NERVE WRACKING—that’s what Zariyah was feeling right now. Kaya kanina ay nagpunta siya sa powder room ay para pakalmahin ang sarili niya. She was able to but only for a bit. Hindi niya inaasahan na sa pagbalik niya sa mesa nila ay naroon na si Kylian.
Inilahad niya ang kamay rito. “Hi, I’m Zariyah,” she greeted with a smile on her face. May ilang sandali nitong tinitigan ang kamay niya bago tinanggap iyon.
She could her own heart pounding fiercely out of her chest as she took the seat beside him. When Mr. Fontanilla called her early this morning at inaya siya nitong kumain sa labas kasama si Kylian ay hindi na siya nagdalawang-isip pa. Isang mabilis na oo ang ibinigay niya. She was excited at nagpaalam pa siya kay Mr. Laxamana na mag-u-undertime siya.
“By the way, I already ordered Zariyah. Maya-maya ay darating
PINATAY ni Kylian ang makina ng sasakyan at napasubsob sa manibela. He had never been this exhausted before. Right now he just wanted to take a rest without his dad bothering him. And there’s only one place he thought he could go to. He took out his phone from his pocket and called the first person in his contact. Nakaka-dalawang ring pa lang ay agad din sinagot ang tawag niya. “Hey,” bati niya. “I hope I’m not disturbing you.” Lexie chuckled softly on the other line, “Why, of course no. You know I’ve always looked forward to your calls.” Napangiti siya sa sinabi ng kasintahan. For a moment he was silent at nanatiling nakatitig lang sa gate. But his sudden silence made Lexie worry, “Kylian, are you still there? Did something happen?” “No, nothing,” he replied, shaking his head. “I… I’m in front of your house right now.” “Wait, you are?” “Yes.” Ibinaba agad ni Lexie ang tawag niya. Ipinatong naman niya sa ibabaw ng dashboard ang phone niya. He clos
“THIS is not the file that I asked for, Zariyah.” Inihagis ni Mr. Laxamana sa ibabaw ng conference table ang file na dinala niya. “Hindi mo ba narinig ang sinabi ko kanina? I said I need the file of Legazpi Mall pero ibang file naman itong dinala mo. What is wrong with you? Kanina ka pa nagkakamali.” Zariyah bit her lip at nakaramdam ng matinding pagkapahiya. Bukod sa kanilang dalawa ay naroon din sa loob ng conference room ang ilan sa architect at engineers nila. “I’m sorry, Mr. Laxamana. I’ll bring the file right away.” She hurriedly left the room to look for the file of Triangle Heights. Nang mahanap ay bumalik agad siya sa conference room at inabot kay Mr. Laxamana ang hinahanap nito. It was forty-five minutes later when the meeting was adjourned. Isa-isang nagsilabasan ang mga empleyado sa conference room at tanging sila na lang ni Mr. Laxamana ang naiwan. Abala siya sa pagsasalansan ng ilang mga gamit nang tinawag siya nito. Isang malalim na buntong-hininga
RAMDAM ni Lexie ang mga matang nakatingin sa kanya. Ang ilan naman sa napapadaan sa hotel lobby ay napapalingon sa direksyon niya. Inayos niya ang suot na sunglasses at tiningnan ang suot na relo. Since she didn’t have any schedule for today, nagpasya siyang bisitahin ito sa opisina nito para na rin yayain kumain sa labas. She decided to wait for him at the lobby at tutal naman ay malapit na rin ang lunch break nito. “H-Hello.” Napatingin siya sa babaeng nasa harap niya. Isang alanganin ngiti ang ibinigay nito sa kanya. Bumaba ang tingin niya sa kamay nito na hawak-hawak ang phone. Napansin rin niya ang dalawang babae sa gilid nila na sa tingin niya ay kasama rin nito. “You’re Lexie Cuenca, right?” She nodded. The woman squealed, then she turned to look at her two friends who were also thrilled seeing her in the flesh. “Can I take a picture with you?” “Sure, why not,” she replied, smiling sweetly at her. Tinanggal niya ang suot na sun
KYLIAN slammed his hand down on the table, thus drawing his dad’s attention. “Why did you tell Lexie about the marriage?” he asked, anger burning through him. His dad looked up at him; his gaze was calm and steady. “Why not? She would eventually learn about it. Anong pinagkaiba ng ngayon niya malaman o sa susunod na araw?” “But still, ako dapat ang nagsabi sa kanya noon,” he said through gritted teeth. Hindi niya gustong pinangunahan siya ng kanyang ama. “Why do you do things without asking me first? Wala na ba akong karapatan magdesisyon?” “Did she break up with you?” his dad asked instead, ignoring what he just said.
TAHIMIK na tinanggal ni Zariyah ang ipit ng buhok niya at hinayaang bumagsak ang alon-alon niyang buhok. Sa gilid ng mga mata ay nakita niyang tinanggal ni Kylian ang suot nitong tuxedo. “It’s funny how in just a short amount of time, dad was able to prepare these things—starting from the wedding venue, lists of guests, the invitations. Walang pinalagpasan na kahit anong maliit na detalye. He even booked a nice place for our honeymoon.” Humarap si Kylian sa kanya at ang tingin nito ay tila ba nang-aakusa. “Hindi ko tuloy maiwasan mag-isip na para bang matagal ng naka-plano ito.” Muli ay hindi siya nakakibo. Hindi alam kung anong maaaring sabihin dito. Kumuha si Kylian ng damit at pumasok ng banyo. Pagkalabas ay isang puting t shirt at ripped jeans ang suot na nito. “T-teka, sandali.” Hinawakan niya ang braso nito. “Saan ka pupunta?” Hinigit nito ang braso mula sa pagkakahawak niya. “It’s none of your business.” “But it’s our honeymoon!” Ipinagdiinan pa n
NATIGILAN bigla si Zariyah nang makitang hindi nag-iisa si Kylian ng umuwi. He had brought with him the person she least expected to see—si Lexie. At sa bahay pa mismo talaga nila. Nang makabawi mula sa pagkagulat ay pinilit niyang ngumiti at sinalubong ang mga ito. “I didn’t know that we had a guest,” she spoke, thankful that her voice didn’t crack. Lexie flashed her a smile, but it wasn’t a genuine one. Ang ngiti nito ay tila ba nang-iinis. “Kylian invited me,” sagot nito. “Ang sabi ko ay gusto kong makita sana ang bagong bahay na tinutuluyan nito.” Bumaba ang tingin niya sa kamay nito na nakahawak sa braso ng asawa. Her gaze shifted then t
ANG nakangiting mukha ni Grey ang unang bumungad sa kanya pagkababa nito ng bintana ng kotse nito. His unexpected arrival threw her in total confusion. She just stood there, staring at him and wondering what could be the reason why he suddenly came. “Ang ama mo ba ang hanap mo?” tanong niya pagkaraan dito. A frown marred his handsome features. “You’re kidding, right? Bakit ko naman pupuntahan ang ama ko rito kung alam kong sermon ang aabutin ko?” She laughed and shook her head. “And whose fault do you think it is?” Sumimangot ito sa kanya. “I don’t need another lecture from you.” Nagkibit balikat siya. “So, why are you here? Huwag mong sabihin ay may pinopormahan ka sa isa sa mga empleyado ng ama mo?” Sa halip na sagutin nito ang tanong niya, Grey opened the door of his car. “Get in,” wika nito. Nagtataka niya itong tiningnan. “Why would I?” tanong niya. Hindi alam kung susundin ba niya ang sinabi nito o hindi. Malay niya ba kung saan siya nito
ISINANDAL ni Kylian ang ulo sa headrest ng kotse niya at ipinikit ang mga mata. Katatapos lang ng appointment niya sa therapist na siyang ni-refer mismo ng kaibigan niyang si Dylan. Ang akala niya na mareresolba ang problema niya ay mas lalo pa yatang nadagdagan ang mga katanungan sa isip niya. “Nightmares are one of the most common symptoms of PTSD. In your case, that nightmare you keep on having must be a traumatic event that happened in your past.” Napailing siya. Confusion flooded his mind. “I don’t think so. Wala akong natatandaan na may ganun nangyari.” “The mind is wider than the sky, Mr. Fontanilla. Our brain is not only capable of storing experiences into a form of memory, but it can also “walls off” a memory of a traumatic experience. Just think of it as its way of protecting itself. Kung sinasabi mong wala kang natatandaan na ganun scenario sa nakaraan mo, then your brain must have shut off that certain memory.” “So you’re telling me that I ma
A LIGHT knock on the door made Kylian stop from reading for a moment. Napakunot-noo siya nang si Dylan ang pumasok sa loob ng office. “What’s up?” Kylian shook his head in dismay. “You sure have a lot of freedom,” he commented. Dylan plopped down on the sofa. A frown quickly wipe away his smile. “Bakit naman ganyan ang mukha mo? Parang hindi mo yata ako gustong makita.” Muli niyang ibinalik ang atensyon sa binabasa na article sa laptop. “What brings you here?” tanong niya na hindi man lang ito tinitingnan. “Wanna chill out?” “Maybe next time.” Napabuga ito ng hangin. “Come on, Kylian. I think you need to relax for a bit especially with what’s going on right now. Nabasa mo na ba ang ilang mga komento ng mga tao sa’yo?” He rubbed his face with a heavy sigh and leaned back in the swivel chair. “I know,” he muttered. In fact, iyon nga ang kasalukuyang binabasa niya ngayon sa laptop niya. Sa kanilang tatlo, siya
“I SAW that from the news last night. I was actually shocked. Akala ko namamalikmata lang ako. I even had to search for it on the internet.” Zariyah gazed up at her wide-eyed. She was too shocked to speak. She rarely watched the news kaya wala siyang ideya. Ngayon ay naiintindihan na niya kung bakit ganun na lang ang tingin ng mga katrabaho niya sa kanya kanina. “Is it true? Are you really married to Kylian Fontanilla?” Hindi siya sumagot. Rather, she didn’t know what response she’d give. Pero hindi ba’t ito naman ang gusto niya? Ang malaman ng lahat ang tungkol sa kanila ni Kylian.
GREY’S gaze fell sternly on Zariyah’s face. “Is there something you’re hiding?” Her lip began to tremble. Napalunok siya. “No. I’m not hiding anything,” she answered. Hopefully her voice sounded more composed than she felt. Grey studied her face with mocking eyes, and his mouth twisted into a humorless smile. “Nothing, huh?” he mumbled. Ibinalik ulit nito ang tingin sa tv. Hindi na ang asawa niya at si Lexie ang nasa tv screen. Tapos ng ibalita ang tungkol sa dalawa. “I thought
ZARIYAH bit her lower lip. Matiim ang tingin sa kanya ni Grey. She looked away, feeling uncomfortable under his steady gaze. “Ano na naman bang kalokohan ang pinagsasabi mo? Is this another trick again?” Grey leaned toward her and asked, “What tricks?” He pondered for a few moments then laughed softly. “I’m not playing any tricks on you. I am… intrigued by the sadness within your eyes. Could it be because of that man?” “Whether it is because of that man or not, it has nothing to do with you,” she answered icily. Tinalikuran niya ito at muling naglakad. She took a deep breath. Her chest
SANDALING napahinto mula sa pagtitipa si Zariyah at napasandal sa kinauupuan. She checked the time on her computer. It’s already lunch time. Marahas siyang napabuga ng hangin at bumalik muli sa ginagawa. She wanted to finish the meeting minutes first before grabbing her lunch. “Hey! Hindi ka pa kakain?” Mula sa ginagawa sa computer ay nag-angat ng mukha si Zariyah. It was Nadia. Nakaangat ang kilay nito na nakatingin sa kanya. Bahagya siyang natawa. “Mauna ka na. Tapusin ko lang ito.” “Seryoso ka ba, Zariyah? Nakikita mo ba ang oras? It’s already our break. Tama na yan pagiging workaholic mo at kum
INALOG-ALOG ng batang si Kylian ang balikat ng batang babae na nakasandal sa kanya. Namamasa pa ang gilid ng mga mata nito. “A-andyan na ba si tatay? Makakauwi na ba tayo?” Kylian opened his mouth to say something pero naudlot iyon ng biglang nabalot ang buong warehouse ng mga hiyawan ng mga lalaking dumukot sa kanila. The little girl beside her trembled in fear. Napalingon siya sa direksyon ng mga ito na abala sa pag-iinom at paglalaro ng cards. “Gusto ko ng umuwi. Gusto ko ng makita si tatay,” naluluha nitong sabi. And once again, sinubukan niya ulit makawala mula sa pagkakatali nila but failed. “Set us free!” hiyaw niya sa mga lalaki. Pero tila ba bingi ang mga ito at dinedma lang ang pagsisigaw niya. He closed his eyes. Gusto na niyang makauwi. Nasaan na ba kaya ang daddy niya? Hinahanap na ba siya nito ngayon? O baka naman ay mas abala pa rin ito sa trabaho nito? Iminulat niya ang mga mata at ang scenario sa paligid niya ay nagbago. There was c
ZARIYAH bit her lip as she kept on pacing back and forth in her room. Kulang pa yata ang isang glass ng wine na ininom niya para kumuha ng sapat na lakas ng loob para gawin ang binabalak. Maybe she really needed to get drunk. Humarap ulit siya sa salamin at pinagmasdan ang kanyang repleksyon. She’s already wearing the negligee she bought. Halos lumagpas lang sa suot niyang undies ang haba nun. “I doubt that Kylian still has time to meet that woman. He’s busy right now. Sa kanya ko ipinagkatiwala ang acquisition ng Rosewood Hotels & Resorts. He’s probably stressed right now. Samantalahin mo na yun. hija. As his wife, you already know what to do, right?” “Will this really work?” nag-aalala niyang tanong kay Daniel. Ngumiti ito sa kanya. “Why, of course it will. I’ve already done my part, hija. Now it’s up to you.” She let out a long sigh. Inayos niya muna ulit ang buhok at saka lumabas ng kwarto. Her heart was pounding in her chest as she made her way to the ot
NAPANGIWI si Zariyah habang tinitingnan ang mga lingerie na naka-display sa loob ng underwear store na pinasukan nila ni Nadia. Napalingon siya kay Nadia na abala sa pagtingin ng mga undergarments. “Did you just bring me here to accompany you sa pagbili mo ng undergarments?” she asked in disbelief. Ibinaba ni Nadia ang hawak na lingerie at tumingin sa kanya. “Why, of course no,” natatawa nitong sabi. Dinampot nito ang isang lace garter lingerie at inabot sa kanya. “We are here to buy you some lingerie. So what do you think of this?” She shook her head. “No. I… I don’t think this would suit me.” “Oh, is it too much for you?” Kinuha nito ang lingerie sa kamay niya at ibinalik ulit sa clothes rack. “Do we really have to buy lingerie?” Nagpatuloy sa pag-iikot sa loob ng store si Nadia habang siya ay nakasunod lang dito. “Huwag mong sabihin ay nagsusuot ka rin ng ganito?” Nadia shrugged her shoulders and glanced at her. “Why not? Wearing one makes me fee
“EARTH to Zariyah! You still there?” Ang tinig ni Nadia ang nagpabalik kay Zariyah sa kasalukuyan. She glanced up at her frowning face. “Oh, sorry. May sinasabi ka ba?” Ngumuso ito. “Kanina pa ako nagsasalita dito pero di ka naman nakikinig. Para lang ako nakikipag-usap sa hangin.” Napakamot siya ng ulo. “Pasensya na. May iniisip lang,” paliwanag niya. Nadia leaned forward, her face filled with curiosity. “May problema ba? Care to share?” She bit her lip. Pinaglaruan niya ang pagkain sa plato gamit ang tinidor na hawak. “Nadia, alam mo ba kung… kung paano mang-akit?” tanong niya na halos pabulong. “Anong sabi mo? Paano mang-ano? Lakasan mo naman boses mo,” reklamo nito. She cleared her throat, her cheeks burning red. “Ang sabi ko alam mo ba kung paano mang-akit?” pag-ulit niya. Sa pagkakataon ito ay nilakasan niya ang boses sapat para marinig nito ang sinabi niya. Mabuti na lang at walang naki-share ng table sa kanila ni Nadia. “Oh, wow,” anas nit