Habang naglalakad palayo sina Mercy at Herbert mula sa presinto, ang kanilang mga hakbang ay mabibigat at puno ng determinasyon. Ang galit at lungkot sa kanilang mga mukha ay hindi maitatago, habang nagbubulongan sila tungkol sa susunod na hakbang para hanapin ang kanilang anak.“Herbert, hindi ko mapapayagang makalusot ang mga hayop na iyon,” matigas na sabi ni Mercy habang pinapahid ang mga luha sa kanyang pisngi. “Lahat ng paraan gagawin ko, makuha lang ang hustisya para kay Champagne.”“Hindi tayo titigil, Mercy,” sagot ni Herbert, ang kanyang tinig ay puno ng tapang at galit. “Simula pa lang ito. Babawiin natin ang bahay na iyon, at sisiguraduhin nating magbabayad sila sa lahat ng kasalanan nila. Lahat ng abogadong kailanganin natin, kukunin ko.”Samantala, naiwan si Stephan at Pia sa presinto, parehong tahimik na nakaupo at pinapawisan ng malamig. Ang bigat ng mga paratang at ang presensiya ng mga magulang ni Champagne ay nagdulot ng matinding pagkabalisa sa kanilang dalawa.“St
Napatigil si Amorsolo, ngunit saglit lamang. Ang galit sa kanyang mukha ay muling sumiklab. "Huwag mong ibaling sa akin ang kasalanan mo, Stephan. Oo, ginamit ko si Champagne, pero hindi ko siya pinatay! Ikaw, anak ko, anong ginawa mo? Pinatay mo ang asawa mo! Buntis siya, Stephan! Pinatay mo pati ang magiging apo ko!" Ang boses ni Amorsolo ay nagbabaga sa galit, at tila handa na siyang sugurin si Stephan.“Tumahimik ka, Itay!” Tumayo si Stephan, halos magkadikit na ang kanilang mga mukha. “Kung hindi ka nagkandamatay sa utang noon, hindi ko kailangang pakasalan si Champagne! Wala akong mapapala kung hindi dahil sa pagiging sakim mo!”Nagpatuloy ang sagutan ng mag-ama, at ang tensyon sa silid ay umabot sa sukdulan. Samantala, si Pia ay halos madurog na sa takot at pagod. Ang kanyang mga hikbi ay naririnig sa likod ng kanilang argumento, ngunit wala ni isa sa kanila ang tumigil upang pansinin siya."Kasalanan mo rin ito, Pia!" biglang sigaw ni Amorsolo, sabay turo muli sa kanya. "Kung
Samantala, si Mercy at si Roberto ay humingi ng tulong sa media at kapulisan upang mahanap ang kanilang anak na si Champagne at magbibigay sila ng gantimpala na 1 milyong piso.Ang balita tungkol sa pagkawala ni Champagne at ang malaking gantimpala na iniaalok ni Mercy at Herbert ay mabilis na kumalat sa buong lungsod. Ang media, na hindi pinalampas ang pagkakataon, ay agad na nagtakda ng press conference kung saan iprinoklama nila ang gantimpalang 1 milyon at ang kanilang apela sa mga awtoridad upang bilisan ang paghahanap kay Champagne.Si Mercy, ang kanyang mga mata’y puno ng luha at galit, ay humarap sa harap ng mga kamera. “Anak ko si Champagne! Nais ko siyang makita, nais ko siyang makasama muli. Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanya, pero bilang ina, ako'y handang gawin ang lahat upang siya’y mahanap. Ang sinuman na may impormasyon ay makakatanggap ng gantimpalang 1 milyon!”Habang nagsasalita si Mercy, si Herbert naman, na mas matatag at seryoso, ay nakatayo sa tabi niya.
Nagkaharap ulit sina Mercy at Herbert , ang balae nila na si Amorsolo, si Stephan , at si Pia na kabit ni Stephan. Galit na galit na si Mercy at Herbert habang tinatanong nila si Stephan tungkol sa kanyang mga desisyon at ang mga pangyayaring nagdulot ng gulo sa kanilang pamilya. Tinutok ni Mercy ang kanyang mga mata kay Stephan at nagsalita ng matalim na tinig."Stephan," sabi ni Mercy, ang boses niya'y puno ng galit, "Ang mansion na iyon, ang lahat ng mga bagay na ibinigay namin sa inyo, ay isang pagpapakita ng pagtangkilik namin sa inyong mag-asawa! Ngayon, paano mo nasayang ang lahat? Pinayagan ka namin doon, binigay namin sa iyo iyon bilang bridal gift para sa inyong buhay mag-asawa, tapos nagdala ka ng kabit sa bahay namin? Ang kapal ng mukha mo!"Nagngangalit ang mga mata ni Herbert, at ang galit niya ay sumabog sa mga salitang iyon. "Paano mo nagawa iyon, Stephan? At sa kabila ng lahat, hindi mo pa hinanap ang anak namin! Nawawala ang anak namin, at ikaw, asawang lalaki, hind
Si Herbert, na patuloy na naglalakad pabalik at forth sa silid, ay nagpatuloy sa pagsasalita, ang kanyang mga mata’y naglalaman ng galit. “Pagtaksilan ang anak ko, at hindi ko ito papayagan! Kung may kinalaman siya sa pagkawala ni Champagne, hindi ko siya patatawarin!”Samantala, si Stephan ay nanatiling tahimik, halos hindi makaharap ang mga magulang ni Champagne at si Atty., dahil sa takot na nararamdaman. Alam niyang hindi siya makakawala sa galit at hinagpis ng mga ito, lalo na ng kanyang mga magulang.Habang si Pia ay nakatayo sa gilid, ang kanyang mga mata’y puno ng takot. Hindi siya makapagsalita, at bawat sandali ng katahimikan ay nagdudulot sa kanya ng matinding pagkatalo. Ang mga salitang binitiwan ni Atty. at ng magulang ni Champagne ay masakit, at siya'y walang lakas na magpaliwanag.“Kung may kinalaman ka sa pagkawala ng anak namin, Pia, hindi kita patatawarin. At ikaw, Stephan, kung hindi mo kayang maghanap ng asawa mo at hindi mo kayang ibigay ang respeto sa pamilya nam
Si Herbert, na ang mga mata ay puno ng poot, ay tinigilan si Stephan nang matalim. "Hindi kami maghihintay ng katuparan sa mga salitang wala nang halaga. Gagawa kami ng lahat ng paraan upang malaman namin kung ano ang nangyari kay Champagne kahit maubos pa ang kayamanan namin. Kayo, Amorsolo at Stephan, magbalot-balot na kayo at umalis sa pamamahay ko!" "Kung hindi ninyo kayang sagutin ang mga tanong namin," dagdag ni Mercy, ang kanyang tinig ay puno ng pighati at galit, "umalis na kayo at magtago sa mga kasalanan ninyo. Ang walang katapusang mga kasinungalingan ninyo ay may katapusan!"Ang mga salita ni Mercy at Herbert ay parang matalim na kutsilyo na tumama kay Stephan at Amorsolo. Sa harap ng mag-asawa, ang kanilang mga mata ay puno ng galit at panghihinayang, ngunit sa kabila ng kanilang poot, may kalungkutan at kabiguan sa kanilang mga puso. Si Amorsolo, na madalas ay tahimik at maingat, ay nagsimulang mag-isip kung paano nila malalampasan ang galit na nararamdaman ng magulang
Mabilis na lumapit si Vash, ang mga mata nito ay puno ng pag-aalala. “Sugar,” sabi niya nang malumanay, ngunit matindi. “Alam ko kung gaano kasakit ang makita ang mga magulang mo na naghahanap sa’yo, at alam ko rin ang iyong mga pangarap. Pero kung lalantad ka ng hindi handa, mas maraming buhay ang mawawala.”Napatingin si Sugar kay Vash, ang mga mata nito ay puno ng malasakit, ngunit ang mga salitang iyon ay parang isang suntok sa kanyang puso. “Paano mo nasabi iyon, Vash? Hindi ko ba kayang maghanap ng paraan para mapagtagumpayan ito? Hindi ko ba kayang ipakita sa kanila ang totoo?”“Mahal kong Sugar,” sagot ni Vash, ang tono ng kanyang boses ay malumanay ngunit puno ng takot. “Hindi mo kayang kalabanin ang mga tao na may kakayahang magtago ng mga sikreto at manakit ng iba. Alam mo ba kung gaano kalupit sila? Alam mo ba kung gaano sila kahanda upang protektahan ang mga kasinungalingan nila?”“Hindi ko na kaya!” sumigaw si Sugar, ang kanyang mga mata ay punong-puno ng luha. “Hindi ko
Habang binabaybay nila ang madilim na daan patungo sa hinaharap, alam ni Sugar na ang bawat hakbang ay magiging isang pagsubok ng lakas. Ngunit ang mga salitang binitiwan ni Vash ay nagbigay sa kanya ng isang matibay na dahilan upang patuloy lumaban."Paano tayo magsisimula?" tanong ni Sugar, ang kanyang tinig ay puno ng pagnanasa na muling makapiling ang magulang, ngunit alam niyang kailangan nilang maghintay."Sa bawat detalye," sagot ni Vash, ang kanyang tinig ay kalmado at seryoso. "Lahat ng nangyari, lahat ng hakbang na ginawa nila—si Stephan, si Pia, pati na ang mga taong kaugnay nila—kailangan natin silang subaybayan. Kailangan nating tuklasin ang mga sikreto nila, at kapag nakuha natin ang mga ebidensiya, doon tayo maghahanap ng pagkakataon."Ang bawat salitang binitiwan ni Vash ay tumalab kay Sugar, na nagsimulang makaramdam ng lakas. Hindi na siya nag-iisa. Hindi pa man siya handa, ngunit sa kanyang mga mata, may muling pag-asa at pagkakataon."Dahil sa iyo, Vash, nagsimula
Ramdam ko ang kanyang kamay na humahagod sa aking ari habang inaabot ko at sinasaliksik ang kanyang katawan gamit ang aking kamay at mata. Madali siyang gustuhin, sabik na sabik sa pakiramdam ng kanyang mainit, basang butas na bumabalot sa akin. Pagkatapos ng ilang minuto, matigas na ang titi ko at, nang hindi naghihintay ng kumpirmasyon, sumisid ako muli. Hindi lang ang kanyang p**i ang sabik na yumayakap sa akin, kundi pati na rin ang buong katawan niya. Nagmamalupit ako sa kanyang yakap, nagsusumikap na dalhin siya sa r***k. Hinihimas ko ang kanyang malambot, pamilyar na mga labi, s********p ang kanyang mga tigas na u***g, anumang maisip ko para mapasaya siya. Dahil pangalawang round na ito, mas matagal akong makakapagtrabaho bago ako labasan, at gusto kong gamitin ang pagkakataong iyon para mapasaya ang aking baby Sugar. Nagpapalitan kami ng pwesto at nagsimula kaming makipag-wrestling, hindi para sa labanan ng kapangyarihan, kundi para magdagdag sa masaganang halo ng mga sensa
Hinila niya ang sarili mula sa aking yakap, hinahaplos ang aking tumitigas na ari na may mapanlikhang ngiti, pagkatapos ay humarap at nagmadaling pumunta sa aming silid-tulugan. Sinimulan kong sundan siya, pero natapilok ako sa aking pantalon at kinailangan pang tapusin ang paghubad bago ko siya masundan. Pagdating ko sa pintuan ng kwarto, nakatayo siya sa gitna ko at ng kama, ang kanyang wedding dress nakalugmok sa kanyang mga bukung-bukong."Ang tagal mo," tumatawa siya habang dumadating ako.Baka balang araw ang tanawin ng kanyang hubad na katawan ay maging pamilyar na sapat na hindi na ako magpapaantala. Pero hindi ngayong gabi. Ang ganda-ganda niya, ang kanyang puting lace na lingerie ay pumapansin sa kanyang mga pinaka-sensitibong bahagi na labis na kaiba sa simpleng kababaang-loob ng kanyang damit. Ang bra ay may mga paru-paro na nakabrod sa mga utong at ang kanyang--"Buong panahon ba ay wala kang suot na underwear?" tanong ko."Oo, hindi ko mahanap yung thong na gusto ko
Hindi pa natatapos ang kanilang sayaw, isang malakas na hiyawan ang dumating mula sa mga bisita. "Kiss! Kiss! Kiss!" ang sigaw nila, ang kanilang mga mata ay masaya at punung-puno ng kasiyahan. Tumawa si Sugar at Vash, nagkatinginan at bahagyang nag-pause, ngiting-ngiti ang bawat isa, hanggang sa tumango si Vash at bumulong, "Puwede ba, mahal?""O-o," sagot ni Sugar, nahihiya ngunit ang puso'y puno ng kilig. "Baka magka-crush ako sa'yo, Vash."Ang mga mata ni Vash ay kumislap ng tuwa, "Bakit, hindi ba kita kayang i-crush, mahal?""Siguradong hindi!" sagot ni Sugar, ngunit hindi napigilan ng kanyang mga labi ang magtulungan at magtaglay ng isang matamis na halik. Hindi na napigilan pa ng mga bisita, nagsimula silang maghiyawan at magpalakpakan. Tumawa ang lahat sa saya."Haha! 'More! More! More!'" isang malakas na hiyaw mula sa isang bisita ang nagsimula. Kasunod nito ang kalansing ng mga wine glasses na naging tanda ng kasiyahan at kaguluhan sa paligid. Ang tunog ng mga baso na tinata
"Oo nga," wika ni Herbert, ang mga mata ay puno ng pagnanasa at pagmamalaki. "Tinutulungan ni Vash ang aming anak na bumangon mula sa lahat ng dilim na kanyang dinaanan. Hindi matutumbasan ang saya na nararamdaman namin bilang mga magulang."Muling nagsalita si Sharon, ang ina ni Vash, ang boses niya ay puno ng pagmamahal kay Sugar, "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ito. Sugar, anak, masaya kami na ikaw ang napili ng anak namin. Walang kasing saya.""Salamat po, Tita Sharon," sagot ni Sugar, ang kanyang boses ay maluha-luha. "Walang mas hihigit pa sa pasasalamat ko sa inyo. Kung wala po ang pagmamahal at suporta ninyo, hindi ko siguro nakayang magpatuloy."Sa kabila ng lahat ng luha, ng mga kasayahan, at mga damdaming pumapaloob sa kanilang mga puso, ang kasal na ito ay hindi lamang tungkol sa dalawang tao na nagmamahalan. Ito ay isang patunay na ang bawat isa sa kanila, kasama na ang kanilang pamilya, ay lumaban at nagtagumpay. Ang kasal ay isang bagong simula ng pagmamah
Nakatayo si Sugar sa harap ng salamin, ang gown na suot niya ay isang eleganteng white lace dress na may intricate beading at kumikinang sa bawat galaw. Parang prinsesa siya sa suot na iyon, pero halatang hindi pa rin siya makapaniwala na ikakasal na talaga siya kay Vash."Ma, ayoko namang magmukhang Christmas tree sa dami ng palamuti," reklamo niya, parang may pagkabahala."Excuse me, anak. Hindi ito Christmas tree. Ito ang modern Cinderella look! Saka ito ang kasal mo. Gusto kong maging engrande!" sagot ni Mercy, ang mga mata niyang kumikislap sa kasiyahan.Napapalatak na lang si Sugar, hindi alam kung anong sasabihin. Pero habang tinitingnan niya ang sarili sa salamin, ang mga mata ni Vash ang nahanap niya. Si Vash, tahimik na nakaupo sa isang sulok ng bridal boutique, ang mukha’y may seryosong ekspresyon, ngunit halatang ipinagmamalaki siya."Alam mo, Vash, parang hindi ko pa rin magets na ikakasal na tayo," wika ni Sugar, habang tinutukso siyang tinatanaw ng kanyang mga mata.Ngu
Kinabukasan, masayang binalita ni Sugar sa kanyang mga magulang na ikakasal na siya, at laking tuwa ni Mercy at Herbert nang malaman ito. Pinakita niya ang engagement ring na ibinigay sa kanya ni Vash, na galing pa sa lola nito, hanggang sa kanyang ina at ngayon sa kanya—isang 6-karat diamond gold ring. "Talaga, anak? Pero ayoko pang mamatay sa kaba!" sigaw ni Mercy habang pilit na pinakakalma ang sarili. Nakaupo siya sa harap ng kanyang anak na si Sugar at asawang si Herbert, na nakatulala kay Sugar. Para silang nakakita ng multo, o mas malala pa—isang engagement ring.Mataas ang kilay ni Mercy habang nakatitig sa makintab na singsing sa kamay ng anak. "Anak, hindi ko alam kung matutuwa ako o mahihimatay. Kailan pa ‘to? Bakit ngayon mo lang sinabi? At... Diyos ko, anim na karat ba ‘yan? Baka mamaya, pag nawala ‘yan, maibenta na pati bahay natin!"Natawa si Vash, na tahimik na nasa tabi ni Sugar. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng kasintahan at tiningnan ito ng puno ng pagmamahal.
Hinawakan ni Vash ang kamay niya at idiniin iyon sa kanyang puso. "Ako rin, Sugar," mahina nitong sagot. "Akala ko kakayanin kong lumayo sa'yo. Pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang hindi ka nakikita. Hindi ko kayang hindi maramdaman ang init mo sa tabi ko."Napaluha si Sugar. "Ano'ng gagawin natin ngayon?" bulong niya, puno ng pag-aalinlangan. "Ganito," sagot ni Vash, hinila siya papasok sa bahay at mahigpit siyang niyakap. "Pakasal na tayo, Sugar."Nagulat siya, ngunit kasabay nito ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. "Mahal kita," bulong ni Vash sa kanyang tainga. "At hindi ko hahayaan na mapunta ka pa sa iba o malayo ka sa akin. Gusto kong magising sa umaga na ikaw ang katabi ko. Gusto kong ipagmalaki sa mundo na ikaw ang babaeng mahal ko. Kaya pakasal na tayo."Nanginginig ang labi ni Sugar, hindi makapaniwala sa sinabi nito. "Hindi ko alam kung anong isasagot ko," bulong niya, nangingiti ngunit umiiyak. Ngumiti si Vash, hinaplos ang kanyang pisngi, at hinalikan siya sa noo. "Sab
Sa loob ng isang linggo, parang nawalan ng saysay ang mundo ni Vash. Kahit anong pilit niyang ituon ang isip sa trabaho, kahit gaano karaming pasyente ang harapin niya araw-araw, may isang bagay siyang hindi kayang ayusin—ang puso niyang uhaw sa presensya ni Sugar.Isang linggo lang ang lumipas mula nang maghiwalay sila, pero para kay Vash, parang isang buong buhay na. Lagi niyang naiisip ang matamis na ngiti ni Sugar, ang paraan nitong tumingin sa kanya na parang siya lang ang lalaking mahalaga sa mundo nito. At ang huli nilang sandali bago ito tuluyang bumalik sa pamilya nito—ang yakap, ang pagtitig, ang tila hindi kayang sabihin ng kanilang mga puso.Nagkikita sila paminsan-minsan, oo. Pero hindi sapat. Hindi sapat ang mabilis na sulyap, hindi sapat ang ilang minutong pag-uusap. Hindi sapat para sa isang lalaking handang ibigay ang lahat para lang makasama ang babaeng minamahal niya.At ngayong gabi, hindi na niya kayang tiisin pa.Walang pag-aalinlangan, sumakay siya ng sasakyan a
Malalim ang buntong-hininga ni Vash habang nakatayo sa balkonahe ng kanyang penthouse. Mula roon, tanaw niya ang lungsod na kumikislap sa liwanag ng gabi. Pero kahit gaano kaganda ang tanawin, hindi nito mapunan ang kakulangang nararamdaman niya sa puso.Si Sugar. O mas tamang sabihin—si Champagne.Matapos ang lahat ng nangyari, matapos ang kanilang laban para sa hustisya, napagdesisyunan ni Sugar na bumalik sa piling ng kanyang mga magulang. Naiintindihan ni Vash ang desisyon niya. Matagal na panahong nawala si Champagne sa kanila. Ngayon, gusto niyang bumawi. Gusto niyang maranasan muli ang buhay na nawala sa kanya—ang buhay bilang isang anak nina Herbert at Mercy.Ngunit hindi maitatangging masakit ito para kay Vash.Nasanay siyang laging nasa tabi ni Sugar, siya ang naging lakas nito sa mga panahong wala siyang ibang masasandalan. Pero ngayon, parang bigla siyang nawalan ng lugar sa mundo niya."Miss mo na siya, 'no?" isang pamilyar na tinig ang pumukaw sa kanyang atensyon.Si Dr.