Chapter Five

Matagal natapos ang meeting nila Mr. Walton kaya madilim na ng makalabas ako ng opisina.

Hinihilot ko ang sumasakit na paa sa kakatayo rito sa may entrance. Hinhintay ko pa ang susundo sa akin.

Biglang may humintong kotse sa tapat ko kaya isinuot ko na ulot ang sapatos kong may mataas na takong. Kilala ko ang kotse pero hindi naman ito ang sundo ko.

"Nasiraan si Edmund kaya matatagalan. Just come with me. I'll send you home," ani Mr. Walton ng makalabas na ng kotse niya.

"Gano'n ba? Sige mag cocommute nalang ako. Pupunta pa ako ng ospital," sagot ko sa kanya at sinimulan ko ng humakbang pababa ng hagdan. Kumapit rin ako sa railings nito dahil masakit talaga ang mga paa ko. Baka matumba pa ako rito.

Hindi ko namalayan na nakalapit na pala siya sa'kin at inalalayan ako sa pag baba."I'm on my way there too kaya sumabay ka na sa'kin," aniya kaya hindi na ako nagmatigas pa.

Binuksa niya ang passenger seat at inalalayan akong makapasok. Ng makasakay na siya ay inayos niya ang seatbelt ko. Masyadong malapit ang mukha niya sa'kin kaya iniiwas ko ang mukha ko at sa may bintana nakaharap. Narinig ko naman siyang napahagikhik kaya tinignan ko siya ng masama.

Natapos rin siya sa pag-aayos ng seatbelt kaya nagsimula na siyang magmaneho. Nakangiti pa rin siya na parang nababaliw.

"May nakakatawa ba?" naiinis na tanong ko sa kanya.

Nilingon niya ako at iniwas niya rin ang tingin ng makita niya akong masamang nakatingin sa kanya.

"Sorry if I offended you. Ang cute mo lang kanina e," sagot niya na nakapagpaikot ng mata ko.

"Ganyan ba ginagawa mo sa mga babae mo? Dinadaan sa ganyang mga salita pero pagkatapos paasahin, itatapon nalang ng basta-basta?" direktang tanong ko na hindi pa rin nilulubayan ng tingin.

"Of course not. I'm not into flowery words. It was simply a one night stand which they assume a serious one," walang ka gatul-gatol na sagot niya na nakapanlaki ng mga mata ko.

"O-one n-night s-stand?!" hindi ako makapaniwala sa sagot niya. Mukhang hindi big deal sa kanya ang gano'ng gawain.

Susmaryosep!

"Yes, why? Did you think it was more than that? I'm not that type to get into a serious relationship. Wala pa sa isip ko ang mga 'yan. I'm too busy," aniya at nilingon ako.

Hindi normal sa' kin ang gano'ng usapan at mas lalong hindi normal sa'kin ang gano'ng gawain.

Hello? NBSB po ako.

"W-what? You're a virgin?" sabi niya na hindi makapaniwala. Natatawa rin siya pero pilit niyang pinipigilan. "I can tell with your red face," dagdag niya pa.

Kinapa ko ang pisngi ko at mas sinamaan pa siya ng tingin. Nag-iinit nga ito at wala siyang pakialam kong totoo nga.

"Pinalaki ako ng maayos ng mga magulang ko. Conservative ang pamilya ko kaya hindi 'yan normal sa' min," sagot ko sa kanya.

Tumawa siya bago ako tanungin ulit. "Hindi ka pa nagkaka boyfriend, no?"

Pinanlilisikan ko siya ng mata at mas lalong nagpatawa sa kanya na halos maluha-luha na.

"Ha ha ha. Nakakatawa," sarkastikong sagot ko naman sa reaksyon niya. Kung hindi lang siya nag mamabeho ay baka nabatukan ko na siya.

Hindi ko napansin na nasa ospital na pala kami. Ipinarada niya ito malapit sa entrance at sinalubong kami ng gwardya na kakilala niya. Kinuha bito ang susi at siya na ang nagpark ng maayos.

Pumasok na kami ng ospital at hindi rin mawawala ang mga pag bati sa kanya ng mga staff. Ang iba naman ay halatang humahanga sa kakisigan ng katabi ko.

"Hi Will. Long time no see," sabi ng babaeng naka hospital gown ng makalapit ito sa amin. Matangkad ito at coffee brown ang mga mata. Balingkinitan ang katawan ang maganda ang kutis.

Neutral lang ang reaksyon ni Mr. Walton na parang hindi siya mamatay-matay kakatawa kanina.

Bipolar.

"Dr. Ivy," aniya.

Niyakap siya ng doctor at napansin kong nakatingin sa kanila ang nga tao. Nagbubulungan din ang iba.

"We should hang out. Are you available later?" excited na tanong niya.

Nilingon ako ni Mr. Walton kaya napasunod rin ng tingin si Dr. Ivy.

"I'm busy. So, maybe next time," sagot niya at tinignan ang relo niya sa kanang braso. "It's late, we have to go,"dagdag niya pa at hinila na ako paalis.

Nakatingin ang mga staff sa amin habang naglalakad kami. Nagtataka siguro kung bakit hawak-hawak niya ang braso ko.

"Puwede mo na siguro akong bitawan?" sabi ko habang hinihila ang braso ko pero hindi niya pa rin binibitiwan.

"Later. They're still staring," sagot niya.

Nakarating na kami sa floor ni papa at nakakapit pa rin siya sa'kin. Binitiwan niya lang ako ng mkalabas na kami ng elevator.

Hindi kami nag-iimikan habang naglalakad patungo sa room ni papa nang may nakasalubong kaming isang lalaki na naka doctor's gown na patakbong patungo sa elevator. Sa pagmamadali niya ay nabangga niya ako at muntikan na akong matumba kung hindi lang ako naalalayan ni Mr. Walton.

Nakita kong nagmamadaling nakasunod si Ambrose na ikinapagtataka ko. Halos madapa na siya sa pagmamadali. "Pigilan niyo siya, ate!" sigaw ni Ambrose habang tinuturo ang doctor kanina.

Hindi ko alam kung bakit pero nanlamig ang katawan ko at hindi ako makagalaw. Naramdaman kong tumakbo si Mr Walton at sinundan ko siya ng tingin. Sinubukan niyang abutin ang doctor kanina pero huli na nang magsara na ang elevator. pinindot niya ang button para magbukas ito pero huli na. Sa kabilang elevator siya nagpipindot pero matagal bago ito nagbukas.

Kinuha niya ang cellphone niya sa bulsa at nagtipa ng numero. Inilagay niya ito sa tenga niya at halatang nanginginig ang mga kamay.

"Ate, okay ka lang?" hindi ko napansing nakalapit na pala si Ambrose sa'kin. Ang dalawa niyang kamay ay nakakapit sa balikat ko. Wala sa sariling tumango ako. Masama ang kutob ko sa nangyari.

"S-sino 'yon?" tanong ko sa kanya.

Napabuntonghininga siya at napapikit. " Sa kwarto ni papa na tayo mag-usap.

Lumapit si Mr.Walton sa'min at ipinasok na sa bulsa niya ang cellphone. "I requested for CCTV footages. Maghintay tayo ng update. Pinapapunta ko na rin dito 'yong contact namin sa police kaya huwag na kayong mag-alala," aniya at nakatingin sa'kin.

Umiiyak si mama habang hawak ang kamay ni papa sa higaan. Pilit naman siyang pinapakalma ni Amir. May isang doctor naman, na chinecheck ang vitals niya pero hindi nagtagal ay umalis na rin ito.

"Buti nalang talaga at napansin ko na may kakaiba sa doctor kanina. Simula kasi nang maconfine si papa rito ay si Dr. Cruz at Dr. Sanchez lang talaga ang nagchecheck sa kanya. Never pang nangyari na may ibang doctor na pumasok rito," nag-aalalang sabi ni Ambrose habang nakatingin kay papa at mama."Naalala ko 'yong sabi mo sa' kin tungkol sa lalaking napansin mo no'ng nakaraang araw kaya nagiging mas maingat ako," dagdag pa niya.

"What about the guy you mentioned?" tanong ni Mr. Walton kay Ambrose na may pagtataka.

Ako na ang sumagot sa kanya tungkol sa lalaking nahuli ko na nakasubaybay kay papa.

Napakunot ang noo niya dahil sa sinabi ko. "Why didn't you tell me?" tanong niya sa'kin.

"Ang totoo niyan ay nawala sa isip ko na ipaalam sa'yo. Masyadong magulo ang isip ko at ang daming nangyari. Pasensya na po," mahinang sagot ko.

Mabuti nalang at walang nangyaring masama. Kung sana ay nasabi ko sa kaniya ay baka napigilan niya pa sana at baka nadakip na nila ang nagtatangka sa buhay ni papa.

"Pumasok siya rito na nakatakip ang mukha. Aakalain mo talagang doctor siya at may bitbit pang syringe. Akmang ituturok na niya ito sa dextrose ni papa ng tinanong ko siya kung sino siya. Hindi niya ako pinansin kaya pinigilan ko siya sa ginagawa niya ng biglang pumasok ang isang nurse at nagtanong kung bakit siya nandito sa kwarto dahil tanging sina Dr.Cruz at Dr. Sanchez lang ang pinahihintulutan na pumasok rito. Napansin na niyang nagdududa na kami kaya dali-dali na siyang tumakbo palabas," mahabang explinasyon ni Ambrose.

Inalala ko ang lalaking nakita ko noong isang araw at sigurado akong ibang tao ang nakasalubong namin kanina.

Sabay kaming napalingon ng bumukas ng malakas ang pinto. Iniluwa no'n si Mrs. Walton kasabay ang isang lalaking matangkad at malaki ang katawan. Base sa uniporme nito ay mukha itong parte ng security.

"I heard what happened. How's everyone?" May nasaktan ba? " tanong niya sa'min.

" We are safe naman po. Salamat po sa pag-aalala, " ani ko sa kanya.

Lumapit si Mrs. Walton kay mama at tinignan rin niya ang kalagayan ni papa.

"I've decided to transfer you somewhere safe. 'Yong malayo rito sa city. Kahit hanggang sa gumaling lang ang papa niyo," sabi niya sa' kin.

Tinignan ko si mama at tumango lang siya. Siguro ay 'yon ang tamang gawin para manatiling ligtas si papa.

"Kung 'yon po ang mas makakabuti para kay papa, papayag po kami. Pero kailangan ko pong maiwan rito. Kakasimula ko pa lang sa trabaho kaya hindi po muna ako makakasama," paliwanag ko kay Mrs.Walton.

Hindi na rin tumutol pa si mama. Kailangan ko ring malaman ang totoo.

"Ate, magpapaiwan rin ako. Wala kang kasama sa bahay," sambit ni Ambrose sa'kin.

"No need to worry. She'll stay with me," seryosong sabi ni Mr.Walton.

Napalingon kaming lahat dahil sa sinabi niya. Nakakabinging katahimikan ang namayani sa ilang segundong nakatitig lang kaming lahat sa kanya.

"W-what?" tanong niya na palipat-lipat ang tingin niya sa amin.

Nakakunot ang noo kong nakatingin sa kanya.

Seryoso ba siya?

"Son, it's not nice to ask a girl who is not your girlfriend to stay with you under the same roof. Not unless," makahulugang sabi naman ni Mrs.Walton sa anak niya at tinignan rin ako na may makahulugang ngiti.

"Unless, what?" tanong ni Mr.Walton sa mommy niya.

Pinagtiklop niya ang kanyang mga braso at pinanliitan ng mga mata ang anak niya. "Not unless, you like her," sagot naman nito na napahagikhik.

Nag-init ang magkabila kong pisnge at tinignan ang reaksyon nina mama. Napangiti si mama sa biro ni Mrs. Walton pero hindi ata natutuwa ang mga kapatid kong lalaki sa narinig nila. Lalo naman na ako. Hindi katuwa-tuwa ang birong 'yon. At imposible namang magkagusto 'yan sa'kin.

Tinignan ko ang reaksyon niya at nahuli ko siyang nakatingin rin sa'kin. Napaikot ang mga mata ko sa paraan ng pagtingin niya sa'kin. 

"It's not like that mom. It's my fault na we are in this kind of situation," seryosong sagot niya rito.

"Why so serious son? But I agree with you. It's better if she can stay with us to keep her safe," pagsang-ayon naman ni Mrs. Walton.

Pumayag rin si mama sa plano nila na hindi pabor sa'kin. Mas magiging kampante ako kung nasa ibang bahay sana ako. Kahit na ba mag stay in ako sa sleeping lounge ng kumpanya.

Maya-maya rin ay umalis na sina Mrs. Walton kasama ang boss ko. Nag-stay ako kasama sina mama hanggang nag umaga. Nalulungkot akong kailangan naming maghiwalay pansamantala para maprotektahan si papa.

"Anak, alagaan mo mabuti ang sarili mo. Wala kami para paalalahanan ka palagi," sabi ni mama habang hinahagod ang buhok ko. Nanunubig ang mga mata niyang nakatingin sa mukha ko.

"Ma, kailangan ko 'tong gawin para sa inyo. Pasasaan ba't matatapos rin ang kalbaryong ito. Manalig lang tayo," mahina kong sabi na halos hindi na makatingin sa kanya.

Ayokong makita ni mama na umiiyak ako. Hangga't kaya, dapat hindi nila makita na napanghihinaan ako ng loob.

"Ate, sigurado ka bang do'n ka titira sa lalaking 'yon?" nag-aalalang tanong ni Amir.

Lumapit rin si Ambrose at tumabi sa'kin umupo. "Wala akong tiwala sa kanya ate," ani Ambrose na hindi makatingin sa akin.

Sinilip ko ang mukha niya na pilit naman niyang iniiwas sa akin. "Umiiyak ka ba Ambrosio?" panunukso ko pa sa kanya na sinabayan ko ng tawa.

"H-hindi ah," sabi niya sabay tayo at pasok ng CR na ikinatawa naman nina mama at Amir.

"Kahit makulit yang mga kapatid mo, alam kong mamimiss ka nila," sambit pa ni mama na niyakap ako.

Niyakap ko rin siya ng mahigpit. Matagal-tagal pa bago kami magkikita ulit.

"Basat ipangako mong mag-iingat ka palagi," dagdag pa niya.

"Kayo rin ma. Alagaan niyo si papa. Mag-iingat kayo palagi at huwag papastress sa mga kapatid ko," paalala ko pa sa kanya.

Hindi namin namalayan na halos hatinggabi na pala. Nakahanda na rin ang mga dadalhing gamit nila para bukas. Umupo ako sa upuan sa tabi ng higaan ni papa. Pinagmamasdan ko siya at ang kaawa-awa niyang sitwasyon. Naka-intubate pa rin siya dahil mababa ang oxygen niya sa katawan. 

Ilang saglit lang ay napansin kong tulog na silang tatlo. Habang tinitignan ko sila ay doon pa lang nagsisink-in sa akin na mahihiwalay ako sa kanila simula mamayang umaga. Isinandal ko ang ulo ko sa higaan ni papa habang hawak-hawak ang kamay niya. Ipinikit ko ang mga mata kong habang ninanamnam ang sakit at pangungulila na wala pa man din ay nararamdaman ko na.

"Naniniwala akong 'di magtatagal ay magigising ka na papa. Kaya kapit ka lang. Magkikita na rin tayo. At pangako ko sa'yo pa, hahanapin ko ang may gawa nito," mahinang sambit ko sa kanya habang dahan-dahang pumapatak ang mga luha ko.

Nagising ako sa mahinang pagyugyog ng balikat ko. Pag-angat ko ng tingin ay si Ambrose ang bumungad sa'kin, nakahanda na sa pag-alis. Tumuwid ako ng upo at napansin kong nakaligo na pala sina mama at Amir. Ilang saglit lang ay pumasok na si Dr.Cruz kasama ang ilang staff ng ospital. May dala silang higaan na de gulong.

"Nakahanda na ang sasakyan sa baba. Kailangan na nating makaalis ng maaga," paalala ni Dr.Cruz kanila mama.

Lumapit na rin ang mga staff at nagtulungang ilipat si papa ng higaan. Bitbit na rin nila ang mga gamit na dadalhin. Habang tinitignan ko sila ay naninikip ang dibdib ko. Pilit na ngiti ang naisukli ko sa pagngiti ni mama sa akin. Lumabas na kami ng kwarto pagkatapos masigurong wala na kaming naiwan.

Nasa labas na kami ng ospital. Napatingala ako at pinagmasdan ang kalangitan. Nag-aagaw ang kulay ng dilim at liwanag. May paunti-unti pang mgabituin sa langit. Nang maibaba ko ang aking paningin ay nakapasok na si papa sa loob ng ambulansya, na aking sinadyang hindi makita dahil baka maluha pa ako.

Hinagod ni mama ang likod ko. Di ko man lang napansin na nakasunod lang pala siya sa akin.

"Ang bilin ko sa'yo, anak," malungkot na sabi niya sa'kin.

Mapaklang tawa ang lumabas sa bibig ko. "Ma, ilang ulit mo na po akong pinaalalahanan kagabi," sagot ko sa kanya. Niyakap ko nalang siya ng mahigpit habang nakamasid sa dalawa kong makukulit na kapatid na nakatingin rin sa amin.

Inirapan ko naman si Ambrose at Amir dahil sa malulungkot na mukha nila. "As if naman mamimiss niyo ako. Plastic!" pagbibiro ko pa na ikinatawa naman ng dalawa.

Binitiwan ko na si mama at tumabi na rin siya sa dalawa. Pumasok si mama sa ambulansya at sina Ambrose at Amir naman ay sumakay sa itim na kotse na nasa likod lang rin ng ambulansya. Ilang saglit lang ay umandar na ang sinasakyan nila. Nakatanaw pa rin ako sa sasakyan nilang papalayo hanggang sa hindi ko na sila makita.

Tumingala ako sa kalangitan para pigilan ang bumabadyang pagpatak ng luha. Ipinikit ko ang mga mata at huminga ng malalim.ilang segundo ko ring pinakalma ang nararamdaman ko ng maagaw ng malakas na busina ang aking pansin.

Ibinaba ko ang aking tingin at nakita ang isang lalaking naka white tshirt at cargo shorts na nakasandal sa isang mamahaling kotse na hindi pamilyar sa akin. Habang tinititigan ko siya ay mas naaninag ko ang mukha niya.

"Good morning, housemate," nakangising bungad niya sa akin.

Mr. Walton?