Ten minutes later.Rosa stopped a taxi downstairs. Biglang may dumating na isang black and domineering Phantom ang dumaan at huminto sa harap niya, bumaba ang bintana, at narinig niyang nag-utos ang lalaki, "Sumakay ka."She glared at him unhappily. Talaga, itong lalaking ito, hindi ba siya titigil? Hindi ako pumayag.Dahil dito, isang taxi na walang ingat ang pumarada sa harap ng kotse ni Trojack, at mabilis na binuksan ni Rosa ang pinto at sumakay.Ang taxi ay umalis, at ang black car ay sumunod.Rosa turned her head and took a look. She saw the domineering black car up ahead. Nainis siya, hindi kaya titigil itong lalaking ito?Sumunod si Trojack hanggang sa gate ng school. Pagbaba ni Rosa at pumasok sa school, maya mauya lang ay lumabas siya kasama ang anak niyang si Brent, nakita nilang nakatambay sa kotse si Trojack na nakatingin sa kanila.Ang anak niya na hawak niya sa kamay ay masayang humiwalay sa kanya, at tinawag siya ng masaya, "Kuya!"Pagkatapos nun, tumakbo ang bata p
Nagulat si Rosa sa itsura ng mukha niya. Sinubukan niyang umatras, pero natapilok siya sa mababang threshold ng pinto ng kusina at malapit na siyang mapatalon paatras.Inilabas niya ang mga kamay at nahawakan ang kamay ng lalaki, pero muling hinawakan siya ng lalaki sa baywang, at sa pagkakataong ito, mas mahigpit pa, kaya't napalapit siya at napayakap ng mahigpit sa matigas niyang katawan.Mabilis na kumalas si Rosa mula sa kanya, at nagmamadaling pumunta sa gilid, sabay sabi nang hindi masaya, "Puwede bang umupo ka na lang sa sofa at tigilan mo na ako?"Talaga namang inosente si Trojack.Ang gusto lang niya ay tumulong at tingnan kung may kailangan si Rosa, pero dalawang beses na siya nitong nahulog sa mga braso niya, at siya pa ang pinagsasabihan."May kailangan ka ba?" tanong ni Trojack, habang pinapansin siya ng masusing mata."Wala." Sagot ni Rosa, habang minumungkahing magkambyo ang noo.He just sat back on the sofa and watched as she busied herself in the kitchen, preparing din
She subtly implied it, though it was hard to ignore the unspoken connection that seemed to linger in the room.Trojack stroked the little boy’s head with a soft smile. He had grown fond of the child’s innocent joy and warmth. “Kuya should leave now, huh?” he said gently, his voice rich with affection."Kuya, you really have to come to the parent-child activities!" sabi ng bata. His voice was filled with excitement, his small hands clasped together as if to seal a promise.He glanced at Rosa before nodding. "Okay! I’ll definitely come," sagot ni Trojack na may ngiti.The little boy grinned, his excitement radiating from his tiny frame as he nodded vigorously. Pinanood ni Rosa ang dalawa nang sandali, naramdaman niya ang halo-halong emosyon—kitang-kita ang kasiyahan ng anak niya, pero alam niyang habang tumatagal, mas lalo pang kumplikado ang buhay nila.Nang oras na para umalis si Trojack, tumayo ito at naglakad papunta sa pinto. Bago siya tuluyang lumabas, tinuro ni Rosa ang isang bag
“Ibabalik ko sa’yo itong pera. Hindi ko kailangan ng dagdag na sweldo. Ang gusto ko lang, normal na sahod,” sabi ni Rosa ng buong tapang, tinatanggihan ang sobrang pera.“Just consider it as food expenses! Pupunta ako sa bahay mo para mag-dinner madalas in the future,” sabi ni Trojack, tahimik ang boses pero may halong pabirong tono.“Ano? Gusto mong pumunta sa bahay ko para kumain ng libre?” naguguluhan si Rosa. “Seryoso ka ba? Kailan ko ba sinabi na puwede kang pumunta dito para mag-dinner palagi?”“Magbabayad ako ng 100,000 para sa pagkain. Hindi ba sapat ‘yon?” sagot ni Trojack, parang hindi maintindihan ang sagot ni Rosa.“Huwag mo akong gawing tanga! Hindi ito tungkol sa pera, eh! Ang ayaw ko lang, magluto para sa’yo!” napakunot ang noo ni Rosa, nagsisimula nang mawalan ng pasensya.“Hindi kita pipilitin, pero pupunta pa rin ako sa bahay mo para mag-dinner. Don’t say I’m eating your food for free,” sabi nito at bago pa makasagot si Rosa, iniwan na siya sa telepono.Nagulat si Ros
Pagkatapos ng tanghalian, maingat na inilagay ni Rosa ang 100,000 pesos sa kanyang bag at dumiretso sa opisina ng general manager. Ang bigat ng pera ay tila mas mabigat kaysa sa aktwal nitong halaga, isang patunay ng kanyang nag-aalimpuyong damdamin.Sa harap ng opisina ni Trojack, tumigil siya saglit at kumatok nang mariin. Binuksan ni Walter, ang laging maasahan niya na assistant, ang pinto.“Available ba si President?” tanong niya nang magalang, bagamat may bahid ng pagkaapurado ang tono.“Oo, nasa loob siya,” sagot ni Walter, hindi nawawala ang kanyang kalmadong anyo habang tumabi para bigyang-daan siya.Tumango si Rosa bilang pasasalamat at pumasok sa opisina nang may matatag na hakbang. As her eyes adjusted to the spacious, elegantly minimalist room, she spotted Trojack seated casually on the sofa. Nakataas ang manggas ng kanyang damit hanggang siko, inilalantad ang matitipunong braso habang sinusuri ang tambak ng mga dokumento.Kahit relaxed ang kanyang postura, kitang-kita ang
The air inside the Melandez residence was thick with tension. Kieshna sat on the sofa, her face drawn with discontent. "A new house for Rosa and her son? And you bought it outright?" Her voice carried a sharp edge as she confronted her husband, Jon.Itinaas ni Jon ang kanyang tingin mula sa tasa ng tsaa na hawak. Ang kanyang ekspresyon ay nanatiling kalmado ngunit determinado. “Oo. Ito ang pinakamaliit na maitutulong ko sa kanila.”Naningkit ang mga mata ni Kieshna, ang kanyang mga labi ay nanatiling nakatikom. “At ang anak natin? Ikakasal na siya. Are you going to tell me you can’t afford to buy a house for her dowry?”Ibinalik ni Jon ang tasa sa mesa, tumunog nang marahan ang paglapag nito. “Maganda ang takbo ng kompanya, pero hindi ibig sabihin na kaya kong maglabas ng pera nang basta-basta. I’ve already stretched our finances with this purchase.”Napahugot ng malalim na hininga si Kieshna bago siya muling sumabog. “Stretched our finances? Ilang taon na tayong nagkakaprofit! Ang baw
Rosa lay sprawled on her modest bed, the faint glow of her phone illuminating her face as she typed lazily. Her fingers moved with a practiced ease. “I’m lying on the bed and texting you,” she replied, her tone casual, almost indifferent.The reply came almost instantly."Rosa Melandez, bibigyan kita ng sampung bilyon. Pakasalan mo lang ako."Nanatiling nakabitin ang kanyang mga daliri sa ere, hindi makagalaw. Huminto ang kanyang paghinga at parang tumigil ang oras. Tinitigan niya ang mensahe, at paulit-ulit itong binasa.Sampung bilyon?Ang halaga ay paulit-ulit na umalingawngaw sa kanyang isipan. Napakapit siya sa kanyang kumot, at napalabas ng hindi makapaniwalang tawa. Akala niya'y biro lamang ito, ngunit habang iniisip niya, mas lalo siyang nainis."Hah! Talaga bang iniisip niya na kaya niyang bilhin ang lahat gamit ang pera?" inis niyang bulong sa sarili habang nangingisi.Mabilis siyang nag-type, ang mga daliri niya ay tila nagbabaga sa bilis at lakas ng bawat pagpindot."Kung k
"Papa, hindi ko yata kayang pamahalaan ang kumpanya," ani ni Rosa na may bahagyang tawa. Sinubukan niyang gawing magaan ang usapan, ngunit bakas sa kanyang boses ang pag-aalinlangan habang iniinom ang tsaa sa harap niya.Sa kabilang panig ng lamesa, seryosong tumitig si Jon sa kanyang panganay na anak, ang kanyang mga mata nagtataglay ng bigat ng responsibilidad. “Mas mature at maaasahan ka kaysa kay Andrea. Kung ipapamana ko ang kumpanya sa'yo, mas panatag ang loob ko.” Ang kanyang boses niya’y matatag ngunit may kasamang pakiusap.Napabuntong-hininga si Rosa dahil ramdam ang lungkot sa mga salita ng ama. Alam niyang tama ito—ang kapatid niyang si Andrea na pinalaking spoiled ng kanilang ina, ay tila hindi interesado sa responsibilidad. Mas pinili nito ang magpakasaya sa mga luho ng buhay. Ngunit ang pamahalaan ang kumpanya ng kanyang ama, na bunga ng maraming taon ng pagod at tiyaga? Isang mabigat na tungkulin iyon para sa kanya ngayon.“Papa, bata ka pa naman. Balikan natin ang usa
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina