Sa video, si Rosa ay lumabas na galit na galit, sinampal si Andrea, at pagkatapos ay hinawakan siya sa buhok at pinatumba sa lupa. Habang nagkakasagutan, biglang lumabas ang isa pang babae, hinawakan siya sa buhok at sinampal siya. Hindi pinatawad ni Rosa, muling sinampal ang babae, ilang beses pa, hanggang dumating si Genevieve at pinahinto ang kaguluhan. One thing was clear: Rosa Melandez had an impressive strength and resilience when it came to fighting. "Have you managed to uncover the identity of the father of Rosa’s son?" Trojack asked Walter, his gaze sharp and intent as he looked up from his desk. "Ang mga tao namin sa ibang bansa ay nakahanap lamang ng impormasyon tungkol sa ospital kung saan ipinanganak si Miss Rosa, pero wala silang nahanap na detalye tungkol sa ama ng bata," ulat ni Walter. His expression grew darker as his mind raced. Could it be that she really went abroad, had the child alone, and kept everything a secret? The mystery only deepened. The rumors fr
Rosa, who was packing up to leave for the day, was startled when she saw Sheena enter. Her expression immediately turned cold. "What are you doing here?" Si Sheena ay nakasuot ng V-neck na damit, at ang alahas na kumikinang ay nakalagay sa display cabinet noong araw na iyon. Inabot niya ito at tinanong kay Rosa, "Ito ang ibinigay ni Trojack sa akin. Maganda ba?" Her eyes narrowed. "If you're here just to flaunt your superiority, you're wasting your time," she sneered, recognizing the kind of person Sheena was. Ang pamilya ni Sheena ay hindi mayaman mula pa noong bata siya, ngunit sobra siyang ma-pride. Pag may maganda siyang bagay, talagang ipagmamalaki niya iyon sa harap ng iba. "I'm here to have dinner with Trojack," she said with a teasing smile. "We’re going on a romantic date tonight, so don’t waste my time." "Kung hindi ko alam kung bakit siya napaka-bulag na magka-interes sa iyo, lahat ng may mata na nakakakita ay alam na hindi ka karapat-dapat para sa kanya," sagot ni Rosa
Sa loob ng cubicle, muling nagbago ang ekspresyon sa mukha ni Sheena. Kanina lamang, she had noticed the faint mark on his neck. Initially, she thought it might be an allergic reaction, but on closer inspection, it became clear—it was a kiss mark. The thought left her shaken. The "girlfriend" everyone mentioned earlier had to be her, right? But the kiss mark? Sino ang kasama niya kagabi? Posible bang si Rosa ang humalik sa kanya? That had nothing to do with her. If it wasn’t from her, then it could only mean one thing—it was from another woman. Nalusaw ang puso ni Sheena sa selos. Halos gusto niyang tanungin ang lahat, pigilan ang lahat. Kung hindi si Rosa, sino?Was there another woman in Trojack’s life, someone close enough to share such intimacy?No. No matter who it was, she vowed to remove her from the picture. Trojack belonged to her, and only her. When she returned to the office, her gaze immediately scanned the room. Sitting on the sofa was Walter, Trojack’s trusted assista
The moment her eyes landed on the face of the little boy, her pupils trembled as though shaken by an earthquake. Her mind went blank. "Paano nangyari ito? Paano magmumukhang kamukhang-kamukha ni Trojack ang anak ni Rosa?" Nagpatuloy siyang maghalungkat sa mga dokumento.She flipped through the pages of the file in her hand, her fingers trembling. The more she looked, the more her heart sank, and her suspicions began to solidify into certainty. Ang anak ni Rosa ay hindi anak ng kung sino-sinong lalaki. Ito’y bunga ng gabing iyon limang taon na ang nakalipas kay Trojack. Palihim na nanganak si Rosa sa ibang bansa.“How old is this child?” Sheena’s voice trembled, though she tried to keep her composure."Sabi ng babaeng iyon, tatlong taon daw," sagot ni Andrea na may halong iritasyon. "Pero sa tingin ko, imposible. How can a three-year-old be so tall? She must be lying. ”How can a three-year-old be so tall? She must be lying.”Sheena kept her gaze fixed on the child in the photo. Her ch
The next morning was Saturday, and Rosa looked forward to a rare day off. However, her plans were interrupted by an unexpected call from her boss, Genevieve.“Rosa, where are you? Why aren’t you here working overtime?” tanong nito sa kabilang linya."Do I have to work overtime?" tanong ni Rosa habang hinahagod ang kanyang noo matapos makaupo. "Bakit sa Pilipinas, parang laging may overtime?""Because the new product models are launching soon," Genevieve replied firmly over the phone. “Mag-o-overtime tayong lahat sa mga susunod na linggo. Bilisan mo na at pumunta ka dito!" sagot ni dagdaga pa nito na halatang abala rin.Rosa hesitated before asking, "Um... can I bring my son to the office?""Sige, walang problema. I understand your situation as a single mom. Just don’t let him distract everyone." Sambit ni Genevieve.Kaagad niyang ginising si Brent sa pamamagitan ng halik. "Anak, come on. Mommy has to work overtime, and you’re coming with me."The sleepy little boy mumbled, barely openi
Trojack crouched to the boy's level, studying him closely. There was something strangely familiar about this child. The delicate features, the big, intelligent eyes—it stirred a faint, unplaceable memory in his mind.Habang naglalakad si Brent papunta sa lababo para maghugas ng kamay, napatingin siya sa salamin. Nakita niya ang matangkad na lalaki sa likod niya. Bigla niyang sinabi, "Kuya, magkamukha tayo!"Bahagyang ngumiti si Trojack, isang bihirang ekspresyon sa kanyang malamig at seryosong mukha. "Huwag ka nang tumakbo mag-isa. Delikado."The little guy tilted his head curiously, clearly oblivious to the tension building in the man beside him. "Kuya, are you single? Do you have a girlfriend?"Ramdam ni Trojack ang inosenteng intensyon ng bata sa kanyang malalaking mata. Alam niya kung saan papunta ang usapan. "Oo, single ako at wala akong girlfriend."Brent’s face lit up like a Christmas tree. He placed his wet, freshly washed hands on his hips and announced confidently, "Then why
Pagkatapos ng meeting, agad namang pumunta si Rosa sa opisina, and nag aya na kumain sa labas.Trojack’s eyes lingered on Rosa as his mind swirled with complicated thoughts. It seemed that no matter what he offered, she refused to accept even the smallest gesture of help. She was determined to remain independent, as if unwilling to let anyone close enough to offer support."Mommy, kuya can solve the Rubik’s Cube in just ten seconds!" The little boy excitedly chimed in, trying to show off how amazing he was.Pilit na ngumiti si Rosa, "Talaga?"They ordered their meals, and the appetizer arrived: a ball of ice cream. The little guy eagerly took his spoon and dug in. Her smile faded slightly as she remembered that her son had always had a sensitive stomach. He couldn't handle too much cold."Mommy, kainin mo." Isang kutsara ang kinuhang pagkain ng bata at inabot kay Rosa. Agad naman itong tinikman ng ina. Pero bago pa man makapagtapos, kumuha ulit ang bata ng isang kutsara at tinanong si
Rosa gasped, her hand flying to her mouth in panic. Before she could stammer out an apology, the sound of her colleagues' voices reached her from around the corner. Wala siyang nagawa kundi magmadaling pumasok sa meeting room.As soon as she settled into her seat, she noticed the man from earlier pull out a chair and sit down right next to her. Sa sandaling iyon, dumapo sa kanya ang isang pares ng mga mata—puno ng pagpipilit at pagkasuklam.She instinctively grabbed her notebook and held it up in front of her para pansamantalang gamitin bilang harang.Why did he suddenly hug me? Was it my fault? How is this on me?Trojack had fixed his eyes on Rosa the moment he entered the room. Ang nakakapangilabot na titig nito ay hindi nakaligtas kay Penny, na nakaupo sa kabilang panig. Kita sa mukha ni Penny ang pagkainggit habang sinusuri si Rosa mula ulo hanggang paa. Napakaswerte niya—kahit ilang beses nang nagkamali sa trabaho, nanatili pa rin siya sa kumpanya na walang anumang mabigat na par
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina