J A Y D E N
MAHIGPIT kong niyakap ang sarili ko matapos magsuot ng jacket.
I checked the time from my phone and it is nearly four in the morning.
Gising na rin si Johnson at may kung anong hinahalungkat sa bag niya. Ako naman, bukod sa nilalamig ay nakakaramdam na rin ng gutom.
J A Y D E NWALANG signal.May ibo-boring pa ba ang isang lugar kapag nalaman mong walang signal ito?Paano na 'yong mga ma-internet na tao? Mga gamers? Mga taong nabu-buhay sa cellphones nila? At 'yong mga nag-o-online selling na mga nanay?I guess, walang mga gano'ng uri ng ta
J A Y D E NNAPAKARAMI ng iniisip ko ngayon. Kasing-dami ng mga bituin sa langit.I can't help myself but to stare at the breathtaking—star filled sky.Nasa labas ako ngayon. Nakaupo sa ma-pino't flat na damuhan, kung saan kitang-kita ang ganda ng kalangitan mula sa pwesto ko. I feel relaxed.
J O H N S O NI was woken up by a bad dream.Nasa kamay na daw kami ni Kuya Xavier. My Grandpa, ako at si Jayden.I stoop up. Hindi na rin ako makakatulog pa. Pumunta ako sa kusina to drink a glass of water. I feel so de-hydrated after that dream.I shrugged. It was just a dream
J A Y D E NBIGLA akong nagising dahil sa ingay at tawanan ng mga taong nag-uusap sa kung saan.Napa-mulat ako.Ano ba 'yan? Hindi ba nila alam ang salitangmanners? Natutulog pa 'yong tao, eh. Nakakainis naman!Kukusutin ko na sana ang mga mata ko gamit ang aking
J A Y D E NKANINA pa akong nagpu-pumiglas mula sa pagkaka-gapos ko, sa pag-asang baka maghimala at lumuwag ito—tapos makakaalis na ako sa lugar na 'to.Pero hapdi sa pulso at pawis dahil sa pagod lang ang inabot ko. Ano bang tali ang ginamit nila sa pag-gapos sa akin? May black magic ba 'to? Kasi kahit anong lakas ng pag-palag ko, wala pa ring nangyayari. Ang higpit!Kanina pa rin ako naiinis sa babaeng 'to, na
J A Y D E NANG lahat ay maayos—sa ngayon.Nakatakas ako sa kamay nila Talia at Xavier. Nakatakas kami ni Johnson. Gano'n pa man, alam namin pareho na hindi doon natatapos ang lahat."Sigurado, hinahanap na nila tayo ngayon." May tunog ng pag-aalala mula sa boses ko. Nakaupo ako sa kamang gawa sa kawayan at nakatingin kay Johnson na nakaupo naman sa kahoy na lamesa.
J A Y D E NTAMA nga ang isang kasabihan,'time flies so fast'talaga.Isang linggo na ang lumipas mula noong nakabalik ako sa bahay.A week after Johnson left.Hindi ko namalayan 'yong paglipas ng isang linggo dahil nagbalik na rin ako sa trabaho ko bilang manager sa resort.Though, kapag uuwi ako sa bahay—naaalala ko siya. I always check my phone para tingnan kung may unknown number na nag-miss call o nagtext, pero wala. Ang sabi niya kasi ay once na nakabili na siya ng magagamit na phone, ite-text niya ako. Ka-hangal-an man 'to pero gusto ko ng update sa kanya. I want to know kung kamusta na siya at kung ligtas ba siya sa lugar kung saan siya nananatili.I'm worried.Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon, wala pa ring balita sa kanya. Hindi ko maiwasang isipin na baka nakalimutan niya 'yong number ko or maybe, nabura niya accidentally 'yong number na sinulat ko doon sa kamay niya. O baka
J O H N S O NIT'S been a week, mula noong magpaalam ako kay Jayden. Bawat araw na lumilipas, nahihirapan akong mag-adjust. I asked myself, bakit ganito nalang 'yong pakiramdam ko ngayong wala na siya sa tabi ko? There's a missing part of me, hindi ko maipaliwanag. Somehow, I missed him.I know, it's too gay to say that I'm missing him—knowing that he's a guy too. But what can I do? Hindi ko mapigilan 'yong sarili ko. Hinahanap-hanap ko siya everyday. Hinahanap ko 'yong ngiti niya, 'yong presence niya at lahat sa kanya. This is crazy!