Chapter One

July 16th, 2007

THERE was blood everywhere she looked.

On the floor, on the curtains, on the desks…on her hands… on her legs and feet. Ng bumaling siya sa salamin ay nabigla din siya na maski ang mukha niya ay nababalot ng dugo; soaking the tips of her hair up to the roots… trickling down to her forehead… to her nose… to her cheeks pababa sa labi niya.

It looked as though she bathed in blood. 

The woman on the floor lay lifeless. It was too obvious sa kahit na sinong papasok na wala ng buhay ito. Nakahiga lang ito sa sahig at nababalot ng sarili nitong dugo. She died and she’s beyond recognition. She was almost decapitated with the way her face was sliced from ear to ear. There were stab wounds all over her body and she even saw one finger na tila gumulong palayo sa kamay ng dalaga—as though it was cut off with the amount of the violent struggle na mahahalata sa silid. 

She stared down at her hand. There was a knife. 

Wala sa loob na nabitawan niya iyon bago siya nagpalinga-linga. Madilim ang kapaligiran niya but not dark enough to not see the violence… the carnage… the bloodshed… the fatality na nasa harapan niya ngayon. Agad ang ginawa niyang pag atras sa katawan na nasa harapan niya at sinikap na palisin ang dugong nasa kamay niya… nasa ilalim ng kuko niya at nasa buong mukha niya.

Ngunit tila ba lalo lang kumakalat iyon. And like a disease, she couldn’t find a cure—or anything to make the vision stopped. And her fear was escalating every coming minute na nagtatagal siya sa loob na pangitain na iyon—na tila ba totoong nangyari iyon… and that she was the one who killed her. 

Oh, God… oh, God…!

“Tennyson…”

Gulat na bumaling si Tennyson sa pinanggalingan ng tinig at agad na nakilala ang bulto na lumabas mula sa kadiliman. “I-It won’t stop… H-Hindi ko alam ang nangyari…”

“Ssh…” nilapitan siya ng matangkad na anino bago hinaplos ang mukha niya; staining her own hands with the same blood covering her. “It’s fine. Of course, alam mo ang nangyari—enjoyed every single moment of it.”

“W-What do you mean?”

“Hindi mo talaga maalala?” isang pagak na tawa ang pinakawalan nito bago pinulot ang kutsilyong nabitiwan niya. The shadow smiled at her again at iniabot iyon sa kanya. Mindlessly, kinuha niya iyon; staring at the sharp object drenched in blood with obvious and unconcealed fascination. “You like that?”

Wala sa loob siyang napatango; her head spinning dahil sa matinding amoy ng dugo sa paligid niya. 

But Tennyson realized that she didn’t mind the smell… let alone the sight of a dead and obviously mutilated person right beneath her. The surge of power… and control was engulfing her. And the thought that she holds the life of someone—all hers for the taking—was enough to send her to the edge. She liked it—she liked the idea of killing someone—knowing na wala itong laban sa mga balak niyang gawin dito; knowing na kahit na anong pagmamakaawa ang gawin nito sa kanya, nothing can save her from the horrors of being… killed—

—

TENNYSON opened her eyes slowly.

Muli niyang ibinalik ang atensyon sa katawan na nasa harapan niya. Blood spilled everywhere kahit saan pa siya tumingin. Ang malakas na sirena ng mga police cruisers at ambulansya ay umaalingawngaw sa buong paligid. There were police officers, EMTs, and other official experts who were called in sa imbestigasyon. She stared down at the knife on the floor at matapos abutin ang safety gloves na iniabot sa kanya ng isang police officer ay tahimik niyang sinuot iyon at kinuha ang patalim. She placed it in the Ziplock bag and handed it over to the police officer na nasa gilid niya. 

“What do you see, Tennyson?”

Nilinga ni Tennyson ang ama na siyang nagli-lead sa investigation bago muling bumaling sa katawan na nasa paanan niya. Her eyes caught a deck of card on the center table di kalayuan sa biktima bago nilapitan iyon. She wanted so badly to reshuffle the deck ngunit sinikap niyang pigilin ang sarili. 

She counted two beats at ng kalmado na siya ay tinungo niya ang deck of cards na nasa mesa at sinipat iyon. Nilinga di niya ang sofa na nasa likod niya; tracing the faint smell of… feelings bago nilinga ang ama. “He sat here.”

“The suspect?”

Tumango siya. “He played with these cards.” Itinuro niya ang mga baraha na nasa mesa. “Umupo siya dito at nilaro ang mga barahang ito… before he killed her.”

“Give me something, Ten. Magkakilala ba sila? Did the suspect hold Sophia Jimenez hostage while he played with the cards?”

“No, she’s…” she sniffed the air for something bago muling binalingan ang biktima. She was wearing a dark blue dress. “She was wearing perfume. May balak siyang lumabas—silang dalawa.” Muli niyang nilapitan ang biktima bago hinila ang isang asul na hairpin sa ulo nito na may disenyo ng paru-paro. Agad ding nakuha ng pansin niya ang pabangong ginamit nito. The bottle had butterfly designs over it as well. “She’s… changing for him.”

“What do you mean?” 

“Matagal na niyang kilala ang lalaking ito. She allowed him in the house, gave him a deck of cards to play with habang naghahanda siya.” Muli ay binalikan niya ang sofa at tinitigan iyon na tila ba may nakikita siya doon na hindi nakikita ng ibang tao. “Gusto niyang ipakita sa lalaking ito na nagbago siya—that she’s better than before.”

“Sinasabi mo ba na maaring… kasintahan niya ang pumatay sa kanya?”

“No. Not a lover—not her boyfriend. She’s single.” 

Turning away from the sofa, muli niyang nilapitan ang katawan ni Sophia Jimenez; studied the fierceness and brutality of her death bago muling pinakatitigan ang asul na hairpin na hawak niya. The hairpin has a butterfly design with blue rhinestones. Yet… it looked old. She also took note of the fact na ilang piraso ng bato ang nawawala. Cold fear engulfed her sa nadiskubreng realization. Dali-dali siyang nagtungo sa hilera ng mga larawan na nasa bureau bago madaling kinuha ang isang picture frame doon. It was a photo of Sophia Jimenez when she was no more than eight years old… at suot din nito ang hawak niyang hairpin.

The cold fear continued to chill her spine; rendering her speechless. Ang takot na nadarama niya ay unti-unting kumakalat sa katawan niya. Yet, there was an odd sense of satisfaction. Agad niyang hinubad ang gloves na suot matapos ibigay ang hairpin sa officer na nagko-kolekta ng ebidensya sa crime scene. Tinalikuran ang ama na alam niyang nag-aalala sa kanya bago nagmamadaling tumakbo palabas ng bahay; her pills on hand and dry-swallowed two tablets. The house was screaming at her at nararamdaman niya ang emosyon ng mga tao sa paligid niya.

Worst, she was enjoying it—all of it. The smell of blood, the gruesome sight of Sophia Jimenez’s mutilated body in front of her. Tennyson was exhilarated ng hawakan niya ang kutsilyong ginamit upang patayin ang dalaga. She wanted to feel the same… power the murderer had felt ng patayin nito ang biktima. 

“Tennyson, anak…”

Tennyson flinched dahil hindi niya namalayan ang paglapit ng ama sa kanya. Her hands were still shaking at ng bumaba ang mga mata ng ama sa dalawang kamay ay agad niyang itinago iyon sa likuran niya; clenching her fists to the point na halos bumaon na ang mga kuko niya sa palad niya. Her father, Ferdinand Montessa, is clearly worried at hindi nito itinatago iyon sa kanya—knowing she could feel his feelings anyway. 

“I-I’m sorry, Papa. N-Nabigla lang ako. I’m fine.” Aniya; sinikap na payapain ang tinig. “H-He butchered her—d-dahil nagbago na siya. Hindi ito ang inaasahan niyang makita matapos ang... ilang taon. He killed her because she grew up.”

“What?”

“It was her father. Ang sarili niyang ama ang pumatay kay Sophia.” Tennyson resisted shoving three more tablets down her throat upang makalma siya sa kabila ng matinding panginginig ng buong katawan niya. “H-her parents separated noong bata pa lang siya at napunta siya sa ina. They’ve been planning this meeting weeks or even months ago. I’m sure may diary siya—or even a calendar. I’m sure nakalagay doon ang mga plano niya. A-And her cell phone. Check her cell phone. Ang huling number na naka-rehistro doon ay tiyak kong sa ama niya.”

Agad na tumalikod ang ama niya at tinawag ang atensyon ng dalawang forensics expert at inutusan ang mga itong kuhain ang mga pinapahanap niya. 

Tennyson stepped away from her father and from the crime scene. There were so many emotions… and the smell of blood in the air was so strong na pakiramdam niya ay kumakapit na iyon sa damit niya… sa buhok niya at sa buong katawan niya. And she wanted to run away from it—from all of it. Dali-dali ang ginawa niyang pagtalikod. She didn’t want to stay in that place anymore—not when the crime scene and the blood on the floor are still fresh. 

Ngunit hindi pa man siya tuluyang nakakalayo ay may matinding kirot na humiwa sa sentido niya. Tennyson let out a startled cry of pain na siyang tumawag ng atensyon ng ama. Darkness consumed her at hindi na niya naramdaman ang pagbagsak niya sa lupa. 

—

“YOUR daughter has a very unique talent, Chief Montessa.”

“Thank you, Special Agent Montemayor. At maraming salamat din sa pagsagip mo sa anak ko. She can be… very fragile at times.”

Iyon ang naulinigan ni Tennyson ng magising siya. She knew she was in the hospital dahil sa karayom na nakatusok sa kamay niya kaya naman mas pinili niyang magpanggap na natutulog dahil alam niyang ititigil ng ama at ng kausap nito ang pinag uusapan ng mga ito oras na malamang may malay na siya. 

At hindi iyon ang gusto niyang mangyari. She wanted to listen sa kung ano ang pinag uusapan ng mga ito. Her father was very careful sa mga taong pinapalapit nito sa kanya and to have this man seated just across from her means na may tiwala dito ang ama—whoever this… Special Agent Montemayor is. And despite the dizziness na nadarama, Tennyson pushed herself further and tried to get a sense of the man. 

There was nothing—she couldn’t sense anything. 

“Please,” ang kanyang ama na kumuha ng pansin niya. “—anong maipaglilingkod ko sa iyo?”

“Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. I want your daughter, Chief.”

“Excuse me?” maski si Tennyson ay nabigla din sa sinabi ng binata. Nanlaki ang mga mata niya at gulat na napatitig dito; nakalimutan ang katotohanan na sinisikap niyang magpanggap na natutulog upang pakinggang ang usapan ng mga ito. Muli ay nagsalita ang ama niya. “You may want to expound that, Montemayor. I may have treated you as my son pero hindi ko basta-bastang ipapamigay ang bunso ko.”

Isang pagak na tawa ang isinagot ng binata sa ama bago sumagot. “Not in the way na iniisip mo, Chief Montessa. I am more… interested in her abilities. I was informed na sa dalawang anak mo ay si Tennyson ang susunod sa yapak mo; that she had a double major in Criminology and Psychology. I heard ga-graduate na siya next year. How old was she again?”

“Twenty-one.” Si Chief Montessa sa naguguluhang tinig; hindi tiyak sa kung saan patungo ang usapan na iyon. “Just spit it out, Montemayor. What is an established and most prized profiler of the bureau wants to do with my daughter—and her abilities?”

Tennyson watched ng magkibit balikat ang binata. And from what she sees ay komportableng-komportable ito sa presensya ng ama despite the fact na ito ang pinaka-istriktong taong nakilala niya. “I’m building a unit in the NBI and your daughter fits the profile ng mga taong nirerecruit ko.”

“You’re personally recruiting them?”

Tumango ito. “I got a special permission from the board executives to personally recruit my team. The final decision if they are valuable assets or not will be mine.”

“And did you ask them permission when you seek out my daughter?”

Muli ay nagkibit balikat ito. “Don’t you think it sets off a bad precedent kung lahat ng kilos ko ay ipapaalam ko sa mga executive? I pursue your daughter dahil alam ko kung ano ang kaya niyang gawin. With the right control and experience, she will be able to take control of the things na alam kong sinukuan ninyo ng i-control.”

“You don’t understand, Alvin.” Ang ama niya sa tinig na nahahapo na maski siya ay ikinagulat. Ferdinand has always been her pillar of support. Her father had accepted her despite her eccentricities—her strangeness. “Tennyson is… different.”

“So am I.”

“You and Tennyson are heaven and earth, son.” Ang ama niya bago inabot ang balikat ng binata at mahigpit na pinisil. “You managed to live a normal life and rose above your own mediocrity pati na rin ang mga panghuhusga sa iyo ng mga tao. Hindi ko alam kung dahil lalaki ka at babae siya. Regardless, the difference is very… vast. I don’t want to put Tennyson out there knowing na kada gagamitin niya ang kung ano man ito na ginagamit niya upang tulungan akong ma-resolba ang mga kasong hawak ko, it takes a… piece of her. Every single day, Alvin, I’m losing my daughter. Piece by piece. Part by part.”

“I read your daughter’s profile.”

Muli ay napabuntong hininga ang ama. “Tennyson is different in so many ways, Alvin. She’s… her mind is—” Ferdinand heaved out a frustrated sigh at nabibigla si Tennyson sa mga nakikitang reaction ng ama. At mula sa posisyon niya, it looked as though tumanda ng sampung taon pa ang ama.  “Her mind displays an unusually large amount of electrical activity at mas active ang utak niya kaysa isang normal na tao. Nadarama niya ang nadarama ng mga tao sa paligid niya, naaamoy ang mga bagay na hindi naaamoy ng ibang tao. Dammit, when she was eight years old, she repeated the things inside my head na tila ba nababasa niya iyon. My daughter is… not like anybody else.”

“But you’re still here. Tinanggap mo siya.”

“Of course.” Gulat na tumitig ang ama sa binata. “Why should I not? She’s my daughter. But it doesn’t mean na… madali ang mga ginagawa ko—ang mga decision ko. Tennyson can think like a killer. Magtutungo siya sa isang crime scene, titingnan ang katawan and she would know how the victim was killed, anong ginagawa niya bago siya namatay and the likes. She would dig deeper and then she will know kung nasaang parte ng bahay ang suspect, kung anong ginagawa nito, anong nadarama nito. She was so… tuned in to the world at anong ibinabalik ng mundo sa kanya? My daughter can’t live a normal life.”

“How about you allow me to train her?” si Alvin sa determinadong tinig. “You know me, Chief Montessa. I have never failed you. Nakarating ako sa posisyon ko ngayon dahil sa iyo—because you believe in me. If you can feel that way sa isang taong hindi ninyo naman kaano-ano, I’m sure you can do the same thing to your daughter.”

“Alvin, I don’t want to offend you by saying this pero pinagtatawanan ka ng mga tao dahil sa unit na itatayo.”

Nagkibit balikat muli ang binata; isang senyales na wala itong pakialam sa sinasabi at iniisip dito ng mga tao. “They won’t laugh anymore oras na napatunayan ng unit na itatayo ko ang kung anong kaya naming gawin. That’s why I need your daughter, Chief—and her abilities. She might even have a chance of a normal life oras na sumapi siya sa SCID.”

“SCID?”

“Special Crimes Investigation Division; a unit of the NBI that deals with the unconventional and unusual.”

“Which makes you the youngest Unit Chief of your generation.” Si Ferdinand at pinasadahan ng tingin ang binata. “You’re a brilliant profiler, Alvin. Walang magdadalawang isip na kuhain ang serbisyo mo. Your success rate as a profiler and a Special Agent exceeds even your senior officers.”

“I don’t need to hear those words from you, Chief. I need your approval na sumapi siya sa unit ko. It has to be her.”

“Alvin, I don’t know. My daughter is—”

The words were out of her mouth bago pa man niya mapigilan ang sarili. “I want to join.”

Two pairs of curious eyes turned to her. Ng makita siyang gising ng ama ay agad itong tumayo upang lapitan siya habang nasa likod naman nito ang binatang kausap nito. “Tennyson, sa wakas ay—”

“Papa, I want to join his unit. Please, payagan mo ako.”