kung anu-ano pang exercise routine. 

“Hala!” malakas na sabi ni Sahara. Sobra ang naging kaba ng kanyang dibdib nang biglang nawala ang word document na ginagawa niya doon sa screen. She’s been working on that paper for days and she couldn’t afford losing all 30 pages!

“Oh, ano’ng nangyari?” nag-aalalang tanong ni Max na mabilis na lumapit sa kanya. Napatingin ito sa kanyang ginagawa.

“Kasi…” Napalunok siya nang bumungad sa kanya ang matipunong katawan ni Max. Tumutulo pa ang pawis sa leeg nito, dibdib at sa perfect abs nito. “’…’yung ginagawa kong file…biglang nawala.”

“Ano’ng ginagawa mo bago mawala ‘yung file?” Pumuwesto si Max sa likuran ni Sahara at yumuko ito para tingnan ang screen ng laptop. His earthy-after-workout smell mixed with his cologne filled her nose and she could feel the heat emanating from his body. 

PInapanood ka, kung p’wede lang niyang sabihin. “N-nagta-type lang.”

“Hmm…tingnan natin…”

Mas lumapit pa ito sa kanya at nang hawakan nito ang kanyang kanang kamay na naroon sa ibabaw ng keyboard ay hindi niya napigilang mapatingin rito. And then he looked at her. Max looked at her as if he wanted to know what’s in there. In a brief moment, Sahara felt lost, something that was very new to her.

“Na-save mo ba ‘yung file?” pabulong nitong tanong. Sa pagkakataong iyon ay kapwa na sila nakatingin sa screen pero sobrang lapit pa rin ng mukha ni Max sa mukha niya, na halos magkadikit na ang kanilang pisngi.

“H-hindi ako sigurado.”

“Ayan, lesson na dapat sa iyo, ha. Dapat parati mong ise-save agad lahat ng ginagawa mo. Madali lang naman, Control at S.” Kinuha nito ang kaliwa niyang kamay at ipinindot sa Ctrl at S sa keyboard ang kanyang maliit na daliri. “Tatandaan mo lagi, ha.”

Tumangu-tango siya habang pigil ang hininga. Sa tuwing may sinasabi si Max ay inilalapit nito ang bibig sa kanyang tainga kaya naman ramdam na ramdam niya ang init ng hininga nito. Hawak nito ang kanyang kamay at pati na ang kaliwa kaya halos wala nang espasyo na namamagitan sa kanya.

“Heto ba ‘yung nawala mong file?”

Nanlaki ang mga mata niya at napangiti nang makita na walang nabura sa anumang ginawa niya. “Wow, thank you Kuya Max!” masigla niyang sabi sabay lingon.

“Anytime, Sahara. Anytime.”

“Kuya Max…” Halos mabingi na siya sa sobrang lakas ng tibok ng dibdib niya nang mga oras na iyon. He’s still holding her hands, he’s still standing behind her, staring at her, still so close to her. 

“Ano ‘yon, Sahara?” tanong nito na halatang nang-aakit.

Ano nga ba ang gusto niyang sabihin? Walang ibang laman ang utak niya kundi si Max lang. Wala na yatang isang pulgada ang pagitan ng kanilang mga mukha at alam niyang kahit anong oras ay maaari siyang halikan nito, at kahit anong oras ay maaari silang abutan ni Michaela sa ganoong sitwasyon kaya agad siyang tumayo at lumayo sa binata. 

“Oh, bakit?” Sinundan siya nito hanggang sa masukol siya nito sa dingding. “Natatakot ka ba sa akin?”

“Baka lang kasi…makita tayo ni Michaela,” mahina niyang tugon. “Baka kung ano’ng isipin niyang ginagawa natin.”

“Ano bang ginagawa natin? Wala naman tayong ginagawang masama, hindi ba?”

Umiling na lang siya dahil tila nawalan na siya ng kakayahang magsalita lalo pa’t inilagay nito ang dalawa nitong kamay sa dingding para ikulong siya sa pagitan ng mga braso nito.

“Ilang taon ka na nga ba, Sahara?”

“Sixteen, kuya.”

Tumangu-tango ito na tila nagustuhan ang narinig. “Boyfriend?” 

“Wala,” sagot niya sabay iling.

“Hindi ka pa nagkaka-boyfriend?”

Muli siyang umiling, at muli itong ngumiti ng isang napakagandang ngiti. At lalo lang siyang nabighani sa nobyo ng kanyang pinsan. He’s got perfect set of teeth and his breath smells like fresh mint.

“Kaya pala ganoon ang itsura mo kagabi nang makita mo kami ni Michaela.”

Alam ni Sahara na namula siya sa sinabi ni Max. Lumaki ang mga mata niya sa sobrang gulat at yumuko siya pagkatapos. Gusto niyang bigla na lamang maglaho o kaya ay lamunin na lamang ng lupa nang mga oras na iyon dahil wala na siyang mukhang maihaharap rito kahit kailan. 

“Sahara, huwag kang mahiya,” untag nito. Hinawakan nito ang kanyang baba para itaas ang kanyang mukha. “Normal lang naman ‘yon, na maging curious ka. At normal lang ‘yung nakita mo.”

“Pero…”

“Shh…” Max put his index finger to her lips to shut her up. “Gusto mo ba ‘yung nakita mo?”

Her face felt even warmer as his finger ran from her lips to her cheek, trailing down her neck. A faint whimper escaped her mouth…

Agad na hinubad ni Sahara ang damit at tumuntong na sa ilalim ng dutsa. Binuksan niya niyon at hinayaang dumaloy ang malamig na tubig sa kanyang mukha at sa buong katawan. This was just what she needed. A long cool shower to take the pressure off her mind and body. Isinara niya ang kanyang mga mata upang namnamin ang malamig na tubig na tila ba makakatulong iyon para burahin ang lahat ng bumabagabag sa kanyang isip. 

But the moment she closed her eyes, all she could see was Max’s face and his perfectly sculpted body. She knew that she’s gonna find it hard to sleep that night, and the nights after that. 

And now that Max was back, she’s certain that her life is going to be more insane than it already is.