ChantriaDahil sa sobrang pagwawala at pag-iyak ni Chanel ay ako na ang kusang umalis sa loob ng kwarto. I asked dad to place me at a different room. At kahit na nagdadalawang isip ay wala na rin siyang nagawa.Ang sabi niya ay pahupain muna namin ang galit ni Chanel. But I know, this time, that her anger won’t stop anytime soon. Ang tanging makapagpapatigil lang sa galit niya sa ‘kin ay kung babalik si Carleigh. And I wish she would.I don’t know what to do without her. I don’t know if I can live without her. I love her. I miss her. And I can’t imagine a world without Carleigh in it.Habang nakahiga sa hospital bed ko, hindi ko maiwasang mag-overthink. What if ako na lang ang nawala at hindi na si Carleigh? Maybe everything would be okay for them, especially for Chanel. Siya naman kasi talaga dapat ang magmamana sa kompanya. May pangarap din siya na pwede niyang gawin any time after inheriting dad’s company. Kahit na tumanda na siya ay kaya niya pa ring gawin ‘yon.What about me? I d
ChantriaSa buong byahe, sinubukan kong matulog. Pero sa tuwing pipikit ako ay mas lalo lang dumarami ang mga bagay na naiisip ko. Masyado lang dumarami ang gumugulo sa isip ko.Kaya naman pinasak ko ang earphones ko sa tainga at nakinig na lamang ng tugtugin. Nakadungaw lang ako sa labas ng bintana habang nakasakay sa eroplano. Halos fifteen hours din ang magiging byahe ko kaya naman inabala ko ang sarili sa pakikinig ng musika, sa pagbabasa at paglalaro sa phone.Halos buong byahe yatang natutulog itong katabi ko. I can’t help but feel envious. Sana all na lang nakakatulog talaga. Magmula noong insidente ay wala pa akong matinong tulog.When I looked in the mirror, there were eyebags underneath my eyes. Pero imbis na pansinin iyon ay para bang wala na lang sa ‘kin. Ako rin naman ang may kasalanan kung bakit mukha akong panda ngayon. Kapag nakita ‘to ni Chanel ay tiyak aasarin na naman niya ako.Napatigil ako sa nilalaro ko nang maalala siya.Wala na nga palang mang-aasar sa ‘kin. Wa
Chantria Nang makababa ako nang sasakyan ay hinarap ko si Iwatani. Muli na namang nakakunot ang noo niya habang nakatingin sa ‘kin. Kailangan ko na tuloy sigurong masanay dahil mukhang suplado ang isang ‘to. Hindi ko tuloy maiwasang hindi maalala sa kaniya si Joaquin. Ang pinagkaiba ay mestiso siya at itong hapon na ‘to ay kayumanggi. "We haven't formally met," sabi ko kay Iwatani bago nilahad ang kamay. "I'm Seanne. And you are?" Napaka-cold ng tingin niya sa 'kin. Para bang tumatagos ang bawat titig niya. Hindi seryoso ang isang 'to gaya ng sabi ni dad. Masungit siya. "I know. You already know my name. Hindi mo na kailangang magpakilala at ganoon din ako. Narito ako para bantayan at protektahan ka, hindi para makipagkaibigan." Napaawang ang mga labi ko dahil sa sinabi niya. Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko. He's rude! "It's not like I want to be friends with you! Gusto ko lang makipagkilala dahil simula ngayon, whether you like it or not, we're going to be together. Kun
ChantriaBuong umaga ko yatang kinakalbo ang damo rito sa bakuran ko dahil sa lalaking ‘yon. Paano ko maiintindihan ang gusto niyang sabihin kung hindi siya magsasalita? Hindi naman ako manghuhula!Nakakairita ang ugali niya. Ibang-iba sa ugali ng nanay at tatay niya. Kaunti na lang talaga ang makukumbinsi na akong ampon siya.Nang makapananghalian ay si Aling Tryna naman ang kumatok at pinagdala ako ng pagkain. Nahihiya kong tinanggap ang isang mangkok ng adobo bago siya pinatuloy sa bahay ko.“Hindi na po dapat kayo nag-abala pa, Aling Tryna.” Pinaupo ko siya sa sofa. “Mabubuhay naman po ako sa mga de lata na nabili ko kanina riyan sa tindahan. I’m not picky with foods.”“Ano ka ba naman. Hindi ka dapat masanay kumain ng mga preservatives na ‘yan. Hindi maganda sa kalusugan. At saka nagluto talaga si Iwatani ng marami para bigyan ka. Kahit hindi niya sabihin ay alam kong para sa ‘yo ‘yan.”May kung anong sumipa sa tiyan ko dahil sa narinig. “Pinagluto po ako ni Iwatani?”“Oo. Pasens
ChantriaNang mahimasmasan ako ay saka lang ako tumigil sa paglalakad at huminga nang malalim. Hindi ko na muna pinansin si Iwatani na nakatingin lang din sa ginagawa ko.I know that he has a lot of questions right now. It’s either ayaw niya lang magtanong o wala lang talaga siyang pakialam kung ano ang nasaksihan niya. Mas mabuti na rin dahil ayokong magtanong pa siya nang magtanong. Baka maungkat lang ang nangyari sa nakaraan. Ayokong makita niyang mahina ako sa tuwing pinag-uusapan ang nangyari.“Let’s take a rest,” ani niya. “Pwede naman tayong mag-tour sa ibang araw.”Agad akong tumango. Sa totoo lang, kanina ko pa dapat siya aayaing umuwi. Masyadong malawak ang campus at aminado akong pagod na ‘ko. I’m not fit enough to continue touring. At isa pa, marami pa naman akong time para libutin ang campus kahit may pasok na.“Anyway,” sabi ko, “are we classmates?” Nagsimula na kaming maglakad patungong parking lot. Magkatabi lang kaming dalawa at may kaunting distansya sa pagitan namin
ChantriaHinatid ako sa labas ni Iwatani kahit na magkapit-bahay lang naman kami. Ayon sa kaniya ay madilim na sa labas. At hangga’t nasa labas ako ay kailangan niya akong bantayan sa lahat ng oras. Nagkibit-balikat na lang ako at hinayaan siya dahil may punto naman siya.Nang makarating kami sa tapat ng bahay ko ay hinarap ko siya at nagpasalamat.“Trabaho kong protektahan ka, Seanne.”Napanguso na lang ako. Sabi ko nga. Pero kung bakit sumikip ang dibdib ko dahil sa sinabi niya ay wala akong ideya. “Maraming salamat pa rin. Saka salamat sa masarap na Sinigang. Pwedeng-pwede ka na mag-asawa,” biro ko.Kumunot ang noo niya dahil sa sinabi ko. “Wala pa akong balak mag-asawa kahit na marunong akong magluto. Hindi naman iyon ang basehan kung pwede nang mag-asawa o hindi.”Napaawang ang bibig ko at hindi makapaniwalang tumingin sa kaniya. “That was a joke, Iwatani.”Tumikhim siya. “I know.”“No, you don’t. Alam mo, minsan, masarap ding makipag-usap sa mga tao. Try mo.”“Anong ibig mo sabi
ChantriaBored na bored akong nakikinig sa adviser namin at sa mga palatuntunang dapat sundin sa klase. Halos paulit-ulit na lang ang sinasabi niya na para bang mga elementary student kami na hindi agad makaintindi.Not to mention, itong mga sinasabi niya naman ay ang talagang inaasahang gawin naming mga estudyante niya kaya bakit kailangang ulit-ulitin? Wala na tuloy akong nagawa kung hindi ang mangalumbaba sa lamesa ko at tumitig sa kawalan.“Makinig ka,” bulong ni Iwatani.“I already know what she’s saying. Hindi ka ba nabo-bored? Dapat ay nagsimula na tayong magklase. Sayang ang oras.”Napabuntonghininga na lang si Iwatani at hindi na nagsalita. Siya na lang ang nakinig para sa ‘ming dalawa kahit na alam kong narinig na niya ‘to nang paulit-ulit noon. I don’t understand the need to listen to this all the time. Halos lahat ng sumunod na subjects ay ganito ang sinasabi.Nagawi naman ang tingin ko sa lalaking ngayon ko lang nalaman ang pangalan. Dahil nagpakilala kaming dalawang tran
ChantriaPinatawag si Iwatani sa office nang nasa kalagitnaan kami ng klase. Hindi naman sinabi kung bakit pero wala na siyang nagawa. Muli niya lang akong sinulyapan bago isinara ang pinto ng room namin.Napabuntonghininga na lang ako at nagsimulang mag-take down notes. Nagkaroon na kami ng activity kanina para malaman daw namin kung ano na ang nalalaman namin sa subject niya. Ngayon naman ay nagsisimula na siyang magturo.Matapos ang lesson ay inutusan niya ang vice president, which is ako, na dalhin ang mga notebook namin sa faculty niya para i-check ang activity. To my surprise, Gab volunteered to help me. Noong una ay aapila dapat ako. Pero nang hawak na niya ang halos lahat ng notebook ay wala na akong nagawa. Hindi naman din umangal ang teacher namin.Wala namang kaso sa ‘kin kung may tumulong pero nagdadalawang isip lang naman ako dahil itong si Gab pa ang nagboluntaryo. Baka mamaya ay paulanan na naman ako ng kung ano-anong maaanghang na salita. This time, ako na lang ang pop
ChantriaDahan-dahan kong dinilat ang mga mata ko pero agad rin napapikit dahil sa sakit ng ulo ko. Pero nang bumalik sa ‘kin ang lahat ng nangyari ay mabilis akong bumangon mula sa kama ko. Hindi ko na ininda pa ang kumikirot kong sentido dahil isa lang ang gusto kong makita ngayon.“Carleigh!” bulalas ko nang makarating ako sa sala ng bahay namin ni Chanel. Sabay na napalingon sa ‘kin sina Chanel at Iwatani na naglalaro ng xbox. Agad na hininto ni Iwatani ang nilalaro nila para kausapin ako.“She’s in the kitchen,” sagot ni Chanel. “She said she wanted to cook for you.”Hindi ko na tinapos ang sinasabi niya at kumaripas na ng takbo sa kusina. There I saw her back turned on me. Naghahalo siya ng kung ano sa kawali. Muli na namang tumulo ang luha ko sa mga mata. I can’t believe that she’s really here. Hindi panaginip ang lahat. Nandito nga siya sa harap ko.“Carleigh…”Napaharap siya saglit, gulat sa biglaan kong pagsasalita. “Chantria, you’re awake. Okay na ba ang pakiramdam mo? Na
Chantria “Woah! Woah! Calm down, princess,” ani Lance habang nakataas ang dalawang kamay sa ere. “Ang sabi mo kaibigan mo si Iwatani. You lied to me!” “Hindi ako nagsinungaling, binibini. Best friend ko si Iwatani.” “Kung kaibigan mo siya, bakit mo kasama ang isang ‘to?” Tinutok ko ang baril kay Gab na kalmado lang na nakatayo malapit sa isang sasakyan. Nakasandal pa siya roon habang nakatitig sa ‘kin na para bang hindi siya natatakot sa hawak ko. “Si Isaac? Bakit? Hindi ko siya best friend pero kaibigan ko rin siya. Kilala mo ba siya?” “Hindi ko lang siya kilala. Kilalang-kilala ko siya.” Napatingin siya sa kaibigan niya nang nagtatanong kaya sumagot si Gab. “Siya si Chantria, Lance. O mas kilala mo bilang si Seanne.” Nalaglag ang panga ni Lance at tila naestatwa sa kinatatayuan niya. “Ito ‘yong babaeng kinababaliwan mo? Hindi ko inaasahang ganito pala ang tipo mo.” Sinubukan kong huwag magpaapekto sa sinabi ni Lance. Baka nagsisinungaling siya. Hindi. Tiyak na nagsisinungali
Chantria Matapos ang mahabang araw ko sa trabaho ay dumeretso ako sa bahay namin ni Chanel. And yes, we’re still living together. Iyon nga lang, madalang kaming magkita bukod sa umaga bago pumasok. Pero nagulat ako dahil ang aga niyang nakauwi ngayon. “You’re early,” bungad ko. Sumalampak din ako sa sofa at dumukot ng kinakain niyang chichirya. “Para bago naman. I need a break.” Saglit kaming natahimik habang nanonood sa TV nang bigla siyang magsalita. “I heard the one who killed Carleigh is caught.” Mahina ang boses niya, sapat lang para marinig ko. “I don’t know yet. Pero ayon kay Lorreine, may kinalaman ‘yong lalaking nahuli nila sa nangyari. Hindi ko alam kung siya na ba ‘yong pumatay o may iba pa.” “Bakit parang nagdadalawang isip ka pa? This is what we’ve been waiting for, right? Ang mahanap ang killer.” “Hindi ko alam. I don’t think I can face him yet.” Pinatay niya ang TV bago ako hinarap. “Let me ask you something. Ano bang gusto mong gawin? Anong paghihiganti ba ang p
Chantria Binaba ko ang cap na suot ko para itago ang mukha ko kahit papaano. In-adjust ko rin ang pekeng salamin ko para makita nang maayos ang dinadaanan. Nagpatuloy ako sa pagtulak ng mga gamit panglinis papunta sa elevator. May ilan akong nakasabay na binati ko. Binati naman nila ako pabalik ngunit hindi na nang-usisa pa. I need to act as natural as possible. Ayokong mahuli ako matapos ang lahat ng ginawa ko para lang sa misyong ‘to. Hindi ako aalis sa hotel nang wala akong nakikitang ebidensya laban sa kanila. Nang makarating ako sa ikalabing-dalawang palapag ay bumaba na ako. Patuloy kong tinutulak ang mga panlinis papunta sa room ni Gab. Tumingin muna ako sa kanan at kaliwa bago pinasok ang card at nag-swipe. Pigil-hininga ko pa ‘yong ginawa hanggang sa tumunog ang lock hudyat na bumukas na ang pinto. Maaasahan talaga si Lorreine sa mga ganitong gawain. At tiyak naman babatukan ako ni Chanel kapag nalaman niya ‘to. Iwatani doesn’t want me to do these things too kaya hindi
ChantriaTulala ako habang nakatingin sa kawalan. Hindi pa rin mawala sa ‘min ang naging tagpo sa 7/11 kanina. Hindi ako makapaniwalang nakita ko ulit siya matapos ang maraming buwan.And he was not looking for me, he said. Hindi siya magpapakita kung ayaw ko siyang makita. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil sa sinabi niyang ‘yon o ano. But one thing is for sure, he still loves me. Chanel is right. He loves me. Well, hindi siya sigurado kung mahal ba talaga niya ako o hindi pero sabi niya, hindi nagbago ang nararamdaman niya.There’s something inside me, hoping na sana ay nagsasabi siya ng totoo. May parte sa ‘kin na naniniwalang wala talaga siyang kinalaman sa kung ano man ang ginagawa ng dad niya. Naipit lang siya.Ngayon, I just have to wait. Maghintay sa kung ano man ang plano niyang gawin. Hindi ko alam kung anong klaseng plano ang gagawin niya, but I will believe in him.“Akin na nga lang ‘yang ice cream mo.” Hinablot na ni Chanel ang hawak kong ice cream bago pa ako maka
Chantria“Congratulations on passing the interview,” ani HR manager na si Ma’am Dianne Guttierez. “From here on out, you’ll be assigned to different leaders to guide you. I want to introduce to you Miss Anna Marshall, the head of the marketing department.”Nagpakilala naman ang isang matangkad na babaeng may suot na eyeglasses. Matapos n’on ay pinakilala sina Lorreine at Louella na silang magiging apprentice ni Miss Marshall.“And Miss Yao Lu, the head of the general management.” Siya naman ‘yong mas maliit na babae na may suot ding eyeglasses pero mas makapal.Tumango naman kami ni Chanel nang tawagin niya ang pangalan namin. Sa kaniya kami naka-assign. Tanging si Ma’am Dianne lang ang nakakaalam kung sino kaming dalawa ni Chanel para na rin maiwasang ang favoritism sa kompanya. Ayaw rin namin magkaroon ng priviledge sa pagiging apprentice namin dito. Malaki na ngang tulong na nakapasok kami rito kahit na magkokolehiyo pa lang kami. Ayaw naman naming sagarin ang impluwensya namin. M
Chantria“Bakit naman gulat na gulat ka na makita ako?” tanong niya. “I told you I’m coming today, right? Nakalimutan mo ba?”Pinilit ko ang sarili ko na ngumiti pero hilaw ang kinalabasan n’on. “I–I’m just… yeah. I forgot.”Mahina siyang natawa. “That’s okay. I’ll wait for you here para makapag-ayos ka. We’re going somewhere, and you’re going to love it.”Tumalikod siya at akmang babalik sa sasakyan niya nang tawagin ko siya. Humarap siya sa ‘kin nang may nagtatanong na tingin.“What? May problema ba?” He ambled near me. Inilahad niya ang kamay niya sa ‘kin pero hindi ko ‘yon tinanggap.“Let’s not go today. I’m not feeling well.”Hindi niya pinansin ang hindi ko pagtanggap sa kamay niya at hinawakan na lang ang noo ko. “You don’t have a fever. Pero kung masama ang pakiramdam mo, let’s go there next time. Teka at bibilhan kita ng gamot.”Before I could stop him, nakaalis na siya. Napabuntonghininga na lang ako bago pumasok sa loob. Kailangan kong makaisip ng paraan para mapaalis siya
ChantriaHumigop ako sa baso ko na may kape bago humarap kay Iwatani. Narito kami sa sala para ipakilala sa ‘kin ang mga importanteng tao sa mundo ng business. Ito ang unang hakbang sa gagawin kong paghihiganti. Syempre, kailangan kong malaman kung sino ba ang mga makakabangga ko. Hindi naman pwedeng bangga lang ako nang bangga nang walang alam.“First of all, ang Zima Company. Ang kompanya ng dad mo.” Aangal na sana ako pero hindi niya ako hinayaan. “Kahit na ikaw ang tagapagmana nito, alam kong hindi mo pa kilala ang lahat ng mga tauhan ng dad mo. Tama ba?”Napaisip naman ako pero tama nga siya. Wala akong kilala. Alam kong si Joaquin ang sekretarya ni dad noon pero nang mawala siya ay hindi ko na alam kung sino ang pumalit. Miski ang member ng boards ay hindi ko pa opisyal na na-meet dahil din sa nangyari.Nilapag niya ang litrato ni dad sa mesa na agad kong dinungaw. “Philippio Geronimo Zima. Ang presidente at CEO ng Zima Corp. As you may know, may mga pag-aari siyang hotels, res
Chantria“So, who’s the other guy?” tanong niya habang nakatingin sa mga kaibigan ko na mukhang nakahinga na rin nang maluwag nang makitang hindi na tumataas ang tensyon sa pagitan naming dalawa.Napatingin ako sa mga kaibigan ko dahil hindi ko sigurado kung sino ang tinutukoy niya. “Who? Iwatani?”“The other one. The cute one.” Naningkit ang mga mata ko dahil parehong cute sina Iwatani at Gab. “The new one. I already met that Japanese-looking guy. The other one. The Spanish-looking one.”Napatango naman ako. “That’s Gab. My boyfriend.”Napataas ang isang kilay niya sa dereksyon ko. “I thought the other one was your boyfriend.”“No, he’s not. He’s my bodyguard. What about that guy? Your boyfriend?”Napairap siya. “My bodyguard, Chantria. Hindi lang ikaw ang binigyan ni dad ng bodyguard. And he’s annoying. There’s no way in hell he’s my boyfriend.”Natawa naman ako sa sinabi niya. “You two look cute together.”Napangisi naman siya dahil sa sinabi ko. “You and your bodyguard look cute t