“Hi!” mahinang bati ni Honey kay Michael nang pumasok ito sa hospital room na kinaroroonan ni Michael at ni Klarisse.For transfer na ngayon ang dalaga sa Manila. Apat na araw na simula nang ma-admit si Klarisse dito sa provincial hospital. Gustuhin man ni Michael na mailipat ang babae sa Manila ngunit masiyadong mahina ang babae sa loob ng tatlong araw. Ngayon lang naging mabuti ang lagay nito kaya naman minabuti nilang dalhin na ito sa Manila lalo pa at pauwi iyong doktor na sinasabi ng ina ni Michael.“How’s Klarisse?” tanong ni Honey sa kapatid sabay tingin sa babaeng nakahiga at nakapikit. Sa tingin niya naman ay natutulog ito kung pagbabasehan ang mabining paghinga nito.“She’s fine,” malungkot na sagot ni Michael. Ang totoo ay nakausap na ito ng doktor tungkol sa kung ano ba talaga ang sitwasyon ng babae. Klarisse has 3 months to live. Iyon na ang pinakamahabang oras na itatagal ng babae.“She’ll make it, brother, don’t worry.” Tinapik ni Honey ang kapatid sa balikat. That's th
Dahil nga naiintindihan ni Honey ang sitwasyon ng kapatid ay hindi na siya nagpumilit pang pakiusapan ito na harapin ang porblema nila sa kompanya. Total naman, kapag naging maayos na ang kinakaharap nitong problema ay magkukusa ito. “Ano? Magkita na lang tayo sa Manila?” saad ni Honey sa kapatid. “Sumabay ka na lang kaya sa amin.” Hindi alam ni Michael kung bakit siya kinakabahan. Gusto niyang mag-stay ang kapatid at sumabay na lang sa kanila sa pagluwas sa Manila. Ngumuso si Honey. “Uuna na ako, ano ka ba. May kailangan lang akong kausapin. And besides, naghihintay sila Charlotte at Greta sa akin. Silang lahat naghihintay sa akin. We will figure out kung ano ang magandang gawin.”“Pero...”“Luh? What's with that attitude, Kuya? Why all of the sudden ay ganiyan ka? Ano ang problema? Natatakot ka ba na i-ambush ako?” pagbibiro ni Honey sa kapatid niya. “Honey, ano ba iyan,” saway ni Michael kasabay ng pag-usbong ng kakaibang kaba sa kaniya. Hindi niya alam kung bakit nagkaganito n
“Hello?” Napangiti si Michael kasabay ng pagsagot niya sa tawag ni Eros. Siguro, sa mga oras na ito ay magkasama na ang lalaki at ang kapatid nito. Alas-siete na ng gabi. At kanina pa nakaalis si Honey sa hospital kung nasaan sila ni Klarisse. There was a slight problem kaya naman kahit gabi na ay ngayon pa lang sila paalis ni Klarisse papunta sa Manila. “Paalis na ba kayo riyan?” tanong ng kaibigan sa kaniya. “Oo. Why?”“Loko talaga ang kapatid mo,” tumatawa na sagot ng kaibigan sa kaniya kaya natawa na rin siya. Sa tingin niya ay may ginawa na namang kalokohan ang kapatid niya. And he’s glad about it lalo pa at kanina nang umalis ito ay halatang namomroblema ito sa kung ano mang kinahaharap ng kompanya nila. “Why? Ano na naman ang ginawa ng magaling kung kapatid?”“Nah. Pinaghintay lang naman ako. She didn’t even bother to call me para sabihin na male-late siya.”Napailing si Michael. Marahil ay na-busy ito. Ang totoo ay nakukunsensiya siya lalo pa at ito lang ang sumasalo sa p
Nang makarating sa Manila sila Michael ay agad silang sinalubong ng mga tauhan nila kasama si Eros. Everything is in chaos.Hindi pa rin nahahanap si Honey kaya naman matinding pag-aalala na ang lumukob sa kanila.Si Klarisse ay tahimik lang habang nakatingin kay Michael. Sa ngayon ay ang mga magulang nito ang nag-aasikaso sa babae.Nang makarating sila sa hospital room ay kinausap ni Klarisse si Michael.“You have to go,” saad niya sa mahinang boses.May pag-aalinlangan sa mukha ni Michael nang harapin siya, pero alam ni Klarisse na gustong umalis ni Michael para hanapin ang kapatid.Ngumiti si Klarisse at hinawakan ang kamay ni Michael.“I’ll be fine. Kailangan mong hanapin ang kapatid mo, Michael. Nakukunsensiya ako, dahil sa kabila ng dami ng problema mo ay dumagdag pa ako. Nagiging pabigat na ako.”Umiling si Michael at hinalikan ang kamay ni Klarisse na nakahawak sa kaniya.“Hindi ka pabigat, Gang. Gusto ko ang ginagawa ko. Gusto ko ang pinagsisilbihan ka. Gusto ko na nasa tabi
“What the fuck are you saying?!”Putangina! Hindi mapigilan ni Michael ang mapamura na lang dahil sa pinagsasabi ng kaharap na babae.“Sino ka?! Sino?!” Umalingawngaw na ang boses ni Michael dahil sa kakaibang pag-usbong na emosyon na nararamdaman niya sa babae.He's afraid of her, pero hindi niya maiwasan ang humanga sa magandang babae. Galit siya rito, pero hindi kasing lalim ng galit na dapat niyang maramdaman ngayon. Marahil ay nababaliw na rin siya!Fuck!Sa isipan ay nagtataksil na siya kay Klarisse. Naroon lang pa naman ang katipan sa kabilang kwarto at naghihirap sa sakit nito.“Leave me a alone,” pinal na saad niya at akmang tatalikuran ang babae subalit hinawakan siya nito sa braso at pinigilan. At sa bilis ng pangyayari ay bigla na lang siya nitong isinandal sa pader and the woman pressed him against the wall.“What the fu—” Ang ano mang sasabihin ni Michael ay hindi na natuloy nang selyuhan ang labi niya ng mismong labi ng babae.The woman kissed him passionately. Kasabay
“Nagkita na pala kayo ni Doctor Selviana?” anang doktor na tumingin kay Klarisse noong nasa probinsiya pa sila ng Palawan.Hindi maipinta ang mukha ni Michael sa tanong na iyon g doktor but he didn't utter any words. Ayaw niyang magsalita ng kung ano mang masama tungkol sa babaeng doktor lalo pa at iba ang kausap.But it really puzzles him, kaya kailangan niyang magtanong tungkol sa babae para kahit papaano ay alam niya kung sino ang taong babanggain niya.Tumingin siya kung saan nakahiga si Klarisse. Also, he has to be careful when talking about that damn gorgeous doctor.Gorgeous, huh? What the fuck? Kulang na lang ay suntukin niya ang sarili dahil sa ginamit na adjective sa babaeng doktor.Are you fucking falling for her, Michael? That’s nice. Habang naghihirap ang nobya mo, ikaw ay nagsisimula na mahumaling sa iba. “Fuck off!” sigaw niya kaya naman nabigla ang doctor na kaharap.“Excuse me, Mr. Ratcliffe?” May alanganin na ngiti ang mukha ng doktor nang tumingin kay Michael. Nas
“We meet again. Ito na ang pangatlong beses na nagkita tayo, Mr. Ratcliffe, at sa isang araw pa lang.”Pabalik na si Michael sa hospital room kung nasaan si Klarisse. Pagod na pagod siya. Tumulong kasi siya sa paghahanap sa kapatid niya na hanggang ngayon ay hindi pa rin nakikita. Wala pa rin silang ideya kung nasaan ito. Kahit ang mga pulis ay wala ring makitang bakas na makapagtuturo kung nasaan at sino ang dumukot sa kapatid niya.Hindi na rin nakita ang chopper nila kung saan iyon daw ang ginamit ng abductor ng kapatid niya.Ayaw niyang isipin na may masamang nangyari sa kapatid niya. Hangga't walang nababalitang nakita na katawan ng kapatid niya ay alam niyang buhay ito at walang nangyaring masama rito.At isa pa, wala pa silang natatanggap na tawag kung saan nagsasabing hawak ang kapatid niya.Ala-una na ng madaling-araw, gusto niya nang magpahinga subalit hindi pa puwede lalo pa at kahit ang utak niya ay ayaw tumigil sa pag-iisip ng kung ano-ano.Tapos ito na naman. Dagdag sa i
“What’s the problem?” tanong niya kay Klarisse. Pakiramdam niya ay bumalik ang sakit noong una, doon sa bukid kung saan ito nakipaghiwalay sa kaniya noong mga bata pa sila. “May nangyari ba habang wala ako?” Pilit niyang pinapakalma ang sarili kahit ang totoo ay nakaramdam na siya ng sakit mula kay Klarisse. “W-wala. I—I just miss Nathan. Iyon lang.” Mas lumakas ang iyak nito habang sinasabi ang mga katagang iyon. Napangisi si Michael kahit ang totoo ay para nang pinupunit ang puso niya dahil sa sakit. “Wow, Klarisse, wow. Hindi kita maintindihan, eh. Bakit bigla kang nagkaganito? Sinasabi mo lang ba iyan dahil sa nakita mo sa amin ni Doctor Selviana? Are you want to get even? Sobra naman yata ang sinasabi at ginagawa mo ngayon?”Napailing si Michael. ”And you're crying because of that son of a bitch? Have you forgotten what he did to you? Sinaktan ka niya for Pete's sake! Siya rin ang dahilan kung bakit narito ka sa sitwasyon na ito!”Lumapit si Michael kay Klarisse, at kulang na
Habang inihahatid ng tingin ni Michael si Audrey ay hindi niya maiwasan ang mapailing. He knows there is something she is hiding. At aalamin niya iyon kahit na ano ang mangyari. If he's being paranoid and being judgemental, ngayon pa lang ay magso-sorry na siya. Pero malakas talaga ang kutob niya. He trusts his human instincts. May nagsasabi sa likod ng isip niya na tama ang kutob niya. He feels it within his bones. Nang hindi niya na makita si Audrey ay saka niya tiningnan ang gawi ng taong nakita niya kanina. Wala na ang tao, pero ang kotse na kinatatayuan nito kanina ay naroon at naka-park pa rin. Napailing siya nang kumabog ang puso niya. Ang kabog na alam niyang hindi siya tatantanan hanggang hindi niya nalalaman ang totoo.Naglakad si Michael papunta sa kotse na kinatatayuan ng estrangherong hindi niya man lang nakita ang mukha.Nang makarating sa tapat ng kotse ay saka niya kinatok ang bintana ng kotse. Nagbabakasali siyang may tao sa loob at pagbubuksan siya ng bintana. But w
Audrey was begging. Begging for his love. He wanted to ask why? But does it matter?Hindi niya alam ang sasabihin sa babae. Pero gusto niya itong hawakan at kabigin papunta sa kaniya para lang yakapin, pero hindi niya iyon ginawa. Ayaw niyang umasa ang babae. Ayaw niyang magpadalos-dalos sa mga ginagawa niya.Paano kung naguguluhan lang din siya? Paano kung naghahanap lang siya ng pagbabalingan ng atensiyon niya para lang makalimutan si Klarisse?At kung gawin niya na kabigin ito, paano kung mag-assume ito na gusto niya rin ito? Mas magkakaroon siya ng malaking problema lalo pa at kilala na niya ang ugali ng babae na para bang what Audrey wants, what Audrey gets.Tumingin ulit si Audrey sa kaniya. Mas malamlam ang mga mata nito, mas malungkot. Nakikiusap ang mga mata nitong nakatitig sa kaniya.Heto, isang babae, isang matagumpay na babae ang kusang lumalapit sa kaniya para mahalin niya. Pero siya? Pilit niyang iniiwasan ang babae dahil sa maraming dahilan. Isa na roon si Klarisse.“W
“So, we meet again.”Napatingin si Michael sa babaeng nagsalita. Si Audrey. Simple lang ang suot nito. Nakapantalon at T-shirt na kulay black. Plain lang iyon kaya mas lumabas ang angking kaputian ng babae.Limang buwan niya rin itong hindi nakita nang personal, dahil parati naman itong lumalabas sa T.V dahil sa dami ng achievements nito sa pagiging doktor.“What is it this time, Audrey?” Malumanay lang na tanong niya kahit pa ang totoo ay napapagod na siya dahil lang sa pakikipag-usap dito. Nagpakawalawa pa siya nang mahabang buntonghininga.Natawa naman si Audrey na para bang may sinabi siyang nakakatawa.“Grabe ka sa akin, Mr. Ratcliffe, ah. Wala pa nga akong ginagawa, naiirita ka na. Wala bang nakapagsabi sa iyo na kapag naiirita ka sa isang tao, ay dahil gusto mo ito?”“What?” Nangunot ang noo niya dahil sa sinabi ng dalaga.“Do you really like me that much, huh?”Naglakad siya palapit sa kotse niya , at iniwan ang babae. But what's weird is, he's expecting her to follow him. Kay
Pagdating sa bahay nila Sebastian ay namangha siya sa marangyang pamumuhay ng lalaki. Yes, he's wealthy now, but it doesn't change the fact that he still came from the slumber. At kung hindi pa yata sa ama niyang may pera ay hindi siya makakaahon sa buhay kahit pa magtrabaho siya habang buhay.Naniniwala siya sa swerte, pero hindi nakakabit sa kaniya ang salitang iyon, hanggang sa dumating si Honey sa buhay niya. Ang kapatid niyang nagsisilbing anghel niya.The thing is, this question is always running on his mind.Paano kung nagkataon na hindi si Honey ang kapatid niya? Paano kung nagkataon na gahaman ang kapatid niya at hindi siya nito hinanap?Baka hanggang ngayon ay nagbubuhat pa rin siya sa pier at napag-iwanan na ng buhay.But God made a plan only for him and that plan made him a better person now.“Are you all right?” A sudden voice appeared kaya naman halos mapatalon pa siya sa gulat.“Did I startle you?” Nakangisi pa ang nagmamy-ari ng boses nang tingnan niya. “Mukhang malali
“K-Klarisse...” anas niya ulit. “W-why are you d-doing this to me, Gang?” tanong niya kahit pa ang totoo ay hindi naman talaga siya sigurado kung ang kinakausap niya ay ang babaeng tinutukoy niya. Dinaig niya pa ang batang bago pa lang nagsisimula na maglakad. Nangangapa pa siya. At hindi niya alam kung ano ba ang dapat na gawin. “I-is that y-you, Gang?” tanong niya na nanginginig ang boses niya. Napangiti siya. Isang ngiti na dinaig pa ang namatayan dahil sa hindi maipaliwanag na sakit na nararamdaman niya. Para siyang tanga na umaasa sa wala. This moment, it’s like he's waiting for rain in a dry desert. Hahakbang pa sana siya palapit sa bulto ng tao ngunit binalot ng kadiliman ang buong parking lot. A sudden brownout enveloped the parking lot. “Damn it!” mura niya sabay takbo papunta sa bulto. Ginawa niya ang lahat ng makakaya niya para lang makalapit agad sa taong hindi niya naman sigurado kung iyon nga ang hinahanap niya. Nang mahawakan niya ang braso ng taong kausap niya
“K-Klarisse?” nanginginig ang boses na turan ni Michael.Maging si Honey at Eros ay biglang napatingin sa kaniya. May balak pa sanang agawin ni Honey ang cell phone sa kaniya subalit inilayo niya sa kapatid ang cell phone na hawak.Iminuwestra din ni Michael ang kamay para pigilan ang kapatid sa paglilikot kaya naman tumango ito bilang pagsunod sa sinabi niya rito.“K-Klar—” Umiling si Michael. Imposible na si Klarisse ang kausap niya. Bigla siyang natauhan sa kagaguhan. “Sino ito?” seryoso niyang tanong.“Psh! Oh, kumusta ka na?”Napakunot ang noo ni Michael nang mapagsino ang nasa kabilang linya. “Charlotte?”“Yes, that's my name. I’m glad na kilala mo pa ako.”Bumuntonghininga si Michael. Nakaramdam siya ng pagkairita pero hindi niya na lang iyon ipinakita sa kausap lalo pa at ang balita niya ay buntis ito.“Niloloko mo na lang ako parati.” Pumalatak siya bago tumingin sa mag-asawa at umiling. Dinukot niya na rin ang susi na nasa bulsa niya at ipinakita sa mag-asawa. “Alis na muna
It upsets him.At habang iniisip ang napag-usapan nila ni Eros ay bumabaliktad ang sikmura niya kahit pa nga kalalaki niyang tao. Hindi niya pa rin maisip na pinatay si Klarisse. Hindi niya matanggap.Ang isipin pa lang na papatay ka ng isang tao, ng isang pasyente mo dahil lang sa pansarili mong kapakanan ay isa ng matinding sakit sa pag-iisip.“Naturingan ka pa namang doktor na hayop ka!” Sumigaw ulit ng ubod lakas si Michael dahil sa bigat ng nararamdaman sa mga oras na iyon. Hindi niya na alam kung paano pa ang gagawin para lang maibsan kahit papaano ang sakit na nararamdaman.Mula sa pagkakahiga ay tumayo siya. Kailangan niyang magpahangin. Kailangan niyang makaalis sa bahay na ito. Kailangan niyang libangin ang sarili niya bago pa siya mabaliw dahil sa kaiisip.Naglakad siya papunta sa kwarto ng ina at binuksan ang pinto ng kwarto nito. Naabutan niyang natutulog na ang ina kaya hindi niya na lang ito ginising upang magpaalam.Nilapitan niya na lang ito upang ayusin ang kumot nit
”Who’s Primitivo?” Nasa bahay na sila ngayon. He didn't expect na titiklop si Audrey sa kapatid niya na hanggang ngayon ay hindi pa rin maipinta ang mukha. Ang honeymoon sana ng mga ito ay nauwi sa ganito. “He's the one who abducted me before.”Napalingon sila nila Eros at ng ina niya sa kapatid niya. “What?” halos sabay pa nilang tanong sa kapatid niya na nagkibit lang ng mga balikat. Lumapit ito sa asawa at pinatanggal ang hook ng gown na suot nito. “I’m sorry, Sweetheart...” ani niya sa kapatid. “For what?” tanong nito pagkatapos ay lumapit naman sa kaniya at tinapik siya sa pisngi. “If you think you ruin our wedding day, diyos ko naman, kuya. Loko ka ba? Iyan mismong si Eros ang sumugod sa taas nang malaman namin ang nangyari. Papabayaan ka ba namin? Pasalamat siya at wala rito sila Greta at Charlotte.”Tama ang kapatid. At iyon ang pinagtataka niya. Bakit wala ang dalawang babae sa araw ng kasal ng kapatid niya? Tinawagan pa nga nila ang dalawang babae subalit hindi nangako
“He tried to rape me!”Matinding pag-iling ang ginawa ni Michael, but he could not talk. Hanggang ngayon kasi ay lango pa rin siya sa droga na sigurado siyang si Audrey ang may gawa. Napatingin siya sa ina niya. Umiiyak ito at halatang tuliro at hindi alam ang gagawin. They were not prepared for this. Sabagay, sino nga ba ang mag-aakala na ang babaeng propesyonal at tinuring niyang kaibigan ay gagawin ang imoral na hakbang para makuha nito ang gusto?Napatingin si Michael sa mga taong nakapalibot sa kaniya. Hindi niya ang mga ito kilala pero alam niyang mga binayaran ito ni Audrey para sa larong ito. “H-hindi k-ko alam a-ang gagawin ko sa iyo, M-Michael. H-hindi kita pinalaking ganito. I t-thought you’re f-fine! A-akala ko a-ay o-okay ka na m-matapos mawala ni Klarisse. I did not even expect n-na maging si Dr. Aubrey a-ay gagawan m-mo nang h-hindi maganda. And l-look a-at you!” Itinuro siya ng ina at hinampas sa braso. “You’re too high to talk! Diyos ko! G-ganito ba ang i-itinuro