Chapter 15 Pagkatapos kung pinatay ang tawag ay agad kung pinatakbo ng matulin ang aking kotse patungo sa hide-out ninyo. Hindi ako mag-alala sa mga tauhan ko kung maiwan ko sila dahil alam nila kung saan dalhin ang mga ka-garmento kaya kampante ako. Hindi nagtagal ay agad rin ako nakarating sa hide-out. Kaya agad akong lumabas sa akin kotse ni pagpatay sa makina ay hindi ko na ito ginawa dahil sa pagmamadali. "Boss!" sabay nilang bigkas. "Asan ang bihag?" agad kung tanong. "Nasa loob, Boss!" sagot sa aking inutusan. Kaya agad akong pumasok sa loob upang parusahan agad ang nangahas na umaalig-ligid ang aking mag-iina. Agad kung sininyasan ang isang tauhan upang tanggapin ang naka piring sa mga mata nito at sa bibig. Pagtangal ay agad itong nanglaki ang mga mata nito habang nakatingin sa akin. "Isang tanong, isang sagot kung nais mong mabuhay!" malamig kung sabi. "Sinong nag-utos sayo upang magmasid sa bahay sa mag-iina ko?" dagdag kung sabi. "Hahaha, kung ganoon t
Chapter 16 KINABUKASAN : Kinabukasan ay maaga akong nagising kahit madaling-araw lang ako nakatulog, sadyang mababaw lang talaga ang tulog ko mula noong pinatay ng mga kalaban ang mga magulang ko. Minsan ay napaginipan ko pa ito. Agad akong bumangon at pumasok sa banyo upang gawin ang morning routine ko. Pagkatapos ay agad kung inayos ang lahat na gamit ko dahilan pupunta ako sa Iloilo para sa isang business meeting. Habang inaayos ko ang mga dadalhin ko ay agad kung tinawagan si Marcos upang ipahanda ang private helicopter. Apat na ring ay agad itong sumagot. "he. . . ." hindi ko na pinatapos dahil agad akong nagsalita. "Marcos, call our private pilot because I'm leaving now!" utos ko dito. "Copy, but am I coming with you?" tanong nya sa akin. "It's up to you whether you'll come or not!" tanging sagot ko saka pinatay ang tawag. Hanggang natapos ko nang niligpit ang mga importanteng dokumento ay agad akong lumabas ng silid at nagtungo sa garahe ng aking sasakyan.
Chapter 17 "Ania ti inaramidmo ditoy, Babai?" (Anong ginawa mo dito, Babae?) malamig kong sabi dito. "Nasayaat ta immayka kaniak. Dina kayat a palubosannak a sumrek!" (Buti at pinuntahan mo ako. Ayaw niya akong papasukin sa loob!) hindi nya sinagot ang tanong ko kaya agad ko iyong sinamaan ng tingin. "Kiddawek kenka a sumungbat, Woman!" (Tanong ko ang sagutin mo, Woman!) galit kung sabi dahilan upang natigil ito. "Dakes kadi ti sumarungkar kenka? Ammo ti amin a siak ti asawam isu nga adda karbengak nga umay ditoy iti aniaman nga oras!" (Masama bang puntahan ka? Alam ng lahat na ako ang iyong mapangasawa kaya may karapatan akong puntahan ka dito kahit anong oras!) sabi nya sa akin kaya umigting ang aking panga sa kanyang sinabi. "Adda turedmo a mangibaga kaniak a, siasinoka a mangibaga nga agbalinka a reyna, nadadaelka laeng nga anak ti kongresista ditoy lugarmo. Isu a dikay arapaapen ti agbalin a reynak!" (Ang lakas loob mong sabihin sa akin yan, sino ka ba para sabihin
Chapter 18 PAGKATAPOS kung sabihin ay agad naman sinunud ni Marcos ang mga sinabi ko. Kaya agad rin akong pumunta sa aking ka meeting habang mga ilang buddyguard ko ay sumama. Hindi nagtagal ay agad rin akong nakarating sa isang sikat na restaurant. Maraming mga matang nakasunod tumingin sa akin. "Ang pogi naman nya!" "Payag ako ikama nya kahit isang gabi lang!" "Sira ka ba! Alam mo bang isang Mafia yang!" "Eh, ano naman!" "So, payag ka na gagamitin ka paulit-ulit hanggang mamatay, ganun?" "Basta lang makarating ako sa sukdulan, bakit hindi?" -Yun ang aking naririnig sa mga babaing nakakita sa akin. Hanggang sinalubong ako ng isang waitress upang itanong kung may reservation ba ako. "Hello, sir! May reservation po ba kayo sir?" sabi nya sa akin na parang nagpapacute pa. "Yes!" malamig kong sabi. "Dark Smith!" dugtong kong sabi. "This way po, sir!" sabi nya sa akin. Kaya agad kong sininyasan ang mga kasama ko upang sumusunod. Hanggang pumasok kami sa isa
Chapter 19 Napangiti ako dahil agad ko itong nakita na balisa at parang itong tutang takot na sakmalin ng isang lion. "Kasano ti kasasaadmo Mr. Kim?" (Kumusta ka na Mr. Kim?) panimula kong sabi sa salitang Ilocano. Dahilan upang umangat ang kanyang mukha. "M-mr. Smith?!" takot nyang bigkas. "Yes, siak? Nga panggepmo ti agkidnap manipud iti teritoriak!" (Yes, ako? Na balak mong dukutin sa aking teritoryo!) ngising sabi ko. "Siak-diak ammo no ania ti pammabasolmo kaniak, Mr. Smith!" (H-hindi ko alam ang pinag-paparatang mo sa akin, Mr. Smith!) sabi nito habang hindi makatingin sa aking mga mata. "I’ll assume you don’t know, ngem inton sumaruno a mapasamak dayta diakto malipatan, Mr. Kim! Uray no sabalika a Gobernador iti daytoy a siudad, diak ipalubos nga agbiag!" (Ipapalagay kung wala ka ngang alam, pero susunod mangyayari pag ito ay hindi ko na papalampasin pa, Mr. Kim! Kahit isa ka pang Governor sa lungsod dito ay hindi kita bubuhayin pa!) malamig kong sabi. Kaya
Chapter 20 Tinawag ko ang isang katulong na abangan si General at ihatid ito sa library dahil doon ako maghintay sa kanya. Sinabihan ko rin na papuntahin si Bruno at si Marcos sa library ngayon din. Kaya had itong lumabas saka ako tumalikod at pumunta sa library upang doon ko hintayin ang dalawa habang wala. pa si General may sasabihin akong plano para masugpo ang gustong pumatay sa akin. Hindi nag tagal ay agad namang dumating sina Marcos at Bruno dahil upang inumpisahan ko ng sasabihin sa kanila ang aking plano. Hanggang sinabi ko sa kanila na may lulusubin kaming isang base ng kalaban kaya agad silang tumango. Isang oras kami nag uusap hanggang dumating si General kaya agad ko itong pina-upo upang sabihin ko ang nais kung sabihin. "General, hindi na ako magpaligoy-ligoy pa!" sabi ko agad saka sinabi ko ang mga nais kong gawin nito. Agad naman itong tumango saka nagpapaalam upang masimulan na ang pagman-man ni Mr. Kim. Pagsapit ng gabi ay agad kaming mag handa upang lus
Chapter 21 Warning: Halat na inyong mababasa ay isang kathang-isip ko lamang. Tauhan o mga kaganapan ay isang imahinasyon ko lamang itong lahat. _________________________ Dahan-dahan akong lumapit sa kanila na walang ka ingay-ingay. Bawat isa na nagpalibot kay Mr. Cezar at tinakpan ko ang bibig nito saka sinaksak sa leeg. Napadaing ito sa sakit hanggang binawian na ito ng buhay. "A-ano y-yun!" takot na sabi sa isang tauhan ni Mr. Cezar habang balisang tumitingin sa paligid at pinipilit nitong aninag ang madilim sa kanilang paligid. "Ohhh!" daing rin sa isang tauhan nito na mahina lamang dahil agad kong sinaktan ang dibdib nito dahilan upang mabawian ng buhay. "W-walang hiya ka Mr. Smith humanda ka sa akin pag makikita kita dahil ako mismo ang papatay sayo!" matapang na sabi ni Mr. Cezar. Agad akong napangisi sa kanyang sinabi. "Don. Cezar! Kailangan na natin makaalis dito, mukhang inuunti-unti niya kaming patayin." "O-oo nga, Don! Ayaw pa namin mamatay!" sabi sa isa
Chapter 22 Warning: Kung hindi ninyo kayang basahin wag nyo lang ituloy. Dahil may mga di-kanais-nais sa Chapter nito. Lahat na inyong binasa ay isang kathang-isip lamang. ____________________________ Nakita ko kung paano ito dahan-dahang napa-upo sa daan. Abut-abot ang hingi at pawis pero wala akong nakapang awa doon. "Ipasok ninyo sa loob!" utos ko dito. Kahit na dumugo pa rin ang sugat ko sa gilid ay hindi ko ito binigyan ng pansin dahil nanaig ang gigil ko kay Mr. David Cezar. Agad namang sinunod sa aking tauhan saka ako pumasok sa loob habang nakasunod ang mga tauhan ko habang kinaladkad si Mr. Cezar papasok. "Bay-annak!" (Pakawalan ninyo ako!) pag-pupumiglas nitong sabi. "Itedko amin a kinabaknangko bay-annak." (Ibibigay ko lahat na kayamanan ko pakawalan ninyo ako.) Dagdag nitong sabi na kinatawa ng mga tauhan ko sa kanyang sinabi. "Nako, ni Mr. Cesar! Uray kasano kaadu ti kinabaknangmo, dimo la ikankano ti kinabaknang ni Boss-ko!" (Nako, Mr. Cezar! Kahit ma
Chapter 127 Matapos ang mga nakababahalang pangyayari, nagdesisyon akong mas maging mapagbantay. Sa mga susunod na araw, tinitiyak kong nasa tamang kalagayan ang aming seguridad. Inilagay namin ang mga surveillance cameras sa paligid ng bahay at nakipag-ugnayan sa mga lokal na awtoridad upang magkaroon ng backup kung kinakailangan. Isang linggo ang lumipas, at tila lumalabas ang mga alalahanin sa paligid. Pero sa likod ng lahat, nagpatuloy ang aming pamilya sa pagkakaroon ng masayang mga alaala. Ang mga bata ay abala sa kanilang mga aktibidad, at si Magda ay patuloy na nagtatrabaho sa mga community projects. Ang aming buhay ay unti-unting bumabalik sa normal. Isang gabi, habang nag-uusap kami ni Magda sa sala, nagpasya akong ilabas ang mga bagay na nakatago sa aking isip. “Mahal, gusto kong malaman mo na handa akong ipaglaban ang ating pamilya sa anumang panganib,” sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. “Alam ko, Dark. At handa akong sumama sa iyo. Ngunit huwag nati
Chapter 126Makalipas ang ilang araw ng paghahanda, nagpasya kaming umalis at bumalik sa Pilipinas. Habang nasa eroplano, ramdam ko ang halo-halong emosyon—ang saya ng pagbabalik at ang takot sa mga posibilidad na maaaring mangyari. Si Magda ay nasa tabi ko, nakangiti habang tinitingnan ang mga bata na abala sa kanilang mga laro.“Ang saya, Dad! Ang bilis ng eroplano!” sabi ni Andrew, puno ng excitement.“Oo, anak. Ngunit mas mabilis tayong makakabalik sa ating tahanan,” sagot ko, sinisikap na maging positibo kahit may mga alalahanin sa aking isipan.Nang makalapag kami sa Pilipinas, sinalubong kami ng mainit na hangin at ngiti ng aming pamilya. Ang mga bata ay nagtakbuhan sa kanilang mga pinsan, puno ng saya. Ang aming mga magulang ay nandoon din, nag-aalala at nagagalak sa aming pagbabalik.“Salamat sa pagbalik! Nami-miss na namin kayo,” sabi sa aking pangalawang ina ang aking yaya mula pa noong bata pa ako, yakap si Magda at ang mga bata.“Miss din po namin kayo!” sagot ni Magda, a
Chapter 125Makalipas ang matagumpay na charity event, nagpasya akong maglaan ng oras upang suriin ang mga susunod na hakbang para sa café. Nakita kong hindi lamang ito naging daan para sa mga bata at sa komunidad, kundi pati na rin sa aming pamilya. Ang mga ugnayang nabuo ay tila nagbigay ng bagong pag-asa.Habang nag-iisip ako, nakatanggap ako ng tawag mula kay Marco. “Dark, may mga balita ako. Kailangan natin ng emergency meeting,” sabi niya, ang tono ng kanyang boses ay seryoso.“Anong nangyari?” tanong ko, nag-aalala.“May mga impormasyon tayong nakuha tungkol sa mga lumang kaaway. Mukhang may balak silang bumalik sa ating teritoryo,” sagot niya.Naramdaman ko ang tensyon sa aking dibdib. “Saan tayo magkikita?” tanong ko, ang isip ko ay nag-iisip na agad ng mga hakbang.“Dito sa warehouse. Mas mabuti nang mag-usap tayo sa isang ligtas na lugar,” sabi niya.Nang makaalis ako, nagdesisyon akong hindi ipaalam kay Magda ang mga balita. Ayokong madagdagan ang kanyang pag-aalala. Sa pa
Chapter 124 Dark POVMinsan, habang nagmumuni-muni ako sa aking opisina, hindi ko maiwasang mapansin ang mga pagbabago sa buhay ni Magda at ng mga bata. Sa kabila ng mga dating hamon, tila nagiging mas matatag ang aming pamilya. Ang café na kanilang itinayo ay naging simbolo ng aming pag-asa at pagmamahalan.Ngunit sa likod ng saya, alam kong may mga bagay na hindi pa natatapos. Bagamat naipasa ko na ang posisyon ko bilang Mafia Boss kay Marco, patuloy pa rin akong nakikilahok sa aming organisasyon. May mga usaping kailangan pa ring ayusin, at ang mga banta sa aming kaligtasan ay hindi pa rin nawawala.Kamakailan lang, nakatanggap ako ng impormasyon tungkol sa isang lumalabas na banta. Nagpasya akong makipagkita kay Marco upang talakayin ang sitwasyon. Sa isang madilim na sulok ng isang lokal na bar, nagtipon kami. “Marco, kailangan nating pag-usapan ang lumalalang sitwasyon. May mga balitang nagbabalak ang mga lumang kalaban,” sabi ko, puno ng pag-aalala.“Alam ko, Dark. Nakakatangg
Chapter 123 Pagdating sa bahay, ramdam ko ang init ng pamilya sa bawat sulok. Ang mga bata ay abala pa rin sa pag-uusap tungkol sa mga nangyari sa charity event. “Mommy, gusto ko nang maging volunteer sa susunod na event!” sabi ni Andi, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa excitement. “Syempre, anak! Mas masaya kapag sama-sama tayong nagtutulungan,” sagot ko, bumuhos ang saya sa puso ko. Habang nagpapahinga kami sa sala, napansin ko si Dark na nakatingin sa akin. “Magda, gusto kong pag-usapan natin ang tungkol sa café. Mukhang umuusad ang lahat, pero ano ang mga susunod na hakbang?” tanong niya, ang tono ay puno ng interes. “Sa tingin ko, magandang ideya na palawakin ang aming menu. Gusto kong magdagdag ng mga lokal na pagkain at mga specialty items,” sagot ko, nagtatanong din kung anong mga bagong ideya ang nasa isip niya. “Bakit hindi natin isama ang mga bata sa pagpaplano? Siguradong magiging masaya sila,” suhestiyon niya. Nagustuhan ko ang ideya; ang mga bata ay dapat ma
Chapter 122 Magda POV Matapos ang mga linggong puno ng paghahanda, nararamdaman kong nagiging mas masaya at mas makulay ang aming buhay. Ang pagbubukas ng aming café ay hindi lamang isang bagong simula; ito ay simbolo ng aming lakas at pagtutulungan bilang isang pamilya. Habang inaayos ko ang mga detalye sa café, napansin kong ang mga bata ay masaya at abala sa pagtulong kay Dark. “Mommy, tingnan mo ang mga decorations!” sabi ni Andi, hawak ang isang kulay na banner. “Ang ganda, anak! Napaka-creative mo!” sagot ko, ang puso ko ay puno ng pride habang pinagmamasdan silang nag-eenjoy. “Gusto ko rin tumulong!” sabi ni Andrew, tumatakbo patungo sa akin. “Ano ang pwede kong gawin?” “May mga cupcakes tayong gagawin. Makakatulong ka sa akin sa kusina!” sabi ko, na excited na sa ideya ng paglikha ng masasarap na treats. Habang nagluluto kami, puno ng tawanan ang paligid. “Mommy, kailan tayo magbubukas? Ang mga tao ba ay excited na makita ang mga gawa natin?” tanong ni Andrew. “
Chapter 121 Lumipas ang ilang buwan, at sa wakas, nakabalik na si Magda sa kanyang dati at mas malakas na sarili. Ang mga session ng therapy at ang pagmamahal ng aming mga anak ay nagbigay sa kanya ng bagong pag-asa at lakas. Ngayon, siya ay hindi lamang isang survivor, kundi isang mandirigma. Ang mga kalaban na dati naming hinaharap ay tuluyan nang nawasak. Ang mga pagsubok na iyon ay nagbigay daan sa amin upang muling bumangon at ipaglaban ang aming mga prinsipyo. Sa tulong ng aking pinsan, si Marco Santillan Claveria, unti-unti naming naibalik ang kapayapaan sa aming mundo. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nagpasya akong ipasa ang aking posisyon bilang Mafia Boss kay Marco. Nakikita kong siya ang tamang tao para sa papel na iyon. “Marco, handa ka na ba?” tanong ko habang kami’y nag-uusap sa isang tahimik na sulok ng opisina. “Oo, David. Nandito ako para sa pamilya natin at sa lahat ng ipinaglaban natin,” sagot niya, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon. “Alam kong kayan
Chapter 120 Dark POV Sa mga nakaraang linggo, tila naging mas magaan ang atmospera sa ospital. Si Magda ay unti-unting bumabalik sa kanyang dating sarili. Nakikita ko ang kanyang determinasyon na bumangon, at bawat araw na siya’y nagiging mas malakas ay nagbigay ng pag-asa sa akin at sa mga bata. Habang pinagmamasdan ko siyang nagpipinta kasama ang mga bata, hindi ko maiwasang magpasalamat sa Diyos. Nakita kong ang saya sa mga mata ni Magda habang nakikipag-ugnayan sa mga anak namin. “Ang ganda, Mama! Paborito ko ang kulay na ito!” sigaw ni Andi, na tila puno ng kasiyahan. “Ang mga likha niyo ay kahanga-hanga!” sagot ni Magda, na may ngiti na nagbigay ng liwanag sa silid. Sa mga sandaling ito, ang sakit at takot na dulot ng mga nakaraang pangyayari ay tila napawi, at ang pamilya namin ay nagiging buo muli. Nakatayo ako sa isang sulok ng silid, pinagmamasdan ang lahat. Sa kabila ng mga pagsubok na aming dinaanan, ang pagmamahalan namin ang nagbigay ng lakas upang patuloy na lumaba
Chapter 119 Ilang araw ang lumipas at unti-unti kong nararamdaman ang pagbuti ng aking kondisyon. Ang mga doktor ay nagpatuloy sa kanilang pagsusuri at tinutulungan akong makabalik sa aking mga lakad. Sa tuwing pumapasok si Dark, ang aking puso ay sumasaya, para bang ang kanyang presensya ang nagiging gamot sa aking pagdapo sa sakit. “Magda, may mga bisita tayo,” sabi ni Dark isang umaga habang ako’y nagpapahinga. “Mga bisita?” tanong ko, naguguluhan. “Sino sila?” takang tanong ko. “Naghihintay ang mga bata,” ngiti niya, at sa mga salitang iyon, tila umakyat ang saya sa aking puso. Hindi ko mapigilan ang pagngiti. “Talaga? Gusto ko na silang makita!” masaya kong sabi. Maya-maya, pumasok ang mga bata, si Andi at Andrew, na may mga ngiti sa kanilang mga mukha. “Mommy!” sabay silang tumakbo papunta sa akin. Yakapin ang aking mga anak ay ang pinakamagandang pakiramdam sa mundo. “Miss ko kayo!” bulong ko habang hinahaplos ang kanilang mga buhok. “Miss ka rin namin, Mommy!” sagot