+++++ Sa isang tahimik na coffee shop na malapit sa AD Pavilion, inaya ni Sheena si Guia, isang bagong designer, upang magkape. Nang makita ni Guia na si Sheena, ang kasintahan ni Mr. Trojack Yddro, ang nag-imbita sa kanya, labis itong nasasabik at masaya. "Miss Sheena," Guia began, her tone brimming with enthusiasm, "are you really serious about ordering a set of jewelry from me?" Ngumiti nang mapangmata si Sheena, tila isang babaeng sosyal at makapangyarihan. "Oo! Labis akong humahanga sa talento mo. Napagdesisyunan kong umorder ng jewelry set mula sa iyo." Nagpaikot siya ng tasa ng kape at idinagdag, "Ngunit may nais din akong ipagawa sa iyo." Guia’s interest piqued. "What is it that you need from me?" Bahagyang tumuwid ng upo si Sheena at uminom ng kape, ang kilos niya ay may halong kahinhinan at yabang. "Sigurado akong alam mo ang alitan sa pagitan namin ni Rosa. Gusto kong bantayan mo siya para sa akin. I need you to keep an eye on her for me,"she said, her tone low and cons
Rosa was stunned. Meeting the old lady of the Yddro family? Pagkatapos ng nangyari kay Gloria? The thought sent a wave of guilt crashing over her. Her first instinct was to refuse. "I won’t meet her," mahina ngunit may halong kaba ang kanyang boses. "I don’t want to have anything to do with anyone from your Yddro family." Trojack leaned back in his chair, studying her intently. His usually casual demeanor now carried a sharp edge. "I can let you set the conditions. You blame yourself for the incident on the balcony, don’t you?" sagot niya habang tamad na nakasandal sa upuan, pero ang kanyang tingin ay matalim na nakatuon kay Rosa. Her fingers clenched into fists at her sides. Her chest tightened as memories of that day flashed in her mind—the chaos, the blood, the shock in the old woman’s eyes. Pilit niyang iniiling ang mga alaala, ang kanyang boses matigas at puno ng emosyon. "It doesn’t matter what I feel. The point is, I don’t belong there. I can’t face her." "Rosa," ani ni T
Rosa was naturally not happy about it, but Trojack insisted on sending her off, so Guia opened the car door again."You sit in the front," Rosa said curtly, stepping into the back seat before Guia could respond.Masayang-masaya si Guia dahil sa swerte niyang makasakay sa passenger seat ng kotse ni President. Pag-upo niya, hindi siya makagalaw at sobrang tensyonado, parang hindi makahinga.While Rosa sat in the back seat. When she looked up, she met the man’s deep eyes in the rearview mirror.Mabilis siyang nag-iwas ng tingin, at tiningnan na lang ang labas ng bintana. Slowly, the car merged with the traffic and started heading towards the commercial street they were going to."President, paano niyo po nalaman na dito tayo pupunta?" tanong ni Guia, halatang nagulat."I’ve read the information," sagot ni Trojack, ang boses niya ay matigas at walang pakialam.Half an hour later, his car stopped in front of a store on the commercial street. Guia reluctantly got out of the car. Rosa quickly
Jon quickly called the police, and then he dialed Rosa’s number, but her phone was connected but she didn’t answer. Sobra na siyang nag-aalala sa bata lalo na mabibilis ang mga masasamang tao. He was so anxious, sweating profusely, and shouted at Andrea, "Hurry up and find someone! You still have the face to cry?! Ganiyan ba dapat ang gawin mo?!"Nagulat si Andrea sa sigaw ng ama. Hindi pa siya nakakita ng ganitong galit mula sa kanya, kaya talagang natakot siya. Gusto sana niyang bumalik sa lugar kung saan nila iniwan si Brent, para makita kung nandun pa siya, pero hindi niya sasabihin kay Jon kung saan yun. She pretended to look for the child in a different place. When she returned to the spot earlier, she found that Brent was already gone. It was like a weight was lifted from her heart na akala mo hindi buhay ng tao ang hinayaan lang niya na mawala.Rosa, your son is finally lost.You will never find this child again. This child is not your weapon to take the family fortune. Her
Although Rosa remained calm and rational, she couldn’t help but feel uneasy. She sat in the passenger seat of Trojack’s car, her mind racing as they sped through traffic. She was so anxious that tears welled up in her eyes. Hawak niya ng mahigpit ang phone ni Guia, hoping na may magandang balita mula sa tatay niya."Your son looks very smart, he will be fine," he said, trying to comfort her while carefully maneuvering the car to overtake others. The black car zoomed toward AD Pavilion Building.Pagdating nila sa gate, prineno agad ang kotse. Rosa immediately pushed open the door of the passenger seat and rushed toward the entrance. Ngunit dahil sa sobrang pag-aalala, natisod siya at ang left leg niya ay tumama sa matalim na kanto ng hagdan. The pain was so intense na hindi siya agad nakatayo."Aray, ang sakit!" she cried out, holding her knee. Just as she was about to collapse, a strong arm wrapped around her waist and helped her up. Trojack quickly checked her injury, pero hindi siya
"Are you feeling better?" tanong ni Trojack sa mababang boses.She felt a little better, pero bigla niyang na-realize na yakap pa pala siya ni Trojack. Agad siyang umatras, pero hindi niya sinadyang matapakan ang kanto ng mesa."Ah..." Sigaw niya, at sa isang iglap, ang yakap na kaniya sanang iniiwasan ay muling nakuha ng lalaki at idinikit siya muli sa katawan nito.Ang mukha niya ay tumama sa matigas at malakas na dibdib ng lalaki, at kahit may sakit, hindi siya tumigil.Ngunit sa susunod na segundo, isang malaking kamay ang humawak sa pulso niya at hinila siya palabas ng pinto, patungo sa kotse. Binuksan ng lalaki ang pinto ng passenger seat, at tinulungan siyang umupo.Agad na kinuha ni Rosa ang phone ni Guia at tinawagan ang tatay niya."Rosa... hindi ko pa rin mahanap si Brent," ang boses ng tatay ni Rosa na puno ng pag-aalala."Tatay, huwag kang mag-alala, si Brent ay okay, nahanap ko na siya, kukunin ko siya ngayon," she reassured him."Ano? Nasaan si Brent? Nasaan siya?""May
Trojack’s car stopped in front of the gate of Rosa’s barangay. Napansin niya ang isang drugstore malapit dito at agad siyang pumasok. Tumingin si Rosa sa kanya nang may kalituhan habang niyayakap ang anak.Pagkalipas ng ilang minuto, bumalik si Trojack dala ang isang bag ng mga binili niyang gamit. Talagang nagpapasalamat si Rosa sa kanya ngayong gabing ito."Mr. Trojack, salamat po sa lahat ngayong gabi. Late na, kailangan niyo nang magpahinga," sabi ni Rosa, malugod na nagpapakita ng pasasalamat.Tahimik na sumagot si Trojack, "Aasikasuhin ko na kayo pauwi."Humakbang si Rosa patungo sa elevator, at sumunod sa kanya si Trojack habang tumutok siya sa mga hakbang niya papunta sa kanilang apartment. Pagdating nila sa taas, binuksan ni Rosa ang pinto at pinatay ang ilaw. Si Brent ay nakaupo sa sofa, parang tuta na naghihintay na pagalitan."Mommy, sorry po. Hindi na po uulitin, okay lang ba?" ang batang umiiyak na humiling kay Rosa."Mommy is not angry. Mommy... Mommy is just really worr
Galit na galit si Sheena, halos magngitngit ang mga ngipin niya. Hindi ko hahayaan na magtagumpay si Rosa, naisip niya nang madiin.Ngayong weekend, sinigurado ni Rosa na hindi aalis ang anak niya sa tabi niya hanggang Lunes.Nung umaga, hinatid ni Rosa ang anak niya sa kindergarten. Habang pinapanood niya itong tumatakbo papasok sa campus, napabuntong-hininga siya ng bahagya.Tiningnan niya ang oras at dali-daling tumungo sa direksyon ng kumpanya.Sa opisina, umupo si Rosa at uminom ng tubig. Nang makita niyang pasado alas-diyes na, nilakasan niya ang loob niya, kinuha ang landline, at tinawagan ang opisina ng general manager."Hello," malamig at malalim na boses ng lalaki ang sumagot."Ah, ako po si Rosa Melandez. Well, pumapayag na po akong makipagkita sa lola ninyo," pautal-utal niyang sabi, halatang kinakabahan.Pagkatapos ng nangyari kagabi, napagdesisyunan niyang hindi na siya lalaban pa sa lalaki.Tahimik ang kabilang linya sa loob ng ilang segundo bago nagtanong ang lalaki s
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina