Takot

Wala kaming imikan habang nasa harap ng hapag-kainan

Never I have thought na marunong pala ang lalaking ito na magluto! Kahit na gusto ko nang lantakan ang creamy pasta na inihanda niya para sa aming dalawa ay nagpigil ako ng sarili dahil the last thing I ever wanted to do is to praise him matapos na pwersahin niya akong dalhin sa lugar na ito.

Nanliliit ang mga matang tinitigan ko siya habang tahimik siyang kumakain. Hinding-hindi ako malilinlang ng mokong na ito kahit gaano pa kasarap ang—

“May leche flan sa fridge. You want some?”

“Okay.”

Sabay titig ulit sa kanya ng masama.

Sa loob loob ko ay gusto ko nang mapangiwi dahil basta pagkain ay hindi ako makatanggi!

Awtomatikong napahawak ako sa aking bumibilog nang tiyan.

Naku baby! Wag na wag kang bibigay sa masarap na lutuin ng daddy mo!

“Is there something wrong, Mon-mon?” magkasalubong ang kilay na tanong ni Logan at agad akong napatuwid ng upo at pilit na pinapakalma ang nagpapanic kong utak. Tumikhim ako upang ipakita sa kanya na hindi ako natatakot at hindi ako papayag na mag stay sa lugar na ito.

“I have to leave tomorrow morning, Logan. Hindi ako pwedeng tumira sa bahay mo! If mom and dad new about this, they will–”

“What? Force you to marry me?” sagot niyang seryoso ang mukha at nakatitig sa aking mga mata. 

Napatigil ako dahil sa mga titig niyang iyon.

“I am sorry if I became one of your inconveniences, Logan, ha? Pasensya ka na kung nagiging pabigat ako ngayon sayo! Hindi ko naman sinabi na tulungan mo ako! I can do this on my own!”

“And what? Sa tingin mo ganun ako kawalang-konsensya, Harmony? That child is mine too! Alam kong takot ka pang ipaalam sa parents mo kaya I will do everything to make you and our baby safe hanggang sa ready ka na na ipaalam sa kanila!”

“BUT I DON’T WANT TO BE IN THIS PLACE!!!” Bulyaw ko dahil sa bigat ng dibdib ko.

Sandaling natigilan kaming dalawa habang nagsusukatan ng tingin. Napa-iling na lamang sa akin si Logan at napapikit sa inis. 

Yan sige mainis ka hanggang makalbo ka!

Hindi ko mawari kung concern ba talaga siya nang sinambit niya iyon o sinabi niya lang iyon dahil naaawa siya sa kalagayan ko. Oo. I am not as perfect as my ate Karina. I didn’t use my college degree para magtrabaho sa kumpanya ni papa. I chose my own path to pursue a career na malayo sa ate ko dahil hindi ko maatim na makumpara sa kanya o kaninuman sa pamilya Rio. 

Alam kong matagal nang mahal ni Logan si ate Karina and that’s what makes things chaotic for me right now. At lahat ng ito ay kasalanan ko dahil naging marupok ako sa isang gabi na nakita kong lumuha ang taong ito.

And now, I feel like I have ruined both of our lives dahil kailangan naming itago sa pamilya ko ang ibinunga ng isang maalab na gabi na pinagsaluhan namin ni Logan Silva.

“Where is my room? Nawalan na ako ng gana…” nauuyam kong sabi sabay tayo mula sa aking kinauupuan. Parang naalarmang tumayo rin si Logan at kita ko sa mga mata niya ang pagkalito. 

Bumuka ang bibig niya na parang may gusto siyang sabihin ngunit may kung anong pumigil sa kanya at napabuntong-hininga na lamang ito. 

I bit my lower lip. Medyo na-guilty ako dahil sa inasal ko dahil alam kong hindi rin naman niya ito ginusto pero bakit ang sakit?

“It’s the other door to the left,” sagot niya in a plain voice, “Samahan na kita, Mon-mon—”

“Hindi. Ako na,” pilit ko siyang nginitian pero alam kong hindi ko naitago ang pait sa aking mukha, “Kailangan ko lang siguro ng pahinga.”

Tatalikod na sana ako ngunit may naalala ako. I shut my eyes tight bago ako nagsalita. And then I looked at him with pain in my eyes.

“And please don’t call me Mon-mon, Logan. Hindi na ako yung batang babae na laging nakkabuntot sayo noon.” 

Hindi na siya nagsalita pa. Nakita kong nagtiim ang kanyang panga ngunit pinili kong talikuran siya iwan sa kusina na naiiyak.

Alam kong kailangan kong tatagan ang loob ko dahil batid kong wala nang atrasan ito. We have to deal with this problem and kailangan ko itong harapin na may tapang at buo ang loob para sa munting anghel sa aking sinapupunan.

Ramdam pinapanood niya ako habang naglalakad ng marahan patungo sa kwarto na inilaan niya para sa akin. Napakaganda at napakalinis ng bahay. At simula sa gabing na ito, ito na ang magiging lungga ko habang dinadala ko ang anak namin ni Logan. Hanggang sa magkaroon na ako ng lakas ng loob na ipaalam sa mommy at daddy ako about sa nangyari sa amin ni Logan.

May bahagyang kurot sa aking dibdib na nagpatulo ng aking mga luha. Naaawa ako sa sarili ko. I am already a disappointment to my parents and then this… 

Tila nanghihinang napahiga ako sa kama at napatitig sa kisame habang patuloy na umiiyak. Sa inis at galit sa sarili ay hindi ko napigilang ipag-papadyak ang mga paa ko sa hangin na parang nakikipag-bardagulan ako kay Satanas. Gulong-gulo na ang isip at puso ko dahil hindi dapat ito nangyari. 

“Kainis…” bulong ko sa sarili, “Ano ba pinag-gagagawa mo sa buhay mo kasi, Harmony!” 

Agad na kinuha ko ang unan, idiniin ang mukha ko doon at nagtitili. I screamed all my frustration sa kawawang unan ngunit ni hindi man lang naibsan ang sakit na nararamdaman ko. Bagkus, mas lalo lang akong naawa sa sarili dahil kailangan kong tiisin ang mga araw na makakasama ko ang lalaking pinapangarap ko ngunit ni katiting ay wala namang nararamdaman para sa akin.

Ang lahat ng ito ay para lang sa sanggol sa aking sinapupunan. 

Wala nang iba pang dahilan.

Pagod, emosyunal at litong-lito, hindi ko namalayan na mahimbing na pala akong nakatulog na hindi man lang ako nakapagpalit ng pantulog. Ngunit sa pagtulog kong iyon, nanaginip ako na nakatayo daw ako sa gitna ng isang tulay. Sa ilalim ng tulay ay isang malinis na ilog at ang paligid ay napapalibutan ng makapal na puting hamog. Ang kakaiba lamang sa sitwasyon na iyon ay hindi ako nakakaramdam ng kahit na anong lamig. 

Sa dulo ng tulay ay laking gulat ko nang makita si Logan. Napatigil ako at bahagyang napaatras nang makaramdam ako ng kaba. Kaba dahil hindi ko alam kung bakit inilalahad niya ang kamay niya sa gawi ko na parang gusto niya akong tumawid sa tulay papunta sa kanya.