CHAPTER 8: The loneliness in his eyes

I was fixing my things when I heard someone knocking the door of my office.

“Come in!” sagot ko bago nilagay ang mga documents sa isang table para mas organize. 

“Aren’t you done yet? I’ve been waiting for 10 minutes, goodness!” tila iritableng sambit niya, sino pa?  Eh ‘di ang amo kong daig pa babae kung umatake ang mood swings. 

“Inaayos ko pa ang mga documents na gagawin at aasikasuhin ko for tomorrow, patapos na rin naman ako eh,” sambit ko bago tuluyang pinunasan ang lamesa ko using wet wipes. 

Nang tuluyang matapos ay doon kami sabay na lumabas ni Brion. Ang dami-dami pa nitong sinasabi at nagrereklamo dahil pinaghintay ko siya. Napapa-irap na lang ako at kahit gusto ko siyang batukan ay pigil na pigil ako dahil ayoko makipagtalo sa kanya at baka magising na lang akong pinag-chi-chismisan dito sa buong carters. Wala na nga akong friends dito gaagwa pa ako ng issue.

“Sinabi ko na kila Ate Nida na doon tayo kakain,” aniya bago itaas ang magkabilang sleeves ng kanyang polo hanggang siko at in-unlock ang kanyang sasakyan. I went towards the passenger’s seat dahil doon ako uupo. Nag-suot na ako agad ng seatbelt nang maka-pasok ito’t pinaandar na ang sasakyan.

“Sinabi mo ba kila Ate Nida na ako ang magluluto?” tanong ko ‘tsaka siya tiningnan.

“Nope, I just told them doon tayo kakain,” 

“Eh baka mamaya nyan ay may nai-luto na sila pagdating natin?”

“We’ll eat it anyway, just do what you promise, okay?” he answered while swirling the steering wheel and looking at the road. 

Ang ganda naman talaga ng panga ng isang ‘to, lalong guma-gwapo eh! Pero ang sarap din pangahan kung minsan kahit isa lang.

Inabot kami ng halos 30 minutes bago makarating sa kanilang bahay na mala hacienda. 

“Magandang gabi po, Sir Bry, Ms. Damara! Nakapag-luto na po kami, mag-ready na po ba kami?” salubong sa amin ni Ate Nida. 

“Later, she’ll cook something. Paki-assist naman siya, Ate Nida.” Ibinaba nito ang kanyang coat sa sofa bago humilata.

“A-Ah, s-sige po… ano ang lulutuin mo, Neng?” ani Ate Nida sabay tanong nang makalayo kami.

“Ah, pinakbet po,” sagot ko bago nagtanggal ng coat at nag-suot ng apron na inabot ng isa pang katulong, tumango naman ako bilang pasasalamat.

“Pinakbet?!” gulat at sabay-sabay na sambit nila, natawa naman ako dahil doon.

“Haha, opo pinakbet. Eh noong nasa Tarlac kami ay hindi ko po alam kung bakit biglang gusto niyang makatikim ng pinakbet,”

“Aba’y himala–huh?! Tarlac ba kamo? E-Eh anong ginagawa niyo sa Tarlac?” gulat na naman na tanong ni Ate Nida.

“Eh binagyo po kasi ang palayan namin doon ng pamilya ko. Eh kako po uuwi muna ako para tulungan ang magulang ko sa problemang naidulot ng bagyo. Humingi ako ng tatlong araw na leave pero ang sabi niya eh sasama daw siya. That time po kasi ay hindi sila natuloy ni Sir Mathew magbakasyon sa karatig probinsya ng Tarlac.” Nagtitigan silang lahat na tila nagtataka ngunit tila may halong pang-aasar ng sabay-sabay ibalik sa akin kanilang paningin.

“Ano, makikipag-chismisan ka na lamang ba riyan oh ano?” 

Sabay-sabay kaming napagitla dahil sa pagdating ni Brion na siyang umiinom ng tubig mula sa ref.

“Nag-kamustahan lang, problema mo na naman?” Napapa-irap na sambit ko, “tara na nga Ate Nida at kumilos na tayo at baka lumabas pa ang sungay ng asungot dyan sa tabi,”

“What?” 

“Wala! Doon ka nga, hindi kami maka-focus,” sambit ko at mabilis itong tinulak pabalik sa sala ‘tsaka bumalik sa kusina. Doon ay nadatnan ko naman sila Ate Nida na tumatawa.

“Tara na po,” natatawa ring sambit ko bago kami tuluyang kumilos.

Since marami kaming kakain ay maraming gulay ang hiniwa namin. Ngayon na lamang daw ulit sila makakakain ng pinakbet dahil ang huling kain nila ng ganitong pagkain ay noong maka-uwi sila ng probinsya. If I’m not mistaken, taga Norte ang ilan kila Ate Nida.

“Alam mo ba, Ms. Damara, ikaw lang ang nakaka-sagot ng ganun kay Sir Bry. Paano ba naman, baka kapag kami ‘yon ay matagal na kaming wala rito,” pagbibiro ng isa sa mga katulong dito sa mansion. 

“Eh alam ko naman kasing suplado talaga ‘yang si Sir Bry, pero syempre hindi naman ako papatalo ‘no. ‘Tsaka tapos na office hours, meaning labas na pagiging secretarya ko sa kanya,” taas noo na sagot ko habang naghihiwa ng ampalaya.

“Eh sa tagal niyo ba namang sekretarya niyan ni Sir, alam ko nauubusan din kayo ng pasensya sa kanya hahaha,”

“Pero don’t get me wrong po, ‘yong paggalang ko bilang isang empleyado ay nananatili naman po. Tao lang din naman ako at nauubusan ng pasensya pero I love what I’m doing, ‘tsaka taas kaya ng sahod ko hahah,” natatawang sambit ko na siya ring ikina-tawa nila.

“What the f*ck do you care?! Just mind your own bullsh*t, can you?!” 

Sabay-sabay kaming nagtinginan ng mga tao rito sa kusina dahil sa sigaw na iyon ng kapatid ni Brion na si Brax mula sa sala.

“You’re my responsibility, Brax! So, you listen to me!” malakas naman na sagot ni Brion sa kapatid. 

“I’m not a f*cking minor to be taken care of. I can handle myself! I can take care of my own. I grew up without depending on anyone. Not even with Mom and Dad. So you better not act like a parent.” 

Hindi ko alam pero parang ako ‘yong nasaktan para kay Brion dahil sa mga salitang iyon ni Brax. It’s not new to hear them fighting on something. I know they are not on good terms but… at least appreciate Brion’s effort, Brax.

“Naku, pagpasensyahan mo na sila. Eh alam mo naman ganyan talaga silang magkapatid eh,” sambit ng isang kasambahay na kasama ko rito sa kusina.

“Bata pa lamang sila ay ganyan na si Brax. Ayaw na ayaw sa Kuya niya. Paano ba naman kasi mula nang makitaan si Sir Bry ng kagalingan sa mga bagay-bagay ni Madam Lousiana at Sir Bartolome ay talagang tinutukan nila ito. In-spoil at binigyan talaga nila ng atensyon hanggang sa siya na ang nag-mana ng Carters. Habang si Sir Brax, ayun lumaking malayo ang loob sa Kuya niya, ganun din sa magulang,” malungkot na kwento ni Ate Nida.

“Pero sigurado naman po tayong hindi pinabayaan ng mag-asawa si Sir Brax, hindi ba?”

“Ay oo naman! Ginagawa nga nila ang lahat para hindi ma-left behind si Sir Brax, pero hindi naman maitatanggi na mas naka-focus sila kay Sir Bry,” 

“Siguro ay mino-mold lang nila si Sir Bry to take over the company kaya po ganun,” mahinahong sagot ko. Ilang taon din ang pagitan nilang magkapatid, sigurado ako hindi lang ganun kadali para kay Sir Brax ang sitwasyon noong panahong tunututukan nila Mr. and Mrs. Carter si Brion. 

“Pero hindi natin masisisi si Sir Brax, kahit na 22 na siya ay bata lang din siya… kailangan pa rin ng gabay, atensyon, at pagmamahal. Pero sa hindi inaasahan, wala na sila Madam,” malungkot na sambit ni Ate Nida. 

I do understand it now. Brax is not that kind of kid, hindi siya masamang bata o suwail. Siguro may parte sa kanya na naiinggit at kinu-kwestyon nito ang kanyang sarili sa kung bakit tila hindi niya ramdam ang efforts ng kanyang mga magulang. Favoritism man kung titingnan pero Brax should understand what Brion felt during those days na mino-mold siya ng parents nila to inherit their company… It takes a lot of courage and pressure to take over the business. Pero ano naman ang alam ko sa pamilya nila? This is just what I understand, I’m hoping that things will be better soon for the both of them.

Matapos namin magluto ay pinatikim ko muna kila Ate Nida kung okay na ba ang lasa.

“Saktong-sakto ang lasa, talagang pinakbet!” manghang sambit ni Ate Nida habang ninanamnam ang pinatikim ko.

“Syempre naman  po, specialty ko ang pinakbet eh!” masiglang sagot ko bago nagtanggal ng aking apron. “Tara po at kumain na. Kayo na po ang bahala riyan at ibibigay ko lang ito kay Sir Bry.” Kinuha ko na ang sinandok na nasa bowl bago nagtungo sa dining table. Naabutan ko naman si Brion na naka-ubo sa dulong bahagi mahabang dining table na siyang nakasuot na ng pambahay. Basically he’s wearing a white shirt and jagger pants. 

I was wearing a smile upon walking towards him, pero nang makita ko itong tila problemado ay agad nawala ang ngiti sa labi ko. He was massaging his forehead though. But still, I managed to approach him with a smile on my face.

“Here’s your pinakbet! Go, tikman mo ang specialty ko. Pasado kila Ate Nida, so I’m expecting the same from you,” masiglang sambit ko bago nilapag ang bowl sa hawap. Agad naman itong umayos sa pagkaka-upo at tumingin sa akin na siyang agad na ngumiti. 

Ngiti na parang walang nangyari kanina at walang pinagdaraanan. 

“Nice, make sure this tastes good,” he said before taking the spoon I offered and tasting it.

I was like a kid who’s waiting for a parent's feedback on what I cooked. I was just standing beside him habang magkahawak ang aking mga kamay at malawak ang ngiting hinihintay ang sasabihin niya. 

“Hmmm… ganito pala ang lasa nito,” sambit niya bago muling tumikim. Napa-irap naman ako sa tagal nito magbigay ng feedback kaya umupo na muna ako sa upuang malapit sa akin.

“So, what now? Uubusin mo ba muna yan bago ka magbigay ng feedback? Eh ‘di sana nag-kanin ka ‘di ba?”

“It tastes good… thank you for keeping your promise, Damara,” he said softly despite his baritone voice while looking straight into my eyes and smiled. 

Hindi ako agad nakapagsalita at tila ba ako’y hinihigop ng kanyang mga mata. We both are just staring into each other’s eyes. I had no words to express… it’s just that, I cannot take my eyes off of him. Ang alam ko lang, bakas sa mga mata niya ang kalungkutan.

“Ito na lahat ng pinakbet, Ms. Damara…” 

Agad kaming napa-balik sa reyalidad ni Brion dahil sa pagdating nila Ate Nida. Napatingin ako kay Ate Nida habang si Brion naman ay umiwas ng tingin. 

“A-Ah… tatawagin ko na po ba Sir Brax?” tila nahihiya na sambit ng isang katulong.

“No need, you know he’ll refuse because I’m here and… and you hear us arguing so better leave him alone as of now. Sumasabay naman siya sa inyo kumain kapag wala ako ‘di ba?” Brion said.

“Madalas po, Sir. Opo,” 

“Okay, for now let’s not bother him. Anyway, let’s eat maupo na kayo.” Nagbuntong hininga ito bago ngumiti at kumuha ng plato at kumuha ng kanin. 

This is not the first time hearing him this calm and considerate, but I’m still amazed at how he handles his brother despite their relationship. He’s such a big brother to Brax. For years or even before I work as Brion’s secretary I know how difficult it is for him to handle the situation with Brax. Mabuti na lamang at mayroon siyang mga kaibigan to lean with. Medyo sutil nga lang din itong si Brion dahil babaero, malakas uminom, at talaga namang grabe ang ugali. Pero hindi ko naman maitatanggi na maganda rin ang kanyang ugali… but still, his attitude is the worst. 

Matapos namin kumain kasabay nila Ate Nida ay sila na ay nag-asikaso ng mga pinagkainan namin. Habang kami ni Bry ay dumiretso sa kanilang veranda para magpahangin. 

“How’s your brother?” I asked out of nowhere.

“He’s fine, maybe? He’s fine without me in this house, though,” aniya at mapait na natawa. 

“Hindi naman siguro, sigurado naman akong he still cares for you. Maybe he’s just upset because of whatever you both had in the past–”

“Don’t bring up something in the past. You know nothing about me… about my family.” Tumayo ito at pumasok sa loob habang ako ay naiwang tulala rito sa kinauupuan ko dahil sa sinabi niya.

“Let’s go, it’s already late. Hatid na kita,” he coldly said before walking towards his car. 

Tahimik akong pumasok sa loob para kunin ang gamit ko at nag-paalam kila Ate Nida bago tuluyang sumunod sa kanya. We both are silent, having the weirdest atmosphere inside the car. 

Siguro nga ay wala akong alam sa kung anong mayroon sila ng pamilya niya, I don’t even know him deeply, and I didn’t mean to interfere… siguro ay nabigla lang ito sa sinabi ko dahil hindi rin maganda ang pagkakasabi ko ng mga iyon kanina. I was just trying to cheer him up because he’s not okay. 

“Thank you for tonight and… I’m sorry for what I’ve said earlier. I didn’t mean to upset you because of those words. Be safe on your way home,” pilit na nakangiting sambit ko nang makalabas ako ng sasakyan niya. I carefully closed the door before waving goodbye and went to my condo unit.

“This day is tiring,” sambit ko nang tuluyang makarating sa aking unit at mabigat na napa-buntong hininga.