I gritted my teeth. Bumilis ang paghinga ko at pakiramdam ko'y anumang oras ay sasabog ako.
Hindi ko matanto kung boses ba ito ni Devona o baka iba! Hindi ko kabisado ang boses ng babaeng iyon!
"Hello? Are you still there?"
Lumunok ako at huminga nang malalim habang ang mga mata ko'y matalim na ang titig sa kawalan.
"Y-Yes," kinalma ko ang sarili. "Pasensiya na. Tatawag nalang ulit ako bukas. At... huwag mo nalang banggitin sakaniya na tumawag ako..." halos palakpakan ko ang sarili dahil hindi ko nasigawan ang kausap sa kabila ng pag-iinit ng dugo ko.
Talaga ba? Talaga ba, Nabrel? Girlfriend? You fucked the hell out of me but what the fuck is this? May inuuwing ibang babae! Ang kapal ng mukha ng hayop!
Buo na ang desisyon ko. Buo na ang desisyon kong manatili sakaniya. Pero ano itong ginagawa niya? Niloloko ko lang ba sarili ko? Ako lang ba
"Bakit ka pa bumyahe? Nagpahinga ka nalang sana," sambit ko sakaniya matapos ko siyang yakapin.Ngumiti lang siya at kinuha ang aking kamay."Gusto mo bang mamangka?" aniya at nagsimulang humakbang. Ako'y nagpatinaod na lamang."Mamangka? Ngayon?" my brows furrowed."Panonoorin natin ang pagsikat ng araw. Gaya noon,"Nang magsimulang umandar ang bangka, umupo siya sa aking tabi. Madilim pa ang karagatan maging ang kalangitan. Niyakap ko ang aking sarili nang manuot sa balat ko ang lamig ng hangin. Pinatungan ko lamang ng kulay abong roba ang pantulog kong night dress kaya ramdam na ramdam ko ang lamig."Sorry. Biglaan," bulong niya nang pumulupot ang braso niya sa aking baywang at hinapit palapit sakaniya."Talagang biglaan, Nabrel. Bakit ba kasi bigla ka nalang sumusugod dito?""Ayaw mo
Mabilis akong humarang sa harapan ni Nabrel sa kabila ng matinding panginginig ko."Davien! Stop! Ano ba?!" my voice was edged with fear as my body went cold.Naramdaman ko ang braso ni Nabrel na pumulupot sa aking baywang. Ang mainit niyang hininga sa aking tainga ay kahit papaano'y nagpakalma sa akin."Baliw iyang asawa mo. Dapat mo na talagang hiwalayan iyan," bulong niya sa akin habang ako'y hindi na makahinga sa labis na takot."Ibaba mo iyan!" mariin kong sinabi at hindi ko na napansin ang tuluy-tuloy na pagbuhos ng aking mga luha. Ngumisi siya ngunit punung-puno iyon ng dilim."Layuan mo ang lalaking iyan, Talianna. Dito ka sa tabi ko,""Hindi," bulong ni Nabrel sa akin. He kissed the soft spot of my neck and his arms around ny waist tightened. Unti-unting pumayapa ang aking paghinga. Ang mabilis na kalabog ng puso k
"Mommy?"Mabilis kong naitulak si Nabrel palayo sa akin nang maulinigan ko ang maliit na boses na iyon.Natanaw ko si Vendrick. Hindi ko namalayan na binuksan niya ang pintuan at ngayo'y nakasilip doon."Uhm..." tumikhim ako at nilingon si Nabrel na ngayo'y nakapamaywang at hinahaplos ang kaniyang buhok.Tumayo ako at nilapitan ang bata."What are you doing, Mommy? Who's that? And why is it so dark in here? Where's Daddy?"Binuhat ko siya at binuksan ang ilaw. Dumiretso ang mga inosenteng mata niya kay Nabrel.Nabrel was simply staring at us. He had this unreadable expression. His lips were pressed into a thin line."Why is there a stranger in your room, Mommy?" nakakunot ang noo ni Vendrick nang ako'y nilingon niya at mabilis ding bumalik kay Nabrel ang kaniyang atensyon.&nbs
Sumimangot ako at pumalatak."Nag-crave lang ng santol, buntis na agad? Ano ba namang logic iyan," umirap ako at humiwalay sakaniya. "Hindi nga ako buntis," may himig ng iritasyon ang tono ko.Tumitig siya sa akin. Naroon pa rin sa mga mata niya ang pagdududa at tila malalim ang iniisip. Ngunit kalaunan ay pinagsawalang-bahala niya na lamang iyon."Bibili ako. Pumasok muna tayo," aniya at muling kinuha ang kamay ko.Nadatnan namin sina Manang Fely na nagluluto. Bumati kami ni Nabrel sakanila. Pinaupo niya ako at kumuha ng malamig na tubig para sa akin bago siya magpaalam para bumili ng santol."Santol? Aanhin niyo naman ang santol? Gabi na," untag ni Manang Fely nang magpaalam si Nabrel.Lumipad ang tingin sa akin ng matanda at kitang-kita ko roon ang nais niyang ipahiwatig. Sinapo ko ang noo ko at pumikit."Bawal
Nang gabing iyon, ni hindi ko magawang pilitin ang sariling makatulog. There was a small voice inside my head, making me realized the things I mindlessly said to Nabrel awhile ago.Pumikit ako nang mariin at umikot sa kama.What did I say that? Ngayon ay hindi ako makatulog dahil sa matinding pagsisisi.Hinawi ko ang kumot at bumangon. Mabilis ang mga hakbang ko palabas ng kwarto. Hindi na ako kumatok pa sa kwartong inookupa niya at binuksan na lamang iyon.Bumungad sa akin ang madilim at malamig na paligid. Marahan kong tinulak ang pinto upang maisarado.I bit my lower lip as I walked carefully towards the bed. Naaaninag ko ang kaniyang nakadapang katawan. Maging ang kaniyang malumanay na paghinga ay dinig ko.Kinukurot ang puso ko sa tuwing bumabalik sa isipan ko ang lahat ng nasabi ko kanina. Hindi ko ginustong marinig niya iyon mul
Umupo siya sa kama at inabot ako upang humalik sa aking noo. Nanatiling nakasimangot ang mukha ko, naghihintay ng paliwanag niya."It was Devona..." aniya sa nag-iingat na tono."Alam ko. Narinig ko," matalim kong tugon.He took a deep breath. "Tumawag siya dahil gusto niyang ipakilala ako sa parents niya bilang... kasintahan niya. She wanted us to have a fake relationship. Pine-pressure raw siya ng mga ito na mag-asawa na," paliwanag niya sa kalmadong boses ngunit mas lalong uminit ang ulo ko."Ano?! Baliw ba 'yang babaeng 'yan? Bakit palagi nalang ikaw ang kinukulit?"Umusog siya upang ipulupot ang braso sa aking baywang. Hinaplos niya ang bahaging iyon. Nanatiling matalim ang titig ko sakaniya."Mainit nanaman ulo ng misis ko. Pinatayan ko nga ng tawag, 'di ba?" malambing niyang bulong at humalik sa aking panga. Umiwas ako. Akala ba niya madadala ako sa mga paganiyan-ganiyan?"Edi sana blinock mo
Binalot kami ng katahimikan. Nakatitig lamang ako sa madilim na karagatan habang ang buwan ang nagsisilbing saksi sa aming dalawa.Ramdam ko ang bawat mainit niyang paghinga sa aking tainga. Hindi ko alintana ang lamig na dala ng hangin dahil sa kaniyang yakap.Kahit walang salita na nanggagaling sa aming dalawa, sapat na ang mabilis na tibok ng puso ko upang marinig ang lahat.Standing here with him in silence brought a lot of tranquility in my soul. Sharing a quite time with him is better than anything else.Naramdaman ko ang paghaplos niya sa daliri ng aking kaliwang kamay. Nanatili ang mga mata ko sa kawalan.Natigil lang sa paglipad ang isip ko nang maramdamang inangat niya ang aking kamay at dumausdos ang isang metal sa aking daliri.With a swift movement, he placed the ring on my finger.Tulala a
Lumipas pa ang ilang sandali nang marinig ko ang pagbukas ng pintuan. Nanatili akong nakayakap sa unan, nanghihina dahil sa matagal na pag-iyak."Talianna," nahimigan ko ang kaba sa tono niya. Naramdaman ko ang paglubog ng kama at ang mainit niyang kamay na humaplos sa aking braso.Umiwas ako sakaniya, hindi siya tinitignan. Mas naging determinado siyang hawakan ako dahil pumulupot ang kaniyang braso sa aking baywang kahit na patuloy kong hinahawi ang kamay niya."Don't touch me. Lumayo ka. Ayaw kitang makita," mahina ngunit punung-puno ng diin ang boses ko. Narinig ko ang paghugot niya ng malalim na paghinga."Makinig ka muna sa'kin," marahan niyang bulong."Lumayo ka," mas diniinan ko ang bawat salita. Kumilos ako upang itulak ang kaniyang dibdib."Get away from me! Sinungaling ka! Lumabas ka! Lumayo ka sa'kin!"
Hindi ko na siya magawang hawakan at tuluyang lumuhod sa aking harapan. "Patawarin mo ako, Nabrel. Anak... patawad. Sobrang natakot ako para sa amin ng pamilya ko. Alam ng lahat na kilala ang pamilya ng mga De Loughrey bilang makapangyarihan. Gusto ko lang protektahan sina Sandro. Pero walang araw na hindi ako ginugulo ng konsensya ko, Nabrel. Sobrang hirap... hindi ko na kayang manahimik." Nang mga oras na iyon, hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman. May halong galit, pangamba, lungkot at iba pang mga bagay na hindi ko mapangalanan. Nabanggit ng matanda ang video na kaniyang nakunan. Buong gabi kong pinanood ang dalawampu't walong segundong video. Paulit-ulit hanggang sa hindi ko na mabilang. Sampung taon na ang video ngunit klaro pa rin ang laman nun. "Iningatan ko 'yan. 'Yan ang bukod tanging iningatan ko sa buong buhay ko, Nabrel. Dahil alam ko na
"Naku, toy. Mahirap iyong ganiyan. Kahit sabihin mo pang mahal ka ng babaeng 'yan, maghahanap at maghahanap 'yan ng iba sa labas. Dahil tayong mga narito sa loob, kinakalimutan.""Tama! 'Yong asawa ko, ayun! Buntis na sa ibang lalaki. At alam mo kung anong mas masaklap, toy? Kumpare ko ang nakabuntis. Putangina niyo Corazon at Manoy! Putangina niyong lahat!"Hindi madali ang buhay sa loob. Hindi ko lubos maisip na mararanasan ko ang ganitong klase ng hirap. Inalis ako sa seldang 'yon matapos ang ilang buwan. Noong una ay hindi ko alam kung bakit kailangan ang ganoon. Ngunit unti-unti ko ring nakuha ang dahilan.Malalaking tao ang kasama ko sa nilipatan na selda, punung-puno ng tattoo ang mga katawan. Pagdating ko roon, mainit kaagad ang ulo nila sa akin.Tangina. Alam ko na ang ganito.Hindi ako nagkamali. Halos araw-araw kong tiniis ang hagupit ng kanilang mga kamao. Umabo
"Sabihin mo... hindi talaga kayo naghiwalay, 'di ba? Kayo pa rin hanggang ngayon. At kung anuman ang mayroon sa atin... laro lang para sa'yo. Nainip ka at ginusto mong maghanap ng mapaglilibangan habang malayo ka sakaniya.""Ang sama mo! How dare you think of me that way?! How dare you, huh?! Ganiyan ka mag-isip dahil ginagawa mo rin! Ang kapal ng mukha mong sabihin iyan pero ikaw itong lantarang may iba! Two weeks! Two fucking weeks, Nabrel... paano mo ako natiis nang ganoon katagal?""Hindi mo alam ang sinasabi mong tiniis kita..." nanginig ang boses ko."Bakit ka ba nakipag-usap sa akin kung ganito lang din naman? Sana ay hindi ka na nagreply! Sana tuluyan ka nalang hindi nagpakita! I hate you, Nabrel! I hate for accusing me! I hate you for being with Lily! I hate you for hurting me!""I hate you too..." bulong ko ngunit ang tanging gusto ko nalang gawin ay ang hilahin siya at halikan.
Ramdam ko ang kaniyang panginginig. Nang masilayan ko ang mga mata niya, doon ako tuluyang nawala.In that moment, I felt that our souls were connected with each other. Her name was already marked on my soul. My whole life was full of shortcomings as I've been chastised by the cruelty of the world but when she came, my soul suddenly boasted a plenitude of tranquility.Buong akala ko ay sa kalmadong karagatan ko lamang makukuha ang ganitong klaseng kapayapaan. Ngunit mayroon palang mas higit pa roon..."Sana madali lang 'to, Talianna. Sana maintindihan mo..."Umiling siya at hinang-hina nang itulak ako."Because you love someone else. Masama ba ako, Nabrel? Naiinggit ako kay Blair. Inggit na inggit ako sakaniya."Pumikit ako ng mariin at tumingala.Bakit hindi niya magawang maintindihan? Akala ba niya ay madali para
Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman matapos marinig mula sakaniya ang mga salitang 'yon.Hindi, Nabrel. Masyadong mababaw ang nararamdaman niya sa'yo. Like nga lang, 'di ba? Masyadong pambata kaya bakit ka nagkakaganyan na para bang pagmamahal ang inamin niya?"Talianna, hindi pwede. May... may girlfriend ako."Dahil sa gulo ng isip ko, dahil sa mga bagay na gumugulo sa akin tungkol sa aming dalawa, iyon lang ang tanging naging sagot ko.Inakala ko na iyon ang mas mainam sa aming dalawa. Ano bang mangyayari kung sakaling malaman niya ang nararamdaman ko? Ayaw ko nang malaman. Ayaw ko nang saktan ang sarili ko.Hindi kami pwede at ayaw ko nang kalabanin ang tadhana.Ngumiti siya ngunit alam kong hindi iyon ang ngiti na gusto niyang ipakita sa akin.Hinampas ang puso ko nang makitang namuo ang kaniyang mga luha.
"Blair, marami akong responsibilidad sa buhay. Marami akong gustong gawin. At ang pakikipag-relasyon ay hindi kasama roon. Pasensya na pero..." umiling lamang ako. Humiwalay ako sakaniyang pagkakahawak."Hindi! Alam kong hindi 'yan ang dahilan mo, Nabrel. May iba kang nagugustuhan! Alam ko! Nakikita ko! Kitang-kita ko!" sigaw niya na ikinagulat ko. Ngunit hindi ko magawang pabulaanan ang kaniyang sinabi dahil alam ko na bistado na ako.Hindi na dapat ako nagpunta pa rito sa mansyon ng mga Monselorette. Hindi ko inakala na ito pala ang gusto niyang pag-usapan.Tumitingin ako sa paligid dahil baka bigla siyang sumulpot at makita kaming dalawa rito sa hardin. Ayaw kong may iba siyang iniisip sa aming dalawa ni Blair.Tamang hinala pa naman ang isang iyon.Pero ako... malakas lang ang tama pagdating sakaniya."Blair, tsaka na tayo mag-usap kapag kumal
Anong ginagawa ng dalawang lalaki? Bakit hindi nila tulungan ang Papa ko? Bakit nanonood lang sila habang sinasaktan ang Papa ko?"Papa..." nanginginig kong bulong habang nakatago."Kung nasa akin pa rin hanggang ngayon si Louisiana, masaya kaming dalawa ngayon! Bakit mo siya pinabayaan?! Huh?! Tinanggap ko! Natuto ko nang tanggapin na hindi ako ang mahal niya! Nagpakasal ako sa iba at bumuo ng pamilya pero siya pa rin! Dapat ay ibinalik mo nalang siya sa'kin kung hindi mo siya kayang alagaan!" kahit punung-puno iyon ng galit, hindi nakatakas sa aking pandinig ang pagkabasag ng boses nito.Hindi ko maintindihan. Sino ang lalaking 'yon? Bakit niya kilala si Mama? Anong sinasabi niya?Nagimbal na lamang buong pagkatao ko nang makitang tinulak ng lalaki ang Papa ko. Mabilis niyang hinablot ang isang bagay na hindi ko maaninag na inabot ng lalaking nasa tabi nito.
May parte sa akin na nagdiwang nang masilayan ang mukha niya. Kahit may bahid ng iritasyon doon..."What?" maarte niyang untag at bahagyang nakasimangot. Pansin ko ang pamumula niya. Madali iyon mapansin lalo pa't ang kaniyang puti ay nasa ibang lebel.Ngumuso ako, pinipigilan ang malawak na ngisi. Bakit ang dali niyang mairita? Ganito ba talaga ang mga anak-mayaman?"May gusto pa po ba kayo?" kaswal kong tugon matapos maiabot ang baso.Hindi nagtagal ang tingin niya sa akin at kaagad binalik ang atensyon sa kausap."You can leave now. Thanks," sumulyap siya ulit sa akin ngunit mabilis lamang iyon. Hindi man lang marunong magbigay ng kahit maliit na ngiti.Hindi nagtagal sa isip ko ang maiksing interaksyon na iyon. Marami akong ginagawa at hindi ko na kailangan pa ng karagdagang iisipin. Binuhos ko ang lahat ng oras sa mahahalaga
Ang tanging gusto ko lang noon ay maging kumportable ang mga kapatid ko. Hindi ko na inalala ang sarili. Madalas akong hindi pumasok sa eskwelahan dahil hindi ang pakikinig sa guro ang kailangan ko, kundi ang magtrabaho at kumita para sa amin. I grew up with a lot of responsibilities. Halos patayin ko ang sarili sa pagtratrabaho. Pagpasok palang ng panibagong araw, nasa laot na ako kasama ang mga mangingisda. Hindi ko kilala ang pahinga."Limang daan. Pasensya na, Nabrel. Alam mo naman, tumaas ang presyo ng pinagkukunan ko ng mga gulay,"Tumango ako at binigyan ng isang maliit na ngiti si Aling Nora."Naiintindihan ko po," pinunasan ko ang aking noo gamit ang dalang panyo.Mataas ang tirik ng araw. Naisip ko ang kapatid kong si Senyel. Patapos na ang klase nun. Nakapagdala kaya iyon ng payong? Matigas pa naman ang ulo ng isang 'yon at ayaw na nagdadala ng kung ano kaya madalas kong