Kabanata 2

Tulad ng sinabi sa akin na kailangan kong ma-ospital ng ilang araw upang patatagin ang aking kalagayan, si Will Young, ang aking kapitbahay na naghatid sa akin sa ospital, ay napakalaking tulong, tumatakbo pabalik-balik upang asikasuhin ang lahat ng mga papeles.

"Clara, ayaw mo bang tawagan ang asawa mo?" tanong ni Will.

Huminto ang kamay ko habang nasa kalagitnaan ng paghigop.

“Hindi na kailangan. Plano kong mag-file ng divorce."

Bitawan ni Will ang isang nagulat na "Ah," ang kanyang ekspresyon sa sandaling naging awkward.

Nakaramdam ako ng sama ng loob sa pagsasabi nito, sinabi ko, "Paumanhin, hindi ko dapat sinabi sa iyo iyon."

Binigyan lang ako ni Will ng isang maliwanag, nakakapanatag na ngiti at winagayway ito. "Huwag kang mag-alala tungkol dito."

Dahil sa reaksyon niya, naiisip ko si Ashton.

Matagal-tagal na rin simula noong trinato ako ni Ashton ng mabait. Sa tuwing nag-uusap kami, tila naiinip siya o binibigyan ako ng iritadong titig. Parang sa tuwing susubukan kong magsalita, kumikilos siya na parang abala lang ako, nagtatanong o nagdududa sa kanya.

Maya-maya lang, napatigil ako sa pag-iisip ng tunog ng phone ko. Ito ay isang mensahe mula kay Ashton, at nagpadala siya ng larawan ng isang pangit na scarf.

[Meron akong birthday present para sayo. Masaya ka na ba ngayon?]

Nang mapansin ko ang logo ng tatak, agad kong tiningnan ang social media ni Ruby. Tama nga, nakita ko ang kanyang pinakahuling post na nagpapamalas ng isang brand-new na Hermès bag.

Nakasulat sa post: [Nasusuka ako mula sa pagbubuntis, ngunit walang hindi nagagamot ang isang bagong bag! Salamat sa regalo, Ash!]

Ngumisi ako. Ang scarf ay isa lamang sa mga murang accessories na kasama ng isang luxury bag. Malamang ay masyadong pangit para itabi ni Ruby, kaya niregalo na lang ito ni Ashton sa akin na parang isang espesyal na bagay.

Nag-type ako pabalik: [Hindi ko ito kailangan. Ibigay mo kay Ruby upang linisin niya ang bag niya.]

Agad na nainis si Ashton sa sagot ko, at tumunog ang aking phone sa kanyang papasok na tawag.

“Pwede bang itigil mo na ang pagiging selosa mo? Soulmates kami ni Ruby, hindi tulad ng basurang relasyon na kinumbinsi mo sa sarili mo!" sambit niya. "Kung talagang may namatigan sa amin ni Ruby, sa tingin mo ba ikaw ang ikakasal sa akin, na nag-e-enjoy sa magandang buhay?"

Nage-enjoy sa magandang buhay? Ang mga salitang iyon ay nakakahilo para sa akin.

Nagsimula kaming mag-date ni Ashton noong ikalawang taon ko sa kolehiyo nang kakaalis lang ni Ruby para sa kanyang exchange program sa Europe. Noon, halos hindi na nakayanan ang pamilya ni Ashton, kaya hindi ako "nag-enjoy" ng anumang espesyal na bagay.

Pagkatapos naming grumaduate, nagsimula si Ashton ng sarili niyang negosyo, at kahit na mukhang glamoroso sa labas, sa totoo lang, kailangan naming magtipid. Siya ay palaging nai-istress, sinusubukang mabayaran ang malaking gastos ng kumpanya.

Hanggang sa dalawang taon na ang nakalipas nang sa wakas ay bumalik ang mga bagay pagkatapos ng isang matagumpay na deal. Gayunpaman, noon, nasanay na akong maging matipid. Naawa ako sa mga paghihirap ni Ashton, kaya hindi ako gumastos ng pera nang walang ingat. Samantala, kailangan kong tiisin ang araw-araw na harassment mula sa kanyang ina dahil sa hindi pagbibigay ng apo sa kanyang ina.

Paano nga ba ako nage-enjoy sa alinman sa kanyang tagumpay?

“Clara, kumain ka na,” sabi ni Will habang naglalakad pabalik sa kwarto, hawak ang takeout na kinuha niya.

Nakarating ang boses niya kay Ashton sa pamamagitan ng phone. Sandaling natigilan ng tahimik, at pagkatapos ay sumabog ang galit ni Ashton.

"Sino kasama mo dyan? Clara, sa tingin mo ba ay magkakaroon ako ng reaksyon sa paggawa ng stunt na tulad nito? Sabihin mo sa lalaking iyon na umalis na sa bahay ko, ngayon din! Huwag mong isipin na kukunsintihin ko ang pagkakaroon ng isang random na lalaki sa bahay!"

Hindi na ako nakinig, kaya sinabi ko sa kanya na nasa ospital ako dahil masama ang pakiramdam ko. Saglit na huminto, na sinundan ng mahinang pagtawa ni Ashton.

“Nakikita ko kung ano ang nangyayari. Napaka childish mo. Nabuntis si Ruby, kaya ngayon nagpapanggap ka ng sakit sa tiyan para makuha ang atensyon ko, ha? Huhulaan ko. Sasabihin mo sa akin na buntis ka rin? Kalokohan. Wala pa akong nakitang mas nakakaawa o nakakadiri."

Hinawakan ko ng mahigpit ang phone ko, inulit ko sa sarili ko na wag magalit ng paulit-ulit. Higit sa lahat, hindi ko kayang magalit dahil hindi kaya ng baby ko ang stress ngayon.

"Ashton, hindi kita pinipilit na bumalik. Sana ay masaya kayo ni Ruby. May mga taong mag aalaga sa akin dito, at sa totoo lang, ang mga bagay ay ayos lang ng wala ka. Mas madali ang mga bagay dahil dito."

Iyon ang unang beses na ibinaba ko ang tawag kay Ashton bago siya matapos.

Halos agad-agad, bumaha ng galit na mga mensahe. Madaling hulaan, lahat ng ito ay tungkol sa kung gaano ako hindi makatwiran at ginalit siya nang walang dahilan. Binalaan niya ako na huwag magsisi at huwag tumakbo pabalik sa kanya na umiiyak at humingi ng tawad.

Pasimple kong hinagis sa tabi ang phone ko, kinuha ang pagkain ko, at kinain ito.

Pagkalipas ng dalawang araw, sinabi sa akin ng doktor na ang lahat ay naging matatag, at ako ay maaari nang umalis sa ospital.

Dumating si Will para sunduin ako. Sinabi ko sa kanya na ito ay abala sa kanya at na pwede naman akong tumawag ng taksi, ngunit siya ay tumawa lamang at sinabi na ito ay hindi big deal—ito ang ginagawa ng mga mag-kapitbahay.

Ang kanyang kabaitan ay tumama sa akin ng matinding kalungkutan. Bihira akong ihatid ni Ashton kahit saan. Gayunpaman, kung tumawag si Ruby, gaano man itokalayo, susunduin niya ito.

"May kotse ka, 'di ba? Bakit hindi ka magdrive ng mag-isa?"

Iyon ang isinagot sa akin ni Ashton noong huling beses akong nagpahatid sa kanya.

"Walang lisensya si Ruby, kaya syempre kailangan ko siyang sunduin. Paano kung may mangyari sa kanya habang sumasakay siya ng taksi? Pananagutan mo ba iyon?"

Binuksan ko pa lang ang pinto ng kotse para makasakay sa passenger seat nang maramdaman ko ang isang malakas na kamay na humila sa akin pabalik. Nagulat ako, napalingon ako kay Ashton na nakatayo sa likod ko, madilim at galit ang mukha.

“Anong ginagawa mo dito?” naguguluhan kong tanong.

Dalawang araw na akong walang balita sa kanya. May pakialam ba talaga si Ashton na pumunta sa ospital para sunduin ako sa oras na bumalik siya?

Pagkatapos, dumako ang mga mata niya kay Will, at puno ng galit ang boses niya.

“Ang lakas ng loob mo! Umuwi ako, at ang buong mesa ay natatakpan ng bulok at inaamag na pagkain! Ano bang problema mo, ha? Ang ibang mga housewife ay maaaring mapanatiling maayos ang bahay at palakihin ang kanilang mga anak. Hindi ka man lang magkakaroon ng anak, at ngayon hindi mo pa kayang alagaan ang bahay?"

Sinira ng kanyang mga akusasyon ang huling pag-asa na naiwan sa akin.

Hinila ko ang braso ko mula sa pagkakahawak niya, naging malamig ang boses ko. "Sinabi ko naman sayo na nasa ospital ako, 'di ba? Pero, hindi ka nagpakita ng pagmamalasakit sa iyong asawa, isang taong may sakit​—mga reklamo lamang na hindi ako naglinis ng bahay?”

Tiningnan ako ni Ashton mula taas baba, puno ng hinala ang mga mata niya. "Mukhang maayos ka lang naman. Tumigil ka sa pagpapanggap."

Ang tanging dahilan kung bakit ako naging mukhang maayos ay dahil araw-araw na bumibisita si Will, na dinadalhan ako ng pagkain upang matulungan akong gumaling.

Nang marinig ang komento ni Ashton, lumabas si Will sa kotse, handang magsalita para sa akin. Gayunpaman, binigyan ko siya ng kaunting iling, senyales na umalis na siya.

Pero ang hindi ko inaasahan ay hindi ako binalak ni Ashton na iuwi ako para magpahinga. Sa halip, hinatid niya kami sa isang bar.