Hindi maialis ni Rosa ang mata mula kay Trojack. Si Trojack ay dumaan nang maayos sa gitna ng mga tao, ang kanyang presensya ay parang nag-uutos ng pansin habang siya ay naglakad papunta sa harapan. He didn’t seem to notice her, but she couldn’t help but watch him. Kasunod siya ni Walter, at pareho nilang tinungo ang unang hanay ng mga upuan. Napansin ni Rosa na naupo siya sa tabi ng isang kalbong lalaki, at mukhang nag-uusap sila.Bumangon ang kuryosidad sa loob ni Rosa, kaya’t tumayo siya nang hindi namamalayan upang makakuha ng mas malinaw na tanawin. Ang kanyang ama, na nakaupo sa tabi niya, ay marahang tinapik ang kanyang balikat. "Rosa, umupo ka na. Magsisimula na ang pulong," mahina niyang wika, na para bang nais niyang itutok ang atensyon ng anak sa ibang bagay.Nag-atubili si Rosa, ngunit bumalik din siya sa kanyang upuan. Ngunit patuloy ang kanyang mga isip na bumabalik kay Trojack. Kung siya pala ay narito para sa bidding, naiisip ni Rosa, then the other bosses in the room
"Siguro may koneksyon siya at malakas na tagasuporta!" ang bulong ng isang tao mula sa harapan.Bahagyang kumurap ang mukha ni Jon, ngunit hindi siya nagsalita. Si Rosa, sa kabilang banda, ay naramdaman ang pagtaas ng presyon ng dugo sa galit at hindi pagkakaunawaan. Paano nila ito nasasabi tungkol sa kumpanya ng kanyang ama? Paano nila binabale-wala ang mga pagsisikap at sakripisyo nito?"Medyo pabor sa atin lately ang mag ganap ha," sabi ni Jon, sinusubukang gawing magaan ang sitwasyon. "Tingnan mo, nanalo tayo ng ganitong kalaking proyekto!"Nagbigay ng isang pilit na ngiti si Rosa, sinusubukang makisabay sa kasiyahan ng kanyang ama, ngunit may hindi maipaliwanag na kaba sa kanyang dibdib. Habang nararamdaman niyang unti-unti siyang nakaka-move on sa tagumpay, bigla niyang naisip si Tojack at sa isang iglap, nawalan siya ng focus. Agad siyang lumingon pabalik sa lalaki sa likod niya—si Trojack.Nagtagpo ang kanilang mga mata. Ang mga mata ni Rosa ay puno ng kuryosidad at kalituhan
Paano niya kayang sabihin sa ama na si Trojack ang tumulong sa kanya ng lihim sa loob ng mga taon? Ang utang na loob na ito ay ipinagkaloob ng kanyang ina nang may malaking sakripisyo.Gusto sanang ipagdiwang ni Jon ang malaking kontratang nakuha niya, ngunit tinanggihan ni Rosa ang imbitasyon ng ama, gamit ang dahilan na kailangan niyang kunin ang anak. Ang totoo, hindi niya alam kung paano haharapin ang pasasalamat ng ama, lalo na’t alam niyang si Trojack mismo, sa simpleng presensya at isang salita, ang nagbigay daan sa pagkapanalo ng proyekto para sa kanyang ama, ngunit naniniwala ang kanyang ama na ang lahat ng iyon ay dahil sa kanyang swerte.“Ay,” ang mahina niyang bulong habang ang kanyang ulo ay kumakabog. Para bang ang bigat ng mga lihim ay kayang magpapatumba sa kanya.Noong gabi ring iyon, dahil sa sobrang pagod, nagdesisyon si Rosa na lumabas na lamang at kumain ng dumplings kasama ang anak. Habang masayang kinakain ng batang lalaki ang kanyang pagkain, tumingin siya kay
Nang magsara ang pinto, pinutol ni Trojack ang katahimikan. “Rosa, hindi mo kailangang mag-isip ng labis tungkol sa ginawa ko para sa iyong ama.” Ang boses niya’y kalmado ngunit matatag, at ang mga mata niya ay tumitig sa kanya.Huminga ng malalim si Rosa. “Sa mga mata ko, isang utang na loob na kailangang bayaran ng aking ama sa iyo. And I intend to repay it on his behalf.”Bumangon si Trojack at sumandal sa kanyang upuan, isang mahina ngunit matamis na ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi. “At paano mo balak akong bayaran?”"Sabihin mo sa akin, paano mo nais na bayaran kita para sa pabor na ito? As long as I can do it, I’ll definitely repay you." Tumalikod si Rosa, itinaas ang kanyang mga kilay habang tinitingnan siya, tinatangkang panatilihing neutral ang ekspresyon.His gaze softened as he met her eyes. Ang boses niya ay kalmado, ngunit may halong pananabik. "Kung ganoon, pumayag kang pakasalan ako. Helping your father is equivalent to helping my future father-in-law."Pumalakpak
"Okay, ako ba ang pipili ng lugar?" tanong ni Rosa, puno ng pagnanasa at kuryosidad sa kanyang boses."Hindi, ipapaalam ko na lang sa iyo ang mga detalye mamaya. Dumaan ka lang kapag sinabi ko," sagot ni Leah, ang boses niya ay puno ng tiwala, gaya ng dati, bago niya tinapos ang tawag ng mabilis.Nagmumuni si Rosa, bahagyang nagkunot ang noo. Hindi pa rin siya sigurado kung ano ang plano ni Leah. Wala siyang ibinigay na malinaw na mga instruksyon, kundi isang malabong pangako ng isang plano. Napabuntong-hininga siya at tinanggap na lang na kailangan niyang makipagkita kay Leya bukas upang malaman kung ano talaga ang nangyayari. Ano na naman kaya ito? Isa na namang biglaang ideya ni Leah?Bumuntong-hininga siya at ipinagpag ang ulo. Walang saysay kung mag-aalala pa siya ngayon. Tiningnan niya ang orasan at napansin na oras na para magtapos ng trabaho. At biglang nag-vibrate ang kanyang telepono."Hello?" sagot niya, na tila inaasahan na ang boses sa kabilang linya."Magkita tayo sa u
Nakarating na sila sa pintuan ng paaralan. Ang paligid ay puno ng kagalakan at abala, ang mga magulang ay kinukuha ang kanilang mga anak, ang mga sasakyan ay nakapila, at ang ingay ng mga excited na boses ay pumapaloob sa hangin. Bumaba si Rosa mula sa sasakyan at naglakad papunta sa pintuan ng paaralan, ang bawat hakbang ay magaan ngunit may layunin.Habang nangyayari ito, si Trojack ay nakaupo pa rin sa sasakyan, ang mga mata ay nakatutok sa pintuan ng paaralan. Hindi niya namamalayan, ngunit ang tanawin ang mga magulang na kinukuha ang kanilang mga anak ay may kalakip na init, isang pakiramdam ng pamilya. Isang damdamin na hindi niya sanay maramdaman, ngunit hindi niya kayang balewalain, para bang naghihintay siya ng isang anak na kanya. Isang malalim na pananabik ang sumik sa kanyang dibdib, isang damdaming hindi pamilyar ngunit may nakakapagpakalma.Matagal na niyang hindi nakita ang batang lalaki, at nagiging isang bagay na inaasahan niyang makita. Para bang ang batang iyon ay
Makaraan ang ilang sandali, ang batang lalaki ang unang pumasok ng bahay. Pagpasok niya sa kainan at nakita ang mga pagkain sa mesa, agad siyang sumigaw ng masaya, "Lahat ng paborito ko!" Puno ng kaligayahan ang kanyang boses, malinaw na tuwang-tuwa siya sa pagkain.Umupo si Trojack sa mesa at tahimik na pinagmamasdan ang pagkain. Si Rosa na abala sa paghahanda ng pagkain ay mabilis na nagsilbi sa kanilang lahat. Agad na nagsimula kumain ang maliit na bata, at lalo niyang tinangkilik ang steamed egg na may hipon, na talagang gustong-gusto niya. Kumain siya ng malalaking kagat, at sa bawat kagat ay kitang-kita ang saya sa kanyang mukha.Ang mga mata ni Trojack ay napatingin sa bata, pinapansin ang seryosong ekspresyon nito habang nagsusumigasig kumain. May kakaibang kalikutan ang paraan ng bata ng pagdila at pagtikim sa pagkain, at hindi maiwasan ni Trojack na makaramdam ng kaunting kaligayahan. Hindi siya sanay magpakita ng lambing, ngunit mayroong isang bagay sa inosenteng bata na na
Habang pinapanood ni Trojack ang bata na nakabitin sa pull-up bar, naramdaman niyang puno siya ng pasensya at kasiyahan. Ang maliit na bata ay abala sa kanyang paglalaro, hindi niya nais na tumigil. Paminsang-minsan, naglalabas siya ng mahihinang tawa, nagpapakita ng kasiyahan sa bawat galaw. Si Trojack na nakatayo sa tabi ay laging nakamasid, handang tumulong kung kinakailangan, pero sa ngayon ay kontento siyang hayaan ang bata na maglaro nang malaya.Si Rosa naman ay nakatayo sa gilid, pinagmamasdan silang dalawa. Si Trojack ay matangkad at tuwid ang postura, ang mga manggas ng kanyang damit ay nakarolyo, na naglalantad ng malalakas na braso. Ang pantalon na suot niya ay eksaktong tumutok sa kanyang mga binti, pinapakita ang kanyang matitibay na kalamnan. May isang bagay sa kanyang presensya—ang natural niyang tiwala sa sarili—na hindi maiiwasang mapansin.Hindi napigilan ni Rosa na magtago ng ilang mga sulyap kay Trojack. Ang ilaw sa paligid ay nagbigay ng malambot na glow, na nagm
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina