Chapter 7

Anim na buwan na ang nakalipas simula umalis ako ng Philippines. Hindi naging madali sakin ang naging adjustment ko sa mga unang linggo ko dito nguni't sa tulong ni Aiko at Caiko nakapag adjust nako. Hindi pa din nawawala ang communicate namin ni Scar kahit pa magkaiba ang oras namin. Sinisikap namin magkaroon ng communicate kahit pa trice a weeks minsan dalawa pa nga sila ni Yuri nakakausap ko thru skype.

"Pecpec ko hanggang kailan ka paba dyan?" ayan na naman kami sa tanung niya.

Napabusangot ako.

"Peklat na ririndi na talaga ako sa tanung mo wala atang araw na hindi mo tinanung mo sakin yan, You know that na 1 year contract ko dito and possible na ma-extend pa ito." mapagpasensyang paliwanag ko.

Bumalatay ang lungkot sa kanyang mata.

"Birthday ko na next week" nakangusong sabi niya.

"Shit" I cursed hardly.

"I'm so sorry nawala sa isip ko" agad na despensa ko.

"Okey lang alam ko naman na busy kang tao kaya hindi mo na magawa pang maalala ang birthday ng best friend mo diba. Sympre ako lang naman to na bestfriend mo kaya okey lang yon" napairap ako sa sobrang sarkastiko niya nguni't hindi din matatanggi ang pagtatampo niya.

"Ang sarap mo batukan dyan" ani ko.

Pero ang gaga inirapan lang ako. Natatawa ako sa attitude ng bestfriend ko.

"Nagdadalaga kana peklat ah, marunong kana magalit" I teasing her.

But she remain silent. I sighed, nagtatampo na talaga siya sakin.

-TOK!

Na baling ang tingin ko sa door ng room ko dito sa japan.

"Chie, andito na si Aiko"I heard tito lay said.

"Coming tito" sagot ko.

Bago ako muli humarap sa laptop ko.

"Sige na mukhang lakad ka. Bukas ulit pec ko ingat ka dyan love you" she indeed the video called without waiting any words from me.

Napabuntong hininga tiniklop ang aking laptop. Dinampot ko ang backpack ko bago lumabas ng room. Pagdating sa living room preteng naka-upo si Aiko habang nagbabasa ng librong hawak nya. He has exam now but he managed to pick up me and drive me on my school.

"Prinsipe ko" palambing ko.

He glances at me with a wide smile. He close his books and stood up.

"Shall we?" he gently asked.

Natatawa akong tinanggap ang kamay nya na nakalahad.

"Lead the way," I classy said.

We both chuckle while leading the way to his car. He opens the door of the front seat before he turns to the driver's seat.

"Tumawag sakin si Tita. Fimescar birthday is coming that's what tita told me earlier. She's ask.."

"I have game on that date." putol ko sa kanya.

Sandali niya ako binalingan bago ulit humarap sa daan.

"How about scar? I'm sure magtatampo yon sayo."

" She has Yuri now. For sure she doesn't mind my absences on her birthday in fact this is the only once that I will let her pass her birthday" I defend myself.

"Fine." Aiko surrounder.

Then we were both silent on the remaining minutes before we totally reached the school.

Usual, aiko open the door for me. Well, I'm his princess and he should be treated me like too. Nang makababa na ako kinuha muna ni Aiko ang bagback namin sa back seat. He actually carry my back too.

Nakatingin ang mga students na da-daanan namin. In different languages they talking about me and Aiko. Napa-facepalm nalang ako.

"Hindi kita mahahatid sa room mo late nako sa exam ko ngayon" huminto kami sa corridor.

Inabot niya sakin ang bag ko.

"Okey lang kaya ko naman. Good luck" I kiss his cheeks to cheer him up.

"Gaganahan nako neto mag aral pero mas gaganahan ako kung sa lips" ngumuso pa siya sakin.

"Suntok you want?" pinakita ko kamo ko sa kanya. Ka-level ng nguso niya.

Tumawa ang gago.

"Ewws, sige na i really have to go" Hinalikan niya muna noo ko bago siya tumakbo.

Nakarinig naman ako ng mga tili ng ilan students naka-kalat pa sa corridor. Isa-isa ko sila nginitian, mainggit kayo mga bitch.

Aiko is too popular here. Sa bagay hindi ko sila masisi Aiko is handsome and kind man the every woman dream of. Isama mo pa ang pagiging matalino niya, wag lang talaga siya susumpungin ng kagaguhan.

Today is the Fimescar birthday pero hanggang ngayon hindi pa din ako kinakausap ni Scar. Naglalakad ako palabas ng school. I'm sure Aiko waiting on me now. Natagalan ako sa paglabas dahil kinausap pa ako ng coach ko about sa nalipat na schedule ng game ko. Naka ka-disappoint lang dahil mae-extend pa ako ng ilan buwan dito sa japan tapos another year sa Network. Siguro tama na ang almost two years para makalimutan ko ang nararamdaman ko para kay Yuri.

"How's the game?" Tito ask me ng makarating nako sa penthouse.

I exhausted sat on the couch. Aiko does the same.

"Na postpone ang game. Nagkaproblema daw ang mga sponsor kaya na-udlot."sa kisame pa din ang tingin ko habang sumagot sa tanung ni Tito.

Humiga si Aiko sa hita ko. Tinignan ko siya pero nakatapat na sa mukha niya ang libro niya. Kaya ang plano kong itaboy siya hindi na tuloy kase alam kong stress na siya sa midterm exam niya.

"Kailan daw next game mo?" Tito again.

"Next week? I don't know." kibit-balikat sagot ko.

Humilig ulit ako sa armrest at tumingala sa puting kisame ng living room.

-KRINGGG...

"I'll answer it." paaalam ko pero hindi naman ako tumayo.

Mommy is calling.

"Mom?"

(Anak na accident ang kaibigan mong si Yuri. Si Scar nawawala)

I froze.

My mind went blank automatically.

Nahulog ko ang phone ko sa sobrang gulat.

"Araay! Ano ba chie kita mong nag.." Tinabig ko siya at kumaripas paakyat sa taas  kung nasaan ang room ko.

Rinig ko pa ang tawag sakin ni Tito pero hindi ko sila pinansin kinuha ko ang bagpack ko. Hinanap ko ang passport ko, i need to go back at the Philippines right now.

" Anong ginagawa mo?" awat ni Aiko sakin habang sinasalampak ko ang ilan na damit ko sa bag ko.

"Bakit ka umiiyak?" nag-aalala na tanung nya.

Napa-upo ako,

"nawawala si scar na aksidente si Yuri. Anong gagawin ko?" I told between in my sobs.

Shocks were written on his face.

"So?" but I was more shocked by his telling.

My eyes widened and looking his disbelief.

"Are you freaking heard me?" Frustrating scream.

But remain calm, like it was normal things happen. I didn't wait for his words. I immediately grabbed my thing and walk past him but before I could reach the halfway out of my room. Aiko grabbed my wrist.

"Let go" I cold said.

"You're not leaving" he authoritatively told.

Winaglit ko kamay niya.

"Who are you," nakangising tanung ko sa kanya made him gasped.

"how about your game?"

"I don't care walang mas mahalaga sakin kundi ang kaligtasan ng best friend ko" Saka ko siya iniwan.

"You're going?" Tito asked.

I just nodded at him. Lumakad nako palabas ng penthouse I reached the elevator the door is about to close.

"I'll come with you" nahinto ako sa paghakbang at binalingan si Aiko. 

"No, how about your midterm." He just shrugged his shoulder and walked past me.

Napangisi nalang ako. Bakit ko ba nga nakalimutan na iisa lang litaw ng bituka namin kaya kami sobrang magkasundo.

"Nakausap ko na si Butler Juho within 10 minutes nakahanda na ang private plain. "Mabilis ko nilingon si Aiko.

"You ask help to them? " tumango siya. 

"You shouldn't. " He cut me off.

"And you think they will be allowed you to leave this country Pennielyn? Come to think of it first. Isa pa, this is emergency matter kaya just sit and calm yourself" inirapan ko siya ng 20 times.

I was so annoyed by him for what he's done.

We arrived in the Philippines before the morning raise. The familiar scared is now visible soon as my foot step to the Ahencia Hospital. Dito ako dumiretsyo samantalang si Aiko pumunta sa bahay para ipaalam kay mommy dumating na ako at ilagay sa kwarto ko ang gamit ko.

"Yuri Gareen room please?"I ask the nurse stuff.

"In ICU ma'am" She politely said.

"Thanks" before I rush to run to the ICU room.

Yuri parents ang unang nakita ko. Nakatanaw sila sa bintana marahan ko hinakbang ang aking paa para makita ko kung ano ang kanilang tinatanaw.

Yuri is now lying on the hospital bed habang may mga kung anong aparato naka-kabit sa kanya.

Hawak-hawak ko ang kamay ni Yuri habang pinagmamasdan ang kanyang gwapong mukha na tulog na tulog. Mapait ako na pangiti ng malaman ko ang buong nanyari.

He push fimescar bago banggain ng kotse. That's what we see on his dashcam.  Habang si Fimescar dalawang araw na hinahanap ng kapulisan.  Samantalang si Yuri, nanatiling coma pa din hanggang ngayon.

"Kumain ka muna Pechie at Magpahinga. Magdamag kana nag bantay dito nag aalala na si Tita sayo" napa-angat ako ng ulo.

Nakakuno't noo ni Aiko ang sumalubong sakin.

Bumuntong-hininga ako bago ko binitiwan ang kamay ni Yuri.

"Any updates sa paghahanap kay scar? "Tanung ko.

We both heading back home.

"Aliza Mae Sotres a lesbian. Napag-alaman din ng awtoridad na siya ang stalker at mysterious sender ni scar. Sa ngayon hinahalugudgod na ng kapulisan ang buong pag-mamay ari ng Sotres para malaman kung saan nila dinala si Scar. "Seryoso ani nya.

Lesbian? Lesbian ang nagkakagusto kay peklat, mukhang obsess ito sa kanya. 

"I'm going to change wait me here"bilin ko bago ako nagmamadaling pumanhik sa kwarto ko.

I quickly changed my clothes, naabutan ko si Aiko na may kausap sa phone. Nang tuluyan na siya tapos makipag usap saka ako lumapit.

"Sakto, nasa Ahencia Hospital na daw si Scar ngayon"

"Totoo? "Hindi makapaniwalang tanung ko.

"Yes. Let's go" tumango ako sa kanya.

Nasa kotse kami pabalik ng  hospital ngunit hindi ko mapigilan ang excitement dahil sa wakas na hanap na ang aking kaibigan.

"Where's Fimescar Clarfson room? "Aiko asks.

"Room 321 sir" tumango lang siya sa nurse stuff.

Nauna nako sa kanya. Mabilis kami nakarating sa assign room ni Scar. Nasa tapat palang kami ng room niya nguni't may nakabantay na pulis sa paligid.

Bubuksan ko na sana ang pintuan.

"Sorry ma'am pero ipinagbilan ni Mr. Clarfson na wala munang maari pumasok"magalang na awat sakin ng isang pulis.

"Pero bestfriend niya ako"I reasoned out.

"Pasensya na po pero sumusunod lang po ako" Pulis told.

"Tara na pechie, mamaya nalang tayo bumalik baka nagpapahinga pa si scar"

Wala ako nagawa kundi sumunod kay aiko  kahit pa gustong gusto ko makita ang kaibigan ko.

"Tumawag sakin ang coach mo, sa isang araw na daw ito. Balak ko bumalik ng japan to finish my midterm. Are you coming with me? "

Natahimik ako sa tanung niya.

My games is important to me, unting push na lang nasa tuktok nako pero mahalaga sakin ang kaibigan ko. Napakahalaga ng higit pa kanino o anoma'n bagay ang bestfriend ko especially now,she needs me.

"I'll stay here."Sagot ko.

Hindi halata sa kanya ang gulat dahil mukang inaasahan na niya na ganito ang magiging desisyon ko.

"Olright. Mauna nako prinsesa ko I'll see you soon"hinalikan niya ang noo ko.

"See you prinsipe ko"kaway ko sa kanya.

Kumaway lang siya while walking.

"Thank you" I whispered in the wind.

Ayoko sabihin sa kanya personal dahil alam ko na yayabang na naman yon. Okey na ganito saka alam naman niya nag papasalamat ako sa kanya kahit pa hindi ko sabihin sa kanya,siya pa kabisado ako nun.

Nang siguradong wala na ang bulto ni Aiko muli ako humarap sa ICU.

Mapait na pangiti.

"I guess,this is the fate"nakatanaw na sambit ko.