Jane ngumiti kay Sabrina. “Mahirap mong patawanin, pero malambot ang puso mo.”Dumating na si Sabrina sa harap ni Jane, at medyo naawa siya kay Jane habang tinitingnan ito. “Jane, ang putla mo at parang pumayat ang mukha mo.”Tumango si Jane. “Swerte ako at hindi pa oras ko.”“Jane, kailangan mong mabuhay!” sabi ni Sabrina habang kinakagat ang ngipin.Tumango ulit si Jane. “Oo, kailangan kong mabuhay! At hindi lang basta mabuhay, kailangan kong maging matibay. Dapat maging katulad mo ako, at protektahan ang anak ko habang buhay. Hindi lang yon, kailangan ko rin ipagtanggol ang aking kasal,” sabi ni Jane, at saka tiningnan si Alex na hawak ang bata.“Mister Poole,” tawag ni Sabrina. Hindi niya inaasahan na magiging natural si Mister Poole sa pag-aalaga ng bata. Parang ganap na ama siya sa oras na iyon. Bagong pakain lang niya sa bata, at binuburp na ito. Ang galing pa niya sa pagpapa-burp sa bata. Pagkalipas ng ilang minuto, naburp na ang bata. Saka lang siya nakahinga ng maluwag a
Biglaang tumawag si Sean Ford. Pero mas nakakagulat pa kay Sabrina, napakabait ng boses ni Sean. Kahit takot si Sean kay Sebastian, at matagal nang walang koneksyon sa Ford Group, madalas malakas pa rin si Sean, lalo na sa Ford Residence. Lakas din siya sa paningin nina Sabrina at Aino. Pero ngayon, kitang-kita na ang hina ng tono ni Sean."Sabrina, ako... ako ang father-in-law mo," sabi ni Sean.Father-in-law? Ang salitang 'to ay bago kay Sabrina. Para sa kanya, iisa lang ang tatay niya at namatay na ito noong twelve years old siya. Kalaunan, nalaman niya na si Lincoln ang kanyang tunay na ama, ngunit si Lincoln ay hindi kailanman nagbigay sa kanya ng kaunting pagmamahal na tulad ng isang ama. Tinulak pa nga siya ni Lincoln sa bilangguan gamit ang kanyang sariling kamay. Kaya, ang ama ay isang salitang nagpaparamdam kay Sabrina ng ironya at kaligayahan tuwing naririnig niya ito. Kalaunan, ikinasal siya kay Sebastian. Tulad niya, bihira ring tawagin ni Sebastian ang kanyang ama. Bihi
"Dadalhin namin ni Sebastian si Aino para bumisita kay Lolo..." sabi niya ng kalmado."Sabrina," tawag ni Sean kay Sabrina ng may lambing. Para bang malapit, humihingi ng tawad, at nagpapasakop."Mister Ford, meron pa bang iba?" tanong ni Sabrina."Sabrina, ma...mapapatawad mo ba ako?" tanong ni Sean.Napatigil si Sabrina sa pagkabigla."Hindi ko nakita ang mga pagkakamali ko dati. Palaging mataas ang noo ko, pero nang makita kong malapit nang mamatay ang matanda, biglang naramdaman ko na matanda na rin ako. Pitumpu't pito na ako. Bakit pa ako nag-aalburoto? Dalawang beses ka nang nabuntis para sa pamilya Ford. Si Aino malaki na at napakabait. Bilang lolo niya, ano pa bang hindi ko masisiyahan? Nasobrahan ako dati! Grabe ang ginawa ko! Sabrina, matanda na ako, baka... baka pagkatapos mamatay ng lolo mo sa batas, ako naman...""Mister Ford!" Pina-epal ni Sabrina si Sean. "Huwag mong sabihin 'yan, Mister Ford. Ako... pinapatawad kita. Ako... hindi kita kinagalitan."Mabait talaga
“Mommy, tingnan mo, si Lolo!” sumigaw ulit si Aino.Sa parehong oras, lumabas din si Sabrina sa pintuan nang pabigla-bigla. Sa isang iglap, nakita niya si Sean na nakatayo sa harap ng elevator at may hawak pang dalawang bag sa kamay. Mukha siyang medyo pagod, ngunit masaya ang kanyang mukha. “Sabrina, ikaw... hindi mo na kailangang gumawa ng crab ravioli para kay Aino. Ito... binili ko kagabi sa pinakamatandang tindahan ng ravioli sa isa sa pinakamatandang kalsada sa lungsod. Sinadyang pinanood ko sila habang inihahanda ang karne ng alimango at binalot ito, at pinanood ko sila habang nilalagay sa freezer para i-freeze.”Natahimik sina Sabrina at Aino.“Kung mali ang oras ng pag-freeze ng karne ng alimango, hindi ito magfi-freeze. Kung sobrang tagal itong ifi-freeze, kahit isang segundo lang na mas matagal, hindi ito magiging sariwa. Kaya't niluto ito ng alas-kwatro ng umaga at natapos sa loob ng kalahating oras. Pagdating ko sa pintuan ninyo, sakto lang... Sakto lang...” bulong ni S
"Naku, Lolo, ang bagal mo talagang maglakad sa hagdan," sabi ni Aino na may ngiti."Ikaw talaga, malilimutin mo na talaga ako. Sabi mo masaya tayong dalawa maglakad sa hagdan na magkahawak kamay, at naniwala naman ako. Pero ikaw, malayo na ang nalakad, ako'y nasa taas pa rin.""Lolo, tutulungan kita." Umakyat ulit si Aino sa mga hakbang para hawakan ang kamay ng kanyang lolo. "Ingat ka, Lolo."Lolo? Sandali lang na nalito si Kingston. Si Sean ba iyon? Parang boses niya, pero bakit ganoon ka-friendly si Aino sa kanya? Justo nang gustuhin na ni Kingston na umakyat para tingnan ito, si Aino ay nagpatuloy na paibaba na kasama si Sean. Tunay nga, si Sean iyon. Ngunit napanganga si Kingston. Hindi niya inaasahan na magiging ganoon ka-friendly si Aino sa matandang lalaki. Hindi siya malayo sa kanya, at napakalapit niya. Sa mga dahilan na iyon, naramdaman ni Kingston na naantig siya. Sa huli, lolo niya ito, kaya't wala namang dahilan para hindi sila malapit."Magandang umaga, Lolo Director
"Lolo! Iligtas mo ako, Lolo!" Nagsigaw si Aino nang buong lakas. Gayunman, nagawa lamang niyang sumigaw ng ilang beses bago siya itinulak papasok sa isang sasakyan.Si Sean, na itinulak palayo, ay marahas na pinukpok ang sahig ng buong lakas. "Mga b*stard! Mga g*go! Ibaba n'yo ang apo ko! Ibaba n'yo siya!" Ang kanyang sigaw ay nagbigay-tanda ng kanyang matanda at mahina nang kondisyon. Tiningnan niya nang malalim ang kotse na may kasamang apo, habang ito'y unti-unting umiilalim sa malayo. Dugo ang dumaloy sa kanyang puso. Kinuha niya ang kanyang cellphone at sa pamamagitan ng kanyang mapag-aalanganing mga daliri, sinubukang tawagan ang isang grupo ng mga numero. Sa sandaling ma-connect ang tawag, agad siyang sumigaw ng galit. "Mga g*go! Grupo ng mga walanghiya kayo! Bakit ninyo binago ang plano? Hindi ba't napagkasunduan natin na ako mismo ang lalapit sa kanya at hindi natin siya guguluhin o takutin? Bakit ninyo siya inagaw sa kalsada? Kinakabahan na siya! Nanginginig sa takot!"Maki
Mali ito! Lahat ay isang pagkakamali! Sa sandaling iyon, isa na namang malaking kamalian ang nangyari nang mismong itulak niya palabas ang kanyang apo, at hindi tiyak kung siya'y mabubuhay o mamamatay! Sa sandaling iyon, umupo si Sean sa kalsada hindi kalayuan sa kindergarten ni Aino, itinagilid ang ulo, at biglang umiyak ng todo. Siya'y umiyak nang walang tigil, kaya't nasasagasaan siya ng luha at mga paghikab. Ang isang matandang lalaki na nakadamit pormal, na may sasakyan na nakaparada hindi kalayuan sa likuran niya, ay tahimik na umiiyak sa gitna ng kalsada. Ito ay nagbigay-daan sa maraming mga tingin mula sa mga tao sa paligid. May isa sa kanila na hindi mapigilan at nagtanong, "Sir, Sir, anong nangyari...sa inyo?"Linis ni Sean ang kanyang mga mata mula sa luha. "Aking...aking apo...kinidnap."Tumingin ang ilang tao sa paligid, ngunit walang nakita na kahit anong kakaiba. Agad ay may isa sa kanila na nagtanong, "Gaano na katagal mula nang kinidnap siya?""Lima...limang minuto
"Young Master Sebastian! Young Master Sebastian, anong nangyari...sa'yo? Young Master Sebastian?" Sa isang iglap, nakita ng housekeeper na nagdilim ang mukha ni Sebastian at umuga ang mga ugat sa noo nito.Tumawag ulit ang housekeeper. "Young Master Sebastian?"Ang anyo ni Sebastian ay labis na nakakatakot. Maingat na kinuha ng housekeeper ang basag na telepono sa sahig at hindi alam kung dapat niyang ibigay kay Sebastian o hindi. Napansin niyang nagiging mala-demonyo ang mukha ni Sebastian. Bumaling ito at dali-daling lumapit sa harap ng kama ni Old Master Ford na may malalakas na hakbang. Itinaas niya ang kanyang kamay at hinawakan ang mga kable na konektado sa lahat ng mga kagamitang medikal. Hinalukay niya ang mga iyon nang malupit sa kanyang mga kamay. Kung aalisin niya lahat ng mga kable na iyon, maaring masuspetsahan na pinatay ni Sebastian ang kanyang sariling lolo.Tinawag ng housekeeper. "Young Master Sebastian!" Hindi siya lubusang naawa kay Old Master Ford, na nakahiga s
"Lahat kayo ay inakusahan ako! Ako, at si Ryan Poole, at iiyak na lang dito!"Sa sandaling iyon, wala kang mapapansing bahid ng pagkapiyok sa tinig ni Ryan. Alam ni Sabrina na nagmamalaki lang siya. Siya'y lubos na nagmamalaki."Dalhin mo kami agad kay Ruth! Kung hindi mo kami ipapakita ang daan, bubugbugin kita ng husto!" sabi ni Sabrina na puno ng inis."Sige ba! Aunt Sabrina!" Tumalikod si Ryan at tumungo papunta sa ward."Sandali, Ryan. Sandali!" Tawag muli ni Sabrina. Lumingon si Ryan at tumingin kay Sabrina. "Anong mayroon?""Sabihin mo muna sa akin, mayroon ka bang mga lalaki, babae, o kambal?""Hindi ko sasabihin! Hindi ko muna sasabihin! Hindi ko lang sasabihin sa iyo!" Sinabi ni Ryan na may walang katulad na bastos na ekspresyon.Napakayabang ni Ryan na nagawa pa niyang humini sa tono. Nainis doon si Sabrina at kahit ang grupo ng tao sa likod niya ay sobra rin nakaramdam ng galit at gulat. Gayunpaman, nang makitang naging ama lang si Ryan noong araw na iyon, hindi ni
Nakatayo mag-isa si Ryan sa labas ng delivery room at kakaiba ang kanyang ekspresyon. Takot na takot si Sabrina at sobra ang kalabog ng kanyang puso. Hinawakan niya si Ryan at nagtanong, "Nasaan si Ruth? Bakit hindi ko naririnig ang sigaw niya? Sabihin mo sa akin, kumusta si Ruth?"Tinaas ni Ryan ang mga kilay niya at tumingin kay Sabrina. "Alam mo ba, Aunt Sabrina?""Ano?" tanong ni Sabrina. "Si Ruth... pagkatapos niyang madala sa delivery room, inabot ng hindi aabot... hindi aabot ng isang oras at pinanganak niya ang dalawang bata!"Hindi nakapagsalita si Sabrina. Napatigil din si Sebastian."Walang sakit na naramdaman si Ruth, alam mo ba 'yon? Hindi pa ako kailanman nakakita nang ganoong kabilis na pagpapanganak, Aunt Sabrina. Talagang nirerespeto ko noon noong ikaw, si Aunt Jane, at ang asawa ni Zayn na si Hana, noong nanganak, lahat kayo ang pineke ang mahirap na proseso. Hahaha..."Walang masabi si Sabrina. Pagkatapos ng mahabang panahon, tinaas niya ang kanyang kamay at
Bago pa malaman ng kahit na sina, agad binuhat ni Ryan ang asawa niya at nagmadali palabas nang nagmamadali. Ang lahat sa kasal at masasabi na agad kung anong nangyayari. Tumabi sila nang sa dalawang grupo kasama ang isang grupo na umatras sa kasal ni Yvonne at ang iba ay sinundan si Ryan sa kasal. Doble ang saya ni Yvonne sa araw na iyon. Hindi dahil sa kasal niya lang, pero pati na rin dahil manganganak na ang kaibigan niya. Nadala pa rin ang kasal sa isang sobrang buhay kasiyahan. Pagkatapos matapos ang kasal at hinatid na nila si Yvonne at Marcus paalis para matapos na nila ang kasal pagkatapos ay si Sabrina at ang iba pang mga tao ay pumunta sa hospital. Hindi maikukumpara ang pag-alala ni Sabrina sa buong biyahe niya papuntang hospital. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na manganganak si Ruth at kambal pa ito, hindi lang alam ni Sabrina kung magiging maayos ang magiging delivery ito at kung cesarean na seksyon ba ang kailangan. Sa buong paglalakbay, pinipilit ni Sabrina si
Hindi makapaniwalang tumingin si Old Master Shaw kay Yvonne. "Anak ko, pinag-isipan mo na ba ito nang mabuti? Hindi ka na ba... natatakot sa akin? Hindi ka na ba... galit sa akin?"Nakaramdam ng hiya si Yvonne. "Alam mo po 'yon?""Siyamnapung taon na ako. Magiging matandang halimaw na ako. Ano pa ba ang hindi ko malalaman? Inisip ko na ito. Kung ayaw mo sa akin, pupunta ako sa nursing na pabahay pagkatapos niyang makasal ni Marcus..." sabi ni Old Master Shaw. "Hindi..." Hindi ganoo'ng kawalang puso si Yvonne. "Pasensya na. Malapit ako kay Sabrina at natuklasan ko ang maraming tao na abusuhin at pahiyain siya. Mula nung mga impostora mo pong mga apo na patuloy siyang sini-set up para paulit-ulit na abusuhin si Sabrina. Talagang galit ako sayo nang sobra mula noon. Hindi mo maiisip kung paano tumakas si Sabrina at ang kanyang ina nang may ngipin sa mga balat nila. Sobrang nakakaawa sila. Kaya, sa mahabang panahon, natatakot po ako sa'yo dahil...""Simula ngayon, nag-iba na ang opinyon
Kahit na takot si Yvonne magpakasal, siya ang pinakamasaya sa lahat ng mga babae. Simula pagkabata, Parehas na minahal si Yvonne ng kanyang mama at papa, at kahit ang kanyang tito, tita, at pinsan ay minahal din siya ng sobra. Hindi kailanman nagdusa ng kahit anong paghihirap at pagdurusa si Yvonne sa paglaki niya. Lumaki siyang malambing na babae sa pamilya.Ang relasyon niya kay Marcus ang tanging nagparamdam sa kanya ng pagkagipit. Tulad ng naramdaman niya mula kay Old Master Shaw. Ito ay dahil nasaksihan niya kung paano malupit na tratuhin ni Old Master Shaw si Sabrina na siyang sobrang nakaramdam ng takot si Yvonne kay Old Master Shaw. Habang lumilipas ang panahon, kahit si Old Master Shaw ay naramdaman ang takot niya sa kanya. Sa isang pagkakataon, kumuha na ng inisyatibo si Old Master Shaw na tanungin si Yvonne, "Anak ko, para kang isang takot na maliit na uwak. Bakit sa tuwing nakikita mo ako ay lilingon ka sa iba at hindi makapagsalita kahit na isang katiting na salita sa a
Nagulat ang lahat sa sinabi ni Ryan.“Sa kasalukyan, buntis ang aking pinakamamahal na asawa ng kambal! Isipin niyo yun! Nabuo ang kambal namin habang sobrang abala siya sa pagdadraft ng architectural design! Ang galing ng asawa ko diba?” Masayang sabi ni Ryan. Dahil dito, biglang namula si Ruth. Siya ang bride kaya kung siya ang papapiliin, ayaw niya muna sanang iaannounce na buntis siya! Pero huli na ang lahat dahil saktong sakto ang sinabi ni Ryan para sindakin ang mga mayayabang na babaeng pinagtatawanan siya kanina. Sobrang laki ng benepisyo ng ginawa ni Ryan dahil may tradisyon sa KIdon City na sa araw ng kasal, ipapahiya ng mga bisita ang bride. Pero ngayong sinabi na ni Ryan na buntis siya, wala ng naglakas ng loob na gawin yun!Sobrang engrande ng kasal nina Ruth at Ryan, kaya sobrang nakatulong ito sa confidence ni Ruth. Alam niya na kumpara sa asawa nina Jane at Sabrina, hindi hamak na mas mababa si Ryan, pero dahil hindi naman nagkaroon ng engrandeng kasal ang mga ito
”Tamaaa! Pero ano pa nga bang magagawa natin. Siya ang type ng young prince kaya kahit na sumalampak pa tayo dito, wala na tayong magagawa.” “May naisip ako! Bakit kaya hindi natin batiin ng bagong kasal ng Spanish mamaya? Tignan natin kung anong magiging reaksyon niya.” “Uy, gusto ko yang ideya na yan.”“Haha! Gusto ko siyang makita na mamula sa kahihiyan.” “Eto nga… balita ko napaka baba daw ng self esteem niya.”“Haha! Tara batiin na natin siya..”Galing sa mga prominenteng pamilya ang grupo ng mga babae. Hindi sila maawat sa paguusap at pagtatawanan habang naglalakad papunta sa direksyon ni Ruth. Nang oras na yun, kasalukuyang nakikipag usap si Ruth sa mga Poole. Hindi naman siya nakakaramndam ng anumang kaba at takot dahil kagaya nga ng sinabi ni Sabrina, wedding niya yun at siya ang host kaya tama lang na kausapin niya ang mga bisita nila.Noong malapit na ang grupo ng mga magagandang babae kay Ruth, sakto namang may dumating na isang napaka gwapong foreigner na nakas
Ika-labing-apat ng Pebrero noon at malamig ang panahon. Subalit para sa Grand Enigma Hotel, ito ay tila nasa kalagitnaan ng tagsibol. Maraming magagandang babae at mga marilag na babae mula sa iba't ibang panig ng bansa ang nagtipon sa marilag na hotel na iyon. Ngunit ang pinakamagandang babae sa araw na iyon ay ang bungang-bisig na si Ruth.Normal na sobrang lamig tuwing February 14, pero pinainit ng mga nagagandahan at eleganteng kababaihan ang Grand Enigma Hotel. Siyempre, ang pinaka maganda sa lahat ay walang iba kundi ang bride na si Ruth. Ang wedding dress na suot niya ay nagkakahalaga ng mahigit one million dollar na personal na dinesign at pinatahi ni Sabrina sa ibang bansa. Sahill hindi nakasuot ng magandang wedding dress, gusto niyang maranasan ito ni Ruth. Habang nakaupo sa dressing room, hindi napigilan ni Ruth na humagulgol. “Sabrina, sobrang swerte ko talaga na nkilala ko kayo. Maaga akong nawalan ng mga magulang at pamilya kaya kung hindi dahil sainyo ni Yvonne, bak
Noong nine years old ako, sobrang hirap ng pamilya namin na hindi kami makabili ng sapatos. Nagkataon, isang araw nakita ko nag nagtapon ka ng sapatos sa basurahan. Hinintay kitang umalis bago ako lumapit, pero bumalik ka at kinuha mo sa akin yung sapatos. Ginawa mo akong katatawanan. Ang sabi mo sa akin, kumahol ako na parang aso, pagkatapos, naaliw ka at marami ka pang ibang pinagawa sa akin. Siyempre, bata pa ako nun at gustong gusto ko na magkaroon ng bagong sapatos kaya ginawa ko lahat ng mga pinagawa mo.”Hindi nakapag salita si Lily. Naalala niya yun. Noong mga panahon na yun, bilang anak ng isang mayamang pamilya, hindi niya naman kailangang personal na magtapon sa basurahan, pero nang makita niyang may nagkakalkal ng basura na kaedaran niya, naisip niya na mukhang masayang pag tripan ito kaya kumuha siya ng isang pares ng luma niyang sapatos bilang pain. Hindi naman ikinakaila ni Lily na sobrang natuwa siya sa ginawa niya at para sakanya wala lang yun. Sa totoo lang, ang bu