Chapter 16

Stay

“Go get your filthy things and leave my house. You are not welcome anymore.”

Parang namingi si Heather sa narinig. Halos takbuhin niya ang distansiya nila ng ina saka kumapit sa braso nito.

“M-Mom, baka pupwede nating pag-usapan 'to—“

Iwinaksi ni Julia ang kamay ni Heather na nakakapit sa kaniya. “I have made up my mind. At tigil-tigilan mo na ang pagtawag sa 'kin ng Mommy. Hindi kita anak, and you will never be my child!” singhal nito kay Heather. “Now go get that trash belongings of yours. Matagal na akong nagtitimpi sa 'yong bata ka. And what you did last night was the last straw!”

Hilam ang luhang tumingin siya sa ina. “I told you! I didn't mean it, Mommy! I just snapped. Pinagsisisihan ko na po iyon!” pilit niyang pagpapaliwanag. Heather’s doesn’t care if she looks so desperate. Ang mahalaga, hindi matuloy ang pagpapaalis sa kaniya.

“I don't give a damn about your reasons. Leave, Heather! You were not meant to live here anyway. Ni hindi ko nga matandaan ang rason ko kung bakit ako pumayag na tanggapin at patirahin ka sa pamamahay ko.” Julia may look enraged but she’s relieved and happy deep down. Matagal niya ng gustong palayasin ang bastarda ng asawa niya sa bahay nila pero hindi niya magawa. Ngayon, may sapat na siyang rason para ipagpatuloy ang plano.

“Mommy, please...kahit ilang araw lang. I have nowhere else to go!” pagmamakaawa ni Heather. Halos lumuhod na siya sa harapan nito, mapagbigyan lang.

Wala siyang mapupuntahan. Wala pa siyang gaanong ipon. She won't survive.

“Sana inisip mo 'yan bago mo 'ko sinagot-sagot kahapon.” Julia glared at her one last time before turning around. “Close the door and lock the gates as soon as Heather gets out of my house, Belen,” she ordered Yaya Belen as she graces the hallway back to the house.

Nanghihinang napaupo sa semento si Heather. Nangangatal ang kaniyang mga labi habang nakatitig sa kawalan. She can see her clothes scattered on the fronyard while her luggages are beside her.

Mabilis siyang dinaluhan ni Belen at saka inalalayang maupo sa hagdan.

“Heather, sorry talaga. Hindi ko napigilan si Madam. Sinubukan ko naman pero—“

Heather stopped Yaya Belen from talking by squeezing her hand. “Wala ka pong kasalanan, Yaya.” Muli siyang bumaling sa mga gamit na nagkalat. Heather bit her lower lip and wiped her tears that are starting to fall.

“Saan ka pupunta niyan?” tanong ni Yaya Belen habang marahang hinahaplos ang buhok at likod ni Heather na parang pinapatahan.

“I-I’m not…sure.”

“Pupwede ka naman yatang manatili muna sa hotel para magpalipas ng gabi. Bukas na bukas, tutulungan kitang maghanap ng maliit na apartment. May pera ka ba riyan? Pwede kitang pahiramin—“

“Huwag na po, Yaya. Baka magalit sa inyo si Mommy, maapektuhan pa ang pagtatrabaho niyo rito,” pigil niya sa mayordomang itinuring niya nang ina.

Yaya Belen looked at Heather with sympathy. Nangingilid ang luha sa gilid ng mga mata. “Hindi ko lubos akalain na magagawa ito ni Madam. Oo nga’t hindi ka niya anak, pero nakakayanan niyang alipustahin ka? Pagkatapos ng mabuting pakikitungo mo sa kanila?”

“We both know that Mommy loathes me. At isa pa, I was not a very good daughter. Nananakit ako ng tao, Yaya.”

“Pero dahil lang naman ‘yon sa kondisyon mo. Kung inaalagaan ka nila ng maigi, eh ‘di sana, hindi ‘yan lalala. Sa totoo lang, sila rin naman ang may dahilan kung ba’t ka nagkakaganyan. Hindi ka naman ganiyan noon. Nang magtagal ka rito, hayun, nagkaroon ka ng kondisyon.”

“I’m at fault too, Yaya.”

“Mas sila.”

The front door of the house opened. Sabay na napatayo si Heather at Yaya Belen para harapin ang nagbukas noon.

 “Hindi ka pa rin umaalis?” Humalukipkip si Driana. “Don’t tell me you have no where else to go? Bakit hindi ka sa boyfriend mo tumuloy? I’m sure kakasya ang sampung tao sa penthouse niya. Do’n ka na lang manggulo,” she said mockingly.

Heather inhaled deeply and exhaled softly bago kinuha ang mga gamit sa frontyard. It’s her own way of avoiding her sister. Ayaw niya ng makipag-argumento pa. Wala rin namang mapupuntahan iyon. She’s still going to leave the house.

Nang makuha ang mga gamit, nagtungo si Heather sa labas ng bahay. She was about to open her car when she hear her sister talk once again.

“Why are you bringing that car? Ikaw ba ang bumili niyan? Ang considerate na nga namin na ipadala sa iyo ang mga damit at maleta mo, tapos daldalhin mo rin pati ang kotse?” Umismid siya. “Parang ang abusado mo naman na yata?”

Heather glared at her sister, making Driana’s smirk widen.

“What are you gonna do? Slap me? Hurt me with your weak arms?” She scoffed. “Subukan mo. Tingnan natin kung makakaapak ka pa rito.” She stepped forward habang nakahalukipkip pa rin. “I know your capabilities, lalo na kapag galit ka. But you have to understand…you don’t belong here, Heather. So stop forcing yourself in our family. ‘Coz you’ll never be part of it. You can throw fits as much as you want, but that doesn’t change the fact that your just a bastard. Sa totoo lang, mas pinapatunayan mo ngang bastarda ka talaga,” she seriously said as if she wanted to embed those words to Heather’s mind.

A short realization came into Heather’s mind.

These people…they are happy to see her suffer and beg. They are liking the feeling of being dominant. They are loving the desperate emotion on her face.

Kaya kahit na hinang-hina, pinilit ni Heather na magpakatatag. Sa ngalan ng dangal at dignidad.

“Alam mo…Ate.” Heather matched the intensity of Driana’s stare. “I actually regretted that I spent most of my life trying to appease you all. I regretted being a good daughter and a good sister to you and Mom. Pinagsisisihan kong nakilala at minahal ko kayo kahit na wala naman kayong ipinakita sa ‘kin kun’di kalupitan. If you regret taking me in, well I regret staying.”

A shadow of emotion crossed Driana’s eyes. Mabilis iyong nawala kaya naman nawalan ng pagkakataon si Heather na basahin iyon.

“Leave then.”

Heather swallowed the lump on her throat. “My pleasure,” pabulong niyang wika saka kinuha lahat ng gamit at naglakad papalayo ng bahay.

Bawat hakbang niya, pabigat ng pabigat ang pakiramdam niya. Para bang hinihila siya ng pakiramdam na iyon pababa hanggang sa malugmok siya. Heather was not good in handling emotions. The heavy feeling on her chest was dragging her body down, her knees weakening.

Sa tuwing nagpipigil siya ng emosyon, kapag napapakawalan niya na iyon, doble ang sakit. Kaya naman ay tumigil siya sa paglalakad para maupo sa gilid ng kalsada at humagulgol.

Gusto niya pa sanang magmakaawa. Gusto niya pang manatili. Pero siguro nga, this is the sign that she has to stand up for herself, alone. To survive this cruel world, alone.

Masyado siyang dumepende sa pamilya ng Daddy niya. She was not matured enough to save, to think of her future, and to stand without the guidance of anybody.

Ngayong wala na siyang matitirahan, naisip ni Heather kung gaano siya ka-tanga pagdating sa buhay. Those four years she wasted sa ngalan ng pag-ibig, iyong mga panahong hindi siya nag-aaral ng mabuti at umaasa na lang sa koneksyon ng ama para makapasa—lahat. Lahat iniaasa niya sa ibang tao.

At ngayon namang nagsisimula palang siyang tumayo sa sariling paa, isang malaking dagok naman ang kinakaharap niya.

Heather took her phone while still sobbing. She went to her contacts and scrolled, thinking who to call. Walang ibang pumapasok sa isip niya kun’di si Aidan. Ito lang ang mapupuntahan niya.

She dialed Aidan’s number as she continued walking ‘till she reaches the village’s gate. Pero nakarating na lang siya ro’n, hindi pa rin nito nasasagot ang tawag.

Then, a thought came to her mind…

Dumiretso na lang kaya ako sa penthouse?

Heather has her own key to Aidan’s penthouse. Pero hindi niya naman nagagamit ‘yon since hindi siya pinapayagan ng kasintahan na magpunta roon para sa kaligtasan niya. But she still kept it. Though, Aidan probably thinks she threw it away a long time ago.

Sinubukan ulit ni Heather na tawagan si Aidan. If he doesn’t answer, didiretso na lang siya sa penthouse nito.

Heather sighed when her call was not answered. Wala na siyang nagawa kundi pumara ng taxi at nagpahatid sa penthouse ni Aidan.

There was no one there. But the place is well-kept. Kaagad na hinanap ni Heather ang bakanteng kuwarto at inilagay ang mga gamit doon. Pagkatapos ay nagtungo siya ng kusina para maghanap ng posibleng mailuto. But the fridge was empty. Tanging tubig at mga canned beer lang ang laman no’n.

Heather glanced at the wall clock and then at the beer. Parang gusto niyang uminom. Hindi pa naman siya gutom pero inaalala niya si Aidan.

“Baka kakain ‘yon bago umuwi.” It’s still six in the evening.

I’ll just drink. Just one can.

Untrue to her words, ang isang beer ay nadagdagan ng isa pa, at ng isa pa. Hanggang sa hindi namalayan ni Heather na halos maubos niya na lahat ng beer sa ref. Until she feel asleep because of too much drunkenness.

“Heather? What are you doing here? Kanina ka pa ba rito?” Sunod-sunod ang mga tanong ni Aidan nang makita si Heather na nakayupyop sa island counter ng kaniyang kusina at halatang lasing ito.

Bahagya niyang niyugyog ang balikat ng kasintahan para magising ito. Heather groaned as she looked up to Aidan.

“Hey, Aidan…”

“Why are you here?”

Lasing na ngumiti si Heather habang namumungay ang mga mata.

“Pinalayas ako ni Mommy.”

“What? Why? What happened?” gulantang niyang tanong. Heather's Mom might be strict and uptight towards Heather, pero ‘di niya akalain magagawa nitong palayasin ang anak kahit pa nga hindi talaga sila totoong mag-ina.

Heather groaned again. Yumupyop siyang muli sa island counter.

“Aidan, I'm tired and I'm sleepy. Can we talk about this tomorrow? Gusto ko nang magpahinga,” she said.

Aidan had no choice but to let Heather be. Binuhat niya ito patungong guest room ng penthouse niya saka maingat na ihiniga sa kama. He also took off her shoes and accessories before covering her body with a blanket. Itinabi na rin niya ang mga maletang dala-dala nito saka pinatay ang ilaw ng kwarto.

Kinabukasan, both of them found themselves at the dining table, slowly eating their breakfast. Bumili si Aidan ng oatmeal and cereal sa convenience store sa baba para may makain si Heather. Her arrival was short-noticed. Ni hindi nga niya alam na pupunta ito sa penthouse niya. That must be her reason why he has received numerous missed calls from her.

Nananantyang tumingin si Aidan sa kasintahan. Heather was casually eating like nothing happened yesterday. Ni hindi nga halata sa mukha nitong may hangover siya sa dami ng nainom niya kagabi.

“You can’t stay here for long,” Aidan said after a minute of silence.

Nagsalubong ang kilay ni Heather. “What? Why?”

“Because it's not safe! Paano na lang kung mamukhaan ka nila? Na ikaw iyong babaeng kasama ko sa picture? Ano na lang ang mangyayari sa ‘yo?” Natigilan si Heather sa biglaang pagtaas ng boses ni Aidan. He looked genuinely worried.

Heather looked at her breakfast blankly. “I don’t care anymore, Aidan. I have nothing to lose now. Sa ngayon, wala ng kaso sa ‘kin kung malaman ng buong mundo na girlfriend mo ako. Ikaw na lang ang mayro'n ako.”

“What about me?”

Heather's eyes met Aidan's. “What do you mean, what about you?” The way she mixes her cereal was like of stabbing something repeatedly, like she was murdering it. Lumilikha iyon ng ingay mula sa bowl at kutsara. “Halos walang epekto sa ‘yo iyon, Aidan. I mean yes, your popularity may decrease since malalaman ng fans niyo na you’re in a relationship with another woman but what's the worst that could happen? Sa ‘ting dalawa, ako ang pinakamaapektuhan. I’m the one who's about to receive hate comments, threats, and pretty much will be bombarded by journalists. Kasi ako iyong nailantad.”

“At gusto kong umiwas ka sa mga ganoon.” Hinawakan niya ang isang kamay ni Heather na namamahinga sa lamesa para matigil ito sa ginagawa. She’s angry again, Aidan thought. “Paano naman ako na nag-aalala sa ‘yo? I want you to have a peaceful life. Kaya nga ’di ba tayo nagtatago? Para kahit papaano, tahimik ang buhay mo.” Sinadya ni Aidan na palambutin at pakalmahin ang boses para tuluyan ng kumalma ang kasintahan.

Umiling si Heather. “Wala na akong pakialam, Aidan. Nawalan na ako ng pakialam sa lahat. Tanging sa ‘yo at kay Primo na lang ako may pakialam,” Heather said with finality in her voice.

She only cares about her friend and boyfriend now. Dahil maliban sa tinalikuran na siya ng pamilya niya, ayaw niya na ring makialam sa buhay ng iba. So that she won't be attached. So she won't get hurt.

“Pero ako, mayroon. You can’t stay here for too long, Baby. Baka may makakita sa ‘yo.”

Her brows furrowed as she glare at her boyfriend.

“Iyon ba talaga ang dahilan o ayaw mo lang akong magpunta rito dahil dinadalaw ka ni Cali?”

Aidan’s lips twitched like he was about to say something pero hindi niya na lang itinuloy. Instead, he rubbed his own temple using his fingers.

“I don’t want to ask why Cali is suddenly involved dahil alam kong galit ka na naman.” Tumayo ito saka inilagay sa lababo ang pinag-kainan. “I’ll take a bath while you calm yourself down,” anito nang hindi siya nililingon.

Imbes na malinawan si Heather sa inakto, mas lalo lang siyang nainis.

“Fine! If you don’t want me to stay here, bukas na bukas ay maghahanap rin ako ng malilipatan!” she shouted as she watch Aidan close his room’s door.

“Nakakairita, alam mo ba ‘yon? Pakiramdam ko, labag sa loob niya na patirahin ako sa penthouse niya—more like, ayaw niyang doon ako tumira!” Heather whined at Primo habang sabay silang naglalakad-lakad sa park malapit sa Limelight.

“Maybe he’s just shocked. Hindi niya inaasahang pupunta ka roon kaya siya gano’n.”

Masama ang tinging iginawad ni Heather kay Primo.

“I thought you don’t like my boyfriend? Eh bakit parang pinagtatanggol mo siya ngayon?”

Primo stopped walking and faced Heather. “I’m just balancing your thoughts. Masyado kang naiinis,” sagot ni Primo. “Saka, hindi ko naman siya pinagtatanggol. Sa katunayan, I’m pissed at him. Bakit ayaw ka niyang patirahin do’n? It’s not like you’re a stranger. ‘Di kaya, may tinatago siya sa ‘yo?”

Natahimik si Heather dahil alam niya ang dahilan kung bakit ayaw siyang patirahin doon ni Aidan. She just can’t accept it. She’s too stubborn.

“Pero kung sakaling mayroon man, you still don’t have the rights to force yourself into his home. That’s a disrespectful thing to do,” dagdag niya pa.

“Pero wala akong mapupuntahan. Ni hindi pa nga ako sumasahod. Saan ako kukuha ng pambayad?” Bumagsak ang balikat ni Heather.

“If it’s okay with you, you can…stay in my apartment.”

Nanlaki ang mga mata ni Heather. “Ha? Ayos lang sa ‘yo? But I’m a woman and you’re...I don’t think it’s a good idea, Primo.”

Primo chuckled lightly. “Don’t worry. Hindi naman ako titira ro’n kasama ka. I have a house few kilometers away from my apartment. Doon muna ako titira habang sa apartment ka mananatili.”

Parang nabawasan ang bigat na dinadala ni Heather. “But like I said, wala akong pera pambayad.”

“Who says you’re going to pay me?” Primo looked at her incredulously. “You can stay in my apartment for free, for as long as you want. Ang tanging poproblemahin mo na lang ay ang pagkain mo.”

Napakurap-kurap si Heather. “Hahayaan mo akong tumira sa apartment mo nang walang kapalit?”

He nodded. “Yeah. What are friends are for, right?”

Heather felt like a warm hand touched her heart. Ngumiti siya saka sinugod ng yakap si Primo dahilan para manigas ito sa kinatatayuan.

“Thank you. Thank you!” Heather’s voice was filled with gratitude.

Ilang segudo bago makabawi, Primo hugged Heather back.

“Anything for you.”