Kinaumagahan nga ay iyon ang ginawa ko. I released a written statement denying the rumor. Na magkaibigan lang kami ni Simon at nagkaroon lamang ng misunderstanding sa pagitan naming dalawa kaya niya nasabing nagkakamabutihan kami. Later that afternoon ay na publish agad iyon.
After doing it I realized how I hated it so much. Ang pinaka ayaw ko ay ang pinanghihimasukan ang paribado kong buhay kahit pa kilala ang pamilya namin sa alta.
I never wanted to become the center of attention dahil malilimitahan ang mga dapat at gusto kong gawin. Kaya rin nagdesisyon akong hayaan nalang at huwag nang palakihin pa ang isyu. Pero para sa ikatatahimik ko at ng lahat ginawa ko ito.
Balak ko sanang umuwi nang mag isa nang hapong iyon. Hindi ko pa kayang harapin si Rylle gayong naiinis pa rin ako kung paanong nagawa ko iyon dahil lang sa ayaw kong magalit siya. Kasalanan ko rin naman dahil hindi niya naman ako pinilit na gawin iyon. Pero kahit na, naiinis pa rin ako.
Wala
Gusto kong magalit at magwala sa lahat ng nangyayari. I never wanted for anything like these to happen. Hindi ito ang naiimagine kong magiging buhay ko pagbalik ko rito sa Baler. Hindi ko man magawa ang mga gusto ko atleast hindi ko man lang sana maranasan ang ganito. Iyong palaging takot dahil maaaring may mangyaring masama sa akin. O kaya naman ang pagtangkaan ng ilang beses.Kahit nakapikit ay malinaw kong naririnig ang mga nag-uusap usap sa loob ng kwarto. I can hear my heart habang si papa naman ay inaalo."Sandra, you have to calm down. We have to think of ways para maprotektahan ang anak natin," si papa.Maprotektahan ako mula saan at kanino? Sa pagkakasabi ni papa niyon ay para bang alam niya kung sino ay may gawa nito. Alam kaya nilang may nagtatangka sa buhay ko? Paano?"Thaddeus, what should we do? Could it be one of our competitors?"Pigil na pigil akong magmulat ng mga mata habang nakikinig sa kanila. Kung totoo nga ang sinasabi nila n
I boarded a private plane that night papunta ng Ilo-Ilo. At mula sa airport ay mahigit isang oras ang byahe papuntang Anilao. Doon ako pansamantalang mananatili. May nabili sila papa na isang private island doon noong nag-aaral pa lang ako ng college. I never got the chance to visit it though dahil naging abala sa pag-aaral.Isa iyong isla na pinangangalagaan ng isang pinagkakatiwalaang tauhan. Ang pamilya nito ay sa isla rin nakatira. Dahil pribado ay walang turistang nakakapasok at tanging isang pamilya lamang ang nakatira.Noong nakaraang taon lang pinatayuan nina papa ng beach house para gawing bakasyunan kung sakali mang maisipan na magbakasyon. Iyon ang pansamantala kong titirhan.Marahan kong dinama ang hapdi sa aking braso nang tuluyan kong marating ang isla. Pinili kong huwag nang magtagal sa hospital kahit nag advise ang doktor na magpahinga muna ako ng ilang araw doon. Kaya naman hanggang ngayon ay kumikirot pa rin kahit daplis lang ang tama.I
Nanlalaki ang mga mata ko habang pinagmamasdan ang magaganda at eleganteng kasuotan ng mga babaeng dumalo sa party. Iba't ibang disenyo at iba't ibang kulay ang mga iyon. Since I was young, I have always been fascinated with fashion and glitters. Malaking bahagi rin na nadevelop ang interes at talento ko sa pagguhit at pagdidisenyo. Now that I'm 12, that interest and fascination grew into something deeper and raw. It has not only become a past time or hobby to me, it has become a passion deeply rooted inside my heart. My family has been invited to the Fuego's party. Isa rin sila sa mga nirerespeto at pinakamayamang pamilya ng buong Baler. May-ari ng pinakamalaking shipping line sa buong Luzon, kaya naman hindi na nakapagtataka iyon. I continued gaping at the suits and dresses when I felt someone poking me. I saw a girl, maybe a year or two younger than me, smiling widely. She's wearing a maroon flowy gown. Ang manggas niyon ay umaabot sa kanyang palap
I almost choked at my own tears when I noticed someone standing in front of me! Ni hindi ko man lang namalayan ang kanyang paglapit. He didn't go any nearer though pero kahit na! Para akong aatakehin sa gulat. He tilted his head and I had a little glimpse of his face. Matangkad siya, nakasuot ng itim na jacket at nakataas ang hood sa ulo. Sa kakaunting ilaw na mula sa poste ay naaninag ko naman ang mukha niya. Mestiso, makapal ang kilay na lalong nagdepina sa malalim niyang mga mata. Matangos ang ilong at mamula-mula ang manipis na labi. His perfectly chiseled jaw clenched. Taka niya akong tinitigan at nagbalik ang tingin sa panyong inilahad niya. Marahas kong pinunasan ang luha ko, hindi tinanggap ang panyo. Maingay na umirit ang bakal ng swing sa biglaan kong pag atras nang lumuhod siya sa harap ko! Ano bang ginagawa niya? Sa magkahalong takot at pagkabigla sa biglaan niyang pagluhod ay nayakap ko ng mahigpit ang aking sketchpad. "W-What are you doi
"Sandra," Lola interrupted. "I understand your point. At batid kong alam din ng apo ko ang ipinupunto mo. Pero para sa akin, ginawa niya lang ang sa tingin niya'y makakabuti sa kanya. She wants to be a fashion designer. Bakit hindi mo nalang siya hayaang gawin ang gusto niya?""Hindi mo naiintindihan, Ma. She is the only heiress of the company. And sooner or later she has to learn how to run it pag wala na kami ng Papa niya. Paano niya magagawa iyon kung iba ang gusto niyang gawin? She would let the company fail? Or worse makuha ng ibang tao ang ilang taong pinaghirapan namin ng Papa niya para lang mabigyan siya ng magandang buhay?"Her words resonated my ears making me feel so guilty and so wrong. Sa mga sinabi niya, pakiramdam ko napakalaking pagkakamali ang ginawa kong pagsunod sa gusto ko. Na magiging kasalanan ko kung sakali mang bumagsak ang kompanya pag wala na sila.All the guilt dissipated when I finally get to go to my first class as a Fashion designin
"You really don't remember me?"Marahan kong tanong nang makalapit sa kanya. He looked at me sideways, hindi ako tuluyang tiningnan. Muli niyang ibinalik ang tingin sa dagat."Of course I remember you," he said while looking away.Ngayong hindi siya nakatingin ay malaya kong napagmamasdan ang kanyang mukha nang hindi nag-aalangan. Bagay na hindi ko magawa pag nakatingin siya. I know I've only met him and I think it's understandable if I feel awkward around him.I turned to look at the ocean. Napangiti ako sa marahang tunog ng mga alon ha humahampas sa dalampasigan."Then why did you acted like you didn't know me?"Nagkaroon din ako ng chance na itanong iyon sa kanya. I crossed my arms behind me and moved my body towards him. I got his full attention with what I did. Bahagyang umawang ang labi niya para magsalita ngunit pinigilan ang sarili. I looked at him curiously.Was it because it wasn't significant? It wasn't import
Akala ko iyon na ang huling beses na mararamdaman ko iyon. Hindi ko alam na habang tumatagal na unti-unting naging malinaw sa akin ang lahat, pasakit din nang pasakit.He started asking about Aurora, kung ilang taon na siya, ano'ng course ang kinukuha niya, kung ano'ng mga gusto niyang gawin, paboritong pagkain, kulay, lahat na. Pikit-mata kong sinagot lahat ng tanong niya.At palagi, pilit kong kinokontrol ang emosyon ko, huwag niya lang makita ang totoo kong nararamdaman. Tuwing binabanggit niya ang pangalan ng best friend ko, para iyong matalim na kutsilyong humihiwa sa puso ko.I wanted to avoid him but I don't know how. Gayong sa sarili kong isip hinahanap-hanap ang presensiya niya. Kahit gaano kasakit na mapalapit sa kanya, at gaano kasakit marinig mula sa bibig niya palagi ang pangalan ng iba, ayos lang. It's fine as long as I get to see him. Pathetic and hopeless, right?Even during Aurora's eighteenth birthday, I was the one who's w
"It's because I love you! That it hurts so much seeing you. At nasasaktan akong marinig mismo mula sa iyo na may gusto kang iba." Driven by anger and pain, I just spat those words without thinking. Huli na nang maisip ko ang mga nasabi. Hindi ko na kaya pang bawiin. There I said it. Siguro naman matatahimik na siya at tigilan na ako di ba? He just stood there, stunned. What do I expect anyway? Tuluyang tumulo ang luha ko pero agad ko iyong pinalis. "But don't worry. I'm gonna continue avoiding you until I don't feel anything for you anymore. I'm gonna get rid of this, Rylle. Mawawala rin ito." My vision blurred because of tears and I don't know if I saw it clearly but I saw his eyes sparkle with pain. Tinalikuran ko siya at naglakad palayo. Ngunit hindi pa man ako tuluyang nakakalayo ay nahapit na niya ako palapit sa kanya. Not again! I looked at him angrily, not minding the closeness of our bodies. His hot breath makes me want to clos
Rylle I always think everything in life is pre-destined. May magbago man dahil sa mga desisyong ginagawa natin, those would always lead to the things meant for us. In a twisted way. That's what I believe growing up. I learned to live with the expectations or people from me. My parents expected us to follow their steps and I've got no problem with that. Maybe because I like what they want us to do too o hindi ko lang talaga alam kung ano ang gusto kong gawin. But when I met Eirene, that belief changed gradually. She is so sure of herself, her decisions and her passion. I have never met anyone before as passionate as she is. I remember the first time I saw her, she was crying while hugging her sketchpad. It was around six in the evening and a friend invited me at his house to play videogames. Nasa dulo ng subdivision ang bahay nila at may madadaanan pang maliit na parke. I stopped when I heard soft sobs from the children's park. S
I didn't think he would actually stay with me even in New York. Alam ko naman na abala rin siya sa negosyong pinamamahalaan niya kaya maiintindihan ko kung hindi niya talaga ako masasamahan. "No I'm not. I'm coming with you no matter what." He would always say that everytime I tell him to just go home for work. Wala nalang din akong magawa dahil hindi siya matinag sa desisyon niya. Isa pa, gusto ko rin naman talaga siyang makasama. "You have no plans in working for LHR again?" He caressed my fingers as he pulled me to his chest. Bukas na ang launch ng aking brand at kahit nasasanay na, hindi ko pa rin maiwasang kabahan. It was a long day of preparing for it and my eyes are a bit heavy. Maaga pa naman pero inaantok na ako sa sobrang pagod. "No, not yet. Hindi ko rin alam. Isa pa, si Santi na ang namamahala noon ngayon. Speaking of, I think he's more capable of handling LHR than me. And I see no reason why my parents won't e
"Akala ko uuwi ka rin?"He lifted his gaze on me. Mula sa laptop ay lumipat ang nanunuri niyang tingin sa akin.I continued checking the designs for the upcoming launch next week. Ang aking mga staff naman ay namamasyal sa iba't ibang tourist spots. Sinusulit ang natitirang mga araw ng pananatili namin dito bago tumulak pa-New York.Ayoko naman ipagkait sa kanila iyon. They worked hard for this fashion week. Alam ko rin ang stress at pressure na pinagdaanan nila, maging successful lang ang event. They should relax atleast bago naman sumabak sa trabaho."Hindi ba kayo sasama, miss? Plano sana naming kumain sa labas kasama kayo," si Len.I can also hear the other staffs' voices in her background, hinihikayat din akong sumama.I would love to come. Kaya lang nangako ako kay Denver na dadalo sa exhibit niya. I still have to prepare for that.Isa pa nandito rin si Rylle na akala ko'y uuwi rin ng Pilipinas pero nagkamali ako.
Warning: SPGI moaned against his lips as I try to cope up with his pace. He pushed me against the wall as his body brushed mine."Rylle... I thought we're going to talk?"Napasinghap ako nang bumaba ang mga halik niya sa leeg ko. He sucked on my skin roughly. I swear it's going to leave a mark there. Ang mga kamay niya'y marahang naglakbay sa katawan ko.He stopped. I almost groaned in protest. Hindi ko na mapirmi ang tingin. Lalo lang akong nalasing sa ginagawa niya.He stared at me intently. Passion and desire reflected his eyes sa kabila ng galit.Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa nakita. I pushed him away. Bakit ko nga ba nakalimutan? We were supposed to talk of why he's angry.Kaunting hawak at halik niya lang nawawala na ako sa katinuan. But not right now. I fought the urge of desire and anticipation of his touch. Kailangan naming mag-usap. Iyon ang nasa isip ko."Yes we will," he went near
Natatawa niyang sinalubong ang yakap ko. I was too shocked and overwhelmed to see him here. I never expected him to be here. Huli naming pagkikita ay noong bago ako umuwi ng Pilipinas para magtrabaho sa LHR. Though we communicate sometimes.Nakangiti kong pinagmasdan ang kabuuan niya. Malaki ang ipinagbago ng katawan niya. He became more bulky and of course masculine. Ang mestiso niyang balat ay mamula-mula. His facial features still the same but they became more define as he aged.My memories with him came in like a whirlwind. Kung paano niyang nakuha ang loob ko sa ilang beses na pag-aaya sa akin na kumain sa labas at magliwaliw.I would always reject him at first. I would always isolate myself from everyone. I was too afraid of getting attached to people again. I was so afraid of being betrayed again.Pero kahit ganoon ay hindi siya sumuko. Parati, pagkatapos ng eskwela, inaaya niya akong mamasyal. Nakukulitan na nga ako sa kanya noon. At
"Ladies and gentlemen, please help me welcome! The brilliant mind behind EL's Clothing Line, Miss Eirene Lopez!"That moment felt like a dream to me. Seeing my designs being worn and recognized by a lot of people, felt like a miracle. Ang akala ko noon habambuhay na magiging malayong panaginip ang tagpong ito. I can't believe here I am, actually living that dream.After I had closure with everything, I decided to chase my first love. I was hesitant in telling Rylle and my parents about it. Kay Rylle dahil alam kong magkakalayo kami pansamantala. At kina Mama at Papa dahil ang alam ko ay tutol sila noong una sa gusto ko."I won't stop you, Ei. Alam kong iyan ang magpapasaya at kukumpleto sa iyo. You have my support," Rylle whispered when I told him about my plan.Napangiti ako sa sayang naramdaman. I don't know if I would be able to endure being far from him. Pero ang nasa isip ko ay madali lang na lilipas ang apat na taon.Hindi na na
I can already feel the tension between my parents. Tila ba alam na nilang dalawa kung ano ang tinutukoy ko. I came here to talk about it with them.More than my eagerness to know the whole truth, I want to give my father the benefit of the doubt. Ayokong magpadalos-dalos at magalit agad without hearing his side of the story.Kung totoo man ang sinasabi ni Simon, na si Papa nga ang dahilan kung bakit na-depress at namatay ang mga magulang niya, I want my father to atleast explain his side."With your reactions, batid ko pong alam na ninyong dalawa ang tinutukoy ko..."I swallowed the lump on my throat. Pilit kong tinatagan ang sarili when I'm about to tell them what really happened in that place. At kung ano'ng mga nalaman ko habang hawak ako ni Simon."Simon told me what you did, Pa. Totoo bang niloko mo po ang tatay niya kaya ito na-depress at namatay?"I didn't even blink as I watched how his expression changed. Nagliko
Hindi ko man tuluyang maintindihan kung paano'ng si Rylle ang nandito ngayon at hindi si Simon, naging panatag ang loob ko. Knowing that everything ended, really, is a great relief.Inalalayan ako ni Rylle pabalik ng kubo. I have yet to ask the details. Hindi ko na yata magagawang maghintay kahit nanghihina pa ang katawan ko mula sa pagtakbo at pagtangkang lumangoy sa dagat."Did he hurt you?" His voice hostile, pigil na pigil ang galit.Sumagi sa isip ko ang ginawang pagpisil ni Simon sa kamay ko. Bukod doon ay wala naman na siyang ginawang pananakit physically sa akin."N-No," I lied.Alam kong hindi niya palalampasin pag sinabi ko ang ginawa ni Simon sa kamay ko. Tama na iyong nahuli na siya."How did you find me?"Marahan akong nakayakap sa kanya. Nakaupo kaming dalawa sa katre'ng hinigaan ko kani-kanina lang. He was caressing my back and my fingers. Kahit papaano ay nawala ang sakit sa mga kamay ko.I s
He continued pacing back and forth in front of me, laughing like a madman. He's more than crazy.I bowed my head as I try to sink in everything he just said. I can choose to not believe him pero ano pang magagawa niyon? I'm about to face my end. There's no point in trying to think wether to believe him or not.Whatever happens, I can't change it anymore. I was trying to console myself through saying that.Hindi ba ganoon naman talaga? Kahit gaano ko ipilit ang gusto kong mangyari, kung iyon ang itinadhana, wala na akong magagawa pa. I don't have the capacity to change anything just because it's not favorable to me.I lifted my gaze to look at him. Mariin siyang nakatitig sa akin habang nakapamaywang sa harap ko. His anger seething like nothing could ever tame it."Is that why you're doing this to me? For revenge dahil sa ginawa ng magulang ko sa iyo? Sapat na dahilan ba iyon para idamay mo ang mga inosenteng tao para lang sa pag