“Open your eyes.” “How did you know I was closing them?” pikit mata niyang tanong. “You’re a scardy cat. I already know that.” The motorcycle keeps going on and she’s here, closed eyes, and afraid to fall. Hindi niya ala kung paano napapanatili ni Lucifer ang takbo ng motor na hindi sila nahuhulog o natutumbo. Guess it’s really all about balancing when you ride this kind of transportation. Dahan-dahang dinilat ni Lyla ang kanyang mga mata. Mahigpit ang kanyang pagkakayakap sa beywang ni Lucifer dahil sa takot na baka maaksidente sila. Ngunit lumipas naman na ang limang minuto ay hindi pa naman sila nahuhulog sa bangin. Kaya dahan-dahang dinilat ni Lyla ang mga mata at tumingin sa paligid. She bit her lower lip. “I can’t believe riders can ride their motorcycles with this thing on the head,” saad niya dahil iyon ang kanyang unang napansin. “Why does it have to be this heavy?” “Because that shit protects your head if you ever get into an accident if you don't have any life insuran
Sinipa niya ang isang bato at humugot ng malalim na hininga. Ang tanging nagbibigay ng ingay sa paligid ay mga kuliglig. She doesn’t know where it come from but well, she doesn’t care. Pinikit niya ang kanyang mga mata at dinama ang pag-ihip ng hangin. “Ano ba naman ‘yan,” she said. “Nagsuot pa akong bikini, hindi ko rin pala magagamit.” Tuminingin ang binata sa kanya at mahinang napailing. “Pwede ka naman mag-night swimming. I know some place.” Ngumuso siya. “Baka hinahanap na tayo nila mommy. Madilim na rin naman ang paligid. Umuwi na lang tayo.” “I already sent them a text,” he said. “Late na tayong makakauwi dahil nasiraan tayo ng motor.” “Huh?” She confusedly looked at him. “Sira ang motor?” He nodded. “Yes. Sira. We’ll walk on our way back.” Tumayo siya at pinagpagan ang kanyang pang-upo saka tumingin kay Lucifer. “Are you kidding me? Do you think we can walk that far? Halos half day ang biyahe natin patungo rito tapos maglalakad tayo pabalik?” Sa kanyang tanong ay mahina
R18 | Mature ContentTinitigan ni Lucifer si Lyla na busy sa pagkukuha ng litrato. Hindi niya nga alam kung paanong hindi pa lowbat ang phone nito e kada tingin niya rito ay hawak ang phone. He took a deep breath and looked at Lyla once again.“Alam mo, ang ganda pala rito ‘no? Tahimik tapos walang masyadong tao?” she said while they’re walking beside the seashore. “Sa Maldives kasi, kahit saan ka lumingon, puro tao, e. Kahit yata sa kasulok-sulukan ng dagat, may tao.”He’s silently listening to her. Aminin niya man o hindi, aliw na aliw siyang makinig kay Lyla. He discovered another side of her that he never thought existed. Akala niya kasi ay puro pagmumura lang ang alam nito. Marunong din pala ito magkwento nang kalmado.Pagkarating nila sa pwestong walang masyadong tao at hindi gaanong malakas ang current ng tubig. Tumigil siya sa paglalakad at mukhang nagtaka ang dalaga dahil doon. She looked at him and he pulled off his shirt.“H-hey, what are you doing?” she asked.Tinapon niya
Isa, dalawa, tatlo. Hindi na niya nabilang kung ilang minuto na ang nagdaan magmula nang humiga siya sa kama at sinusubukang matulog. Ramdam na ramdam niya pa rin ang paraan ng paghagod ng binata sa kanyang kaselanan na alam niyang kahit anong gawin niya, hinding-hindi niya makakalimutan.Inis siyang dumapa sa kama at binaon ang kanyang mukha sa kama. But then upon the realization that this bed catered a lot of strangers before her, she immediately faced back to the ceiling. That’s disgusting.Ano ba naman ‘yan! Kung ano-ano na lang kanyang napapansin at nararamdaman. Naghahalo na lang lahat sa kanyang isipan at litong-lito na siya kung ano ang kanyang gagawin. But one thing’s for sure… hindi dapat malaman ng iba kung ano ang nangyari sa kanila rito sa lugar na ito.Pero bakit ganon? Kahit anong gawin niya, hindi niya pa rin mahinuha kung bakit hindi siya nakaramdam ng pandiriri sa sarili dahil sa nangyari. She hates to admit it but she enjoyed what happened. Nakakahiya aminin ‘yon sa
Abala ang dalaga sa pag-iimpake ng kanyang mga gamit. She had enough. Bukod sa hindi na niya kaya pang manatili rito dahil sa nangyari sa kanila ni Lucifer, pakiramdam niya ay wala nang patutunguhan ang lahat ng ito. The more she spends time with her mother, the more they’ll argue. Alam niyang sobrang babaw lang non. Ang patulugin si Zaylee sa silid na tinutuluyan niya. Sana man lang ay kinonsedera ng kanyang ina ang katotohanan ayaw niyang magpapasok ng kung sino-sino sa mga pribadon silid na tinutuluyan niya lalo na’t nandoon ang mga gamit niya. Napatingin siya sa kanyang phone nang mag-ring ito. Pinulot niya ang phone niyang na sa kama para tingnan kung sino ang tumatawag. Nangunot ang kanyang noo nang mabasa ang isang unregistered number. Pero wala namang mawawala kung sasagutin niya ito, ‘di ba? She lifted the call and turned it into speaker mode. “Hello?” “It’s Fletcher.” Agad na ini-off ni Lyla ang speaker mode at dinikit ang phone sa kanyang tenga. “Hey. Good morning.” “
Chapter 37 Tahimik na ipinangko ni Lyla ang kanyang buhok habang nakatingin sa harap ng salamin. She tilted her head a bit and caressed the parts where Lucifer left a hickey. Maybe it was a sign for her to leave this place. Napapansin niya kasi na habang tumatagal ang kanyang pananatili rito ay napadalas ang kanilang pagtatalo ng kanyang mommy. Her phone started vibrating on the desk beside her. Nilingon niya ito at tinignan ang caller. It was an unknown number. At hindi tulad kanina, wala siya sa mood makipag-usap sa mga estranghero ngayon. Alam niyang hindi ito si Fletcher dahil na-i-save na niya ang number nito kaya hindi na niya pinansin pa ang tawag. Muli siyang bumaling sa harap ng salamin at humugot ng malalim na hininga. She then started looking for her beauty sponge. Wala siyang masyadong dalang make-up brushes or kung ano man ngayon dahil buong akala niya ay saglit lamang siya rito sa Pinas. She was about to spray the foundation on her beauty sponge when suddenly, her doo
Greetings, my dear Senyoras! I sincerely apologize for the double chapter update yesterday (10/09/2023). Humina po kasi bigla ang internet connection ko kaya hindi ko napansing double chapter na pala. Kung sakali man pong nabayaran niyo po ang pangalawang chapter 36, kindly refresh the book/story po tonight (10/10/2023) para sa new uploaded chapter 37 na kahapon ay 36. I'm really sorry for inconvenience, Senyoras. I'll also take this as an opportunity to express my gratitude po sa inyo. Thank you so much for the gems, for the comments, and for the reviews na iniiwan ninyo kapag may update ako. Isa po 'yon sa mga dahilan kung bakit ganadong-ganado akong magsulat. Sana po dumami pa po kayo ^_^ As of now, I'm currently drafting another story kasi like I said, wala akong planong pahabain ang kwentong ito. Pero kung bet niyong humaba ihhh sino ba naman ako para tumanggi? Ndi joke lang hehe. I'll announce my upcoming book soon here in Goodnovel. Isa parin sa mga kaibigan ni Lucifer kaya a
“Unpack your things.” “Put the damn gun down!” Kanina pa silang dalawa. Paano ba nman kasi, ayaw makinig ng binata sa kanya. Hindi naman sa natatakot siya kay Lucifer na hawak ang baril. Alam niya namang hindi siya babarilin ng binata. But that damn gun is loaded! Kinasahan pa nga nito si Fletcher bago umalis ang pinsan. Whati if pumutok ‘yon, ‘di ba? Konting kalabit lang sa gatilyo ay puptutok na ‘yon. Okay sana kung pagkaputok ay mamatay siya agad, ‘di ba? Kaysa naman ang mabaril siya tapos ma-injured na lang? She’d rather die. “Not unless you unpack your things,” he said. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi. Nawala na ang kanyang takot sa katawan sa binata at ang kanyang gustong gawin dito ay sapukin ito at nang matauhan na. Why would she unpack her things when she’s really desperate to leave? “No. Aalis din naman tayo sa susunod na araw. Why would I unpack? Ano? Aabalahin ko na lang ang sarili ko?” she asked and looked at the gun. “And can you please, put the damn gun away
“NAKAHANDA NA BA ANG lahat?” tanong ni Lin sa hindi mabilang na beses. Mahinang natawa si Pammy na tanging responde nito sa tanong ng kapwa niya sekretarya. Hindi na lang ito pinansin ni Lyla at muling nag-scroll sa kanyang hawak na tablet. It’s been six months. Yes. She has to move her design launching for six months kasi hindi niya pa kayang humarap sa maraming tao habang sa loob-loob niya ay gulong-gulo pa siya. It took her a lot of sleepless nights thinking what’s wrong with her. Kung bakit ganoon ang mommy niya. And luckily, her father sends her flower every time she feels down or anything. Kahit papano ay nararamdaman niyang hindi siya nag-iisa. She took a very deep breath and caressed her tummy. It took her a lot of courage to finally reschedule her design launching. At sa totoo lang, kinakabahan siya. Alam niyang maraming magkukwistyon sa kanya tungkol sa tiyan niya at tungkol kay Lucifer. “Grabe. Parang hindi pa seven months si baby,” sambit ni Lin habang nakatingin sa kan
Nanginginig ang kanyang mga kamay habang hawak ang panyong may burda ng pangalan na hinding-hindi niya makakalimutan. Her heart is beating erratically and she wanted to cry. Sa sobrang bilis ng tibok ng kanyang dibdib ay halos mahirapan na siya sa paghinga. Luciann… Nanghihina siyang napaupo sa lapag at humikbi. Hindi siya maaring magkakamali. This hanky is his. Pinagawa niya ito sa manugang ni Daylinda nang mapagdesisyunan niya ang pangalan ng kanyang anak. Sa ganoong pagkakataon siya naratnan ng taong bumukas ng pinto ng silid ni Lucky. She covered her face with her palm and sobbed silently while holding the hanky. Agad naman siyang dinaluhan ng taong pumasok sa silid at huli na nang malaman niyang si Lucifer ‘yon. “What happened? Are you okay?” he asked. She looked up at him and cried even harder. Mabilis naman siyang binalot ng binata sa isang mahigpit na yakap. Pinikit ni Lyla ang kanyang mga mata at umiyak nang umiyak. Pakiramdam niya ay nabuksan ang sugat sa kanyang puso na
A month had passed. Sa susunod na araw ang launching ng design na dahilan ng pagkakulong ni Zaylee ngayon. Yes, she’s in prison right now. Akala niya nga ay tutulungan ito ni Lucifer ngunit mukhang nagkamali siya. “Mommy, are you really gonna leave?” tanong ng bata habang nakatingin sa kanya. “I’m going to mis you.” Napangiti siya sa sinabi ng bata. Tinotohanan ni Lucifer ang sinabi nitong hindi ito magpapakita sa kanya. It’s been a month since she last time saw him. Nandito na siya nakatira sa bahay ni Lucifer ngayon at masasabi niyang nagiging komportable na siya rito. Malaki ang naging tulong ni Lucky para kahit papano ay maaliw siya sa bahay. Ngunit sa isang buwan na ‘yon, hindi pa rin niya mabanggit sa kanyang ina ang tungkol dito. Sure as hell, her mother will be overly dramatic again. “Yes, baby.” Tipid siyang ngumiti rito. “I don’t think your father will let you come with me.” Kasi sa totoo lang, gusto niyang makasama si Lucky pabalik sa New York. She wanted to introduce h
Hindi niya alam kung ilang oras na siyang umiiyak ngunit wala siyang pakialam. Wala rin siyang pakialam kung dala ng kanyang lungkot at pagkalasing ay nagha-hallucinate na siyang si Lucifer ang kanyang kaharap ngayon at nagpapakalma sa kanya.All she knew is that… she feels a little better. Pakiramdam niya ay nakunan ang sakit na kanyang kinikimkim sa dibdib. This is really a big help. Niyakap siya nito nang mahigpit na mas lalong nagpaiyak sa kanya. She bit her lower lip and closed her eyes. Maybe this is her hallucination. Maybe she’s just longing for him to comfort her. Kasi ganon naman lagi, e. Yung tipong ‘yung taong nanakit sa ‘yo ang nais mong magkomporta sa ‘yo.And because of crying so hard, Lyla didn’t notice she passed out. Nagising na lang siya nang maramdaman niyang may magaang kamay ang dumampi sa kanyang pisngi. She slowly lifted her eyelids and the moment she saw him, she closed her eyes again.Napahawak siya sa kanyang ulo. Lasing pa ba siya? Dalawang bote lang naman
Tulalang nakatitig si Lyla sa kanyang hawak na papel. Hatinggabi na ngunit hindi siiya makatulog kakaisip kung aalis na ba siya sa bansang ito o bisitahin ang kanyang kapatid na nasa ospital. It’s funny to think that she’s worried about someone who doesn’t seem to care about her. Mariing kinagat ng dalaga ang ibabang labi at humugot ng malalim na hininga. Kasi sa totoo lang, gusto niya ring makita ang kanyang ama. After hearing what her father was up to during those times she thought she suffered alone makes her feel bad. And the only thing to make her feel better is to apologize to him in person. She closed her eyes and dropped her body on the bed. Dinilat niyang muli ang mga mata at tumitig sa kisame; iniisip kung ano ang kanyang dapat gawin. Gusto niyang tawagan si Bella ngunit ayaw niya namang abalahin ito sa pag-aaral dahil sa kanyang pag-o-overthink. “Damn,” she murmured and rolled her eyes. Minsan napapaisip siya kung bakit ganito kabait ang puso niya. Inaamin niyang mas nat
Inayos ni Lyla ang buhok ng bata at ngumiti rito. Kakarating lang nila rito sa Manila at hindi pa rin sila nagkakausap ni Lucifer. She’s dying to know more about Britanny’s conditions because it seems very serious. Ngunit ano nga ba ang magagawa niya ngayon bukod sa tumunganga rito?She must admit, she’s worried. She’s worried kahit na hindi alam ni Britanny na kapatid siya nito. Ngunit maiiwasan niya bang makaramdam ng ganito?“Is there something troubling your mind, Mommy?”Wala sa sarili siyang napatingin sa batang nakatingin sa kanya. Nakakunot ang noo nito at mukhang nais nitong malaman kung ano ang bumabagabag sa kanyang isipan. Pinilit na lang ni Lyla ang ngumiti rito.Alam niyang matalino ang bata ngunit ayaw niyang damayin ito sa pag-o-overthink niya.“Nothing, anak. There’s nothing.” Tipid siyang ngumiti rito. “Do you want to go home na?”Ngumuso ito at niyakap ang kanyang paboritong stuffed toy na lagi niyang dala kahit saan. Kaya minsan ay tig-tatatlong bagahe ang kanyang
Titig na titig si Lyla sa binata habang kausap si Britanny sa kabilang linya. Sumikip ang dibdib ni Lyla sa kaalamang si Britanny ang kausap nito. She must be very important to him. Sa pagkakaalam niya, sinabi ni Lucifer sa kanya na nasa binata ang phone niya. They’ll spend their week here bonding with each other. But then… sinagot pa rin nito ang tawag ni Britanny. But what is she complaining about? Siya itong nagsabi rito na sagutin ang tawag tapos siya pa ang makakaramdam ng ganito. At isa pa, sino ba siya sa kanyang tingin param magselos nang ganito? Yes, she must admit it, she’s freaking jealous. Pero wala na siyang magagawa pa. At dahil nakatitig siya sa binata, kitang-kita niya kung paano umiba ang ekspresyon nito sa mukha kaya pati siya ay nakaramdam ng pagkabahala. He looked at her and she looked back at him with a confused look. “Okay. Give me an hour.” Hour? Nang matapos ang kanilang usapan ay agad itong tumayo at tumingin sa kanya. Nalilito siya sa mga kilos nito at
“Ang sakit ng ulo ko,” reklamo niya sa binata. Mahina itong natawa at nilapitan siya. Nakasimangot lang siya rito habang ang binata ay panay ang tawa. Tumatawa ring lumapit sa kanya si Lucky at yumakap sa kanyang beywang. Nandito sila sa Rock Pools, ang kanilang huling destinasyon sa araw na ito. Dalawang araw na lang ang natitira at babalik na sila sa Maynila. And to be honest, parang ayaw niya nang umalis. She wanted to stay here forever with Lucifer and Lucky. Never in her life felt this much contentment. Ngayon lang. And sadly, fate will take them away again. “Masakit pa?” tanong ni Lucifer nang halikan nito ang kanyang ulo. Paano ba naman kasi, hindi niya alam na mayroon palang bato roon sa pwesto kung saan siya nag-dive. Mabuti na lang at hindi masyadong malakas ang impact ng pagkakauntog niya. Sapat lang para hindi siya magkabukol. “Mommy, why are you wearing shirts? Why don't you wear bikinis like them?” Sabay turo ni Lucky sa mga babaeng nakasuot ng bikini. Nag-angat si
Tumitig siya sa kawalan at humugot ng malalim na hininga. Hindi pa rin naalis sa kanyang isipan ang tagpo nila ng Lola ni Gio kanina. She didn’t expect to see them here. Masyado na sigurong maliit ang Pilipinas para magtagpo ang kanilang mga landas. “That’s the sixth deep breaths I heard from you.” Hindi niya na pa kailangan lumingon kung sino ito. Tumabi ito sa kanya ng upo ngunit hindi niya pa rin inaalis ang tingin sa kawalan. Masikip ang kanyang dibdib at nalulungkot siya. Sino ba namang hindi makakaramdam ng lungokot, ‘di ba? Malapit nang mag-isang dekada nang mawala si Gio pero hanggang ngayon pala ay sinisisi pa rin siya ng pamilya ng mga ito. Hanggang ngayon ay galit pa rin ang na sa puso nila kapag nakikita siya o nababanggit man lang ang pangalan niya. “Forget what they said,” mahinang usal ni Lucifer. Mapait siyang napangiti at tumingala sa kalangitan. “I tried. I’m trying. But I don't think I can. Even their words they told me nine years ago is still in my head. Those