"See you tomorrow, Ma'am."
"You can count on it, Quaro..." Mrs. Aurora said while batting her eyeslashes. Nang tumalikod ito ay umusad naman ang nakasunod sa pila. Sandali muna niyang sinundan ng tingin ang ginang katulad ng madalas niyang gawin sa mga customers as his way to send people off.
Saktong papalabas na si Mrs. Aurora sa glass door nang pumasok n
"Miss Kirsten, iiwan na tayo ng ferry! Bilisan na po natin!"Si Kirsten, na hindi pa rin makapagdesisyon kung anong klase ng souvenir ang bibilhin, ay nilingon si Daday na halos magkanda-haba-haba na ang leeg sa paglingon sa labas ng souvenir shop. Mula sa salaming bintana ay nakita nila ang pagpila at isa-isang pagsakay ng mga pasahero sa naka-daong na ferry hindi kalayuan sa kinaroroonan nila.Ang ferry na iyon ang maghahatid sa kanila patungo sa kasunod na islang pupuntahan nila. It was an escapade financed by her grandfather. Regalo nito para sa pagtatapos niya sa kolehiyo. At pumayag lang itong mag-island hopping siya kung kasama si Daday.At first, she declined; si Daday ay may apat na buwang sanggol na hindi maaaring
"Pakisabi kay Lolo na uuwi ako roon pagkatapos ng dalawang linggo—h'wag niya kamo akong papuntahan ng tauhan niya rito." "Ayaw niyo ba siyang tawagan, Miss Kirsten?" Napabuntong-hininga siya. "Kilala mo si Lolo. Magpapaawa iyon ng bonggang-bongga hanggang sa makombinsi niya ako. Dalawang linggo na rin lang naman." Napilitang tumango si Daday at bantulot na tumalikod saka naglakad patungo sa van na nakaparada sa tawid ng kalsada. Sumunod siya hanggang sa marating nila ang van kung saan naroon si Paco at matiyagang naghihintay.
"Aray, ang sakit ng likod ko..." reklamo ni Kirsten pagkababa sa bus na sinakyan nila patungo sa bayan na halos anim na oras ang layo mula Montana. Doon sa bayan na iyon naroon ang bahay na kinalakihan ni Quaro.He had finally brought her to meet his family—to her surprise! Noong sinabi iyon ni Quaro ay halos hindi siya makapagsalita sa tindi ng panggilalas. Akala niya ay nakaringgan lang niya, akala niya ay niloloko lang siya nito. Pero nang ulitin ni Quaro ang sinabi ay halos magtatalon siya sa tuwa. May palagay siyang senyales na iyon na may pag-asang magbago ang isip ni Quaro sa ika-isangdaang araw at hikayatin siya nitong manatili sa bahay nito hanggang sa gusto niya. And eventually, he would develop feelings for her—if he hadn't yet—and who knows what would happen or where it would lead them next?
"Oh!"Biglang umaliwalas ang mukha ng may edad na babae sa loob ng kusina nang pumasok sila roon ni Quaro. Pagdating nila sa ancestral house ng pamilya ay sinalubong sila ng magiliw na kasambahay na marahil ay kasing edad lang ng Yaya Miling niya. The helper's name was Patty; she was a tall and slender middle-aged woman who had a gregarious attitude and a contagious smile. Dinala sila nito sa kusina kung saan naroon ang ina ni Quaro.And there she saw her; a pretty lady in her sixties. Fair-skinned and probably just as tall as her. She had a face of an angel just as how poets would describe it, dahil sa maamo nitong mga mata at malapad na ngiti. Her grey hair was cut stylishly short and her lips were dabbed with coral lipstick. Mukha itong glamorosa na kahit nasa bahay lang ay nakaayos.
"Oh, okay..." Sandali siyang nawalan ng sasabihin. Kailangan ba talagang ipamukha sa kaniya ni Quaro ang bagay na iyon?Haharap siya sa mga kapatid ni Quaro at sasabihing pag-aari siya nito, pero ang totoo'y sinabi na nito sa mga kapatid na temporaryong laro lang ang namamagitan sa kanilang dalawa. Pinagmumukha ba siya nitong katawa-tawa? At sino ang nakaa-alam, baka pinagtatawanan na siya ng mga ito sa mga sandaling iyon?Wow.Just wow.Dahan-dahan siyang nagpakawala ng malalim na paghinga bago pilit na ngumiti. "A temporary game, huh. Okay, cool.Gotcha.""You look disappointed."
Sa gilid ng mga mata ni Felicia ay nakita niya kung papaanong sumilip-silip ang ulo ng pitong taong gulang na si Quaro sa pinto ng kusina. Naka-kapit ito roon sa hamba at kanina pa naka-masid; kanina pa siya ino-obserbahan habang nagmamasa ng dough para sa gagawing tinapay.At kanina pa rin niya itong hinihintay na lumapit. Nagkunwari siyang hindi ito nakikita dahil nais niyang subukan kung maglalakas loob itong lapitan siya at unang kausapin.Quaro was always silent—well actually, all of the children who were living in the Zodiac house were oddly quiet—but that was only because these children were products of the war. Sa murang edad na nasaksihan ng mga ito ang karimlan ng mundo. Naranasang mawalan ng totoong pamilya, at makaramdam ng pang-aapi.
Hindi alam ni Kirsten kung saan siya naroon sa mga sandaling iyon; sa langit ba o sa paraiso? Nasa Mount Olympus ba siya, o nakapasok sa isang male magazine? She couldn't tell. Hindi niya alam kung kanino titingin sa pagpasok nilang muli sa bahay. Sumalubong sa kanila ang mga nagtataasan at nag-gu-guwapuhang mga lalaki na naka-upo sa sala kasama sina Quaro at Lee. Quaro's eyes were following her, but she did her best to avoid them. Ayaw niyang salubungin ang mga mata nito kaya ibinaling niya ang tingin sa ibang direksyon, at sa ibang pares ng mga mata. She sti
Napabalikwas ng bangon si Kirsten nang biglang bumukas ang pinto ng okupado niyang silid. Quaro was standing at the door, face shadowed by the dark. Nagsalubong ang mga kilay niya. "May problema ba?" "Don't tell me na kaaakyat mo lang?" "Well, yes." "Well, yes? That's all you have to say?" "What else do you want me to say, then?"
"Paano mo nalaman ang totoo kong pangalan?"Iyon ang unang tanong ni Kirsten nang marating nila ang rooftop. Nagulat pa siya nang makitang kahit ang working station at kusina ay lumawak. The second and third floors were still the same, though. Hindi nagalaw. But the rooftop had some changes made, too. There were plants on the sides and the baluster—pinaligiran ng mga halaman at nagmukhang forest garden sa dami ng tropical plants na naroon.She was not into plants, pero alam niyang may presyo ang ilan sa mga halamang nasa rooftop.Sa gitna rin ng rooftop ay mayroong dalawang magkaharap na rattan wicker chairs at sa pagitan ng mga iyon ay isa namang coffee table na gawa sa pinakintab na kahoy. Nakasilong ang mga iyon sa isang may kalakihang payong na
"I decided to keep the baby and raise it, Quaro."Hindi siya sumagot at nanatiling nakatitig kay Paige. She was sitting across the table, hands holding the cup of coffee whilst her head bent down. Ang tingin nito'y nasa kape subalit alam niyang ang isip ay nasa ibang lupalop.Nakaupo siya sa harap nito at tahimik na nakikinig. Puno ang shop ng customer subalit may dalawang staff na siyang kinuha upang tumulong, kaya malaya siyang maglaan ng oras upang kausapin si Paige.He had renovated his shop and it had been running for a few days now. Nabili niya ang kabilang pwesto na dati ay patahian, kaya pinalawak niya iyon. He had added more tables, more shelves for his bread, and more space for the customers. The interior was in minimalist design.
"Kirsten! Oh, Kirsten!"Naibaba niya ang bitbit na backpack nang makita ang abuelo na napatayo bigla sa kinauupuan nang makita siyang pumasok sa malawak na sala ng villa nila. Hapon na nang makarating siya sa villa at kapag ganoong oras ay kauuwi lang ng lolo niya mula pabrika.Akay-akay ang tungkod nito at sa nanlalaking mga mata ay sumalubong ito sa kaniya. Ang labis na kaligayahan ay makikita sa anyo nito.Sa edad na sitenta y sinco ay malakas pa rin si Senior Oscar De Casimiro. Ito pa rin ang namamahala sa pabrika nila at personal na nakikipag-usap sa mga kliyente. Naniniwala siyang mahigit sampung taon pa ang itatagal nito sa mundo, pero hindi rin siya nakasisiguro dahil maaaring may dinaramdam ito kaya nais na siyang ipakasal. Her grandfather
Kirsten woke up for a start. She opened her eyes and gazed at the white ceiling in Quaro's room. Ang bintana sa kabilang bahagi ng silid ay nakabukas pa rin, at mula roon at dinig niya ang busina ng mga sasakyan mula sa highway. The noise was faint and it didn't really bother her, lalo at nakikisabay ang huni ng mga ibon sa ingay na iyon.Kung pagbabasehan niya ang liwanag mula sa nakabukas na bintana, siguradong magtatanghali na.Nilingon niya ang kabilang bahagi ng kama at nang makitang wala na roon si Quaro ay kinuha niya ang unang ginamit nito at sinamyo iyon. She liked smelling his scent through the pillow, it smelt like... home.Yeah... Quaro was her home. Nothing else. Sa araw na iyon
Quaro took off her shirt and her underwear effortlessly. Kirsten was unable to follow what was happening—everything was like whirlwind. She woke up one moment finding him in the room, taking off his clothes. And the next thing she knew, he was already kissing her. All at once, there was nothing in her universe but Quaro's kissing, touching, biting, and exploring every inch of her body with his mouth, his tongue, and his hands. The way his calloused hands touched her was urgent and left traces of fire. Parang lava na dumadampi sa katawan niya. Tila binabawi nito ang dalawang gabing hindi sila nagkasama. He was... unstoppable, hot, and needy.
Wala si Paige nang magtungo si Kirsten sa appliance center na pag-aari nito malapit sa shop. Ayon sa staff na napagtanungan niya ay nasa kabilang bayan raw ito at dumalaw sa ina na nakatira roon. She just left the envelope and asked the staff to hand it over to Paige.Matapos manggaling roon ay dumiretso na siya sa shop ni Quaro—she wanted to talk to him one, final time, and to collect her stuff, as well. Iyon na ang huling beses na pupunta siya roon.Pagliko niya sa street patungo sa shop ay nagtaka pa siya nang makita kaagad ang nakasarang roll up door. Weekday at dapat ay bukas ang shop subalit hindi.Salubong ang mga kilay na itinuloy niya ang paglalakad hanggang sa marating niya iyon. Lalo siyang nagtaka nang makitang may nakasabit na ka
"Maagang umalis sina Quaro at Aris, hija. They are going to Aris' place, but Quaro had asked Lee to take you home. I still can't believe my eldest son is living with a girl, oh my!"Nakita niya ang pagguhit ng galak sa anyo ni Felicia nang sabihin nito iyon. She was obviously pleased. Sana lahat ng manugang ay ganoon. Sana lahat ng mga oldies ay ganoon ang mindset at hindi mapanghusga. Na kahit pangit sa paningin ng mga nakaaalalam ang sitwasyon nila'y hindi naging negatibo ang reaksyon nito.But—she didn't expect him to leave. Iniwan siya nito roon sa bahay ng pamilya nito.Ito pa talaga ang may ganang gawin iyon. Hindi ba dapat ay siya ang umalis?
Napabalikwas ng bangon si Kirsten nang biglang bumukas ang pinto ng okupado niyang silid. Quaro was standing at the door, face shadowed by the dark. Nagsalubong ang mga kilay niya. "May problema ba?" "Don't tell me na kaaakyat mo lang?" "Well, yes." "Well, yes? That's all you have to say?" "What else do you want me to say, then?"
Hindi alam ni Kirsten kung saan siya naroon sa mga sandaling iyon; sa langit ba o sa paraiso? Nasa Mount Olympus ba siya, o nakapasok sa isang male magazine? She couldn't tell. Hindi niya alam kung kanino titingin sa pagpasok nilang muli sa bahay. Sumalubong sa kanila ang mga nagtataasan at nag-gu-guwapuhang mga lalaki na naka-upo sa sala kasama sina Quaro at Lee. Quaro's eyes were following her, but she did her best to avoid them. Ayaw niyang salubungin ang mga mata nito kaya ibinaling niya ang tingin sa ibang direksyon, at sa ibang pares ng mga mata. She sti