Katulad ni Emory, maasikaso rin ang ina nito. Nagluto pa talaga ito ng soup para sa kanya at para makainom siya ng gamot. And he’s not used to this. Masyadong welcoming ang pamilya ng dalaga at hindi siya sanay. Kahit pamilya niya ay hindi ganito sa kanya. “Kumain ka anng marami,” sambit ng mommy n
“Ngayon pa lang po ba kayo nakauwi? Hindi pa po nakauwi si Beau, e.” Napakamot pa ito sa kanyang kilay. Tumango siya. “Opo. Uhm, kasama ko po si Beau na dumating. Na sa labas pa po.” Manang Tere nodded as well. “Tapos na po ba kayong kumain? Ipaghahanda ko po ba kayo?” “Hindi na po,” tipid siyang
Napatingin siya sa pinto ng kusina nang biglang lumiwanag ang buong paligid. Dumapo ang kanyang paningin kay Emory na nakasuot na ng damit pantulog at mayroon pang kung anong nakadikit sa ilalim ng mga mata nito. Woman. “Uh, gising ka pa?” usal nito at tumingin sa pambisig na relo. “Hindi ka ba na
“Emory…” She lifted her gaze at him while catching her breath. Hindi niya alam kung ano ang kanyang mararamdaman ngayon. Gusto niyang sabihin dito na umalis na ito dahil hindi niya ito kayang harapin na ganito ang kalagayan niya. Mabilis ang kanyang paghinga at hindi niya ito mapigilan. She wanted
Beau sucked and nipped her n-pple while his other hand is palming her other mountain. She doesn’t know what do to. The feeling is so overwhelming that she almost wanted to cry. Palipat-lipat si Beau sa kanyang magkabilang dibdib at halos mag-dry ang kanyang lalamunan kakasinghap. At nang bumaba pa
Nilingon niya ang dalaga na tulog pa rin hanggang ngayon. “Don’t worry, I wont touch her.” Lie. “You better be,” sambit ng kapatid. “Kukunin ko rin siya sa ‘yo, Kuya. Tandaan mo ‘yan.” After that, the line went dead. Mahina siyang napailing sa kapatid at ini-off na ang phone ng dalaga saka ito bi
Weeks had passed. At masasabi ni Emory na naging mapayapa ang buhay ni Emory. Ngunit pansin niya ang pagdistansya ni Beau sa kanya. Sa tuwing nagigising siya ay nakaalis na ito at sa tuwing matutulog siya ay hindi pa ito nakakarating mula sa opisina. Hindi niya tuloy maiwasang mapaisip… iniiwasan b
Mula sa sasakyang muntik na niyang makabanggaan, umibis doon ang isang lalaki na kilalang-kilala niya. Agad din siyang bumaba ng sasakyan dala ang kanyang baril. Nang makababa na siya ay agad niyang nakaharap ang isang taong hindi niya inaasahang makita ngayon. “What do you fucking what?” kalmadong
“Yeah. Mabilis lang talaga ang panahon. And maybe he was healed. Pero kahit ano pa man, you need to be very careful,” anito sa kanya at tinapik ang kanyang balikat. “I will call Beau and tell him to pick you up here.”Agad siyang umiling. “You don’t have to, Ivy. Tatawagan ko na lang ang driver ko.”
“Brille…”Yes. It was none other than Brille. Kaya ganito na lang kabilis ang tibok ng kanyang dibdib at hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat sabihin dito. Kahit tinig niya nga ay hindi niya makapa.So how the hell is she going to run away?And it seems like heaven heard her silent plea. Narin
Umikot siya sa harap ng salamin para tignan ang kabuoan ng dress. Hindi niya maiwasang mapangiti. It really fits. Parang ginawa ang dress na ito para sa kanya.“Woah,” usal ni Ivy sa kanyang likuran.Kasalukuyan silang nandito ngayon sa guestroom dahil sinusukat na niya ang damit. And this is the mo
“Finn,” bati ni Ivy sa bata. “Maaga bang natapos ang classes mo?”“Yes, mom.” Humalik ito sa pisngi ng kanyang ina at nagawi ang tingin sa kanya.Mukhang napansin naman ni Ivy ang pagtingin ng bata nito sa kanya dahilan para agad itong ngumiti. Tumuwid ito ng tayo at nakangiting tumingin sa kanya.“
Sumakay siya sa passenger’s seat at hinugot ang kanyang phone mula sa kanyang bulsa, baka sakaling may text si Beau o kung ano. But to her disappointment, wala siyang makitang text mula rito na siyang ikinanguso niya.“Nga pala, is it okay to ask about your former wedding planner?” tanong ni Ivy at
TWO WEEK passed and everything returned to normal. Medyo naninibago siya sa katotohanang wala na rito si Selim. Ayaw niya sanang ibigay ang wedding invitation na bigay ng ina nito, but Selim has the rights to know before that day comes.Naging normal ang daloy ng kanilang buhay. She and Beau are now
Hindi na niya hinintay pang makasagot ito at agad na niyang pinatay ang tawag.Alam niya ang mga mapang-insultong binato ng kanyang pamilya kay Emory nang inakala ng mga itong patay siya. And that’s not what he wanted. Sinisisi nila si Emory sa mga bagay-bagay na wala namng control ang dalaga.It wa
Ilang pictures din ang kanilang kinuha bago sila nagdesisyon na muling bumalik sa loob ng sasakyan. Inaantok na rin kasi siya kaya’t kailangan na niyang umuwi.“Mommy, şimdi eve mi gidiyoruz?” tanong ni Blue nang makapasok sila sa loob ng sasakyan. [translation: Mommy, are we going home now?]Binali
THEY SPENT THE next days filled with laughter and bond with their babies. Binisita nila ang mga lugar na palaging bukambibig ng mga turista rito sa Batanes. Nakaka-amaze nga ring isipin na walang ni isang fast food restaurant ang nakapasok sa lugar na ito, making this place feels like a touch of old