CHAPTER 2 Goodbye, My Miserable Life

Matapos pirmahan ang divorce paper, tinanggal ni Abigail ang salamin at inilugay nya ang kanyang buhok.

Ang kanyang mahabang itim na buhok ay bumagsak sa kanyang likod, bagay sa kanyang maliit at maamong mukha. Napakaganda niya, parang siyang isang obra maestra.

Sa sandaling ito, nagliliwanag ang kanyang mukha sa kasiyahan. Nagniningning ang kanyang mga mata sa kumpiyansa.

Sa wakas, nakuha na niya ang kanyang kalayaan.

Sa wakas, makakaalis na siya sa lugar na ito.

Walang sinayang na oras si Abigail at agad siyang nagbihis. Inihagis niya ang nakakapagod na damit sa kama at nagsuot ng maliwanag na dilaw na damit at pares ng high heel na sandals. Parang siyang maliit na nightingale, elegante at napakaganda.

Nag-impake siya ng iba pang magagandang damit, sinara ang maleta, at bumaba ng hagdan.

Nagpupunas si Grace ng lamesa nang marinig niyang bumababa si Abigail. Namangha siya sa bagong anyo ni Abigail.

Ang itsura niya ngayon ay sobrang iba kumpara dati. 'Iisa lang ba sila?' hindi maiwasan ni Grace na magtaka.

Lumapit si Abigail kay Grace at binati siya ng malaking ngiti. "Grace!"

"A... Abi?" Nahihirapan pa rin si Grace na tanggapin ang biglaang pagbabago ni Abigail. Kung hindi nagsalita si Abigail, hindi niya ito makikilala.

Ngumiti si Abigail. "Since nag-divorce na kami ni Liam, aalis na ako. Thank you sa pag-aalaga mo sa akin nitong mga taon!" Yumuko si Abigail bilang pagpapakita ng respeto at pasasalamat.

"Hindi, tungkulin ko na alagaan ka, pero Abi, aalis ka na talaga?!"

Tumango si Abigail. Lalong gumanda ang mukha niya ngayon dahil sa makeup nito. "Oo!"

"Kung... kung nakita ka ni Mr. Jones ngayon, sigurado akong hindi ka niya idi-divorce..." sabi niya habang nakatingin kay Abigail.

Narinig ito, ngumiti si Abigail. "Grace, please keep this a secret for me!"

Ayaw niyang malaman ni Liam ang totoo.

Matapos ang mahabang katahimikan, tumango si Grace. "Sige, pero please mag-ingat ka!"

"Copy that! You too!!" sabi ni Abigail ng may lambing at niyakap nang mahigpit si Grace. Sa lugar na ito, si Grace lang ang nag-alaga sa kanya na parang sariling ina. Labis siyang nagpapasalamat sa kabutihan nito.

"Sige, Grace, see you!"

"Hatid na kita..."

"Hindi na kailangan. May taxi na ako... Gabi na. Matulog ka na." sabi ni Abigail.

Pero nagpumilit si Grace na ihatid si Abigail hanggang gate. Nang maisara ang gate, tiningnan ni Abigail ang lumang damit sa kanyang kamay at itinapon ito sa basurahan.

"Finally, I got rid of all these. What a huge relief!"

Habang papalayo ang kotse at nawala na sa paningin, hindi napigilan ni Grace na mapabuntong-hininga, "Kung malalaman ni Mr. Jones ang totoo, siguradong magsisisi siya..."

Ilang sandali pa, dumating na si Abigail sa airport. Kinuha niya ang kanyang maleta mula sa taxi at tumingin sa nakakabighaning tanawin ng gabi.

"Goodbye!"

"Goodbye, miserable life!" Without looking back, she walked to the security checkpoint.

----

Two years later.

London.

""Congratulations, Miss Abigail. You won the award. May gusto ka bang sabihin?" tanong ng host nang may magalang na tono.

Naka-dilaw na damit si Abigail at may hawak na kristal na tropeo. Kumikinang ito kasama ng kanyang kulot at mahabang buhok. Nakangiti siya nang matamis at masaya, "Well, I want to thank my mentor and everyone who supports me. This award isn't just for me, it's for all my supporters. Thank you!"

Nakangiti ang host, "Winning this award is truly an honor and a recognition. Could you share your future plans with us, Miss Abigail?"

Matapos ang mahabang pag-pause, muling nagtipon si Abigail at sumagot, "Actually, I've decided to return to my hometown and work for the Powerline Group!"

Narinig ito ng madla at nag-ingay sila.

"The Powerline Group is a rising star. It's only been listed for a year but has already achieved remarkable success. It's promising, but leaving all those great opportunities in London for a newly established company? That sounds risky."

Hindi pinansin ni Abigail ang mga narinig at umalis ng stage nang hindi na nagsalita pa.

------

The next day, 10:00 AM.

At the airport 

Lumabas si Abigail na may dala-dalang maleta. Nakasuot siya ng malaking salamin na halos takip sa kalahati ng kanyang magandang mukha. Kahit ganito, napansin pa rin ang kanyang kakaibang presensya.

Inalis ni Abigail ang kanyang salamin at masaya siyang namangha sa tanawin.

"After Two years. I'm finally back!"

Pumunta siya sa apartment na na-rentahan niya online kaniinang  umaaga, kinuha ang susi, at agad na lumipat.

It took her half a day to tidy up the cozy place. Over the past two years, she has become very independent and resilient by her selff

Habang siya ay papatulog na, may tumawag sa kanya sa telepono, "Hey, Abi, nakarating ka na ba?"

Si Tina iyon, ang pinakamatalik na kaibigan ni Abigail mula pa noong bata pa sila.

"Talaga, T? Tumatawag ka ngayon pagkatapos kong mag-linis? Are you doing this on purpose??" Nakahilata si Abigail sa sofa, subukan magpahinga.

"I'm sooooooooo sorry. Ang tagal kong nag-busy." Pilyong sinabi ni Tina.

Napangiti si Abigail, "Okay, I forgive you."

"Kailan ka magsisimula sa trabaho?" Tanong ni Tina.

"Bukas."

"Okay. Mag-dinner tayo at magpakalasing mamaya."

"Great!"

"Sige na, 'yan na 'yon. Tawagan kita pagkatapos ng trabaho. Bye."

"See you."

Nag-antay ng pahinga si Abigail sa sofa. Sobrang pagod siya kaya nakatulog siya. Ngunit biglang siyang ginising ng isang tawag.

"Hello..." Sabi niya na lito pa.

"Miss Abigail, This is the Human Resources department of Powerline Group. I'm calling to confirm your availability to start work tomorrow." 

"Yes, I'll be there tomorrow!" Biglang nagising si Abigail at kumpirmado.

"Great. Please come directly to the HR department when you arrive."

"Okay! Thank you for letting me know."

Matapos ang maikling usapan, napahikab si Abigail at tiningnan ang oras. 6 PM na pala.

Bago pa niya tawagan si Tina, may kumatok na sa pinto. Lumakad siya para buksan ito.

"Abigail!" Pagbukas niya ng pinto, Tina gave her a big hug.

Napakasaya ni Abigail makita si Tina, "Akala ko ba may trabaho ka pa."

"Wala nang trabaho kapag ikaw ang kasama. Tara na. Oras na para mag-celebrate."

Tumango si Abigail. Agad siyang nagpalit ng sapatos at lumabas kasama si Tina.

--

"By the way, Abi, hindi ka ba natatakot na makaharap si Liam ngayong bumalik ka na?" Bigla na lang nagtanong si Tina habang kumakain sila ng hapunan.

Nang biglang ito'y nabanggit, Abigail was stunned, but then she continued eating as if nothing had happened, saying, "Even if we did meet, so what? I've divorced him!"

Even if they were to meet, they would just be strangers.

""It does make sense, but aren't you worried at all?" tanong ni Tina nang may kuryosidad.

Nang marinig ito, nag-isip ng saglit si Abigail, pagkatapos ay tiningnan si Tina at seryosong sinabi, "Magsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi. Pero tatlong taon na rin. Baka hindi na niya ako maalala!" sabi ni Abigail.

Bukod doon, they were only married, with no feelings or communication, so he would never remember her.