***
Trisha
We were dumbfounded by the scene in the city right now. Monsters in various sizes and forms terrorizing the city mercilessly. Shouts and screams of both pain and fear roared in every corner of the place. Gunshots and explosions shook everyone's ears sending a jolting shock to each and every individual. Ashes fell down from the massive thick dark clouds which we believed came from the simultaneous eruption of the volcanoes.
Wala akong ibang makitang aura kundi puro takot at galit.
"Nangyari na nga ang kinatatakutan natin,” Justin stated habang nanlalaki ang matang nakatitig sa paligid dahil sa takot.
"This is all my fault," sambit ni
***AlexWe're on our way towards Wernie's mom. Siya ang inuna namin since siya ang pinakamalapit. Witnessing the scene just outside the car's window was just heartbreaking. Lifeless bodies were on the pavements, some covered in blood while others had a missing part of their limbs. A brutal way of dying. I couldn't help but feel guilty — knowing that I somehow contribute to this disaster.Napayuko na lang ako at saka tiningnan ang paa ko. Seeing the damages and casualties was too much for my eyes to handle. Then, I saw Sky's hand placed on top of mine. I looked at him, pero nakatingin pa rin siya sa daan, iniiwasan ang mga posibleng nakaharang dito."We'll end this," sambit niya na mas hinigpitan pa ang pagkakahawak sa kamay ko. "We will," d
***AlexTagumpay naming nakuha ang mga magulang nina Justin aT Calli pero sa kasamaang palad, naipit kami sa labanan habang pabalik kami sa kinaroroonan ng mga anak nila."Just stay in the car!" sigaw na utos ko sa kanila habang lumabas kami ni Sky para kalabanin ang dalawang halimaw na nakaharang sa daan. The two seemed busy munching their prey pero napatigil din ang mga ito nang makita nila kami ni Sky. The two growled in anger as their eyes fixated on us. Their mouth watered na tila nakakita sila ng bagong pagkain. "Gusto niyo kaming kainin? Come and get us!" galit kong imbita na siyang ikinagalit nila.The two dashed toward us kasabay ang pagpalabas ko ng ilang psi balls. Pinakawalan ko ang mga i
***We're on our way towards the camp. Nakasakay kami sa isang mini bus na masuwerte naming nakita just outside the subdivision's entrance. As expected, gulat ang Enigma pati sina Trisha and Maica nang makita nila ang sitwasyon sa labas. Buildings were set on fire at may ilan ding sira na. Several lifeless corpses decorated the pavements covered in both blood and dusts.May mga sasakyan din na sa kung saan-saan nakaparada na tila inararo ng isa pang malaking sasakyan. Some of them were upside down while others had dead bodies inside it. May mga nasusunog din dala ng pagsabog. Ito ‘yong klase ng mga senaryo na sa mga pelikula lang makikita. Pero hindi ko aakalain na mangyayari ito sa totoong mundo. It's like movies were just a prediction of a possibility, at may isa na nga ang nangyari.
*** Alex Name?" tanong sa akin ng isang sundalo. Nasa pasukan kami ngayon ng camp, nakapila for the identification and verification para makapasok. It was one of their protocol just in case na may espiya o mga unregistered na tao na makapasok. It's kinda selfish pero sabi nila it's their way of protecting the confidentiality of the camp. "Alex Rischon," tugon ko at saka niya itinype sa keyboard ang mga letra ng pangalan ko. "You're good. Next!" sigaw niya at saka ako nagpatuloy. After the identification, ay ang physical examination — hindi ‘yong pahuhubarin ka. Chine-check lang nila kung wala ka bang dalang baril o kahit na anong sandata. Pero kapag meron man, ire-record nila ‘yon, instead of conf
"Sumunod kayo,” paanyaya niya at saka siya sinundan nang magsimula siyang maglakad. We walked on aisle of beds na may nakahiga na parehong buhay, nag-aagaw-buhay, at walang-buhay na mga sundalo. Watching them up close was too unsettling. Kung hindi ako sanay sa mga ganito, matagal na siguro akong nasuka."Strange," puna ni Trisha habang kunot-noong nakatingin sa mga sundalo. "They're all in pain but their aura showed strength. As if they're trying to live despite of their conditions,” paliwanag niya."The country needs them," tugon ni Maica. "That's why they must live,” dugtong niya na sinang-ayunan namin ni Trisha.After walking through the series of beds of agony and sufferings, narating namin ang isang maliit na kwarto. Shelves were installed in every corner of the
***AlexAlam mo namang hindi namin pwedeng gawin ‘yan, Alex. A protocol is a protocol," paliwanag niya na siyang ikinainis ko. Akala ko papayag agad siya, pero sa tingin ko mas importante pa ang confidentiality nila kaysa sa kapakanan ng mga tao."But you can't just leave them out there!" protesta ko at medyo tumataas na din ang boses ko. "You were supposed to protect them! ‘Yan ang trabaho niyo, ‘di ba?" punto ko."Alam ko ‘yon, Alex—""Then act on it!" singit ko na pumutol sa pangungusap niya."I'm sorry, Alex. I really want to help you but this protocol is something
"I'm sorry,” paumanhin ko at saka lumapit sa kanya. Gulat siya nang yakapin ko siya.First time ko kasi na ako ‘yong unang yumakap. Siya kasi palagi ang nag-cucuddle sa amin. Siya palagi ‘yong nagko-comfort sa akin whenever I'm down. Hindi nagtagal ay niyakap na din niya ako pabalik. We held each other na tila katapusan na ng mundo.Isang tunog ng kampana ang bumulabog sa buong kampo. It's not a sound of distress but something way better — dinner was served."Pagkain!" Justin exclaimed nang makalabas siya sa pinto. Agad kaming naghiwalay ni Sky bago pa man kami tuksuhin ng mga kasama namin."Excuse me," tawag sa amin ng isang sundalo na kakarating lang. "Handa na po ang pagkain. Proceed na lang po kayo sa cafet
***AlexPositive, Alex," sambit ni Dao na agad ipinakita sa amin ang laptop. "The forest was filled with monsters,” dugtong niya. Dose-dosenang mga pulang tuldok ang nakapalibot sa nasabing gubat. Hindi naman sila ganoon kadami pero tamang-tama lang na tambangan at patumbahin ang isang grupo ng mga sundalo."How is that even possible? Akala ko ba pumunta sila sa Glias?" takang tanong ko."Maybe they didn't receive the call," Sky speculated."That's not possible," pagtaliwas ni Dao. "Alam naman natin na naririnig nila ang hari nila kahit ilang milya ang layo nila dito," Dao pointed out."Then,
***AlexNakalutang pa rin ako sa ibabaw ng headquarters ng Glias. Tinititigan ko ang mismong gusali kung saan nakakulong noon ang apat-napu't anim na tao na nagtataglay ng 'di pangkaraniwang kapangyarihan. Ang mismong gusali kung saan ibinalanggo ang isa sa mga kaibigan ko.I couldn't leave yet. I still had something to do. Something na ngayon ko lang naisip. At wala akong planong sabihin ito kina Sky dahil sigurado akong hindi nila ito magugustuhan. All I wanted was to protect everyone, literally everyone. But with me, still lingering here on Earth, hindi sila magiging ligtas.The sheet that separated us from The Other Side, was partially broken. And some of it was caused by me. Suppose I keep on existing here, with these abilities slowly depleting the boundary, hindi matatapos ang gulo. Monsters would eventually appear and bring terror throughout the entire world. In order to cease that, I must cease to exist as well. Here. On Earth. That means I'm leaving the most precious people
***Calli"Dao! The device is in place!" bigay-alam ni Kuya Sky.Agad namang nagsimula si Dao kasabay ang pagpipipindot ng mga letra sa keyboard ng laptop niya. Sa sobrang bilis ng kamay niya ay halos hindi ko na makita kung anong letra ang pinindot niya. I had already seen him like this, tapping and pressing buttons in such speed pero hindi ko pa rin napigilang mamangha. Minsan napapatanong ako kung nagkaka-typo error ba siya. Pero sa tingin ko mukhang hindi naman."Shit!" Dao hissed. Curious, I glanced on the screen. At the top most part of the monitor, was a countdown, with only five minutes left."Para saan ang countdown na iyan?" nag-alalang tanong ni Mr. Galeo."They're summoning Godzilla here on Earth," diretsong sagot ni Dao na ikinagulat namin."It doesn't make sense!" Wernie cried. "I thought this is a world domination? Bakit naging world destruction?" punto niya."It's still a world domination," Dao informed na abala pa ring hina-hack ang machine. "and they'll use Godzilla
***TrishaSunod-sunod na putok ng baril ang umalingawngaw sa hallway kung saan kami naroroon. Sky, Carlo, and Jerick managed to shot dead five of Glias' subordinates, habang kami ni Maica ay walang nagawa kundi ang magtago at umiwas sa mga nagliliparang bala.May hawak kaming baril pero wala kaming lakas ng loob na lumaban. Mahigpit akong nakahawak sa sandata ko habang pilit na hindi pinapakinggan ang ingay na nilalabas ng mga baril nila. I had never been this close to a gunfight before. At hindi ko inakala na ganito pala kaingay at kadelikado. Anytime pwede kang tamaan ng bala kapag masyadong expose ang katawan mo. Kung hindi naman, mabibingi ka sa ingay.Luckily, sa may unahan lang namin ang mga kalaban, at wala sa likuran. Dahil kung may lumabas na kahit isa lang sa likod namin, sigurado ikamamatay namin iyon. But my tongue was cursed— isang tauhan ng Glias ang lumabas nga mula sa hallway na nasa likuran namin. Only me and Maica knew about his apparition dahil abala ang tatlo sa k
***TrishaNandito na naman ulit ako sa maputi at bantay-saradong kwarto. Mukhang hindi pa nila naiisipang patayin ako, which was kinda relieving. Akala ko nga pagkatapos ng pag-ihi ko ay papatayin na ako, hindi pa pala.Siguro, may kailangan pa sila akin?Me as a bait, was not something na ikinagulat ko. I already had thought of it, at sa tingin ko sina Sky din. Ito naman kasi ang nangyayari sa mga movies. May kikidnapin, tapos gagawing pain para mapatay ang mga bida — ‘yon ay kung hindi maisahan ng bida ang plano ng kalaban niya.Suot ko na naman ang headdress na ilang minuto kong pinaghirapang matanggal kanina. Nakakadismaya na ang pinaghirapan mong bagay, mauuwi lang sa wala. Pero at least nasabihan ko sila tungkol sa patibong. Hula ko, nagpapaplano na sila Alex ngayon para maisahan ang nasabing patibong ng Glias.Isang sunod-sunod pero mahihinang pagsabog ang narinig at naramdaman ko. Mukhang may nangyayaring gulo sa labas.Kung may nangyayaring gulo, that means nagpatuloy pa rin
***CalliMahigit isang oras na nang makaalis sina Alex. Lahat kami — ng Enigma club —, ay nag-aalala sa kahihinatnan ng nasabing pagsugod sa headquarters ng mortal nilang kalaban. Nandito kami ngayon sa loob ng quarter namin, tahimik at kinakabahang naghihintay sa resulta ng plano. Even our parents couldn't say a single word para pagaanin ang loob namin, dahil mismo sila ay nag-aalala din. They may had known Alex for only a month, pero base sa mga nag-aalalang itsura nila, parang matagal na nila itong kilala."Kailangan natin silang tulungan,” biglang sabi ni Trevor na sumira sa katahimikan ng kwarto."You're not planning on going after them, aren't you?" tanong sa kanya ng mama niya."Of course, not —""Paano natin sila matutulungan kung nandito tayo?" Justine inquired."I don't know. Pero alam kong may pwede tayong gawin —""Katulad ng ano?" si Wernie naman ang nagtanong."I don't know. Siguro I-hack ang system nila o di kaya patayin ang makina na magsasara sa vortex?" hula ni Tre
***MaicaWe're approaching the said rear gate. Masuwerte kami at wala kaming naengkwentrong halimaw na tulad nang inasahan ni Sky. Dahil kung nagkataon at may nakasalubong kami, siguradong katapusan na namin. Kunti lang kami at hindi basta-basta natatablan ng bala ang mga ito.Kitang-kita na namin ang sinasabing pader na nabanggit ni Sky. Gaya ng sinabi niya, semento ito at sa ibabaw nito ay matinik na barb wires. Luckily, walang mga CCTV cameras na naka-install dito, which was good news para sa amin dahil mas magiging maayos ang pagpasok namin.Pero ang ipinagtataka ko lang ay kung bakit hindi sila naglagay ng CCTVs? Ganito ba sila kakumpyansa?Napahinto si Sky na siyang nagpahinto din sa amin. Napaluhod siya na agad naming ginaya. Sa unahan namin ay ang gate na papasukan namin. Binabantayan ito ng dalawang armadong guwardiya. Pansin ko ang insignia ng Glias sa kaliwang dibdib ng uniporme nila."Behind that gate ay ang pinto papasok sa stock room nila," bigay-alam ni Sky. "Kailangan
***AlexSumagi na din sa isip ko ang tungkol sa pagta-trap sa amin. May hinala na ako na magiging ganito ang sitwasyon, simula n’ong marinig ko ang mensahe na pinadala ng Glias sa kampo. Knowing the fact na inimbita niya ako sa headquaters niya, sigurado akong may inihanda siya. Kung ano man iyon, malalaman ko lang iyon kapag nakaharap ko na siya.I'm on my way towards the main gate. Kahit sira na ang plano, isasagawa ko pa rin ang parte ko — ang komprontahin ang Glias. Madilim ang gubat at tanging ilaw lang mula sa sasakyan ang nagbibigay liwanag sa daan. Mabato din kaya todo ang paggalaw ng sasakyan na minamaneho ko.Kung gaano ako kasaya kanina na makasakay sa sasakyan na katulad nito, mas dumoble pa ito nang imaneho ko ito. I knew it's a little bit inappropriate na magsaya sa sitwasyon namin ngayon, pero hindi ko napigilang mapangiti. Noon pinapangarap ko lang ito, ngayon ginagawa ko na.Nagmistula akong nasa pelikula ngayon. Isang lalaki na mag-isang tinatahak ang nakakatakot at
***We've been walking for almost half an hour. Kasama namin ang squadron nina Jerick, habang ang ibang tatlong squadron ay tinungo ang posisyon nila. Tahimik ang gubat na sinabayan pa ng pagkatahimik naming lahat. Masyado kaming kinakabahan at nag-aalala para magsalita. Madilim din ang paligid na nagpapahirap sa aming maglakad. Napakadelikado din dahil sa mga posibleng pag-atake ng mga halimaw.Dao told us na baka maka-encounter kami ng halimaw dito dahil sa naging kilos nila n’ong papunta pa lang kami sa kampo. Kaya doble ‘yong takot at pangamba namin ngayon. Pero hindi ito nagpahinto sa amin sa paglalakad. Nandito na kami. Masyado nang huli para umatras. At isa pa, kailangan naming iligtas si Trisha, kahit makipagbakbakan pa kami sa mga halimaw.Speaking of Trisha, todo pa rin ang kontak ko sa kanya. Umaasang kahit ilang segundo lang ay makausap ko siya. "Trisha?" tawag ko sa kanya. Sa hindi mabilang na pagkakataon, wala na namang sumagot. Ayokong isipin na may nangyari na sa kanya
***TrishaFinally! I had successfully got rid of the headdress. It took me a while na hubarin ito. Sumasakit na nga ang likod ko kakayuko. Pati na rin ang ulo ko dahil sa kakahila sa buhok ko para lang matanggal ang metal na bandana sa dito. I was gasping for air, after my so-called struggle. Nagpapahinga muna ako matapos ang pinagdaanan kong hirap at sakit.The headdress were lying in front of me, probably asking na ibalik siya sa ulo ko. Dahil sa inis ay nasipa ko ito, hanggang sa marating nito ang kabilang dulo ng kwarto. Pansin ko ang ilang hibla ng buhok ko sa mukha ko. After what I did, sigurado akong buhaghag na ang mga ito. Well, I didn't have time to worry about my look. Kailangan kong balaan sina Alex sa patibong na hinanda ng Glias.Since I already got rid of the headdress, ang tanging naiwan nalang ay kung paano ako makakalabas sa bilangguang ito. Ayokong i-sugarcoat ito at tawaging kwarto — even though it was —, kasi baka magustuhan kong manatili dito.Forcing my way out