"Huwag kang laging mag-isip na kaya mo akong gamitin. Baka hindi ka na makakuha ng pagkakataon ulit," mahinahong sabi ni Rosa, ang boses niya'y matatag. Buo ang kanyang pasya na hindi na muling magpapaloko.Isang makahulugang ngiti ang isinagot ni Trojack, alam niyang hindi niya laging makukuha ang gusto niya. Ngunit ang ideyang magkikita ulit sila bukas ay nagdala ng kakaibang aliw sa kanyang mga mata. Bahagyang ngumiti siya at sinabing, "Kita tayo bukas sa opisina."Binuksan niya ang pinto at lumabas, ang mga yabag niya'y punung-puno ng kumpiyansa.Huminga nang malalim si Rosa, pakiramdam niya’y magkahalong ginhawa at inis. Umiling siya, pinilit kalimutan ang nangyari, at nagmadaling pumunta sa kanyang anak para tulungan itong maligo.+++++Nagtipon ang design department para sa kanilang morning meeting. Pumasok si Rosa sa silid, dala pa rin ng mukha niya ang bahagyang antok. Ngunit agad naglaho ang kanyang kaswal na kilos nang mapansin niya ang isang matikas na pigura na nakatayo m
Tahimik ngunit matalim ang tingin ni Rosa kay Penny. Pinili niyang huwag nang patulan ito. Ngunit bago siya makaalis, mahinahong nagsalita si Genevieve, "Ayos na, mga binibini. Magpakabait tayo. Magkakatrabaho tayo, tandaan ninyo."Hindi pa rin handang magpatalo si Penny. Tumawa ito nang may kayabangan, sabay dampot ng mga papel at pabagsak na inilapag ang mga ito sa mesa. "Rosa, huwag na huwag mong isipin na matatalo mo ako." Matapos ang mga salitang iyon, tumalikod siya at naglakad palabas. Tumunog ang kanyang matataas na takong sa sahig, tila sinasadya ang bawat yapak.Napabuntong-hininga si Rosa. Pilit niyang inalis ang tensyon sa isipan at bumalik sa kanyang mesa. Habang siya’y nauupo, tumunog ang kanyang telepono. Tumatawag ang kanyang ama, si Jon."Rosa," bungad ni Jon sa pamilyar na mahigpit na tono nito, "hindi mo ba dadalhin si Brent sa selebrasyon mamaya?""Hindi, Dad," sagot niya habang nakasandal sa upuan. "Maraming tao ang pupunta, at baka magloko si Brent. May inayos na
"Brent, nasaan ang nanay mo?" tanong ni Shan habang inaayos ang kanyang kurbata. Tinitigan niya ang batang nakaupo sa sofa, masayang inuugoy ang mga paa nito."Busy po siya," sagot ni Brent nang direkta, pero parang may tinatago sa tono ng kanyang boses.Tumango si Shan, nag-isip ng sariling konklusyon. Siguro nga nagtatrabaho ng overtime si Rosa, bulong niya sa sarili. Wala siguro siyang ibang magawa kundi ipaubaya si Brent kay Trojack. Sa palagay niya, tama lang naman ito.Samantala, lumabas na si Rosa mula sa taxi at huminto sa harap ng maliwanag na hotel kung saan ginaganap ang taunang selebrasyon ng kumpanya ng kanyang ama. Hindi man ito marangya, may taglay itong kasimplehan at sopistikasyon na akma para sa isang kumpanyang maayos ang pamamahala.Binasa niya ang karatula sa labas ng lobby:“Melandez Group Celebration – Ikatlong Palapag”Huminga siya nang malalim bago pumasok sa elevator, sabay ayos sa kanyang damit. Nang bumukas ang pinto, bumungad ang masiglang banquet hall. Ang
Pinagmamasdan ni Kieshna ang pagkakagusto ng kanyang anak at hindi naiwasang mag-isip na kahit gaano pa ka-guwapo ang isang lalaki, kung wala itong pera, wala itong halaga. Hindi niya papayagan na magpakasal ang kanyang anak sa isang lalaking walang yaman, kahit pa ito ay mula sa isang ordinaryong pamilya. Ang tunay na kailangan ng kanyang anak ay pakasalan ang pinakamayamang lalaki na matatagpuan nito.Samantala, lumabas si Trojack mula sa elevator at pumasok sa lobby. Agad niyang nahanap si Rosa na abala sa pakikipag-usap sa isang lalaki. Nakangiti ito, at ang kanyang baba ay nakataas sa kumpiyansang nakasanayan na. Ang lalaki na kausap niya ay mukhang nakikinig at interesado, ngunit ang mga mata ni Trojack ay kumitid na may halong alingawngaw ng panganib. Talaga namang nakakakuha ng atensyon ang babaeng ito saan man siya magpunta, naiisip niya, at may kakaibang pakiramdam ng pag-aari na umusbong sa kanyang dibdib.Habang binabaybay ang mga mata sa paligid, nakita ni Trojack si Jon
"Nalaman ko lang na si Rosa ay nagtatrabaho sa kompanya ng alahas ni Sir, kaya pinakiusapan ko siyang puntahan at batiin siya," paliwanag ni Tang Jun nang may kalmado."Tay, bakit hindi na lang ako ang pinapunta niyo? Anak niyo rin naman ako!" Ang boses ni Andrea ay puno ng galit at selos. Nagningning ang inggit sa kanyang mga mata. Sinasadya ba ng ama ko na bigyan ng pagkakataon si Rosa na magpakitang-gilas?Napabuntong-hininga si Jon, may bahid ng kawalang magawa sa kanyang tono. "Andrea, kung ikaw ang pupunta, ano ang pag-uusapan niyo ni Sir Trojack? Ako nga, hindi ko alam kung paano makikipag-usap sa isang tulad niya."Napangiwi si Andrea, pero naramdaman ni Jon ang ginhawa. Alam niyang may sapat na diskarte ang kanyang panganay na anak na si Rosa para harapin ang sitwasyon. Lihim niyang sinulyapan ang direksyon nila at natuwa nang makita niyang mukhang komportable si Rosa na nakikipag-usap kay Trojack.Ngunit sino ang makakapagsabi kung ano nga ba ang kanilang pinag-uusapan?Sa
Bahagyang umiwas si Rosa sa hawak ni Kieshna, ang boses niya ay kalmado ngunit matatag. “Kung may sasabihin kayo, sabihin niyo na lang. Pakiusap, huwag niyo na akong hawakan.”Nagkunwaring bumuntong-hininga si Kieshna at inipit ang kanyang mga kamay na parang nagmamakaawa. “Rosa, alam mo ba na bumili rin si Andrea ng bahay kamakailan? Pagkatapos bilhan ng tatay mo ng bahay para sa’yo, pinilit niyang bilhan din si Andrea. Sinubukan kong pigilan siya, pero hindi siya nakinig.”Bahagyang ngumiti si Rosa, may halong paghamak sa kanyang ekspresyon, ngunit pinanatili ang mahinahon na anyo. “Iyan ay usapan niyo ng tatay ko. Wala naman akong kinalaman doon.”Napakibit-balikat si Kieshna, ngunit bakas sa kanyang mukha ang pagkairita bago siya muling nagsalita. “Syempre kailangan kong sabihin sa’yo. Alam mo bang masyado nang nagkakandahirap ang tatay mo para suportahan ang pamilya natin? Hindi maganda ang takbo ng negosyo niya kamakailan, at sobra na siyang nai-stress. Kung wala ka namang ma
Nakikita ni Rosa ang masamang intensyon sa mga mata ni Andrea, at isang maliit na ngiti ang sumulyap sa kanyang mga labi habang pinapanood ang pagganap ng kanyang kapatid.Inaasahan ni Andrea na magiging interesado si Trojack at magtatanong pa siya, ngunit sa kanyang pagkabigla, mukhang wala siyang interes. Hindi man lang siya pinansin nito.Pakiramdam ni Andrea ng kaunting kabiguan, kaya nilunok niya ang kahihiyan at tumahimik na lamang.Upang mapawi ang tensyon, nakahanap si Terrence ng bagong paksa para pag-usapan. "Ms. Rosa, nabanggit mo na gusto mong bisitahin ang kumpanya. Kailan magiging magandang pagkakataon para sa iyo? I’d be happy to show you around."Nang marinig ni Rosa ang kanyang suhestiyon, isang magalang na ngiti ang dumaan sa kanyang mukha. Napansin ito ni Terrence, ngunit ang mas nakatawag-pansin sa kanya ay ang katotohanan na ito ang ngiti na hindi niya nakuha. Hindi pa siya nakaranas ng ganitong klaseng kabaitan mula sa kanya. Mula nang magtagpo sila, tanging gal
Pagkatapos bumaba ni Jon mula sa maliit na entablado kung saan siya nagbigay ng toast, bumalik siya sa mesa na may malapad na ngiti sa kanyang mukha. Agad niyang kinuha ang kanyang baso ng alak at itinaas ito patungo kay Trojack. Ang kanyang mga galaw ay puno ng paggalang, at ang kanyang tono ay puno ng sinseridad habang kinausap ang mas batang lalaki.“President Trojack, patawad kung hindi ako naging mas magalang kanina. Hayaan mong i-toast kita gamit ang baso na ito,” aniya nang may matatag ngunit magalang na boses.Tumayo agad si Trojack bilang tugon, hawak ang kanyang baso nang may natural na kagandahan at paggalang.“Sir Jon, masyado naman kayong mapagpakumbaba,” sagot ni Trojack, kalmado at mahinahon ang boses.Inubos ni Jon ang laman ng kanyang baso sa isang higop, saka ito muling ibinaba sa mesa na may malakas na tunog. Nang makita ito, kahit beer lamang ang laman ng baso ni Trojack, sinundan niya ang kilos ng matanda at inubos din ang laman ng kanyang baso.Napansin ni Jon n
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina