EP.3 STILL LOVE ทวงรัก ตอน ไม่หึงไม่หวง

EP.3 STILL LOVE ทวงรัก ♡

ตอน ไม่หึงไม่หวง

________________________________

ฉันอ่านข้อความของวินด์เซอร์เสร็จก็ได้แต่เบะปากใส่อย่างเคือง ๆไม่หาย

แต่ฉันก็กดสไลด์เปิดหน้าจอโทรศัพท์เพื่อที่จะพิมพิมพ์ตอบข้อความไปก่อนที่จะนอนหลับแล้วจริง ๆ

ข้อความถึง : แฟน

"กลับถึงคอนโดแล้วพิมพิมพ์บอกด้วยนะ"

"ฉันจะได้สบายใจ"

อื้ออ - (เสียงข้อความเตือนจากโทรศัพท์)

ข้อความจาก : แฟน

"อื้ม โอเค"

~ วันต่อมา ~

ทันทีที่ตื่นนอนฉันก็รีบคว้าโทรศัพท์มาเช็กเช็คดูทันที

ข้อความจาก : แฟน

03:00 AM

"ถึงคอนโดแล้ว"

__________________

กว่าจะตื่นอีกทีคงบ่าย ๆเย็นเลยสินะ ฉันลบข้อความที่กำลังจะพิมพิมพ์ส่งไป ก่อนจะรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรียนภาคบ่ายทันที

@มหาลัย

ตู่ดด ตู๊ดดด ตู่ดดด ฉันยกโทรศัพท์หายัยเพื่อนรักทันทีที่จอดรถเสร็จ

(คุยโทรศัพท์กับน้ำขิง)

"ฮัลโหลไอร์ มึงถึงมอแล้วเหรอ?"พอยัยน้ำขิงรับสายก็ถามกลับมาทันทีด้วยเสียงเบา ๆเหมือนแอบคุยในคลาสเรียน

"ถึงแล้ว กำลังเดินออกจากตึกจอดเนี่ย"ฉันก็เดินไปท่ามกลางสายตาของนิสิตคนอื่น ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร..

"กูง่วงมากเลยว่ะขิง"

"เจอกันร้านกาแฟใต้คณะที่เดิมนะ"ฉันตอบไปอย่างง่วง ๆ

"ได้ ๆ อาจารย์กูปล่อยพอดี"ยัยขิงตอบกลับมาเพียงเท่านั้นก่อนจะวางสายไป

@ร้านกาแฟใต้คณะนิเทศ

ไม่ว่าจะเรียนเช้าสายบ่ายค่ำ ฉันก็ง่วงได้ทุกช่วงเวลาทุกวิชาจริง ๆนั่นแหละ ระหว่างทางเดินก็มีพวกรุ่นน้องมองตามฉันแบบไม่ละสายตาทั้งผู้หญิงและก็ทั้งตัดออกคำฟุ่มเฟยผู้ชาย เพราะอะไรนะเหรอ

"กระโปรงมึงไม่สั้นไปใช่ปะ?"ยัยน้ำขิงเอ่ยทักขึ้นทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในร้านกาแฟที่ไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่ เพราะมันเป็นช่วงเวลาพักเที่ยง

และคนส่วนใหญ่จะไปอยู่ตามร้านข้าวซะมากกว่า

"แล้วสวยไหมละล่ะ?"ฉันตอบกลับอย่างเล่นหูเล่นตากับเพื่อนสนิทตัวเอง จริงๆฉันก็เป็นคนมั่นใจอยู่แล้วนะ

แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนสนิทก็คือมั่นหน้าเข้าไปอีก

"อยากโชว์หรืออยากให้แฟนหึงกันแน่"ยัยขิงแบะปากกลอกตามองบนใส่ฉันแบบกวนๆ

"เหอะ รายนั้นอะ"ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอาทันที

"ต่อให้กูแก้ผ้ามาเรียนยังไม่หึงเลยมั้ง"ฉันยักไหล่เล็กน้อย

"คนอย่างวินด์มีความรู้สึกรึเปล่ายังไม่รู้เลย"ฉันบ่นๆก่อนจะลุกไปสั่งกาแฟทันทีอย่างหัวเสียเมื่อนึกถึงแฟนสุดเย็นชาของตัวเอง

..เคาร์เตอร์ เคาน์เตอร์สั่งกาแฟ..

"อเมริกาโน่เพิ่มสองช็อตเข้ม ๆเหมือนเดิมแก้วหนึ่ง"ฉันเอ่ยบอกกับพนักงานไปก่อนจะจ่ายเงินและเดินไปยืนรอคิวกาแฟ

"นมสดปั่นแก้วหนึ่งค่ะ"เสียงของหญิงสาวที่ฟังแล้วคุ้น ๆก็เอ่ยสั่งกาแฟต่อจากฉันและเธอคนนั้นก็คือ...น้องรหัสฉันเอง

"เรียนบ่ายเหรอเรา?"ฉันหันไปเอ่ยทักทายน้องรหัสของตัวเองทันที

"พี่ไอร์..." วิเวียนก็หันมามองทางฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มปกติแต่แววตากลับดูไม่ยิ้มเอาซะเลย

"วิเรียนเช้าอะพี่ แต่ว่าคลาสยกเลิก เลยไม่มีที่ไป"

"งั้นก็มานั่งด้วยกันสิ"

"พี่นั่งกับยัยขิงอยู่ตรงโน้นอะ"ฉันหยิบกาแฟและเอ่ยชวนยัยวิเวียนทันที

"งั้นขอนั่งด้วยนะพี่" วิเวียนตอบกลับด้วยอย่างยิ้ม ๆ

ก่อนที่เราสองคนจะพากันเดินตรงไปยังโต๊ะที่มียัยน้ำขิง นั่งอยู่ก่อนแล้ว

"วันนี้เรียนอาจารย์อะไร ทำไมยกคลาสล่ะ"ฉันเอ่ยถามเปิดประเด็นไปก่อน

"เรียนสื่อโฆษณาอะพี่ อาจารย์อเล็ก"

"อยู่ ๆแม่งก็มายกคลาสไม่บอกก่อนด้วย เซ็งโคตร!" ริมฝีปากแดงตอบกลับมาด้วยสีหน้าติดหงุดหงิดเล็กน้อยก่อน แต่ทำไมไม่รู้ฉันถึงได้รู้สึกได้ว่า...มันเหมือนไม่ใช่แค่เรื่องการยกคลาสเลย วิเวียนเหมือนมีปัญหาอะไรในใจมากกว่านั้น

ฉันกับน้ำขิงก็หันมามองหน้ากันทันที ก่อนจะเป็นยัยน้ำขิงที่เอ่ยชวนขึ้นอีกครั้ง ซึ่งฉันกับน้ำขิงก็สนิทกับวิเวียนในระดับหนึ่งเหมือนกัน

ด้วยความที่เธอเป็นน้องรหัสของฉัน และก็นิสัยน่ารักดี

"อาจารย์อเล็กน่ะ แคนเซิลคลาสบ่อยกว่าสอนซะอีกนะวิเวียน" น้ำขิงเอ่ยขึ้นอย่างออกรส

"แต่เวลาสอบตรวจโหดมาก พี่ยังเกือบแย่เลยนะ"ยัยน้ำขิงพูดอย่างวิพากษ์วิจารณ์บรรดาอาจารย์ในคณะนิเทศศาสตร์คนนั้นอย่างไม่เมามัน

"ลงเรียนผิดคนแล้วแหละ" ทันทีที่น้ำขิงพูดจบ

"อีขิง!!"ฉันแอบหยิกเพื่อนตัวเองใต้โต๊ะ

แม้ว่าฉันเองจะไม่รู้ว่าน้องรหัสตัวเองมีปัญหาอะไรอยู่

แต่ฉัน…ก็ไม่อยากให้น้องมันต้องมีเรื่องเครียด

เพิ่มเกี่ยวกับการวิชาเรียนต่าง ๆ ซึ่งเพื่อนของฉันก็ปลอบใจน้องมันได้ดีจริง ๆ (ประชด)

"แล้วพี่ขิงผ่านมาได้ไงอะ?"วิเวียนยิ้ม ๆและเอ่ยถามต่อทันทีเมื่อเห็นว่าฉันกับยัยขิงหยิกกันไปหยิกกันมาอยู่สองคน

"ก็ผ่านมาแบบปางตายอะคุณน้อง"

"แต่พี่ดรอปเรียนไม่ได้ไงแถมยังต้องรักษาเกรดอีก"

"เป็นเด็กทุนก็ลำบากอย่างงี้แหละ"ยัยขิงก็ยิ้ม ๆตอบวิเวียนไปแบบยิ้มแห้ง ๆกันไป

"คุยแต่เรื่องเรียน น่าเบื่อจะตายเปลี่ยนเรื่อง ๆ"ฉันจิบกาแฟและหันไปบ่น ๆกับทางเพื่อนของตัวเอง

"ว่าแต่เราเถอะ ช่วงนี้เป็นไงบ้าง?"ฉันหันไปถามไถ่สารทุกข์สุกดิบทางวิเวียนไปแบบอ้อม ๆ เพราะดูจากสีหน้าและแววตาแล้ว ก็น่าห่วงอยู่ไม่น้อยเลย.

แต่คำถามนั่นกลับทำให้ใบหน้าสวยเฉี่ยวของรุ่นน้องปีสองเงียบไปทันที จนฉันกับยัยน้ำขิงหันมองหน้ากันอีกครั้ง แบบว่า นี่กูถามอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย?

"ถ้าไม่อยากเล่า ก็ไม่ต้องนะ ก็ไม่เป็นไรนะพี่ไม่ได้อะไร"ฉันรีบพูดแทรกขึ้นไปทันทีเพราะกลัวว่าน้องมันจะเกร็ง

"ไม่ค่ะ วิอยากเล่า อยากปรึกษาพวกพี่เหมือนกัน"วิเวียนตอบกลับมาทันควัน

"เรื่องมีอยู่ว่า.."

แต่ยังไม่ทันที่ยัยวิเวียนจะเอ่ยตอบได้จบประโยค

หมับ! จู่ ๆก็มีคนเดินเข้ามากระชากแขนของวิเวียนให้ลุกขึ้นจากโต๊ะทันที

"มึงเป็นอะไรวิ?"

"เอเดน?"ฉันอุทานขึ้นเบา ๆอย่างตกใจ และคนที่กระชากแขนยัยวิเวียนจนตัวลอยไปเลย ก็คือเอเดนแฟนสุดโหดของยัยวิเวียน

ซึ่งก็เป็นรุ่นน้องของฉันเอง

"ก็ไม่ได้เป็นไร"

"ใจเย็น ๆก่อนนะคะ น้อง ๆ"ยัยขิงพยายามจะเอ่ยห้ามสองคนนั้น

แต่ฉันเอื้อมมือไปแตะที่แขนของมันและส่ายหน้าอย่างห้ามปามไม่ให้ยัยขิงพูดอะไรต่อ

"ดูไปก่อน มึงอยากตายเหรอ?"ฉันกระซิบห้ามยัยน้ำขิงอีกครั้ง เพราะกลัวยัยนี่จะเผลอพูดอะไรออกไปแล้ว

ไอ้เจ้าเอเดน แฟนหนุ่มอารมณ์เดือดของยัยวิเวียนจะหันมากินหัวเราสองคนแทน

"แล้วมึงจะหนีหน้ากูทำไม"

"ปล่อย!"วิเวียนเงียบไม่ตอบ พยายามสะบัดแขนออกจากเงื้อมมือของเอเดน

"วิ!"เอเดนตวาดลั่น

"ไปสิ ไปอยู่กับผู้หญิงของมึง"วิเวียนเองก็ขึ้นเสียงกลับอย่างไม่ยอม

"ผู้หญิงที่มึงไปนัวเนียกันที่ผับเมื่อวาน"

"..." เอเดนก็นิ่งไปทันที

"ไปสิ! ไม่ต้องมาสนใจ..." ยังไม่ทันที่วิเวียนจะพูดจบ

"กูไม่ไปไหนทั้งนั้น! มึงนั่นแหละต้องไปเคลียร์กับกูให้รู้เรื่อง" พูดจบเอเดนก็กระชากลากแขนวิเวียนออกไป

"จะมาโวยวายอะไรที่นี่ มึงไม่อายคนอื่นบ้างรึไง?"วิเวียนเองก็พยายามจะสะบัดข้อมือตัวเองออกจากพันธนาการของแฟนหนุ่มเลือดร้อนของตัวเอง

"ไม่อาย จนกว่ามึงจะยอมไปคุยกับกู!"เอเดนพูดใส่หน้าของวิเวียนและจ้องหน้าวิอย่างเอาจริง

"ถ้ามึงมีเวลาให้กู ไม่บ้าทำแต่งาน ๆๆ"เอเดนมองตรงไปที่วิเวียนและพูดขึ้นเสียงแข็ง ๆ

"กูก็ไม่ไปหาความสุขจากคนอื่นหรอก!"เอเดนระบายออกมาอย่างใส่อารมณ์

"วิขอโทษนะพี่ ที่พาคนประสาทเสีย มารบกวนที่โต๊ะของพี่ ๆ"วิเวียนหันมาฝืนยิ้มให้ฉันกับยัยขิงด้วยใบหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่.  ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะเดินออกไปอย่างพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองด้วยเช่นกัน ซึ่งเอเดนเองก็รีบเดินตามออกไปทันทีอย่างไม่รีรอ เอาจริง ๆคู่นี้ทะเลาะกันอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว เรียกได้ว่าคนในคณะเห็นจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

"มึงนั่งเงียบ ๆนี่คิดอะไรอยู่อะ?"ยัยน้ำขิงสะกิดถามฉันที่นั่งจิบกาแฟและมองไปยังคู่ยัยวิเวียนแบบคิดอะไรได้บางอย่าง

"แค่คิดว่าถ้าแฟนไม่มีเวลาให้ ควรทำยังไงดี"ฉันวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเงยหน้าพูดกับยัยขิงที่นั่งกินขนมอยู่ตรงหน้า

"ต้องไปเรียนแล้วว่ะ ไว้เจอกันหลังเลิกเรียนนะมึง"ฉันจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋าชาแนลคลาสิคและโบกมือบ๊ายใส่ยัยน้ำขิง

"เออ ๆ เลิกแล้วโทรมาแล้วกัน"ยัยขิงก็พยักหน้ารับก่อนจะหยิบแว่นในกระเป๋ามาสวมใส่ เพื่อที่จะนั่งทำรายงานตัวเองต่อ

~3 ชั่วโมงผ่านไป~

เวลาเรียนผ่านไปเร็วเหมือนโกหก

ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระสักที~~

"Happy Friday"ฉันก้าวเท้าเดินออกจากห้องเรียนเป็นคนแรกด้วยรอยยิ้ม

ที่สุดแสนจะดีใจ หลังจากที่ต้องทนฟังอาจารย์สอนมานานถึงสามชั่วโมงติด

@ใต้ตึกคณะ

พอฉันเดินลงมาก็พบว่ายัยขิงยังคงนั่งอยู่ในร้านกาแฟที่เดิม โต๊ะเดิม

เพิ่มเติมคือหนังสือกองโตหลายรายล้อมเพื่อนรักของฉันอยู่

"ให้ตายเถอะมึง เทอมหน้าไม่ลงวิชาติดกันสามชั่วโมงแบบนี้แล้วจริง ๆ"

"เหมือนร่างกายของกู มันถูกดูดพลังงานชีวิตออกไปจนหมดเลยอะขิง"ฉันทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างยัยขิง

อย่างหมดเรี่ยวหมดแรงจริง ๆ

ยัยขิงเองก็รีบเงยหน้าจากการอ่านหนังสือ แต่แล้วยัยเพื่อนรักก็ยิ้มออกมาแบบแปลก ๆ ขณะที่สายตาของมัน มองออกไปด้านนอกร้านกาแฟนั่น

"เหมือนว่าคนที่เติมพลังให้มึงได้จะเดินมาทางโน้นแล้ววะ"ยัยน้ำขิงพูดอย่างเล่นหูเล่นตา ทำให้ฉันรีบหันตามไปทันที

"หวัดดีวินด์เซอร์"ยัยขิงเอ่ยทักวินด์เซอร์แบบเกร็ง ๆ เพราะเอาจริง ๆเขาแทบไม่เคยมาเหยียบคณะฉันเลย

"วันนี้มาหายัยไอร์ถึงคณะเลยเหรอเนี้ย"ยัยขิงเอ่ยทักทายอย่างเป็นยิ้ม ๆก่อนจะรีบเคลียร์กองหนังสือออกจากเก้าอี้ข้าง ๆฉันอีกที

"อื้ม"วินด์เซอร์ตอบขิงไปแค่นั้นก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆฉัน เขาหันมามองทางฉันเล็กน้อย

"พอดีเมื่อวานลืมนัดวันสำคัญน่ะ"วินด์เอ่ยตอบขิงไปด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

"แล้วจะไปกันเลยไหม?"วินด์เซอร์ยังคงมองตรงมาที่ฉันพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น

"ไม่อะ วันนี้ไม่อยากกินข้าวร้านนั้นแล้ว"ฉันตอบไปอย่างเหวี่ยง ๆ

"มันทำให้รู้สึกแย่ และก็อายเด็กเสิร์ฟมากด้วย"

"ที่เมื่อวานไปนั่งรอใครบางคนอยู่ตั้งสี่ห้าชั่วโมง"ฉันเอ่ยไปอย่างตั้งใจประชดให้เขารู้ตัว

"ขอโทษ"วินด์เซอร์ตอบมาแค่นั้น